7,705 matches
-
se strecură printre cei de la rame un ins slab, înalt, într-un un fel de redingotă și cu o vestă din petice colorate, cu cămașa verde deschisă larg. Pieptul bombat, acoperit de păr roșiatic, cârlionțat. Fața ascuțită, prelungă, cu plete dese, revărsate pe fruntea proeminentă. Ochii îi străluceau ca semnalizatoarele cu halogen. Pe cap avea o tichie tricotată, prăzulie. Un bătrânel, cocârjat, cu o bărbuță colilie, stângând la piept o servietă din vinilin verde, se ghemui la picioarele lui. Râdea pițigăiat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
pe față cu o batistă mare, galbenă cu dungi verzi ținută în mâna stângă înmănușată. Celălalt, înalt, bine făcut, cu o umbrelă verde, cu mâner de lemn (model 1937), era într-un costum crem, cu un papion rozuliu. O barbă deasă îi acoperea fața, lăsând doar ochii să sclipească neobișnuit de reci. Încolonați, toți trei se apropiară de barcă, traseră de capătul dinspre cel cu ghionderul și o mai lungiră de câteva palme. Se cățărară, găsindu-și fiecare câte un loc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
știu ce vorbesc! Oricum ai timp! Mai e timp! Cum te cheamè? Matei așezându-se din nou pe banchetè, punându-și picior peste picior, consultându-și ceasul, intrigându-se în sinea lui de oprirea neobișnuitè a trenului, vociferând în contra negurilor dese de afarè, ea, continuând cu un glas duios și cald, Nu conteazè cum te cheamè! Te știu! Ești scris în cartea mea! Patru cuvinte! Ce vrea oare sè spunè? și curios, în ciuda interdicțiilor autoimpuse de a o privi, îmi întorc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2309_a_3634]
-
De ce ai cumpèrat mașină asta? sublinind asta, așteptând rèspunsul meu, Afarè e frig, eu am ieșit într-un tricou subțire și în slapi, e o noapte întunecoasè și asprè, un vânt rece de iarnè înverșunându-se cu încèpèțânare împotriva umbrelor dese ale pinilor ce strèjuiesc aleea, Ea știind de ce Matei a cumpèrat mașină roșie, dar având nevoie de cuvintele lui, ca și cum, rèspunzându-i la aceastè întrebare, Matei ar justifica, în ciuda recomandèrii imperative de ar fi mai bine sè nu ne mai vedem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2309_a_3634]
-
EminescuOpI 11} SPERANȚA Cum mângâie dulce, alină ușor Speranța pe toți muritorii! Tristeță, durere și lacrimi, amor, Azilul își află în sînu-i de dor Și pier, cum de boare pier norii. Precum călătorul, prin munți rătăcind, Prin umbra pădurii cei dese, La slaba lumină ce-o vede lucind Aleargă purtat ca de vânt Din noaptea pădurii de iese: Așa și speranța - c-un licur ușor, Cu slaba-i lumină pălindă, Animă-nc-odată tremîndul picior, De uită de sarcini, de uită de nori
Opere 01 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295582_a_296911]
-
lui maluri gălbii, șese, stuful crește din adânc, Flori, juvaeruri în aer, sclipesc tainice în soare, Unele-albe, nalte, fragezi, ca argintul de ninsoare, Alte roșii ca jeratec, alte-albastre, ochi ce plâng. Și prin tufele de mături, ce cresc verzi, adânce, dese, Păsări îmblînzite-n cuiburi distind penele alese, Ciripind cu ciocu-n soare, gugiulindu-se cu-amor. Înnecat de vecinici visuri, răsărit din sfinte-izvoară, Nilul mișc-a lui legendă și oglinda-i galben-clară Către marea liniștită ce înneacă al lui dor. De-a lui
Opere 01 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295582_a_296911]
-
e înfiptă într-un stâlp de piatră sură; Lucii picături de smoală la pământ cad sfârâind Și cununi de flori uscate fîșîesc amirosind Ș-a copilei rugăciune tainic șopotit murmură. Cufundat în întuneric, lîng-o cruce mărmurită, Într-o umbră neagră, deasă, ca un demon El veghiază, Coatele pe brațul crucii le destinde și le-așază, Ochii cufundați în capu-i, fruntea tristă și-ncrețită. Și bărbia lui s-apasă de al pietrei umăr rece, Părul său negru ca noaptea peste-al
Opere 01 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295582_a_296911]
-
distanță, tocmai în New York. Bărbatul acela avea părul mai închis la culoare și mai cârlionțat. Dar îl purta la fel, strâns în coadă. Avea chiar și bărbuța lui Patrick, deși, dacă mă uitam mai atent, a ăstuia era ceva mai deasă. Ochii negri, mari și blânzi, semănau cu ai lui Patrick, dar erau mai rotunzi și mai întunecați. Din păcate, tipul avea un aspect neîngrijit. Patrick se îmbrăca mereu neglijent, dar nu arăta slinos. Individul acesta parcă nu se spălase de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
