9,812 matches
-
de el ca să-i spună adevărul, Însă el știa că trupul pe care Dumnezeu Începuse să i-l răpească În zorii acelei zile cînd se hotărîse să-și caute fiul, pe Julián, se mistuia. În timpul lungii traversade, așezat pe punte, tremurînd sub pleduri și privind infinitul gol al oceanului, a Înțeles că nu va mai apuca să vadă uscatul. Uneori, așezat la pupa, observa șirul de rechini care urmărise nava la puțin după escala din Tenerife. L-a auzit pe unul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
i se stingă de-a binelea Înainte să-mi părăsesc ascunzătoarea și să intru În apartament. În aer plutea un miros de camfor. Miquel stătea lîngă fereastră, cu mîinile căzute de-o parte și de alta a scaunului. Buzele Îi tremurau. L-am Întrebat cine era omul acela și ce voia. — Era Fumero. A venit să aducă vești despre Julián. — Ce știe el de Julián? Miquel m-a privit, mai abătut ca niciodată. — Julián se Însoară. Vestea m-a lăsat fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
piatră pe care Julián le folosise ca trepte și plăcuțele desprinse din zid. S-a cățărat aproape fără să-și tragă răsuflarea, simțind puternice Înțepături În piept și șfichiuri de orbire În priviri. S-a Întins pe zid, cu mîinile tremurînd, și l-a strigat pe Julián În șoaptă. Silueta care dădea ocol fîntînii a rămas nemișcată, aidoma statuilor din preajmă. Miquel a putut vedea strălucirea unor ochi ațintiți asupra lui. S-a Întrebat dacă Julián o să-l recunoască, după șaptesprezece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
ochii pălărierului, care s-a tîrÎt spre ușă și a ieșit În stradă, fără grai. Fără a rosti nici un cuvînt, și-a condus fiul Înăuntru, În prăvălie, a coborît obloanele și, de Îndată ce lumea exterioară a rămas pecetluită, l-a Îmbrățișat, tremurînd și hohotind În lacrimi. Mai tîrziu, pălărierul i-a explicat că poliția Întrebase de el cu două zile În urmă. Un anume Fumero, un om cu o reputație proastă, despre care se spunea că, În urmă cu o lună, fusese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
și privirea oțelită, aprinsă de panică. — Stai, nenorocitule, sau Îți jur că te rup În două. Miquel a zîmbit și a ridicat Încet revolverul spre fața polițistului. Trebuie că nu avea mai mult de douăzeci și cinci de ani, iar buzele Îi tremurau. — Spune-i lui Fumero, din partea lui Carax, că-mi aduc aminte de costumul lui de marinar. N-a simțit nici durerea, nici focul. Impactul, asemenea unei izbituri surde de ciocan care a luat cu el sunetul și culoarea lucrurilor, l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Julián și-a pus mîinile pe plăcile de argilă stacojie. — Julián, te rog, hai să plecăm... Impactul pumnului său asupra peretelui de cărămizi a smuls un ecou gol și cavernos de partea cealaltă. Mi s-a părut că mîinile Îi tremurau cînd a pus lampa jos și mi-a făcut semn să mă retrag cîțiva pași. — Julián... Prima lovitură de picior a ridicat o ploaie de pulbere roșiatică. Julián a izbit din nou. Mi s-a părut că Îi aud oasele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
și cînd ar fi presimțit bezna. Am tăgăduit În tăcere, implorîndu-l să nu coboare. S-a Întors, abătut, și s-a cufundat În Întuneric. Am pășit pe pragul de cărămizi și l-am văzut coborînd pe scară, aproape clătinîndu-se. Flacăra tremura, acum o slabă suflare de albastru străveziu. — Julián? N-am auzit decît tăcerea. Puteam zări umbra lui Julián, nemișcată, la capătul de jos scării. Am trecut pragul și am coborît treptele. Am pătruns Într-o Încăpere dreptunghiulară, cu pereți de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
-l voi mai vedea niciodată. Poate că ar fi fost mai bine așa. Îmi aduc aminte cum flacăra lămpii s-a stins Încetișor și cum silueta lui s-a pierdut În tenebre. L-am căutat prin beznă. L-am găsit tremurînd, mut. Abia se putea ține pe picioare și s-a tîrÎt Într-un ungher. L-am Îmbrățișat și l-am sărutat pe frunte. Nu se mișca. I-am pipăit fața cu degetele, Însă n-am găsit lacrimi. Am crezut că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
