7,057 matches
-
o schimonosire a ei, nu ar fi cu putință. Prostia este aberația care a primit o consacrare afectivă, iar prostul, un rătăcitor îndrăgostit de rătăcirea lui. Pentru că este o eroare consacrată afectiv, bazată pe iubirea mea de mine, prostia se sustrage criticii permanente a intelectului și tocmai de aceea ea devine și rămâne prostie. Opțiunea mea, demersul meu sânt eronate, dar, pentru că sânt ale mele, ele sânt din capul locului investite afectiv și acceptate ca atare. Eu nu mă recunosc decât
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
libertatea care mi-a fost dată? Și atunci, pot eu răspunde pentru ceva care mi-a fost dat fără voia mea și fără să cunosc nici identitatea donatorului și nici sensul donației lui? Dar, pe de altă parte, a mă sustrage acestei întrebări ar însemna să așez libertatea - și întreaga mea existență - pe terenul lipsei de sens. A recunoaște absurdul conferirii libertății mă poate desigur absolvi de obligația de a da un răspuns, și astfel de a fi răspunzător. Și totuși
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
din afară, și dacă această stavilă nu există, văzul se unește în mod spontan cu emblema fizică a infinitului, care este orizontul. Ca să te bucuri cu adevărat de corporalitate, trebuie să o supui tactil; dintre arte, sculptura este singura care sustrage tactilul din sfera pragmaticului, îi dă o demnitate estetică și îl revalidează în spirit. Statuile eline, oarbe toate, poartă în ele nu numai limitația, forma, ci și principiul contemplării ei. Numai în această dobândită orbire devine limpede intenția de a
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
ar fi suficiente o permanentă trezie a minții și simpla tenacitate - capacitatea primordială a oricărui evanghelist, a biografului lui Ignațiu sau a lui Eckermann, care, ea singură, a fost de ajuns pentru a izola o experiență unică și a o sustrage indistincției fundamentale care stăruie asupra actelor vieții. Nu e totuși cu putință mai mult? În jurnalul lui Eckermann nemulțumește tocmai faptul că autorul lui nu e decât un documentarist, un partener fără destin la o aventură la care nu știe
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
face pentru a atrage atenția sau a obține ceva, ci pur și simplu pentru că aceasta i se pare calea cea mai la îndemînă, mai abruptă și mai elegantă de a abandona. În acest "proiect" al său (singurul care se poate sustrage amăgirii) el este ajutat în mod firesc de consătenii săi care îl spânzură ca pe unul ce a încălcat legea iluziei, ca pe un deziluzionat. 6 iunie Tema prăpastiei pe care stăm. Am întîlnit-o prima oară la douăzeci și ceva
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
un dar al lui "a fi" și al putinței noastre de a-l rosti. Marele nostru mister nu este "de unde" și "încotro", ci este logosul însuși, vocabula "a fi" pe care stă toată existența umană și care, dacă ar fi sustrasă din edificiul limbii, cu precauții supreme, cu mâna celui mai exersat hoț de buzunare, "pe nesimțite" (așa cum extragi un bețișor la un joc de "marocco" fără ca celelalte să se clintească), ei bine, dacă acest cuvințel, această "copulă", care face parte
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
simt mai tare că mor și încearcă să fixeze timpul: timpul lor, pe care îl decupează, îl țin în brațe, îl mângâie și pe care îl depun cu grijă undeva, pe un pat de hârtie, ca și cum acolo el ar fi sustras propriei sale curgeri, pus într-un seif la o bancă a eternității. Ceea ce-i distinge pe acești oameni este că ei ies din viață însoțiți de comentariul ei. Spre deosebire de ceilalți, ei se retrag din viață zgomotos. Un autor de jurnal
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
mi se pare prodigioasă. Majoritatea vieților se desfășoară așa: indivizii ― și deopotrivă popoarele ― au nevoie de cineva care să le spună la tot pasul ce să facă, când trebuie "să stea" și când trebuie "s-o ia din loc". Se sustrag sindromului doar cei care mai au în ei o fărâmă din intenția de a-și da singuri comanda și de a stabili când anume, în viața lor, e nevoie de o zăbavă și când de așternerea la drum. Altminteri, haltele
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
