6,854 matches
-
la munte și la mare. Într-o zi îi va veni rândul să se retragă, să lase locul trenurilor din noua generație. Deacolo, de pe șinele care nu mai duc nicăieri, uitat de călători, se va resemna și va trece în veșnicie... Astăzi am auzit glasul crainicului care anunța: „trenul accelerat nr.1 pleacă din stație de la linia a doua”. Iar eu, discret, le-am spus anilor mei: „poftiți în vagoane”! Gânduri și stări În clipele de disperare gândurile îmi îmblânzesc gura
Reflecţii by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91646_a_93227]
-
mai bine să-i trag câteva palme ca să-l trezesc, dar știam că asta l-ar fi enervat teribil. —Patrick, te rog... Am îngenuncheat. — Ești în mijlocul drumului, mă sperii, te rog, te rog, ridică-te... Mi s-a părut o veșnicie până a început să reacționeze, dând din cap, și am început să plâng, pentru că am luat-o ca pe un refuz, însă, mai apoi, mi-am dat seama că, de fapt, încerca să-și limpezească mintea. A reușit să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
îl întreb după o vreme. Abia ce am aflat că ies împreună, mă corectează el furios. Ridic din sprâncene. E mai rău decât aș fi crezut. — Aflase că tu o placi pe Vanessa? Că o plac? Eram împreună de o veșnicie, și asta știa foarte bine! Uite ce e, ori stau aici și te stresez, ori îmi spui singur ce se întâmplă, ori mă duc să beau în continuare pentru fericitul cuplu. Tu alegi! Finn oftează. — Te rog să mă ierți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
eu și Jake ne tachinăm ca doi îndrăgostiți. Fără să vrea, acesta din urmă îmi dă și el apă la moară. Haide, nu exagera! N-am stat mai mult de o oră! —Ei bine, mie mi s-a părut o veșnicie. N-a fost așa, dar trebuie să-mi continui jocul. Matt ne privește cu înțelegere. De când... începe el. Mă tem că o să întrebe de când suntem împreună, Jake își va da seama, va nega și totul se va duce naibii. —Matt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
ca un miraj în deșert. Apa capătă o strălucire aurie de la lumina soarelui, cerul e de culoarea oului de pescăruș, apa sărată mă învăluie. Plutesc pe spate, iar Jake mă așteaptă la țărm. De ce oare clipele astea nu durează o veșnicie? Trebuie să mă chiorăsc tot drumul înapoi, ca să fiu sigură că mă îndrept spre Jake. Chiar și așa, cu tot efortul, fac câteva greșeli înainte să ajung la prosopul meu. — Am crezut c-o să te așezi lângă tipul ăla de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
îndoliat al umbrelor. Mama le privea cu nesaț din spatele ușii zăvorâte dincolo de care Mioara Alimentară aplica pe dos scriptura familiei. Un șuvoi subțire de timp se strecura pe sub ușă, atât cât Mama să nu simtă trecerea. Un fals sentiment de veșnicie înnobilat de universul cărților și al muzicii. Cu Mama bine ferecată, Mioara gusta din plin libertatea. Primul vizitator care a stârnit râsul materiei a fost o fetiță de 14 ani. Copila râdea calin, pe când în Universul paralel țâșnea în andante
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
din tinerețile ei, făcuse plăpumi pentru recruții din Oastea Domnului, prin cazărmile îndepărtate din spațiu, acolo fiind tot timpul frig, pentru că soarele era mutat în locurile unde trebuiau să se nască oameni. Sigur, aceasta a durat puțin, câteva zdrențe de veșnicie dacă ne luăm după spusele ei -, dar sigur șapte eternități, dacă nu șapte și jumătate, până la limpezirea strategiei Domnului în lupta cu perfidul său dușman, Diavolul. Acum era altceva. Sorii se puteau lua cu împrumut, așa că recruții de atunci, acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
văd! Mi-o fi și mie, maică!" Și, trântindu-se îmbufnată, adormi, sprijinită în genunchi cu dosul în sus, cu capul frânt și mâinile dislocate, 37 de zile. Vestea că bătrâna plăpumăreasă avea să meargă la doctor zgudui lumea. Simbolul veșniciei fiind bolnav, scurtă oamenilor speranța de viață. Îngrijorarea nu a durat mai mult de trei zile. Ziua întâi de după hibernare se sfârși după o îndelungă anticameră la renumitul medic oftalmolog al vremii, Eliza Gabrovescu, la fel de matusalemică și uscată ca și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
