7,705 matches
-
mânca năprasnic Retevei. Pe colibă singur paznic M-au lăsat c-un vraf de pene... Rar, le culegeam alene: Moșul Iene Răzbătea de prin poiene Să-mi dea genele prin gene. Și trudit Lângă vatră prigorit Privegheam prelung tăciunii... Umbre dese Ca păunii Îmi roteau pe hornul șui Leasa ochilor verzui. Și-mi ziceam în gînd: "Dar el, Melcul, prost, încetinel? Tremură-n ghioacă, vargă, Nu cumva un vânt să-l spargă; Roagă vântul să nu-l fure Și să nu
Opere by Ion Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295564_a_296893]
-
somn fraged și răcoare. - Rigă Crypto, rigă Crypto, Ca o lamă de blestem Vorba-n inimă-ai înfipt-o! Eu de umbră mult mă tem, Că dacă-n iarnă sunt făcută, Și ursul alb mi-e vărul drept, Din umbra deasă, desfăcută, Mă-nchin la soarele-nțelept. La lămpi de gheață, supt zăpezi, Tot polul meu un vis visează. Greu taler scump cu margini verzi De aur, visu-i cercetează. Mă-nchin la soarele-nțelept, Că sufletu-i fîntînă-n piept, Și roata
Opere by Ion Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295564_a_296893]
-
Doar i-o da mai mult îndemn Coadei lingurii de lemn (Lemn de leac) Doar l-o-ntoarce berbeleac, Doar l-o duce vălătuc Pe ibovnicul uituc! Fluturai la vânt făină, Zloată se porni, haìnă; Aruncai și cu pîsat, Pâclă deasă s-a lăsat; Presărai atunci mălai, Și tot cerul îl spălai, Doar pe plai Cât un scai Mai juca un nour mic Zgriburit și de nimic; Luai din sân tărâțe coapte! Și tot norul, jos, în noapte, Ca o gâlcă
Opere by Ion Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295564_a_296893]
-
muncă, Un trunchi cu prăpădite crăci vechi ce stau să pice Din care ramuri hâde - năprasnici șerpi lemnoși Zbucnesc, ca sus în baia albastră să despice Limbi verzi, șuierătoare, prin dinții veninoși. III Dar peste ochi și cuget căzu o deasă sită. Mă tolănii în voie pe caldul gliei sân Și îmi lipii obrazul și tâmpla obosită De scorojita coajă a trunchiului bătrân. L-am alipit. Când, pâcla de gânduri și simțiri Se lămuri deodată în limpezi închegări. Un văl purta
Opere by Ion Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295564_a_296893]
-
zâmbet umil, câinesc aș putea zice. Poate că aștepta pe cineva, oricum, nu părea prea bucuros că mă vede. L-am întrebat dacă era adevărat că murise. A bâiguit ceva pe când partea de jos a obrazului, vânătă din cauza folosirii prea dese a briciului și străbătută de o cicatrice cărămizie, i s-a învinețit și mai mult. „Poți să nu-mi răspunzi“, am adăugat. „Nu țin neapărat să știu...“ În clipa aceea, pe cealaltă parte a străzii a trecut Iason, nu ne-
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
era întuneric, ba chiar era și puțină ceață. Acum că trebuia sa fie mai atentă la trafic, temerea ei mai scăzuse din intensitate. Ajunsă în comuna B a cărei sat îi aparținea și unde funcționa ca profesoară, ceața devenise mai deasă și vizibilitatea mai redusă. Drumul dintre comuna B și satul L în care locuia era pietruit dar destul de greu accesibil pentru mașina ei. Era străjuit pe de-o parte și de alta de plopii, acum desfrunziți. Cam la vreo sută
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
gura mică, cu gropiță în bărbie, într-un cuvânt era delicată. Cu toate acestea, ea se născuse cu o infirmitate, adică, avea piciorul stâng mai scurt și totodată îl mișca cu destulă greutate chiar din șold. Ea trebuia să facă dese controale la medic, acum singură, deoarece tatăl său murise de cel puțin 5 ani, iar mama sa o însoțea foarte rar, fiind prinsă cu treburile gospodărești. Ramona fiind singurul copil al familiei Plopeanu, toată grija gospodăriei acum apăsa pe umeri
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
își dorea foarte mult „ce are să-i spună”, ea nu-l cunoștea, nu mai vorbise niciodată cu el. Renunță la acest gând, rugându-se ca cineva să-i aducă vestea cea bună despre el. Era o dimineață mohorâtă cu ceață deasă, picau ultimele frunze, căzând câte una pe capota trabantului, făcând-o să tresară, cuprinsă fiind de gânduri sumbre. Ce surprize îți face viața, se gândi ea, așa într-un moment să fiu smulsă din carapacea mea, unde liniștea mea era
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