a început să urle, râzând la fiecare lucru pe care îl spunea Marcus. Când, în ropote de aplauze, Marcus s-a întors la masă, Clodagh a plonjat în brațele lui și a spus: —Ai fost absolut CRIMINAL! Marcus s-a sustras gentil din brațele ei și s-a îndreptat către scaunul de lângă Ashling. În timp ce se așeza, a strâns-o de mână și i-a aruncat un zâmbet secret. — Are dreptate, murmură Ashling. Chiar ai fost criminal. —Mulțumesc, mormăi el. Apoi au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Era imposibil. Nu putea să fie singură și nu putea să fie cu nimeni altcineva și, pentru o clipă îngrozitoare, s-a întrebat dacă nu cumva cedează nervos. Acest gând chinuitor a ținut-o captivă, până când a reușit să se sustragă din îmbrățișarea patului. Cedarea nervoasă era chiar mai neplăcută decât obligația de a ieși. Marcus a sunat după-amiază și, în ciuda celor întâmplate, fiecare celulă din corpul ei a cântat la auzul vocii lui. Era înnebunită după el, într-un fel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
ce bun să Încerc să Înțeleg sau să analizez această recentă pasiune pentru whisky? În starea de depresie În care mă zbat, nu fără plăcere, de ceva timp, confruntarea cu alcoolul este o experiență de la care nu țin să mă sustrag. Am petrecut ani Întregi fără să pun strop de alcool În gură. Asta pentru că nu se putea Împăca cu panoplia de calmante ce mi-au fost prescrise Încă de la Începutul căsătoriei pînă la apariția, doisprezece ani mai tîrziu, a primului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
disperare, cu gândul ca cea de pe urmă noapte a lui la Roma să marcheze o epohă sinistră de falsă veselie. Poetul își dă seama că e condamnat la dispariție fizică și că doar opera lui are șansa de a se sustrage sentinței : E un decret de moarte, o știu, sunt pregătit./ Fie !... a mea cenușă de-acum pe vânturi zboare,/ Rămân a mele versuri a Patriei odoare. El este încredințat că zilele îi sunt numărate și nu mai are scăpare : De-
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
divină, moartea fiind legată de ideea fericirii absolute. Într-un univers dominat de Ananke, în care Moartea e infinită/ e fără măsură (III, p. 251), ea fiind mai tare ca viața (III, p. 252), eroii nu au cum să se sustragă fatalității, iar o intervenție salvatoare ar fi de neconceput, împotriva firii. S-ar zice că autorul modern ține seama de avertismentul inclus în argumentul piesei eline : el corectează abaterea de la canoanele genului săvârșită chiar de unul dintre părinții tragediei antice
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
în a-și mai susține propriul crez. La început, el nu pare înspăimântat de perspectiva judecății și a condamnării sale. Când Criton îl îndeamnă să părăsească Atena, maestrul îi spune că, indiferent de calitatea acuzatorilor, n-are cum să se sustragă rânduielilor statului pe care le-a promovat mereu : Imbecili sau nu, ei m-au chemat la judecată în numele legii. Eu, care am lăudat legile, să le întorc acum spatele ? (p. 79). La proces, el îi spune lui Meletos că refuză
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
oamenilor și a zeilor, miturile se află în faza pasivității, fiind stăpânite de conștiința soartei ineluctabile (p. 20). Tragedia îl creează pe omul nesubordonat destinului : fără a-i putea înlătura loviturile, le opune lumea cea nouă a conștiinței. El se sustrage determinismului universal, fiindcă acceptă liber să se supună unui țel ideal (p. 21), deosebindu-se de omul natural prin conștiința de sine întemeiată pe răspunderea vinovăției proprii într-o lume cârmuită de destin (p. 22). Suferința este asumată activ de
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
pe de rost toate cotloanele edificiului, tunelele din pivnițe, pasajele ce urcau În turnuri și tot soiul de tainițe labirintice de care nu-și mai amintea nimeni. Era lumea sa secretă și refugiul său. Avea mereu la el un briceag sustras din sertarele lui taică-su și Îi plăcea să sculpteze cu el figuri din lemn pe care le ținea În porumbarul colegiului. Tatăl său, Ramón, portarul, era veteran al războiului din Cuba, unde Își pierduse o mînă și (se zvonea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
că îndeplineau un act de dreptate și de supunere în fața legii. Un țăran își permisese, contrar prescripțiilor comunității, să își înconjoare pășunea cu un gard. Somat să se prezinte pentru a da socoteală de această infracțiune, acesta preferase să se sustragă prin fugă de la pedeapsa severă ce îl aștepta. Văzând că acuzatul nu apare, comunitatea îl judecase în absență, hotărând dărâmarea gardului (...)”. „Mir pologhil”, așa a decis comunitatea, i se răspunde călătorului german (Haxthausen, 1847, vol. I, 224). În ansamblul satelor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2349_a_3674]
-
