9,812 matches
-
restul: localitatea unde ați avut serviciul, numele guvernatorului dumneavoastră, zilele, lunile. Am un coleg, încă din școală, Bahmutov, iar unchiul lui, Piotr Matveevici Bahmutov, este consilier titular de stat și directorul... — Piotr Matveevici Bahmutov! exclamă medicul meu, începând aproape să tremure. Păi de el depinde aproape totul! Într-adevăr, în istoria medicului meu și în deznodământul ei, pe care l-am făcut posibil din întâmplare, totul s-a potrivit și s-a aranjat, de parcă lucrurile ar fi fost într-adevăr pregătite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
și toată discuția noastră. Însă când, pentru câteva minute, mi se închideau ochii, mi se năzărea mereu Ivan Fomici, care parcă ar fi căpătat milioane de ruble. Nu știa nicidecum ce să facă cu banii, își bătea capul cu ei, tremura de spaimă ca nu cumva să i-i fure hoții și parcă, în cele din urmă, s-a hotărât să-i îngroape în pământ. Până la urmă, l-am sfătuit ca în loc să îngroape degeaba în pământ o grămadă atât de mare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
îndrăznit și-mi era frică. Dar atunci, de îndată ce am apucat să mă gândesc că mi-e frică, deodată parcă cineva a trecut o bucată de gheață pe trupul meu; mi-am simțit spinarea rece și genunchii au început să-mi tremure. Chiar în această clipă, ca și cum și-ar fi dat seama că mi-e frică, Rogojin și-a tras mâna, în cotul căreia se sprijinise, și-a îndreptat șira spinării și a început să deschidă gura, ca și cum s-ar fi pregătit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
mâini, întinzându-se și căscând. Nu-i mare lucru să țină o lună întreagă seceta asta!... Plecăm sau nu, Ptițân? Ippolit asculta cu o uimire care-l lăsase încremenit; subit, se făcu groaznic de palid la față și începu să tremure tot. — Mimați foarte neîndemânatic indiferența, ca să mă jigniți, i se adresă el lui Ganea, privindu-l în ochi. Sunteți un ticălos! — Naiba știe ce mai e și asta! zbieră Ferdâșcenko. A cam sărit peste cal! E fenomenal de slăbit! — E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ochi. Sunteți un ticălos! — Naiba știe ce mai e și asta! zbieră Ferdâșcenko. A cam sărit peste cal! E fenomenal de slăbit! — E, pur și simplu, prost, spuse Ganea. Ippolit se mai potoli puțin. — Înțeleg, domnilor, începuse el, continuând să tremure și poticnindu-se la fiecare cuvânt, că am putut să vă provoc un sentiment de răzbunare personală și... regret că v-am chinuit cu acest delir (arătă spre manuscris), de fapt, regret că nu v-am chinuit de tot... (zâmbi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
zâmbi prostește). V-am chinuit, Evgheni Pavlovici? sări el, brusc, cu întrebarea la acesta. V-am chinuit sau nu? Răspundeți-mi! — Textul a fost cam lung, dar altfel... Spuneți totul! Măcar o dată în viața dumneavoastră renunțați la minciună! îi porunci, tremurând, Ippolit. — O, mi-e absolut indiferent! Fiți bun și lăsați-mă în pace! spuse Evgheni Pavlovici, întorcându-i spatele scârbit. — Noapte bună, prințe, spuse Ptițân, apropiindu-se de prinț. — Păi nu vedeți, se împușcă chiar în clipa asta! Uitați-vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
dumitale principală e mai bună decât a tuturor celorlalți, cum ei nici măcar n-au visat, întrucât există două minți: principală și neprincipală. Așa-i? Nu-i așa? Poate că o fi așa, de-abia putu prințul să îngaime; inima îi tremura teribil și i se zbătea în piept. — Eram sigură că o să înțelegi, continuă ea cu un aer plin de importanță. Prințul Ș. și Evgheni Pavlovici nu pricep nimic cu privire la aceste două minți. Nici Alexandra; în schimb, imaginează-ți, maman a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
i-o trânti ea iritată. — Într-adevăr, ieri m-am temut de asta, lăsă prințul, naiv, să-i scape (era foarte încurcat), dar astăzi sunt sigur că dumneata... — Cum! strigă Aglaia și brusc buza ei de jos începu să-i tremure. Te-ai temut că eu... ai avut curajul să gândești că eu... Doamne! Poate, ai bănuit că te-am chemat aici ca să te prind în mrejele mele, pentru ca apoi să ne surprindă cineva și să te împingă, să te oblige
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
