7,819 matches
-
Cel mai frumos vis din viața mea este subsumabil ideii de instanță protectoare, și el mi-a insuflat cel puțin o vreme certitudinea că urmează să fiu asistat și ajutat de-a lungul întregii mele vieți. Bunicul meu din partea tatei, singurul pe care l-am cunoscut, murise cu câteva luni în urmă. Eram încă student. Mă aflu într-un tramvai, nu foarte plin, și, așa cum făceam în astfel de ocazii, mă așez pe un loc lângă geam și încep să citesc
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
să ne reglăm raportul cu cuvîntul? Ceea ce numim îndeobște "prostia omenirii" este de fapt o incapacitate specifică de a mânui acest ustensil care, ca orice ustensil prost mânuit, poate deveni ucigător. Și nu sânt oare scriitorii ― "poeții", s-a spus ― singurii care știu să țină în mână acest ustensil? Numai că spre deosebire de eroii eponimi, de salvatorii legendari ai unei comunități, care o dată cu soluția dispun și de mijloacele accesului la ea, eroii verbului sânt salvatori neputincioși: forța de a deschide un drum
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
și când a înțeles pesemne că doar o mână de oameni îi va putea urmări gândul. Aș vrea să fiu bine înțeles. Un traducător al lui S.u.Z. nu se molipsește, prin însuși actul traducerii, de geniul lui Heidegger; singurul lui privilegiu este că ajunge în situația de a beneficia de drumul pe care mintea lui Heidegger l-a deschis și pe care celălalt poate, la rândul lui, păși. Cine pășește pe un drum deschis nu înseamnă că, prin simpla
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
retrasă strategic din lume în vederea scrisului. Senzația pe care ți-o lăsa, când mâna cu mișcări ușoare venea să-și ia revanșa pedepsitoare asupra încăpățînării buzelor, era de orgie a verbului. La Sorin, scrisul a devenit un soi de organ, singurul prin care ― după ce toate celelalte simțuri au fost absorbite și aneantizate în el ― a mai rămas să se producă contactul lui cu lumea. Numai că această revărsare firească este captată și reorientată în câmpurile de forță ale unei inteligențe care
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
parte în mod obligatoriu. Scriind el despre mine îmi făcea, fără să știe, un imens cadou: mă conecta la o tradiție culturală antebelică căreia îi aparțineam obiectiv și afectiv, una de dinaintea separației nefaste dintre filozofie și literatură. Alături de Balotă, era singurul care în peisajul cultural de atunci putea vorbi cu îndreptățire despre o carte care respira literar cu plămânii filozofiei. "Filozofii" noștri de atunci erau idiotizați ideologic, iar criticii literari erau filozoficește inculți. Ne-am cunoscut, așadar, în umbra unei "antante
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
noi. Desigur, a accede la acest "scris de escavare" reprezintă o performanță la care nu îmi dau seama cum se ajunge. Spre deosebire de "scrisul de însăilare", compilatoriu și exterior, care plimbă cunoștințe dintr-o parte în alta, "scrisul de escavare" e singurul autentic pentru că pune în joc dezgroparea unui conținut de cunoaștere care îți aparține în mod propriu. (Platon, Kant și Heidegger ― cei trei gânditori ai transcendentalului ― sânt cei care au așezat structura omului pe enigma prealabilului) Scrisul este un mod de
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
spuse, revenindu-și la timp; o să aibă nevoie de țigări.“ CÎnd chemară pasagerii prin megafoane, Santiaguito băuse trei pahare de whisky și-l Începea pe al patrulea. N-a vrut să-și ia rămas-bun nici de la Cinthia. Juan Lucas era singurul care nu plîngea În timp ce coborau spre ușa de acces la pista de decolare; cînd ajunseră aici, Vilma Începu să geamă de-a binelea și se vedea ca gemetele ei nu-i plăceau deloc jucătorului de golf, Îi era de ajuns
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
la mînă, spuse celălalt. — Tu crezi că unchiu-meu are diplome? Pentru ce face el nu-i nevoie de titluri. Tu ce crezi, Carlos? Nu ți-ar plăcea să fii așa? — Nu știu... În orice caz te felicit: cred că ești singurul dintre noi care e sincer. Cei doi Juan Lucas și ministrul făcură ochii mari, se uitară la Carlos descumpăniți și neîncrezători, nu le plăcuse prea mult aprecierea despre sinceritate. Ceva se strecura Între ei, „San Marcos“, se gîndi Carlos, ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Spune, băiete; ce s-a Întîmplat? Întrebă Juan Lucas, amintindu-și că Celso e de cel puțin cincisprezece ani În serviciul familiei. — Există unele bănuieli, repetă Celso, obligîndu-l pe rotofeiul Romero să bea o Înghițitură. — Trebuie să fie lucrătorii; sînt singurii care au avut treabă prin apropiere. — Care lucrători? Întrebă Susan. — Cei care instalează ascensorul, draga mea. Ah, adevărat... — Uite ce-i, băiete, du-te la comisariatul de cartier și adu un polițist. — Există unele bănuieli, stărui Celso, făcînd Încă un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