adversari -, la fel și doctorul Talancă fusese învins de teleconferință. Când, după 28 de ore de convorbiri înfocate, bietul ministru epuizat avea să se refacă timp de 6 luni într-un sărman bungalow din Insulele Canare, deja plăpumăreasa dispăruse. Bolnavă de veșnicie, plăpumăreasa muri prin implozie, devenind o gaură neagră septică. "Cum, a murit?!" se miră întrebând doctorul. Asistentele, bucătăresele, femeile de serviciu, brancardierii (adevărata bancă de date a tuturor spitalelor) arătau spre crematoriu. Numai că aici intervenise Mioara Alimentară. DVD-ul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
silaba născătoare de silabe, sincopele, contrapunctele, alte urlete în andante, allegro sau staccato, urlete cu personalitate de legătură precum diezul într-o partitură, a liniei melodice care crea universul spațial al urletelor, simfonia reverberată în multisimfonism atemporal cu cea a veșniciei prin conștiența valorii ei de creator suprem, al frângerii cuvântului în gunoi-urlet. Urletele onomatopeice ale gunoierilor turbau prin mușcătura lor câinii, oamenii, cerul era injectat cu viperin, era mai mortal decât veninul, era mușcătura de destin, pentru că poseda interjecție, semnul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
cameră și în cealaltă, ce deșertăciune uriașă,dacă fericirea nu se știe pe al cărui taler se află, în imaginația Mamei sau în cea a Mioarei Mireasă. Și au oprit timpul. Atât cât mai trecea sărmanul, rarefiat, prin Brăila. Chiar dacă veșnicia era impresionată de ea însăși și pentru Mama și pentru Mioara, nu se simțeau întru totul fericite. Ce să le mai dau? se plângea Iisus Mioarei. Nu știu, altceva. Ce altceva, copilă? M-am dat pe Mine însumi și nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
poată pălmui sau să rupă bucăți din hainele Tale, să le fii clovn, animal pe care-L pot oricând pune în lanțuri, se vor lăuda chiar cu acest lucru o generație, două sau mai multe. Ce contează o bucățică de veșnicie pentru Tine! Lasă-i, așa se vor simți bine, vei fi printre ei. Nu vor mai striga unde Ești, pentru că Ești, nu vor mai muri cu îndoiala că nu Ești, pentru că Ești, nu Te vor aștepta să Te întorci de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
tot ce fusese în toate treptele sale ierarhice. Și am văzut orașul de sus, dublat de altul și de altul, pe aceleași structuri, dar mereu altfel, mai moderne, mai conștiente că există, mai frumoase prin ceea ce transmiteau, trecerea Ființei în veșnicie și apoi din Neființă în altă Neființă, pentru ca, în cele din urmă, șarpele să-și înghită coada și să devină un balon rotitor cu toate treptele într-o deplină ordine, disciplinate valoric, după vârste și crez, după culoarea lor, într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
un Univers. Așteptând ca noi să ne trezim, să știm cine suntem, deja infinitul se dilată. E înspăimântător de puternic. Și atunci ce face? Așteaptă. Așa se menține echilibrul și infinitul nu dă pe afară ca șampania. Închis între pereții veșniciei, meditează. Și eu am înțeles atunci, Mitică, bunele intenții ale mamei. Grija raportării ei mă ținea și pe mine liberă în închisoarea mea, putând să mă scufund sau să mă ridic relativitatea sensului e acceptată având în vedere mulțimile din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
fier hitleristă. Copiii uită să-și șteargă nasul, femeile stau cu mâinile în poale și se uită golite de idei la ecranul cu femei îmbrăcate în valută. La patru stații de autobuz în afara cartierului, urlă sfinx-ul brăilean, așteptându-și veșnicia pe care orășenii o clădesc de pe acum cu fervoare. Mă simt goală, privită insistent și vreau să plec. Până nu le guști mâncarea, până nu le lauzi gospodăria, pe cele două fete, eleve la gimnaziu, nu te lasă să pleci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
moarte, așa cum tata lui Grasu, în timp ce înălța zmeul, a făcut infarct și, ignorând gravitația, s-a ridicat la cer, iar când Dumnezeu i-a întins o mână, datorită diferenței de fus orar, tata lui Grasu trecu pe lângă Creator, într-altă veșnicie, cu degetele încleștate pe sfoara zmeului, care pentru prima dată în istorie nu se agățase de crengile castanilor de pe bulevardul Karl Marx. Nici eu n-am avut niciodată bicicletă. Nea Costică frizerul era singurul om cu care eu, Șepcarul, eram
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
mort, ai șansa să trăiești, da, cititorul e stăpânul de drept, noi, preotesele sau vampirii lui. Obedientelor! Nicidecum! Suntem creștine până în măduva oaselor. De când e Cuvântul. Templul nostru e cartea și zeul pe care îl slujim, cititorul. Noi am creat veșnicia lumii cu vorbe, am făcut-o să sune. Noi suntem libretul vieții și al morții. Lumea ne vorbește, chiar dacă nu ne scrie. Nu cumva și eu sunt un cuvânt? O derivație a mai multor cuvinte? Personalitatea ta îți este controlată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