marginea mesei mele de lucru și mă privea țintă. Uneori se plasa În spatele meu și rămînea acolo cîteva minute, iar eu Îi puteam simți În păr respirația fetidă. Alteori Îmi punea mîinile pe umeri. — Ești Încordată, femeie. Relaxează-te. Eu tremuram, voiam să țip ori s-o iau la goană și să nu mă mai Întorc În locul acela, Însă aveam nevoie de slujbă și de salariul mizerabil pe care mi-l oferea. Într-o seară, Sanmartí a Început-o cu rutina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
lui. — O să te omoare mai Întîi el pe tine, ticălosule. Fumero m-a scuipat În față și mi-a dat drumul din strînsoare. Am crezut atunci că o să mă omoare În bătaie, Însă i-am auzit pașii Îndepărtîndu-se pe coridor. Tremurînd, m-am ridicat și mi-am șters sîngele de pe față. Puteam simți pe piele mirosul mîinii acelui om, Însă de data am asta am recunoscut duhoarea fricii. M-au reținut În acea Încăpere, pe Întuneric și fără apă, vreme de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
-ți rostească numele. N-o meriți. — Tomás... — Taci. A doua zi, părinții au dus-o la doctor. — De ce? Bea e bolnavă? — Bolnavă de tine, imbecilule. Sora mea e Însărcinată. Să nu-mi spui că nu știai. Am simțit cum Îmi tremurau buzele. Un frig teribil mi se răspîndea prin trup, glasul Îmi pierise, iar privirea mi se Încețoșase. M-am tîrÎt spre ieșire, Însă Tomás m-a Înșfăcat de braț și m-a izbit de perete. — Ce i-ai făcut? — Tomás
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Înnebuniți ai lui Fumero se umplură de dispreț și de furie. Înșfăcă arma lui Palacios și Îl Împinse cît colo. Am Încrucișat o privire cu Palacios și am știut ce urma să se Întîmple. Fumero ridică pistolul Încet. MÎna Îi tremura, iar revolverul lucea, sclipind de sînge. Carax dădu Înapoi cîte un pas, căutînd bezna, Însă nu avea scăpare. Țeava revolverului Îl urmărea. Am simțit cum mușchii trupului Îmi iau foc de mînie. Grimasa de moarte a lui Fumero, care Își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
prilejul să le cunosc. De altminteri, multe alte lucruri am avut ocazia să aflu. — Pe Nastasia Filippovna? Zici că ea și Lihaciov... spuse Rogojin privindu-l cu atâta ură, încât până și buzele i se albiră și începură să-i tremure. N-nimic! N-nimic! Chiar că nimic n-a avut! se grăbi să zică funcționarul, dându-și seama că-l luase gura pe dinainte. Adică, cu n-nici un fel de bani Lihaciov n-a izbutit! Nu, ea nu-i ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
astă-seară, la ea acasă, își va spune ultimul cuvânt: a fi sau a nu fi! Așa că e bine să știi. Ganea se tulbură brusc, încât chiar păli puțin la față. — A spus ea asta? întrebă el și vocea parcă îi tremura. Acum trei zile și-a dat cuvântul. Am bătut-o amândoi la cap până n-a mai avut încotro și a promis. Ne-a rugat numai să păstrăm secretul față de tine. Generalul îl privea cu atenție pe Ganea; se vedea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
clipe și nici eu nu voiam să fim văzuți. De îndată ce apăream, Marie tresărea, deschidea ochii și se repezea să-mi sărute mâinile. Nu mi le mai retrăgeam, pentru că asta pentru ea era o bucurie; tot timpul cât stăteam lângă ea, tremura și plângea; ce-i drept, de câteva ori a început să vorbească repede, dar era greu s-o înțelegi. Părea cumva smintită, într-o grozavă tulburare și încântare. Uneori copiii veneau cu mine. În asemenea cazuri, se opreau de regulă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
unul pe altul? Am încărcat pistoalele, am întins batista, ne-am pus unul altuia pistolul în dreptul inimii și ne-am privit drept în ochi. Deodată, ne-au țâșnit la amândoi șiroaie de lacrimi din ochi, mâinile au început să ne tremure. La amândoi, la amândoi deodată. Apoi, firește, au urmat îmbrățișările și lupta reciprocă a mărinimiilor. Prințul striga: A ta să fie! Eu strig: A ta! Într-un cuvânt... într-un cuvânt... ați venit la noi... în gazdă? — Da, pentru câtva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ducea spre camera lui. Trecând pe lângă ușa de la intrare, care dădea pe casa scării, auzi și văzu că, din partea cealaltă a ușii, cineva se străduiește din răsputeri să tragă clopoțelul și să sune; dar, cu siguranță, clopoțelul era defect: doar tremura puțin, fără să scoată nici un sunet. Prințul trase zăvorul, deschise ușa și se dădu câțiva pași înapoi, chiar se cutremură din tot trupul: în fața lui stătea Nastasia Filippovna. O recunoscu imediat, după portret. Când îl văzu, ochii ei fulgerară într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
