9,442 matches
-
Trăsătura aceasta, departe de a-i știrbi rostul de sursă principală a motivației umane, redă idealului adevăratul său chip: acela de himeră, de fantasmă fără de care lupta pentru supraviețuire nu ar fi cu putință. Dumnezeu, de pildă. Dumnezeu este o ficțiune al cărei rost este ne împlinească dorințele chiar și atunci cînd realitatea nu ne împlinește nici una. Ca imagine dominantă în jurul căreia se configurează atitudinea și aspirațiile unui om, Dumnezeu este revanșa pe care acel om o ia asupra unei realități
A fi ateu din prea multă credință by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/10850_a_12175]
-
este ca o proiecție fictivă fără de care adaptarea și progresul în lume nu ar fi cu putință. În această privință, orice om este idealist, chiar și cel care se scutură de oroare numai la simpla auzire a numelui de ,idealism". Ficțiunea idealului, spune Drăghicescu, atunci cînd este trăită cu o minimă consecvență, dă oricărui om o elementară și obligatorie viziune asupra lumii. Intensitatea cu care același om își trăiește emoția pe care însăși ficțiunea i-a provocat-o este cea care
A fi ateu din prea multă credință by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/10850_a_12175]
-
la simpla auzire a numelui de ,idealism". Ficțiunea idealului, spune Drăghicescu, atunci cînd este trăită cu o minimă consecvență, dă oricărui om o elementară și obligatorie viziune asupra lumii. Intensitatea cu care același om își trăiește emoția pe care însăși ficțiunea i-a provocat-o este cea care îl îndreptățește să rostească cuvîntul: credință. Credința este gradul de aderență sufletească la imaginea dominantă din mintea unui om. Iar gradul în care credem într-un ideal este cel care ne configurează etica
A fi ateu din prea multă credință by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/10850_a_12175]
-
o pildă. Esența unei etici nu stă în norme, ci în idealul pe care ea îl propune și în modelul pe care tot ea îl oferă oamenilor. Religia este forma socială pe care o îmbracă credința celor ce împărtășesc aceeași ficțiune ideală. În plus, marele rol al religiei este cel de agent al coeziunii sociale. Coeziunea unei comunități e dată tocmai de emoția cu care oamenii împărtășesc aceleași reprezentări ideale. Iată de ce rostul sărbătorilor, al ritualurilor și al ceremoniilor este să
A fi ateu din prea multă credință by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/10850_a_12175]
-
despre moarte, medicii capătă un ton vexatoriu, de specialiști care îți spulberă iluziile în numele certitudinilor irefutabile. Nici o intent ie de consolare sau de speranță în cuvintele lor. Doar o voință acerbă că, spunînd adevărul, să nu deformeze realitatea înfrumusețînd-o cu ficțiuni liniștitoare. În van ai aștepta de la ei atitudini ideale, întreținute de un entuziasm al cauzelor nevăzute. Pur și simplu mintea lor n-are imbold de alipire la scopuri vagi. Șunt preciși și practici, purtați de o luciditate a cunoștințelor verificabile
În pragul morții by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/4384_a_5709]
-
o moarte sufletească a cărților, și ea este cu atît mai tristă cu cît cauza ei nu stă în paginile lor, ci în sufletul cititorilor. E un adevăr banal că, înaintînd în vîrstă, putința de a ne lăsa în seama ficțiunii livrești scade tot mai mult. Lecturile care ne-au format ființa și, uneori, ne-au hotărît destinul le-am avut întotdeauna în tinerețe. După acest moment al exaltării juvenile, nu mai urmează decît exersarea premeditată a unei aptitudini ce transformă
Paravanul regretelor noastre by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/11284_a_12609]
-
impresie este pentru că lumea ce răzbate din rîndurile lor mai poate exercita o atracție asupra noastră. Cînd această atracție va dispărea, lumea lor va muri. în măsura în care este adevărat că, înaintînd în vîrstă, capacitatea de a te lăsa în voia unei ficțiuni scade, același lucru este valabil în cazul înaintării în vîrstă a unei întregi generații. Pesemne că peste 50 de ani, lumea cărții lui Mircea Berindei nu va mai spune nimic nimănui. Pînă atunci însă, Paravanul venețian rămîne o carte bună