care vindea casa, fiind proprietatea părinților ei care decedaseră. Și în care domnul Radu Brădescu crescuse. Doamna Angela Ulmeanu simțea nevoia să fie însoțită, ea fiind acum bolnavă de o boală de inimă iar din cauza tensiunii arteriale prea ridicate avea dese amețeli și tulburări de vedere. Proprietara casei ceru un preț detul de mic, după cum consideră doamna Angela și după suma pe care o avea, ea nu se mai târgui și plăti după cum i se ceru. în termen de două
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
mărginit să mă observe de după monoclul său cu un zîmbet voalat. Sau poate că privea doar cartea pe care o țineam În mînă. 2 În duminica aceea, norii alunecaseră din cer și străzile zăceau scufundate sub o lagună de ceață deasă și arzătoare care făcea să asude termometrele de pe pereți. La jumătatea după-amiezei, cînd să tot fi fost vreo treizeci de grade, am pornit-o spre strada Canuda pentru a mă Întîlni cu Barceló la Ateneu, cu cartea mea sub braț
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
lui Barceló mi se părea cavernos și sinistru, diferit de acela pe care mă Învățasem să-l consider a doua mea casă. Ajunsei În partea din față a apartamentului, ce dădea spre piață. Sera lui Barceló mi se deschise dinainte, deasă și impenetrabilă. M-am adîncit În desișul de frunze și de ramuri. Pentru o clipă, mă asaltă ideea că, dacă străinul fără chip se infiltrase În apartament, probabil că acela era locul pe care și-l alesese ca să se ascundă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
îl tot oprește cineva. El repetă mereu ca o păpușă pe sfori aceleași mișcări. Îi urmăresc gesturile fără să vreau. Sunt ale unui profesionist. În timp ce licoarea curge ca din țuțuroi, omul coboară și ridică polonicul în care licoarea face spumă deasă. Când s-a umplut, îl întinde clientului. După ce primește carboava, duce mâna la piept și se înclină cu respect...Merg încet, cu atenția trează. După cele pe care le văd mi se pare că sunt într-o altă lume...La
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI Vol. II by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/547_a_741]
-
-l găsească nimeni, niciodată. Nu există nici un fir de sulf, nici o țâră de pucioasă! Degeaba am distrus codrii și de-a surda am ruinat Muntele... Nu-i răspund, îmi aplec ochii și încep să răsfoiesc foile pline de un scris des și tremurat, până depistez pagina întâia a respectivei Cărți. Așa-i zice Sturz scrisorii sale: Cartea celor douăzeci și una de nopți..., iar de la bărbatul tău, subsemnatul Ștefan Sturz, sănătate și ține minte pe următorii: Enea Căpută, 50 de ani, artificier, Daniel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
acceleră jeep-ul, dând roată prin zăpada din curtea de la Sans-Souci și recuperându-l din mers pe nesăbuitul care pleca de la o asemenea ocazie aleasă. La o vreme, intră în București și îl depuse în Piața Palatului Regal, sub o deasă ninsoare, abandonându-l, așa cum îi ceruse Vladimir, în apropierea marelui hotel Athenée Palace... Hăt mai târziu, același, șoferul ce se hrentuise prin nămeți cu mașina, a fost primul care avea să-l găsească, la întoarcere, pe sub cețurile nopții, în camera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
aflat niciodată cum ajunsese el, personal, în asemenea hal de deteriorare și nici cum de toate hotelurile, în respectiva noapte, au fost atât de aglomerate. Într-o piață, în care se oprise, după ce o luase la nimereală, scrutând prin ninsoarea deasă a nopții, cu maleta-diplomat subsuoară, mereu adunată cu mâinile-amândouă, îi venea să plângă de necaz, precum copiilor care-și pierduseră mănușile, de usturimea degetelor înghețate. Salvarea providențială se apropia prin ninsoare, sub forma unui taximetrist clandestin, care opri mașina chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
și ridicându-se de plecare... Lunile următoare au fost bântuite mereu de știri și de vești contradictorii despre plecarea pelerinilor în noaptea aceea. Tot ce se mai știa era că tandemul pornit către miazăzi nu se lăsase descurajat de ninsoarea deasă, care, vânturată violent de crivățul nordului, le acoperea de îndată urmele pașilor. Prin zăpada tot mai adâncă a troienelor acumulate de luna lui făurar, de pe bulevardul care duce la bariera de sud a orașului, potrivit unei Hărți a Raiului, ținuseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
