7,387 matches
-
mai surprinzătoare: cizme Wellington de dinainte de război, costume de vânătoare vechi, împuțite și pătate de sânge de la nenumărații fazani împușcați și îndesați prin buzunare. Noblețea nu poate fi cumpărată. E moștenirea generațiilor care au trăit în această casă, și-au scuturat noroiul de pe cizme pe răzătoarea de fier de lângă ușa din spate, au intrat în bucătărie să ceară ceva de mâncare și s-au trântit apoi în fotoliile primitoare. Bucătăria e cam cât tot apartamentul meu, are tavanul înalt de aproape
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
turmă care nu a putut fi eradicat de nicio Revoluție (culturală sau politică) înflori excedentar, pentru că hibernase în bolul fertil, mustind de vicii ascunse, al brăileanului. Așa că folclorul adormit făcu ochi, moștenirea își încordă mușchii, dobitocul travestit în intelectual răbufni scuturându-și coarnele, își dezgoli fruntea și o înălță spre bolta cerului care nu i-a fost niciodată altceva decât tavanul opac al tavernei. Casele se strângeau în gradene, expunând o arhitectură în amfiteatru, precum viile în trepte de pe dealurile pietroase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
tufă de timp și emana mirosul de trecere a clipei ca și când n-ar fi fost, dar având în vedere specificul, putem spune că brăilenii erau veșnici față de alți locuitori ai lumii. Și tocmai se scărpina cu brațele crengoase de nerăbdare, scuturând fără voie câțiva muguri ai unor viitori poeți împietriți demult în stil, o bucată de noapte râioasă, rămasă de pe vremea în care spațiul era zgândărit de gândurile geniilor locale, când Mireasa noastră începu să cânte. Dar a trecut acceleratul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
ciocnesc, pauzele de linii aveau trasee clare și abateri calculate, nefiind posibilitatea vreunei coliziuni, oricât de deasă ar fi fost țesătura. Gândacii aveau o temă de făcut. Înregistrau, în complicata lor structură vie, clipele căzute din oameni, așa cum copacii își scutură frunza. Ei erau măturătorii. Mioara le văzu harta sufletelor. Începu să citească, la început, detașată, pentru că, fiind imensă, le știa sfârșitul și ceea ce urma după sfârșit, acea nelămurită cuprindere, ca atunci când nu-ți ajung brațele pentru a mângâia pe cel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
luminate asemenea sfinților. Eu mă uitam la mulțimile eu-lui meu, cu mirare asemuind frumosul cu armonia pe care o propagă, Mioara și Mioarele de asemenea, aceste miraje se diluară încet în pânza zilei odată cu răsăritul soarelui din apele Dunării; își scutură stropii umezi ai iubirii sale fierbinți pentru oameni și cu părul ud se înălță cu fața curată, spre cer. Levitam ni se părea că levităm sau noi ne vedeam organele interne frumos colorate ca în planșele de anatomie, cerul întreg
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
Pâine albă, fraților! Avem din belșug pâine. Erau la poarta Cimitirului "Sfântul Constantin" și, profitând de lipsa paznicilor și de liniștea nopții, morții ieșiseră la plimbare. Măi, tu, grasule, cum te cheamă? strigă Mongolul spre un bărbat rotofei care-și scutura hainele de țărână. Cine-ntreabă? se rățoi el. Cargobot, ai auzit de el? Mongolule, tu ești? Da, mă, cum, n-ai murit? Nu sunt sigur. Tu? Eu am 12 ani de moarte, sunt Milionarul. Ăla care trăia din containere? Da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
o lumină de nicăieri. Pe tavan curgeau râuri, pe lângă pereți statui înșirate ai îndepărtaților regi dacici. În mijloc, pe un tron un Zeu. Luă de guler o momâie și o puse în poală. Mângâie broasca flască, bală neagră, care-și scutură capul râios și, după câteva scâncete orăcăite, se întoarse cu fața spre noi, luminând înscrisul aurit de la picioare: Căpcăunu per Ptolemeus. D eschideți gurile, vino cu furtuni care să despice intersecțiile înghețate, încarcă acoperișurile cu plăpumi albe, întinde poduri de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
O lumină apăru într-un colț, dar dispăru imediat. Apoi o alta, în alt colț! Ce-a fost aia? Un fulger, probabil. E în direct. Un tunet puternic cutremură atunci geamurile și până și zidurile păreau să se mai fi scuturat de praf. Corect! A fost un fulger. Arată-mi tot mapamondul. Poți? Cum adică dacă pot, întrebă el indignat că iscusința îi fusese pusă la îndoială. Începu să tasteze mai energic ca data trecută și comentă: Bineînțeles că pot! Tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