Paravanul regretelor noastre by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/11284_a_12609]
-
așa cum un metalurgist își pune, în fața cuptorului încins de flăcări, ochelari și mănuși de protecție. În primul rînd, o tentativă de evacuare a realului oribil de propriu-i conținut. O salvatoare irealizare. N-ar putea fi abordată istoria ca o ficțiune, fie și una amarironică? Desigur: „Adevărata istorie, cea care merită să fie povestită, e aceea care, oricînd, dacă ar fi destui s-o povestească și alții s-o țină minte, s-ar putea transforma în legendă, adică povestea cea mai
Un soi de epopee by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/3377_a_4702]
-
asemenea fapte, în loc să fie convenționale, născocite, arbitrare și gratuite, sînt fapte reale, dar iraționale, incoerente, lipsite de orice explicație". Întrebarea pe care ne-o putem pune acum este în ce măsură o asemenea aspirație are o acoperire estetică. Firește, esența artei rămîne ficțiunea. În ciuda tuturor tentativelor de happening, ea se regenerează prin propriile-i resurse, iar nu printr-o materie brută, principial opacă la condiția artei, fie că e vorba de dicteul automat, totalmente separat de conștiință, fie că e vorba de-o
Suprarealismul tîrziu by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/15998_a_17323]
-
sens, reflectarea concepției suprarealismului ca dinamică pură, incapabilă de orice fixare, ori pur și simplu ca potențialitate: "ce este aici. aici nu este pomul. aici este ceva care încearcă să se nască. este mișcarea buzelor" (mișcarea buzelor). Sau notificarea amestecului ficțiunii cu viața, a indistincției în care se tînguie un sincretism primordial: "scriu cu limbi de aer și de sînge ale plămînului, cu o creangă sub formă de trei degete/ moartea îmi tot dă tîrcoale, își zburlește coama/ scriu cu limbile
Suprarealismul tîrziu by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/15998_a_17323]
-
deschide, în plus, o perspectivă nemărginită și imposibil de controlat, nici de multitudinea de relații și conexiuni cu ceilalți semeni, adică a altor istorii cu care se intersectează și/sau se întrepătrunde o istorie personală. Așa s-a născut literatura/ficțiunea, ca o nevoie de a face totuși posibilă istoria unei/unor vieți. Cu ajutorul unor tehnici specifice, literatura/ficțiunea selectează, operează transformări, elimină și îndepărtează neesențialul, transpunând în cuvinte ceea ce este imposibil de exprimat în limbajul comun. Să descrie cât mai
Literatura – ficțiune și/sau evaziune by Florina Ilis () [Corola-journal/Journalistic/3462_a_4787]
-
ceilalți semeni, adică a altor istorii cu care se intersectează și/sau se întrepătrunde o istorie personală. Așa s-a născut literatura/ficțiunea, ca o nevoie de a face totuși posibilă istoria unei/unor vieți. Cu ajutorul unor tehnici specifice, literatura/ficțiunea selectează, operează transformări, elimină și îndepărtează neesențialul, transpunând în cuvinte ceea ce este imposibil de exprimat în limbajul comun. Să descrie cât mai precis orice istorie individuală ca pe una semnificativă și consistentă celei reale și, întregind astfel realitatea, să elimine
Literatura – ficțiune și/sau evaziune by Florina Ilis () [Corola-journal/Journalistic/3462_a_4787]
-
a evenimentelor narate atunci a relațiilor dintre cuvinte care, inevitabil, se supun unei anumite logici gramaticale. Dacă, însă, după cum afirmă fizicienii, cauzalitatea este cea care dă structura lumii, explicând atât consistența, cât și relațiile cauzale ale lucrurilor, atunci literatura sau ficțiunea, când relatează povestea evenimentelor, interesându- se mai mult de procesualitatea lor decât de descriere, vorbește cel mai bine despre structura și țesătura intimă a lumii. Și, totuși, literatura nu este o fizică travestită în cuvinte poetice, iar romanul, cu toate