ferestrele ridicate și tot îi auzeam. M-a binedispus pentru tot restul zilei. —Urăsc chestia asta, recunoscu Ashling. Este foarte deranjant. —Dar de ce? A, poate pentru cineva cu trecutul tăuă Dar pentru majoritatea oamenilor e plăcut. Simt că nu sunt singurii care au probleme. Da’ cine are probleme? spuse Ashling agitată. Clodagh părea încurcată. —Nimeni. Dar chiar te invidiez! explodă ea dintr-odată. Ești singură, începi o nouă slujbă, toată agitația aia. Ashling a amuțit. Pentru ea, viața lui Clodagh era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
ei nu se putea numi tocmai subtil, măcar se arăta dispusă să depună efortul. Apoi a ajuns și Mercedes, iar Lisa nu s-a arătat mulțumită nici de ea. Era tăcută și slinoasă și avea o mină întunecată și ciudată. Singurul pe care Lisa nu îl cunoscuse încă era Bernard, iar acesta s-a dovedit a fi cel mai rău dintre toți. Vesta roșie pe care o purta peste cămașă și cravată era evident de pe vremea când asemenea lucruri erau la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
pe el pe rând. De asemenea, ceaiul trebuia băut în sistem de rotație, deoarece nu existau decât două cești pentru toți. Dar nu le-a trecut niciodată prin cap să cumpere altele - ar fi fost o risipă incredibilă de bani. Singurii pe care îi aveau erau puși deoparte pentru haine, pentru intrarea în cluburi (dacă nu puteau evita asta în nici un fel) și pentru băutură. Până la urmă, s-au angajat cu toții - Charlie ca frizer, Zandra într-un restaurant, Kevin la magazinul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
la Taboo pe gratis, Zandra le dădea câte un Tequila Sunrise gratuit când veneau la restaurantul unde lucra ea. (Și acolo avea loc un mic sistem de favoruri, deoarece barmanul nu îi număra paharele Zandrei, în schimbul unor mici amabilități sexuale.) Singurul care nu intra în calcul era Kevin, deoarece magazinul în care lucra era atât de scump și atât de mic încât, dacă fura un singur articol, întregul stoc se micșora cu un sfert. Dar avea și el contribuția lui în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
pentru mine, concluzionă Ted morocănos. Sunt toate prea tinere și prostuțe și mă plac din niște motive aiurea... Prietena ta, Clodagh, întrebă el dintr-odată. Tot măritată e? — Bineînțeles că da. —Tu ai ceva? întrebă Ted, observând că nu este singurul deprimat. Ashling s-a gândit puțin, după care s-a hotărât să nu se plângă în legătură cu faptul că Marcus nu o suna. Nu îi promisese nimic și putea suna în orice moment. Așa că, în schimb, spuse liniștită: —Tristețe de duminică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Ashling. Deci, mă întrebam dacă vrei să îmi scrii CV-ul? întrebă Clodagh. Și uite, nu vreau ca Dylan să afle despre asta. Nu încă, cel puțin. Adică s-ar putea simți lovit în mândrie. Dacă nu ar mai fi singurul care aduce bani în casă, înțelegi ce vreau să spun? Ashling nu era complet convinsă, dar se decisese să renunțe. —OK. Ce hobby-uri să scriu? Parapantă? S&M? —Canotaj pe apă dulce, râse Clodagh. Și sacrificii umane. —Și ești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
portocaliu pe umăr. Am șaptezeci și două de ore de Class As în față. — Și eu, spuse Trix. Și eu, aprobă plictisitorul Bernard, trăgând din nou paiul scurt al conversației. Toată lumea și-a luat bagajele și s-a cărat, până când singurii rămași erau Jack și Ashling. Jack pentru că aștepta un telefon de la New York și Ashling pentru că se întâlnea cu Joy la șase și jumătate și nu avea rost să meargă până acasă. Cât timp aștepta, a continuat să lucreze, pentru că voia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
