11,108 matches
-
tocmai pentru a fi distribuite săracilor la pelerinaj și nicăieri altundeva. „Vreau să am cât să dau !”, mi-a spus una dintre aceste femei. Aceste „solidarități de tip citadin”, după cum le denumește autoarea studiului, au o veche tradiție în cadrul spațiului ritualului religios. Sunt citate exemplele breslei bărbierilor din București, organizatoarea unui praznic anual pentru sărăcime de Sfânta Parascheva, ocrotitoarea lor, sau cel al breslei ciubotarilor din Botoșani, care sărbătoreau praznicul Sfinților Voievozi „nu cu mese între ei, ci cu ajutoare și
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
fenomenele politice, indiferent de religie sau de localizarea lor geografică. Iată câteva motive. Pelerinajele sunt centre de putere religioasă (spirituală) în care râuri de oameni, prezenți în flux constant, cheltuiesc sume de bani și dispun de timp, nu întotdeauna unul ritual, timp pe care-l pot investi dezinteresat. Pasiunea, emoția, entuziasmul sunt deja prezente la apel în orice pelerinaj, masele sunt pregătite pentru a primi mesaje cu încărcătură sacră sau patriotică. Iar Sacrul, cu majusculă, a făcut mereu parte din structura
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
care i-ar fi înțeles mai lesne), avem datoria de a accepta, fie și euristic ori ipotetic, posibilitatea autenticității trăirilor unor oameni, a bunelor lor intenții - chiar practicate numai în și poate pentru văzul lumii, în cadrul și pe durata unui ritual. Integrarea alterității este, în acest sens, și pentru pelerin, și pentru cel care-l întâlnește, observă ori însoțește ocazional, o experiență spirituală de prim rang, nu mai puțin vrednică de respect decât consecvența neabătută într-o credință particulară ori în
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
ca toate instituțiile confesionale, a fost mereu debordată de această viitură, de această răbufnire din adâncurile vieții sociale : nu poate norma teologic și domestici administrativ această stihie a re-vrăjirii (în sens weberian a) lumii românești, care se exprimă proteic, de la ritualuri ad-hoc la moaște dubioase și figuri charismatice rebele. Societatea se simte atrasă tocmai de această devălmășie, de această aparent nouă și în fond foarte veche instabilitate nomică, tipic liminală. În scene ca acelea descrise de Mirel Bănică trebuie să căutăm
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
suferință este neutralizat prin această ritualizare care, prin cumulul catastrofelor pe care le înglobează, eliberează în același timp un spațiu de speranță. Toate calamitățile trecute fiind comemorate la același moment, restul timpului este mai puțin marcat de amintirea lor. Obligația ritualului dispensa, într-un sens, de datoria memoriei. Era prin ea însăși un ordin integrat în agenda practicantului, inseparabil de studiul Torei, impus evreului în exil mai ales după distrugerea celui de-al Doilea Templu, studiu care preia într-un fel
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
ca omucidere. Dacă a muri în Numele lui Dumnezeu este, în anumite circumstanțe, o obligație, actul sinuciderii și a fortiori omuciderea rituală nu sunt deloc încurajate, nici cerute în literatura rabinică. De aceea, când martirii de la Mainz se dedau la acest ritual, ei nu împlinesc un vechi ideal care ar fi căzut în desuetudine. Este vorba de acte spontane. Și putem considera că vocația morții pentru credință, cu rădăcini în originile Bisericii primitive, ideal de suferință voluntară ținând de imitatio Christi, nu
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
să fie voia Lui, iar noi vom spune: Amin". Se încearcă astfel mângâierea celor vii prin această rugăciune rostită sâmbăta, de sărbători, lunea și joia, precum și la mormintele morților. O proximitate cu moartea și durerea, și aici încadrate de un ritual care nu-l lasă pe cel viu să fie dominat de ele. Evident, acest lucru nu era posibil decât în spațiul, chiar și evolutiv, al unui sistem de credințe ierarhizat, care nu mai există pentru majoritatea contemporanilor noștri, evrei sau
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
la slujbele comemorative ce le erau dedicate. Vom menționa, de asemenea, zilele de comemorare speciale pentru victimele Holocaustului, care-i implică mai ușor pe evreii nereligioși, precum Yom Ha-Shoah, Ziua Genocidului, celebrată în Israel și în diasporă și al cărei ritual se apropie de practicile tradiționale legate de cultul morților. Unele comunități practică astfel o slujbă specială în amintirea martirilor revoltei din ghetoul din Varșovia, împotriva naziștilor, din 1943. Iar în Israel Yom Ha-Zikaron, Ziua Amintirii, este închinată memoriei celor căzuți
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