Literatura – ficțiune și/sau evaziune by Florina Ilis () [Corola-journal/Journalistic/3462_a_4787]
-
literatura nu este o fizică travestită în cuvinte poetice, iar romanul, cu toate teoriile sale, n-a dus la descoperirea niciunei legi în fizică. Niciodată, de pildă, superba lege a coincidențelor și a întâmplărilor, lege care, guvernând în formă absolută ficțiunea, generează poveștile, nu a putut fi demonstrată în realitate prin ecuații matematice. Toate sunt ecuațiune, scria Eminescu. Orice moment în viața Universului e ecuațiunea momentului următor. Orice moment prezent e ecuațiunea momentului trecut. Eminescu formula cu aceste cuvinte simple legea
Literatura – ficțiune și/sau evaziune by Florina Ilis () [Corola-journal/Journalistic/3462_a_4787]
-
mulțumiți cu soarta lor și aproape toți - bogați sau săraci, geniali sau mediocri, celebri sau anonimi - și-ar dori o viață diferită de aceea pe care o trăiesc. Deci, pentru a potoli - în mod fraudulos - această dorință s-au născut ficțiunile. Acestea sunt scrise și citite pentru ca oamenii să trăiască viețile pe care nu se resemnează să nu le aibă. În orice roman clocotește un nonconformism, se zbate o năzuință.” Mario Vargas Llosa, Adevărul minciunilor, p. 8. Aceste cuvinte scrise de
Literatura – ficțiune și/sau evaziune by Florina Ilis () [Corola-journal/Journalistic/3462_a_4787]
-
carte de eseuri dedicate unui număr de 35 de mari opere din literatura universală pot foarte bine să ilustreze discuția de astăzi, cu toții fiind de acord că din punct de vedere psihologic, oamenii au simțit din toate timpurile nevoia de ficțiune în scopul evadării din realitatea ternă, cenușie sau banală a vieților noastre. Pe de altă parte, Llosa exprimă o viziune comună tuturor celor ce înțeleg literatura și adevărurile literare ca o reprezentare a realului sau o alternativă ficțională a realității
Literatura – ficțiune și/sau evaziune by Florina Ilis () [Corola-journal/Journalistic/3462_a_4787]
-
de statisticile pesimiste ale lui Gabriel Liiceanu, statistici care prezentau o lume în care numărul adevăraților cititori este în scădere vertiginoasă sau alarmantă. Să înțelegem, oare, că dacă, adeverindu- se statisticile pesimiste, și oamenii citind tot mai puțin, nevoia de ficțiune și de evadare (evaziune) va dispărea implicit, iar scriitorii își vor pierde menirea? Sau, chiar dacă această nevoie nu va dispărea, va fi totuși satisfăcută, a început deja să fie satisfăcută, cu ajutorul altor tehnici de fabricare a unor minciuni adevărate, care
Literatura – ficțiune și/sau evaziune by Florina Ilis () [Corola-journal/Journalistic/3462_a_4787]
-
evadare din sine, ci de o evadare în sine, de o căutare a sinelui profund prin intermediul vieții personajelor ficționale. Evident, pierderea forței literaturii se produce în cazul în care și alte „arte”, mizând pe ideea că oamenii au nevoie de ficțiuni vor încerca să le ofere ca pe un bun de larg consum posibilitatea evadării. Dar, adevărata literatură reprezintă o evadare în sine și nu în afara sinelui, fiindcă numai literatura poate provoca această aventură înspre sine și înțelegerea sinelui. În timpurile
Literatura – ficțiune și/sau evaziune by Florina Ilis () [Corola-journal/Journalistic/3462_a_4787]
-
în întregul univers. Nu ne putem lipsi de literatură, fiindcă este singura artă capabilă să prezinte, cu ajutorul cuvintelor, a povestirii, o istorie parțială, dar semnificativă, a realității. Și, numai literatura ne permite să evadăm în noi înșine și, prin mecanismul ficțiunii, să recuperăm din spațiile albe ale existenței noastre și care s-au pierdut fiindcă nu ne mai amintim de ele cu atâta precizie cum o face literatura. (Comunicare la „Colocviul Romanului Românesc” de la Alba-Iulia, iunie 2013)