mâna, de parcă ar fi putut oricând să se prăbușească inertă, și arătă spre mine. Privește! Lumina începea să dispară din peșteră și limbi de întuneric se ridicau din adânc ca niște uriași care au dormit mult prea mult și se scuturau acum de moleșeala care i-a cuprins. Se înălțau promițător și se apropiau de mine ca de o pradă. Se învârteau în jurul meu, din ce în ce mai aproape și mai amenințător, la fel cum o făcuseră norii plumburii cu soarele de afară, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
trecuse! Câte poante făcuse colegilor și câte se făcuseră pe seama sa! Câți prieteni nu dobândi el acolo și câte cunoștințe! Era trist să-și vadă "casa" la mâna unor monștri de metal. Aceștia trăgeau fără încetare și monolitul se mai scutură un pic. Putea jura că vibrațiile sau sunetele exploziilor se auzeau până la el, purtate de vânt. Ajunseră și ceilalți. Se uită în jur, încercând să-și dea seama de poziția lor. Trebuiau să fie în Turnul Vechi, un stâlp antic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
era extraordinar de sexy. Putea să vadă că nu purta sutien, iar sânii se conturau fermi sub o bluză de mătase ... — Domnule Diehl? zise ea. Femeia îl privea fix. Probabil că nu mai fusese atent. Îmi cer scuze, spuse el, scuturându-și capul. Am avut o perioadă foarte dificilă ... — Cunoaștem tensiunile dumneavoastră personale, zise ea. La fel și problemele de securitate. Adică, aspectele politice ale securității voastre. — Da, zise el, avem un șef al securității, un bărbat pe nume Bradley... — Trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
la școală la timp. Într-o dimineață, imediat după ce descuie ușa, văzu că Gerard dispăruse. Colivia lui era în hol, neacoperită, iar stinghia din ea era liberă. Trase o înjurătură și se duse în dormitor, unde Richard dormea încă. Îl scutură, ca să-l trezească. — Richard. Unde e Gerard? El căscă. — Cum? — Gerard. Unde e Gerard? — Mi-e teamă că a avut loc un accident. — Ce accident? Ce-ai făcut? — Colivia era curățată, în bucătărie, iar fereastra era deschisă. A zburat afară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
mâna însângerată. Câteva secunde mai târziu, durerea deveni suportabilă și Billy ridică privirea. Văzu cum maimuța se cățărase pe gard și era cam la trei metri deasupra lor. Îi privea de sus. Iar amicii lui stăteau cu toții jos, urlând și scuturându-și plăcile spre el. Dar nu se întâmpla nimic. Billy se ridică clătinându-se și spuse: — Arătați ca un grup de maimuțe. Vrem să coboare! N-o s-o facă, zise Billy. Nu e prost. Știe că-l batem de-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
stradă. Era mai bine să-i ia de mâncare înainte să meargă în cameră. Capitolul 69 Se auziră alte două focuri de armă, în timp ce Lynn alerga în curtea din spate. Fiica ei, Tracy, țipa, Dave era în copac, strigând și scuturând crengile, iar Jamie era întins la pământ, cu sânge curgându-i din cap. Îi veni rău. Porni spre ei, dar Tracy strigă: — Mamă! Stai jos! Se părea că focurile de armă veneau din stradă. Cineva trăgea prin gardul lor de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
Cineva trăgea prin gardul lor de lemn. În depărtare se auzeau sirene. Lynn nu-și putea lua ochii de la Jamie. Începu să înainteze spre el. Alte focuri de armă, gloanțele lovind frunzele copacului. Trăgeau în Dave. Acesta țipa și mârâia, scuturând furios crengile. Ești mort! striga el. Ești mort, băiete! Stai liniștit, Dave, strigă ea. Începu să se târască spre Jamie. Tracy striga în telefonul ei celular, dând adresa la 911. Jamie gemea în iarbă. Nu-și putea lua ochii de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
fie calm. Pot să merg și singur. Lăsați-mă să merg singur. În regulă, domnule, zise unul dintre ei. Îl lăsară pe propriile picioare, ca să meargă singur. Sanger încercă să pășească cu cât mai multă demnitate, îndreptându-și umerii și scuturându-și părul lung, în timp ce era condus la o mașină care-i aștepta. Bineînțeles, era o mașină nemarcată. Ar fi trebuit să se aștepte la asta. Blestemații de la FBI, CIA sau ceva de genul ăsta. Agenții guvernamentale secrete, oamenii din umbră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