fondatorul hasidismului, Baal Shem Tov, îi atribuie acestuia știința și puterea unui Isaac Luria Ashkenazi, maestrul misticismului evreiesc care trăise și își transmisese învățătura în Țara Sfântă. De asemenea, comunitățile hasidice adoptă o versiune modificată a liturghiei sefarde, bazată pe ritualul aceluiași cabalist. Mai general, hasidismul popularizează într-un fel învățăturile Cabalei luriene, pentru care exilul și dispersarea lui Israel coincideau cu exilul și dispersarea divinului. Astfel, poporul evreu avea misiunea de a aduna părțile de sfințenie, diseminate printre creștini, într-
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
O povestire sacră care ținea de acum loc de istorie și urzea memoria genocidului cu mai multă forță decât orice carte. Se produce astfel un soi de întâlnire între o memorie în formare care capătă o tonalitate religioasă și niște ritualuri colective al căror aspect religios nu este de neglijat. Din această perspectivă, organizațiile de supraviețuitori preferă curând să construiască monumente mai degrabă decât să publice "cărți ale amintirii". Astfel, numărul acestora din urmă ajunge de la douăsprezece în 1975 la patru
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
revendicările memoriale, indiferent de legitimitatea lor. Și ajungem cu toții prinși în aceste relații care împart lumea între victime și călăi. Această victimitate în transformare constantă ne pune zilnic în poziția de voyeuri ai suferinței Celuilalt. Acest voyeurism este întreținut de ritualurile comemorative care petrifică evenimentele și fac din ele un soi de divertisment. În legătură cu ele se folosește chiar termenul "pornografie". Mare specialist în Holocaust, Alvin Rosenfeld își exprimă astfel temerea ca genocidul să nu se transforme în "pornografie" tocmai din cauza popularizării
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
se adaugă pâinea. Rezerve de pâine își face fiecare zek, ascunzându-le în saltea. Scriitorul se oprește la fiecare dintre cele trei scene care fixează momentul mesei (de dimineață, de prânz și de seară). De fiecare dată, se observă același "ritual", o încetineală a mișcărilor, concentrare și atenție la ceea ce mănâncă. Dimineața, ei "sorb fără pripeală, pescuind pe sub foile negre de varză câte o fărâmă de plevușcă putredă, răsfirată"193. Momentul mesei devine adevărat prilej de bucurie. Ivan Denisovici înțelege, în
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
Explicațiile naratorului din nuvela O zi din viața lui Ivan Denisovici au drept scop tot o "traducere". Lumea lagărului, cu legile ei, este complet necunoscută cititorului, de aceea naratorul, bun cunoscător al acestei lumi, furnizează în permanență informații, legate de ritualul numărătorii, de exemplu, la ieșirea din spațiul de lucru: Îi numără de două ori la ieșire: odată în fața porților închise ca să știe dacă pot să le deschidă; a doua oară când trec prin poartă. Iar dacă li se pare că
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
o bancă rustică cu spătar și acoperită cu o piele de berbec caracul. Cînd fumul semnala viață prin acel paradis, în general pustiu, se putea vedea și o pereche de pămînteni trecuți de prima tinerețe. Se remarca un fel de ritual, un fel de întrecere în serviabilitate, în politețe și în gesturi delicate. Bărbatul, cărunt bine dar cu pielea încă tînără pe față, ținea un castronel pe care îl oferea cu mare afecțiune femeii. Aceasta, cu două degețele fine, lua o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
bucuriile, atîtea cîte au fost, ca și necazurile, cu o naturalețe dezarmantă. Cu o oarece mîndrie, vorbește de familia ei cu mult respect și chiar venerație. Tata făcea parte din societatea secretă Abakuá. Societatea are temple și le folosește pentru ritualuri și inițieri. A fost creată spre sfîrșitul secolului XVII de către oameni din Sud-Estul Nigeriei. Aduși ca sclavi... Se rușinează puțin și continuă, trecînd peste lipsa mea de tact. Acești oameni erau puternici și au fost aduși aici să lucreze în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
întîlnesc pe domnul acesta babalawo? Sigur, o să vorbesc cu el. Babalawo Zulueta m-a fascinat cu catolicismul ei amestecat cu religiile afro-cubaneze, cu societatea secretă Abakuá care practică "la santeria". La santeria este un sincretism ciudat între credințe, practici animiste, ritualuri africane și catolicism. Am rugat-o să-mi aranjeze o întrevedere cu babalawo (preotul) ei, să aflu mai multe despre modul cum sclavii africani au reușit să păstreze cîte ceva de acasă. Am fost avertizat cu două săptămîni înainte: Să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
soție a lui Chango, zeul războiului, al tunetului și al focului. Este asociată Sfîntei Barbara, patroana pompierilor și artificierilor la catolici. Pe măsură ce-mi vorbea de o divinitate, lua statueta de lemn și mi-o arăta. Gestica era de ritual, plină de respect. Aproape că făcea abstracție de existența mea. Acesta este Babalu Aye, zeul leproșilor, al medicinii și al recoltelor. Este identificat cu Sfîntul Lazăr. Acesta este Oko, zeul agriculturii și al fertilității. Acesta este Olokun, zeul oceanelor, responsabil