Literatura – ficțiune și/sau evaziune by Florina Ilis () [Corola-journal/Journalistic/3462_a_4787]
-
a scrie care există. Menționați hibridul născut din amestecul de poezie, dramă și proză, dar eu aș mai adăuga și narațiunea istorică, de pildă. M-ar interesa să creez o formă care să includă ceea ce îndeobște e denumit 'fapt' și 'ficțiune'. Mă bucură dacă cititorii intră în lumea pe care le-o deschid și o recreează. Mare parte din înțelesul operei mele stă în intenția de a construi o realitate alternativă. Mai bine zis o realitate mai intensă, în care forțele
Peter ACKROYD - Mintea este suflet by Lidia Vianu () [Corola-journal/Journalistic/15460_a_16785]
-
personală a jucat - cum era firesc - un rol important în scrierile mele și am fost mereu „în căutarea timpului trecut". Nu am scris niciodată un roman „vădit autobiografic". De unde această impresie? Nu am făcut confuzia dintre biografie, memorii, jurnal și ficțiune. Cum mi-aș fi îngăduit să spun: „Viața mea este un roman"? Întotdeauna am plecat de la un fapt trecut pe care l-am transfigurat în imaginar și ficțiune. Câteva exemple... În romanul Ultimii, am pornit de la anumite împrejurări cunoscute din
BUJOR NEDELCOVICI: „Nu am scris niciodată un roman vădit autobiografic“ by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/6078_a_7403]
-
De unde această impresie? Nu am făcut confuzia dintre biografie, memorii, jurnal și ficțiune. Cum mi-aș fi îngăduit să spun: „Viața mea este un roman"? Întotdeauna am plecat de la un fapt trecut pe care l-am transfigurat în imaginar și ficțiune. Câteva exemple... În romanul Ultimii, am pornit de la anumite împrejurări cunoscute din familie (ultimii burghezi), dar romanul s-a ridicat la o analiză generală a unei generații care trăia într-o epocă istorică sinonimă cu o „colonie penitenciară". Nimeni din
BUJOR NEDELCOVICI: „Nu am scris niciodată un roman vădit autobiografic“ by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/6078_a_7403]
-
să disociezi evenimentele trăite de el și „viața cărților". N.M: Ceea ce ați scris în ultimii ani, mai ales eseuri, ca și caracterul acestora (inclusiv Un tigru de hârtie) mă face să cred că pariați din ce în ce mai puțin pe literatură ca ficțiune și din ce în ce mai mult pe literatură ca mărturie. Ar trebui să interpretăm acest pariu ca o întoarcere la memorie, aceea care încărca odinioară bateriile trilogiei, după ce ați parcurs drumul de la ficțiunea socială la parabola politică? B.N: Nu am abandonat literatura
BUJOR NEDELCOVICI: „Nu am scris niciodată un roman vădit autobiografic“ by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/6078_a_7403]
-
face să cred că pariați din ce în ce mai puțin pe literatură ca ficțiune și din ce în ce mai mult pe literatură ca mărturie. Ar trebui să interpretăm acest pariu ca o întoarcere la memorie, aceea care încărca odinioară bateriile trilogiei, după ce ați parcurs drumul de la ficțiunea socială la parabola politică? B.N: Nu am abandonat literatura, dar după ce am scris 14 romane era firesc să mă îndrept și spre alte domenii în care să cunosc și să înțeleg „ființa în timpul istoric". Am scris eseuri, polemici în
BUJOR NEDELCOVICI: „Nu am scris niciodată un roman vădit autobiografic“ by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/6078_a_7403]
-
de realismul socialist, noul roman, onirismul sau romanul autoficțional. Nu am nici un merit! Refuzul a fost dăruit de har sau grație care mi-au rezervat plăcerea și bucuria de a fi eu însumi. Am fost preocupat de lumea magică a ficțiunii care se deschide în fața personajelor cu o psihologie complexă, uneori contradictorie, de o intrigă semi-polițistă și un final deschis care să invite cititorul să continue romanul după ce a închis coperțile. În ultimul timp am citit puține romane, dar am fost
BUJOR NEDELCOVICI: „Nu am scris niciodată un roman vădit autobiografic“ by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/6078_a_7403]