o lungea cu bună intenție. Nina Alexandrovna și Vera se ridicaseră și ele de pe locurile lor și, speriate, tăcute, așteptau să vadă până unde se va ajunge; ochii Variei scânteiau, dar asupra Ninei Alexandrovna toate acestea aveau un efect dureros: tremura și părea că va leșina imediat. Dacă-i așa, atunci o sută! Chiar astăzi aduc o sută de mii! Ptițân, ajută-mă, o să te procopsești și tu cu ceva! — Ai înnebunit! șopti deodată Ptițân, apropiindu-se repede și apucându-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Hai cu mine, moșule, te îmbăt dacă vii! — Asta-i de-acum mârșăvie! strigă Kolea, plângând de rușine și de ciudă. — Chiar nu se află printre voi nici un bărbat în stare s-o dea afară pe nerușinata asta? strigă Varia, tremurând toată de furie. — Mie mi se zice nerușinată! pară Nastasia Filippovna cu veselie disprețuitoare. Iar eu, ca o proastă, am venit să-i invit seara asta la mine! Uite cum mă desconsideră surioara dumitale, Gavrila Ardalionovici! Câtva timp Ganea rămase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
s-o lovească pe soră-sa. Negreșit, ar fi lovit-o peste față. Însă, brusc, o altă mână o opri din zbor pe a lui Ganea. Între acesta și sora lui apăruse prințul. — Gata, ajungă-vă! spuse el apăsat, dar tremurând din tot trupul din pricina emoției prea mari. — Mult o să-mi mai tot stai în cale? urlă Ganea, aruncând cât colo mâna Variei și, cu mâna rămasă liberă, în ultimul hal de turbare fiind, îi trase prințului o palmă cât putu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cât putu de tare. — Ah! gemu Kolea, plesnind din mâini. Ah, Dumnezeule! Se auziră exclamații din toate părțile. Prințul se albi la față. Cu o privire ciudată și plină de reproș, se uită drept în ochii lui Ganea; buzele îi tremurau și se străduiau să spună ceva; un zâmbet ciudat și cu desăvârșire nepotrivit le schimonosea. — Da, pe mine mă puteți lovi... dar pe ea... oricum n-o să vă las!... spuse el încet, în cele din urmă; însă nu mai rezistă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
mi ești! M-ai prădat, m-ai supt de tot și tot nu ești mulțumit! Cât o să te mai rabd, om fără rușine și cinste! — Marfa Borisovna, Marfa Borisovna! Dumnealui e... prințul Mâșkin. Generalul Ivolghin și prințul Mâșkin, îngăimă generalul, tremurând și pierzându-se cu firea. — Nu știu dacă mă credeți, i se adresă deodată căpităneasa prințului, nu știu dacă mă credeți că acest om fără rușine nu i-a cruțat pe copiii mei orfani! A prădat, a cărat, a vândut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
corect în toate privințele. Intervenea și o problemă nerezolvată, într-atât de capitală, încât prințul chiar se temea să se gândească la ea, nici măcar nu putea și nu îndrăznea să-i admită existența, nu știa cum s-o formuleze și tremura numai gândindu-se la ea. În cele din urmă, însă, în pofida acestor ezitări și îndoieli, sfârși prin a intra și a întreba de Nastasia Filippovna. Nastasia Filippovna ocupa un apartament nu foarte mare, dar într-adevăr excelent mobilat. În decursul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
minte să-și pună grumazul sub sabia turcului. Afanasi Ivanovici tăcu cu aceeași gravă demnitate cu care își începuse povestirea. Cei prezenți remarcară că, atunci când Afanasi Ivanovici încheiase, ochii Nastasiei Filippovna începură să ardă cumva ciudat și chiar buzele îi tremurau. Toți îi priveau curioși pe amândoi. — Încă unul l-a trișat pe Ferdâșcenko! Ah, cum l-a trișat! Da, chiar l-a trișat! strigă Ferdâșcenko cu voce plângăreață, înțelegând că poate și trebuie să strecoare o vorbă. Pe dumneata cine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
nu-și putea veni în fire, însă și el simțea, vag, dar impetuos, nevoia arzătoare de a rămâne până la capăt țintuit la stâlpul infamiei; bătrânul învățător, care înțelegea prea puțin despre ce-i vorba, mai că nu plângea și literalmente tremura de spaimă, remarcând o îngrijorare neobișnuită în jur și la însăși Nastasia Filippovna, pe care o diviniza ca pe propria lui nepoată; însă el ar fi preferat să moară, decât s-o părăsească în aceste clipe. În ce-l privește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]