brusc capul. Ce se întâmplase? O privire rapidă asupra celor rămași la masa din bucătărie a relevat faptul că Marcus plecase. Era ora șapte și jumătate, într-o seară de joi de la sfârșitul lui octombrie și Ashling și Jack erau singurii care mai rămăseseră la serviciu. Jack a închis lumina din biroul său, a închis ușa și apoi s-a oprit lângă biroul lui Ashling. —Cum te descurci? încercă el să întrebe. —Foarte bine. Tocmai termin articolul despre prostituate. Nu, voiam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
himalayene care folosiseră probabil la exorcizarea unor boli mortale, măști alături de care portretul lui Van Gogh cu urechea tăiată sau Țipătul lui Munch erau de-a dreptul odihnitoare. Îi plăceau măștile acelea care se strîmbau, și cu siguranță că era singurul lor administrator, deoarece negustorii erau Încîntați să i le vîndă la un preț scăzut. Adusese din pivniță vreo zece cutii de carton, pline de praf, În care păstra tot soiul de hîrțoage, socotind că-i vor fi de folos Într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
soarta ar vrea ca el să trebuiască să moară... În timp ce se străduia să-i explice Catrionei cîteva subtilități ale limbii franceze, avusese senzația că e la școală și că Încearcă Încă o dată să strălucească În fața clasei, unde era cu siguranță singurul care știa că se folosește Întotdeauna conjunctivul după expresiile: de teamă să nu..., de frică să nu..., dacă tot e să... I se Întîmpla să cugete că pînă la urmă cartea sa va fi publicată cu titlu postum, În starea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
multe cărți și ar fi adăugat cu dragă inimă cuvîntul „carte“ la lista substantivelor care nu există decît la plural: cărțile s-ar fi adăugat cuvintelor „zori“ și „funeralii“. În orice caz, cu zero, nu făcea nici o socoteală. Nu era singurul care gîndea astfel. Editorul lui era cu siguranță de aceeași părere. Cunoștea editorii: tatăl lui era unul dintre ei. Îi plăcea mult cel al următoarei lui cărți, cel care semăna cu un dirijor și care se apleca asupra unui manuscris
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
lui complete trimițîndu-i bilețele editorului: „Trag nădejde că romanul meu va fi amuzant precum o povestire de Bemelmans sau de Thurber, v-o spun pentru că mi-ați descoperit cîndva o latură Jerome K Jerome: trei autori pe care sîntem poate singurii care-i mai cunoaștem! Îmi voi Îngădui, de asemenea, un pic de romantism, ca Într-o povestire de Ludwig Tieck (nu m-aș Încumeta să mă iau la Întrecere cu Hoffmann), ca În Călătoria În azur, În care divina Gloriana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
neavînd viață lungă, François vînduse cu neplăcere acuarela pe care i-o oferise Picasso cînd avusese prilejul să-l Întîlnească la Mougins. Erau numeroși oaspeți În ziua aceea În grădină și pe terasa vilei Notre-Dame-de-Vie. Picasso și cu el erau singurii care nu purtau cravată, iar Picasso, În timp ce Îi arăta tablourile, Îi spusese lui François că de fiecare dată cînd desena sau picta un chip de bărbat, se gîndea Întotdeauna, involuntar, la tatăl lui. Din cauza acelei fraze, lui François i se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
care o Încărcau și se pusese pe scris. III De-a lungul Întregii mele copilării și adolescențe, am avut o Încredere oarbă În tatăl meu, dublată de o Încredere neclintită În mine Însumi. Era singurul meu tată, iar eu eram singurul lui fiu. Formam un cuplu. Avea cu mine conversații pe care nu le purta cu nimeni altcineva și pot spune că era ceva reciproc. Trăiam cu certitudinea că Îmi spunea lucruri mai inteligente decît Îi spunea mamei și că, avînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
au resimțit cu siguranță. Aș fi curios să vorbesc despre acest lucru cu ele, chiar dacă, de cînd a murit, ne ferim să vorbim despre părintele nostru atunci cînd ne vedem. S-ar cuveni oare să le spun: „Doar nu sînt singurul din familie care a citit cărțile tatei?“. Cărți În care i se cere femeii să fie umilă, răbdătoare, tăcută și să stea acasă: „Femeia e făcută pentru interior, iar bărbatul pentru exterior“, se poate citi Într-o lucrare care i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
În care Într-o bună zi avea, poate, să ia În mîinile lui pîinea și vinul dobîndind puterea de a reface Ieslea și Drumul Crucii“. Acest citat stabilește cu adevărat că e vorba despre mine, singurul băiat din familie, așadar singurul care ar fi putut „să ia În mîinile lui“ - penru a relua stilul tatei - pîinea și vinul. Așadar, i-ar fi plăcut ca eu să devin preot? E mai bine că a visat asta pentru fiul lui decît pentru sine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]