femeia aceea infamă cu care ai fugit... Spunând aceste cuvinte, nu mai roși, ci se făcu palidă la față și brusc se ridică în picioare ca în transă, dar imediat, dezmeticindu-se, se așeză la loc; buza ei continuă să tremure încă mult timp. Tăcerea dură cam un minut. Prințul era teribil de uimit de ieșirea ei surprinzătoare și nu știa ce cauză o fi având. — Nu te iubesc deloc, spuse ea pe neașteptate, parcă vrând să-i închidă gura. Prințul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
flăcării; crezi că nu se poate? — L-am văzut ieri; are degetele nevătămate. Deodată Aglaia pufni în râs, ca un copil. Știi de ce am mințit acum? se întoarse ea brusc spre prinț, cu naivitatea cea mai copilăroasă, cu buzele încă tremurându-i de râs. Pentru că, atunci când minți, dacă strecori cu dibăcie ceva nu prea obișnuit, ceva excentric, ei bine, ceva prea bătător la ochi sau chiar imposibil, minciuna devine mult mai verosimilă. Am remarcat asta. Mie nu mi-a ieșit bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
voi fi fericirea dumitale... Scrie atât de năstrușnic... de ciudat... N-am arătat nimănui scrisorile, te-am așteptat pe dumneata; știi ce înseamnă asta? Nu ghicești nimic? — E o nebunie; dovada nebuniei ei, rosti prințul și buzele începură să-i tremure. Nu cumva plângi? — Nu, Aglaia, nu plâng, răspunse prințul privind spre ea. — Atunci ce să fac? Ce mă sfătuiești? Cum să primesc asemenea scrisori? — O, las-o în plata Domnului, te implor! strigă prințul. Dumneata n-ai ce face în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Ți-am scris atunci adevărul, că nu știu. Totul n-a fost decât un vis din pricina grozăviei de atunci... Pe urmă am început să studiez; trei ani n-aș fi venit aici... Deci, ai venit pentru ea? Ceva începu să tremure în vocea Aglaiei. — Da, pentru ea. Trecură vreo două minute de tăcere posomorâtă din partea amândurora. Aglaia se ridică de pe bancă. Dacă spui, începu ea cu voce nesigură, dacă și dumneata crezi că această... femeie a dumitale... e nebună, să știi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
pentru el doar o slăbiciune, ci chiar îl iubesc. Subit, se oprește în mijlocul străzii, își descheie redingota, își dezgolește pieptul: „Percheziționează-mă, zice, pe Keller l-ai percheziționat, pe mine de ce nu mă percheziționezi? Așa o cere, zice, dreptatea!“ Îi tremurau mâinile și picioarele, chiar se făcuse alb de tot la față, era cumplit de tot. Am râs. „Ascultă, zic, generale, dacă altul mi-ar fi spus asta despre tine, mi-aș fi rupt imediat capul cu mâinile mele, l-aș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
el, și nu numai cu capul, ci sunt gata să sar și în foc». Uite, îi zic, cum sunt gata să garantez pentru tine!“ În clipa asta s-a aruncat în brațele mele, tot în mijlocul străzii, a început să lăcrimeze, tremura și m-a strâns atât de tare la piept, încât m-a podidit un val de tuse pe care de-abia mi l-am potolit. „Tu, zice, ești singurul prieten care mi-a mai rămas în nenorocirile mele!“ E un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
la catul de sus. Sunt trei zile de când n-a dus paharul la gură; înseamnă că tânjește. Zău că-i mai bine. I-am dus băutură și la închisoarea datornicilor... Generalul deschise larg ușa și se opri în prag, parcă tremurând de indignare. — Stimate domn! strigă el la Ptițân cu vocea ca tunetul. Dacă într-adevăr te-ai decis să sacrifici, de dragul unui țânc și ateu, un bătrân respectabil, pe tatăl dumitale, adică pe tatăl soției dumitale, om plin de merite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
aici totul este împotriva mea, totul și toți... Dar să știi, stimate domn, să știi... Nu-l lăsară să termine și-l împinseră iar pe scaun, rugându-l să se calmeze. Înfuriat, Ganea se retrase într-un colț. Nina Alexandrovna tremura și plângea. — Dar ce i-am făcut? Are și de ce se plânge! strigă Ippolit, rânjind. — Oare chiar nu i-ai făcut nimic? spuse deodată Nina Alexandrovna. Mai ales dumitale ar trebui să-ți fie rușine... nu-i omenește să chinuiești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
mamei și surorii dumitale, mă mut chiar astăzi, deoarece această hotărâre am luat-o încă de aseară. Scuză-mă că te-am întrerupt. Mi se pare că mai aveai multe de spus. — O, dacă-i așa... bâigui Ganea, începând să tremure de furie. Dacă-i așa, permite-mi să mă așez, adăugă Ippolit, așezându-se cât se poate de calm pe scaunul pe care șezuse generalul. Sunt totuși bolnav. Așa, acum sunt gata să te ascult, mai ales că asta este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