vorbă, să vă explic, că sunt capitole întregi, grele, nu le termini în propoziții scurte. Așa că, dragi cititori, veți vedea întâi cum a început el... Am fost un biet copil, gonit pe străzile bucureștiului de scandalurile ce erau tot mai dese acolo unde ar fi trebuit să pot spune căminul meu, acolo unde eu ar fi trebuit să am ce învăța, unde eu trebuia să mă formez ca om. Dar în acel zbuciumat cămin am cunoscut doar frica, ura și minciuna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
Scriem și dăm de știre că însumi,...am dat sfintei rugi Galata,...niște chilii pe care le-am făcut eu lângă mănăstire și cu locul pe care l-am curățit cu oamenii și cu banii mei, în pădurea întreagă și deasă, și am îngrădit cu gard acele chilii și cu locul... Și de asemenea,...am dat sfintei mănăstiri Galata un loc de prisacă,... Balica” ce „a fost din vechime... al Mitropoliei din Suceava.” Când am citit numele - Balica - mi-a trecut
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
acesta și cu înțelesul de a părăsi și de a se dărâma.” Cam devreme s-a pustiit mănăstirea, pentru că Păun vameșul a zidit-o pe la 1670. „Trebuie să ții seama și de faptul că pe atunci țara era bântuită în dese rânduri de prădători și de oști străine...Toți puși pe pustiire.” Priveam la bătrân și mă minunam cât de limpede îi este mintea și cum găsește cuvinte potrivite pentru fiecare nelămurire de a mea. Apoi am continuat cu vânturatul actelor
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
iese mereu în cale. De această dată, însă, în chip de om care a ajuns la vârsta la care te gândești la vremea când nu vei mai fi. În zapisul întocmit la 1 ianuarie 1703, el spune: „Văzând și eu desele înbolnăviri, adică eu Constantinos Sevastos,... temându-mă de cruzimea morții,...să dăruiesc pentru sufletul meu,...pentru că slujindu-l cu credință și cu frică de Dumnezeu pe preacinstitul domn, domnul Ioan Constantin Cantemir voievod, fie-i zilele veșnice, ne-a miluit
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
întinzi, se răsti Endō. — Am înțeles. Endō a pus imediat mâna pe pistol. Gaston l-a privit suprins. — Endō-san, ați promis... — Nu-l împușc, Gas... decât dacă încearcă să fugă. Cu cât urcau mai sus, cu atât era ceața mai deasă. Nu se vedea la doi pași. Copacii și stâncile erau învăluite în ceață și abia li se vedeau contururile. Endō a rămas câțiva pași în urmă și silueta lui nu se distingea în ceață. Auzindu-l tușind, știau că este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
lui nu se distingea în ceață. Auzindu-l tușind, știau că este cu ei. Nu se mai vedea câmpia de unde au început să urce și nu mai erau nici case și lanuri în drum. Totul era învăluit într-o perdea deasă de ceață. Aveai senzația că ești în altă lume, într-o lume cenușie de vis. Păreai absorbit acolo de fundul unei mlaștini albicioase, în afara timpului și spațiului. Gaston nu știa unde se află. Nici măcar nu i se mai părea că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
frunte cu mâna și-și târa picioarele obosite, spunându-și: încă cincizeci de metri, încă cincizeci de metri. După ce parcurgea cincizeci de metri, se concentra ca să mai poată parcurge încă cincizeci. Era cu ochii pe Kobayashi, cu toată ceața aceea deasă. Îl credea în stare de orice. Și-a amintit de Biblia cea uzată pe care i-a trimis-o fratele lui și de prima noapte în care a scuipat sânge. „În halul în care sunt, puteam să și mor dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
ura îți dă tărie.“ În sfârșit, datorită vântului care împrăștiase ceața, se zărea în depărtare suprafața neagră-abăstruie a unei mlaștini. Pe mal era o baracă. Ajunseră la Mlaștina Mare. Nu-ți puteai da seama cât era de întinsă, deoarce ceața deasă persista la suprafața neagră și rece a apei. O parte a malului opus, acoperit de o pădurice, se vedea prin ceață, plutind ca o insulă. Valurile de ceață se unduiau deasupra mlaștinii și insula însăși părea că se mișcă încet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
O, e rece ca gheața... Endō-san, ce căutați? — La rădăcina copacului acela e o cutie, spuse Kobayashi ușurat. Legați-o cu frânghia aceasta și trageți-o afară. Vântul a inceput să bată și mai tare, iar ceața era tot mai deasă. Până și trunchiul cel veștejit era acum învăluit în ceață. Gaton a intrat tot mai mult în apă, la început până la genunchi, apoi până la șold. Cei doi de pe mal l-au văzut dispărând în ceața lăptoasă. În clipa aceea, ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]