lumea care se întindea până la gardul din sârmă ghimpată și de la școală până la foișorul din nord, cu santinela fioroasă sau până la păduricea de salcâmi cu coroanele frânte de Globul lunar. Și, cum vă spuneam, continua Satelitu, ar încăpea vreo două veșnicii și ceva cât ne-am suportat suferința, de parcă am fi avut mai multe vieți și morți deodată. Și noi trebuia să îi respectăm amintirea duhnind a usturoi de spion român printre românii deportați în '42 în mama lor, Rusia, unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
profesorul nostru fusese dirigintele lui Eminescu din a cărui operă, în momentele migrenelor lunare, recita și cu atât mai mult cu cât catastifele Primăriei îl aveau înregistrat pe Căpcăunu, născut, nu făcut, de pe vremea voievozilor Glad, Gelu și Menumorut. Nu veșnicia lui ne speria, ci puterea cu care ne domina și, da, pentru aceasta, spunea Ministrul grâului, era nevoie de o mână de fier în bătălia grâului și războiul porumbului ce avea să vină, întru supraviețuirea lumii care aștepta flămândă, încât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
grâu copt. Alături, căprioara sorbind apă din afluentul grăbit spre ugerul Dunării. Dacă poate spune Luna că a negociat cu Soarele pentru a privi mereu acest tablou unic al Brăilei, înseamnă că recursul la acest proces civil va dura câteva veșnicii de noapte și ciorchini de infinituri de zi până când Înțelepții Judecători vor hotărî balotajul de pasiuni, cu drept de alternare al vizionării tabloului atât pe timp de zi, cât și pe timp de noapte, neîncetat! Se va ști astfel că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
cu invadatorii. Primarul era pregătit să renunțe chiar și la secretară, când ecologiștii i-au atras atenția asupra deteriorării sănătății sale psihologice dacă va semna contra unui comision incriminator, de o frumusețe cosmică. Să dispară ca o boală/Cei din veșnicia goală, se auzea sub geamurile Primăriei. Moctezuma a rămas cu secretara lui, iar urmașii lui Cortez și-au luat pietrele și cârpele colorate și au dispărut. NE VOM ÎNTOARCE! au scris ei pe cer. VOM LUA TOT ȘI MAI MULT
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
scrisoare către Mihai Dinu. Cum din senin a apărut un bătrân care semăna cu Nilă și a tăbărât, la propriu, peste elevul Nilă cu un caiet în mână în care îi arăta finalul operei sale compuse într-o zdreanță de veșnicie! Și cred că numai eu am auzit și obișnuit de a reține replici încă de când eram în uter, pot să-ți redau cele spuse înfocat de Nilă lui Nilă: Propoziția 5: Orice limită de funcții măsurabile este limita măsurabilă. Demonstrație
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
-o, avea să dea roade minunate. Totul era minunat și mergea de minune până acum. Bătrânul ăla nu știe ce spune. E doar o plăsmuire a imaginației mele. Atât și nimic mai mult! Capitolul 9 M-am trezit după o veșnicie. Dormisem, din punctul meu de vedere, mult mai mult decât ar fi trebuit. Eram atât de odihnit... atât de revigorat. Deschisesem ochii și parcă îi aveam încă închiși. Întunericul era dens, dar după câteva clipe păru să devină din ce în ce mai dispersat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
readucă cu picioarele pe pământ. Dădu absent din cap. Poate vorbea cu Sfetnicii... NU PUTEȚI PLECA ACASĂ! Unde v-ați duce? Până unde ați ajunge? Credeți că nu vă știu? "Și ce-ai vrea? Să stăm în cușca asta o veșnicie?" "N-au cum să țină seama la câți suntem!" Zici tu! Bine c-au putut să-i ia în evidență pe cei de la Dealul Roșu sau să-i urmărească pe cei din Decembrie Auriu! Zece mii de oameni! DOUĂ SUTE DE MII
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
cred că-i indicat să întindem coarda. Ei au nevoie mai mult de resurse și materiale decât noi. Se opri câteva minute și se uită absent la fulgii care dansau în aer. Știm deja că nu putem sta aici o veșnicie... vom avea nevoie de căi de scăpare. Trebuie să ajungem în Leverif! Ce posibilități vezi? Hm... pe ușile principale nu putem ieși din cauze evidente... prin subteran, pe unde ați intrat, e un pic periculos. Trupele Armatei ar putea găsi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]