demachiant, apoi își dă cu cremă, întinde fondul de ten, pudra, machiază excesiv ochii, a învățat-o fata care o machia la teatru un nou desen al ochilor, pleoapa de sus e grea de creion negru, fondul de obraz, rujul, scutură părul într-o parte și în alta, ca să pară neglijent-controlat. O ultimă privire, gâtul, sânii stau drepți, e o rochie cu decolteul adânc și i se văd bine țâțele splendide, de fecioară. Iese spre Neli, Tara este iarăși lângă ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
dragostea,/Piatră, pe inima mea... Eu mânie, tu mânie,/ dragoste cin’ să mai ție?/ Arde vin, arde pelin/ C-am ibovnic la Mizil,/ Ar veni, dar n-are trin./ Vino, neică, și pe jos,/ Că ești tânăr și frumos!!!/... Cine scutură roua?/ Flăcăii, dimineața,/ Când se-ntorc de la mândra./ Roua trebe scuturată/ Și mândruța sărutată./ Nu-i aceea joi, sara,/ Să nu merg la mândruța/ Și să vin dimineața./ Deschide, mândră, fereastra,/ Că-ți dau foc și-ți arde casa!... Ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
că mare e puterea ei!, știe și se mai uită din când în când în ochii de aur ai fetei, studentă la el, sunt eu prof de actorie sau ce naiba? Am plecat amândoi de la petrecere și, pe drum, i-am scuturat în păr toate crengile de tei înflorit, sclipeau galben pletele ei negre și scurte, între sânii femeii căzuseră, umede, florile de tei ale unui întreg bulevard, am urcat în apartamentul lor dintr-o vilă veche, bătrânească, și-am iubit-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
eu pe Maestru până la o sută de ani, că dacă trăiește el mult?, dacă paralizează, că mi-a zis doctorul că e posibil și asta? Să-mi miroasă a om pe moarte în casă? Și Loredana aprinde încă o țigară, scutură scrumul scurt, îl aruncă așa, ca pe un gândac, i-a trecut tot plânsul, e dreaptă și tare, fără nici o emoție. Se uită spre poartă lung, are privirea ca o lamă de oțel, cu expresia izbitoare de vultur... Nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
din grădină. Vrăbiuțele și alte mici păsărele se ivesc pe la ferestre: ,,Bună dimi neața! Proaspeți zori de zi o să-mi spăl fața în roua dimineții...” Revăd din nou forfota gospodinelor, bucuroase că pot din nou să trebăluiască, unele mătură, altele scutură, unele sădesc, altele aerisesc. Prin fereastra deschisă intră soarele binefăcător. Razele lui încă firave se strecoară prin unghiurile casei și a sufletului. Glasuri de copii, de chicote și râs vin în sunet de tobă și fluier! Mielușeii zburdă pe câmpii
ANTOLOGIE:poezie by Estera Grădinaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/246_a_680]
-
de strâns de scaun. Au zis că trecem printr-o zonă cu turbulențe. Normal că așa au zis ! Îmi remarc isteria din voce. Doar n-or să ne zică „OK, scumpilor, asta e, v-ați dus pe copcă !“ Avionul se scutură iar din toate balamalele și mă trezesc apucând mâna bărbatului, terifiată. N-o să supraviețuim. Știu sigur. Asta e. Pentru numele lui Dumnezeu, am douăzeci și nouă de ani. Nu sunt gata să mor. N-am făcut nimic important În viață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
Rupes să-l Întrebe dacă vine la cricket, și i-a spus. — Te muți cu Connor ? spune Lissy nevenindu-i să-și creadă. De ce nu mi-ai spus ? — Pentru că n-am apucat. Nu-i ca lumea ? — Proastă mișcare, Emma. Jemima scutură critic din cap. E o strategie complet antiproductivă. — Strategie ? spune Lissy, dându-și ochii peste cap. Strategie ? Jemima, oamenii ăștia au o relație, nu sunt parteneri de șah. — O relație asta e, un joc de șah, Îi aruncă Jemima, dându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
fierbinte, aprind niște lumânări parfumate... — Connor, te rog frumos ! strig. Nu mai pomeni de lumânări parfumate ! Te rog, ascultă-mă. Și te rog mult să mă crezi. Îl privesc drept În ochi. Vreau să ne despărțim. — Nu te cred ! spune, scuturând din cap. Te cunosc foarte bine, Emma ! Nu ești genul ăsta. N-ai arunca atât de ușor la gunoi ceea ce avem noi doi. N-ai... Se oprește șocat În clipa În care, fără nici un cuvânt, iau ceainicul și-l trântesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
era să știu În momentul ăla că o să vreau un cocteil dintr-asta roz ? Jack Își dă capul pe spate și Începe să râdă. — Corect. Foarte corect. Iar eu nu ți-am dat nici cea mai mică șansă, așa-i ? Scutură din cap supărat. Probabil că stăteai și te gândeai Doamne, cât de idiot poate să fie și ăsta, să nu-și dea seama că vreau să văd și eu cum e cocteilul ăla roz ? — Nu ! zic imediat, dar mă fac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]