pot spune că va fi veselă. În primul rând, îți prezic că nu vei ajunge la persoana știută... — Ah, e insuportabil! strigă Varia. N-ai de gând să termini odată, otravă scârboasă ce ești? Ganea se făcuse palid la față, tremura și tăcea. Ippolit se opri, îl privi lung și cu încântare, își mută privirile asupra Variei, râse, se înclină și plecă, nemaiadăugând nici un cuvânt. Pe bună dreptate, Gavrila Ardalionovici putea să se plângă de soartă și nenoroc. Câtva timp Varia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cu care mă primiți și de noblețea sentimentelor, ca... ca... Nu vă miră cuvintele mele, prințe? Deși nu peste măsură de mirat, totuși prințul își urmărea musafirul extrem de atent și de curios. Bătrânul era puțin palid la față, buzele îi tremurau din când în când, mâinile lui parcă nu-și găseau locul. Stătea pe scaun doar de câteva minute și apucase deja de două ori să se ridice brusc și să se așeze la loc, necontrolându-și probabil deloc manierele. Pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
fi întâmplat, pentru că la cincisprezece ani n-aș fi fugit din casa noastră de lemn, de pe strada Staraia Basmannaia, în ziua intrării lui Napolen în Moscova, n-aș fi plecat de lângă mama mea, care nu apucase să se evacueze și tremura de frică. La cincisprezece ani mi-ar fi fost frică, dar la zece ani nu m-am temut câtuși de puțin și mi-am făcut loc prin mulțime. Am ajuns chiar până aproape de pridvorul palatului, în momentul când Napoleon descăleca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-te! bâiguia el. O să-ți spun tot... rușine... apleacă-te... cu urechea... cu urechea. O să-ți spun la ureche... — Ce-i cu tine! se sperie Kolea teribil, apropiindu-și, totuși, urechea de buzele lui. — Le roi de Rome... șopti generalul, tremurând parcă și el cu totul. — Ce?... Ce-i tot dai cu acest le roi de Rome?... La ce bun? — Eu... eu... șopti din nou generalul, strângând tot mai tare umărul „băiatului lui“. Eu... vreau... ție... tot, Maria, Maria... Petrovna Su
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
E nepermis de democrat, n-are nici un rang cât de mic și... și.. ce-o să spună Belokonskaia? Pe urmă, un asemenea soț își imaginaseră și îi hărăziseră ei Aglaiei?“. Ultimul argument era, firește, cel mai important. Inima ei de mamă tremura la acest gând, o năpădeau sângele și lacrimile, deși în același timp ceva se zvârcolea înlăuntrul acestei inimi, ceva care îi spunea pe neașteptate: „De ce, adică, prințul nu-i un om cum ne trebuie nouă?“. Ei bine, aceste riposte ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-mi, vă rog, în asemenea împrejurări... pe lângă niște interese atât de mari! Și în comparație cu un om atât de mărinimos, pentru că, zău, a fost omul cel mai mărinimos din câți au existat vreodată! Nu-i așa? Nu-i așa? Prințul chiar tremura din tot trupul. Era greu de înțeles de ce se surescitase până într-atâta, de ce-l apucase o exaltare atât de înduioșată, picată ca din senin, care părea exagerată față de subiectul discuției. Aceasta era starea de spirit în care se afla
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
din întâmplare, care acum a dispărut cu totul, nu-i așa, nu-i așa? Ei bine, nu-i deloc așa! spuse Ivan Petrovici râzând sarcastic. — Poftim, iar ai luat-o razna! spuse Belokonskaia, neputând să se abțină. — Laissez le dire*, tremură de tot, îi preveni din nou bătrânelul, cu vocea scăzută. Hotărât lucru, prințul nu era deloc în apele lui. — Și ce am văzut? Am văzut oameni distinși, sinceri, inteligenți. Am văzut un om în vârstă care mângâie și ascultă un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
le viziteze neapărat „ca altădată“, și aruncă o privire febrilă la ceas. Intră Vera, exact la trei minute după plecarea Epancinilor. — Lev Nikolaevici, chiar acum Aglaia Ivanovna m-a rugat să vă transmit ceva în secret. Prințul începu subit să tremure. — Un bilet? — Nu, verbal și de-abia a apucat s-o facă. Vă roagă foarte mult ca astăzi să nu vă îndepărtați nici o clipă de curte, până la ora șapte seara sau chiar până la nouă, nu sunt sigură, pentru că nu am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]