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
des idees religieuses, am întovărășit textul fiecărui capitol de o bibliografie critică destul de bogată, în 1967 a apărut o vastă antologie (650 pagini), From Primitives to Zen, cuprinzând 306 texte clasate tematic: zeități și ființe supranaturale, mituri cosmogonice, tipuri de ritualuri, concepții despre moarte și supraviețuire etc. Am ales documente din întreaga istorie religioasă a omenirii, cu excepția iudaismului și a creștinismului; pe de o parte pentru ca să nu măresc și mai mult numărul paginilor, pe de altă parte pentru că multe din textele
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
păzitoare" teriomorfe divinitățile de tip Ființa Supremă-Stăpânul Animalelor, proteguind atât vânatul cât și pe vânători spiritele junglei și spiritele diferitelor specii de animale. În plus, un anumit număr de comportamente religioase sunt specifice civilizațiilor de vânători: omorârea animalului constituie un ritual, implicând credința că Stăpânul Animalelor veghează pentru ca vânătorul sa nu ucidă decât atât cât are nevoie spre a se hrăni, și să nu risipească hrana; oasele, în special craniul, au o valoare rituală considerabilă (probabil pentru că se credea că ele
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
alte popoare primitive 6, de a conserva craniile rudelor moarte și de a le duce cei vii în deplasările lor. Deși probabilă, ipoteza n-a fost admisă de majoritatea savanților. Aceste fapte au mai fost interpretate ca dovezi de canibalism, ritual sau profan. Astfel a explicat A. C. Blanc mutilarea unui craniu neandertha-lian, găsit într-o peșteră din Monte-Circeo: omul ar fi fost doborât de o lovitură care i-ar fi zdrobit orbita dreaptă, și apoi i s-ar fi lărgit gaura
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
e vorba de "verbalizarea" cimitirului ca "sat al Morții" și "casă ceremonială a Morții", verbalizarea gropii ca "locuință" și "uter" (ceea ce explică poziția foetală a corpului, culcat pe partea dreaptă), urmată de verbalizarea ofrandelor ca "alimente pentru Moarte", și prin ritualul "deschiderii" și "închiderii" "casei-uter". Purificarea finală prin circumvalație rituală desăvârșește ceremonia. Pe de alta parte, comunitatea Kogi identifică Lumea - uterul Mamei Universale - cu fiecare sat, fiecare casă cultuală, fiecare locuință și fiecare mormânt. Când șamanul ridică de nouă ori cadavrul
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
pe care sunt susceptibile de a le 12 C. Reichel-Dolmatoff, "Notas sobre el simbolismo religioso de los Indios de la Sierra Nevada de Santa Marta", Razon y Fabula, Revista de la Universidad de los Andes, nr. l (1967), pp. 55-72. ^ De fapt, ritualul era aproape necunoscut înainte de observațiile lui C. Reichel-Dolrnatoff. 14 Acest obicei este extrem de răspândit, și el supraviețuiește încă în Europa Orientală, unde morții tineri sunt "căsătoriți" cu un brad. - 5Sf* La început. Comportamente magico-religioase ale paleantropilor transmite. Nu trebuie niciodată
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
este acela al țapilor lui Thorr, înjunghiați și consumați seara, dar pe care zeul îi învia a doua zi, pornind de la oasele lor19. Celebră este, 15 J. Maringer, "Die Opfer der palăolithischen Menschen", p. 271. 16 Este vorba de un ritual foarte important: sufletul ursului este trimis ca mesager al oamenilor pe lângă divinitatea protectoare, pentru ca aceasta să le asigure succesul vânătorilor viitoare. 17 Cf. J. Maringer, The Gods oftheprehistoric mân, pp. 103 sq. Și fig. 14. 18 Cf. M. Eliade, Le
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
o mare măiestrie tehnică, perioada clasică (în magdalenian, cea ~ 15000-11000) cu un realism al formelor foarte accentuat, pentru a intra în declin și a se stinge în perioada târzie (cea-10000). 22 H. Begouen și N. Casteret au reconstruit un întreg ritual plecând de la modelajul în argilă al ursului de la Montespan; a se vedea critica lui P. Graziosi, Palaeolithic Art, p. 152; cf. Peter J. Ucko și Andr6 Rosenfeld, Palaeolithic Cave An, pp. 188-189. 23 J. Charet a interpretat amprentele de tălpi
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
os exhumat la Pech de l'Aze (Dordogne) și aparținând nivelului acheulean (cea ~ 135000), adică cu cel puțin 100000 de ani înaintea meandrelor paleoliticului superior, în plus, meandrele sunt trasate împrejurul desenelor de animale și deasupra lor, indicând un anumit ritual ("act individual de participație", cum îl denumește A. Marshak). Este dificil să precizăm semnificația lor, dar plecând de la un anumit moment (de exemplu, desenul de la Petersfeld, Baden), meandrele sunt prezentate în "running angles" și sunt însoțite de pești, în acest
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]