fluiditate de un farmec ciudat și inefabil. Forma tinde totdeauna să dea un caracter absolut fragmentarului, să-l izoleze într-o autonomie și, individualizând conținuturile, să elimine perspectiva universalului și a infinitului. Nu există forme în lume decât pentru a sustrage conținuturile existenței din haosul și anarhia vârtejului infinit. Că formele au o consistență iluzorie față de acest vârtej, o dovedește orice viziune mai adâncă, deoarece, dincolo de cristalizările efemere, realitatea adevărată se descoperă ca o pâlpâire și o pulsație dintre cele mai
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
din scrisoarea către Liviu Te Îmbrățișez cu drag, Malin” ,,La mulți ani!” ,,P.S. Ai niște vișine și niște prune grozave și cred că mă vei ierta dacă Îți spun că nu m-am putut să mă opun tentației și am ,,sustras” câteva... Te rog expediază-mi o carte de karate. Salutari din partea Alinei.” Presa locală, familia și prietenii au fost conciși În punerea pe hârtie a nenorocirii: ,,Un grup de prieteni regretă profund dispariția fulgerătoare, la fragedă vârstă de numai 17
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
cu degete tremurânde cele câteva fire răzlețe de pe țeasta pleșuvă. El se dădea de ceasul morții, explicându-le că resursele sunt minuscule față de mărimea uriașă a cheltuielilor, iar Pollio tu ruia întruna despre siguranța statului. — Tu vorbești de parcă tezaurul militar sustrage bani din finanțele statului, mârâie nemulțumit Augustus. Tonul devine arțăgos: — ...când de fapt se alimentează din venituri speciale, di rec ționate nemijlocit către el. Aceasta a fost ideea genială a lui Pollio, jubilează în sinea lui Ianuarius, deși împăratul se
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
se teamă că va fi taxat de vanitos. Emoția o face pe Vipsania să lăcrimeze. Nu a pronunțat nici un nume, dar aluzia a fost foarte clară. Are dreptate. Cu toată austeritatea lui profundă, Asinius Pollio simțea deseori nevoia să se sustragă ocupațiilor politice sau celorlalte genuri literare mai dificile, tragedia și istoria, la care lucra cu asiduitate. — Nu spunea Cato, reia Maternus, că poezia ușoară reprezintă o destindere pentru scriitori, fără ca ea să dicteze și conduita autorului ei? — Da, da, caută
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
vândă o parte, nu? Pusio consideră că e periculos să ia partea vreunuia din ei. Murmură totuși contrariat: — Dacă aveai un mic capital, te-ai fi putut smulge din robie... Dar nenorocitul ăsta e atât de josnic, încât s-a sustras până și mărinimiei principelui! — De ce să fi renunțat la confortul vieții de cazarmă? — De ce să fi renunțat la meseria de ucigaș? i-o întoarce Rufus. — Tu n-ai cunoscut niciodată beția victoriei? îl întreabă Ganymedes. Ridică glasul: — Crezi oare că
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
nu doar în relația dintre domnie și obștea Vrancei, colectarea birului era foarte ineficientă și inechitabilă. În primul rând, neexistând recensăminte, nu erau informații suficiente despre numărul și capacitatea de plată a supușilor. În al doilea rând, aceștia se puteau sustrage ușor plății. Este cunoscut un mare număr de cazuri în care persoane, dar chiar și sate întregi, au fugit în pădure pentru a nu plăti taxele, reapărând apoi în alte locuri sub noi nume . Prin urmare, taxele erau colectate disproporționat
Acţiune colectivă şi bunuri comune în societatea românească by Horia Paul Terpe () [Corola-publishinghouse/Administrative/793_a_1821]
-
număr de cazuri în care persoane, dar chiar și sate întregi, au fugit în pădure pentru a nu plăti taxele, reapărând apoi în alte locuri sub noi nume . Prin urmare, taxele erau colectate disproporționat de la cei care nu se puteau sustrage. Din punct de vedere teoretic avem de-a face cu o curbă Laffer (sau Khaldoun-Laffer) joasă și aplatizată - una în care taxații beneficiază atât de asimetrie informațională, cât și de ample mijloace de a se sustrage plății. Statele române au
Acţiune colectivă şi bunuri comune în societatea românească by Horia Paul Terpe () [Corola-publishinghouse/Administrative/793_a_1821]
-
care nu se puteau sustrage. Din punct de vedere teoretic avem de-a face cu o curbă Laffer (sau Khaldoun-Laffer) joasă și aplatizată - una în care taxații beneficiază atât de asimetrie informațională, cât și de ample mijloace de a se sustrage plății. Statele române au început târziu să iasă din cercul vicios, crescând progresiv capacitatea administrativă și eficiența taxării. Birul în produse începe să fie înlocuit de cel în bani abia la începutul secolului al XV lea, iar la sfârșitul secolului
Acţiune colectivă şi bunuri comune în societatea românească by Horia Paul Terpe () [Corola-publishinghouse/Administrative/793_a_1821]