tipă privindu-l drăgăstos pe Davey. În locul ei este un bărbat de seama noastră, poate chiar cu câțiva ani mai în vârstă. Sau poate arată mai bătrân datorită aerului de siguranță și a calmului său. Este blond, cu un păr des, dat pe spate, are ochii de un verde-gri incert și o bărbie puternică. E foarte chipeș. Barba îi este aranjată impecabil, cu toate că mai are unele fire de păr rebele. Îmi amintesc de pielea catifelată a lui Patrick și l-aș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
lună, a reușit, prin studiu atent, să știe totul. Învăța foarte ușor și foarte repede. Jake se întoarce pe burtă. Acum, că am ocazia, mă uit la el îndelung și cu atenție; nu-i văd fața, dar îi admir părul des și blond, spinarea prelungă și zveltă. Pielea netedă, picioarele bine croite, cu firele de păr tot mai deschise la culoare, până devin aurii ca și părul. O mână îi e întinsă spre mine și privesc cu nesaț palma care m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
celor ce trecuseră prin piață. Era un drum al naibii de întortocheat. Dar fiecare cărăbuș avea destinat un singur traseu și, precum gândurile care nu se ciocnesc, pauzele de linii aveau trasee clare și abateri calculate, nefiind posibilitatea vreunei coliziuni, oricât de deasă ar fi fost țesătura. Gândacii aveau o temă de făcut. Înregistrau, în complicata lor structură vie, clipele căzute din oameni, așa cum copacii își scutură frunza. Ei erau măturătorii. Mioara le văzu harta sufletelor. Începu să citească, la început, detașată, pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
de-al lor a dat colțul la vârsta matusalemică de 45 de ani, rata de viață fiind cunoscută aici cu media cuprinsă între 38 și 42 de ani. Cargobot făcea excepție, reușind să atingă 60 de coți, ca urmare a deselor întreruperi ale acestui nobil sport al drink-ului, prin executarea diferitelor pedepse, desigur, fără vină, la pușcăria din capătul bulevardul Karl Marx. Fost sudor la Șantierul Naval, soț, tată de familie și locatar cu două apartamente și o casă în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
se blocau, pentru că în locul rădăcinilor copacilor orașului, crescuseră altele și, acolo unde te așteptai mai puțin, gata, aici se termină, e prea adânc și pentru vulcani, ele se ramificau într-o pânză de rădăcini tinere și suple, o țesătură mai deasă decât pânza cămășilor de in ale ghiaurilor, pe unde să te strecori, tunelurile le ocoleau și pe cât de neașteptate erau locurile răspândirii lor, pe atât de neprevăzute erau curbele, când ziceai că urci, coborai, nordul era la vest, în loc de bazalt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
aceasta mă deosebesc de toți pușcăriașii. Filosofii marxiști au definit libertatea ca necesitate înțeleasă. Eu zic că libertatea înseamnă detenția asumată: un univers dens cu magnetism enorm. Cauza durerilor de cap ale mamei, eu, lipsa de voință, lenea prelungă, vomele dese, eu. Furam ceea ce-mi lipsea și, cu timpul, îmi voi sorbi simțurile, apoi viața. Nu pot să iau cauza care i-a creat starea de Mamă. Nu pot să-i iau decât efectul, deși eu voiam să o anihilez
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
mea încerca să fie o evadare. Sau o forare în abisurile mele. Nu știam nici eu, dar faptul că mă îndoiam îmi mai crea un abis, pe care-l simțeam fizic, manifestându-se cu stări de lene prelungită și vome dese. Deodată, m-am înspăimântat străfulgerată de o idee. Nu cumva eram eu Mama? Nu cea a dedublărilor. Mama de dincolo de mine, de noi, și Mioara era în mine, încercând să iasă afară? Dacă eu sunt Mama, atunci cine e ființa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
găsii curând. Pe lângă acea imensă clădire, și spațiul din jurul ei, pe o rază de cel puțin cincizeci de metri, erau siluete îmbrăcate în negru. La început rare, dar cu cât mă apropiam de școala unde învățam, cu atât deveneau mai dese și mai apropiate, dar parcă și mai amenințătoare. Incidentul de ieri a ajuns la urechile guvernanților și aceștia au decis ca precedentul din ziua anterioară să nu se repete și azi. Zidurile clădirii erau protejate, din cinci în cinci metri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
morți! Matyerebyets! LUA-V-AR DRACU' SĂ VĂ IA DE ÎMPUȚIȚI LENEȘI, HAIMANALE NENOROCITE! MAI CU VIAȚĂ! Se auzi din apropiere și acel glas mânios tăie liniștea de după răsărit. După înjurături ar fi fost Sergiu. Ne-am strecurat printre tufișurile dese și neîngrijite de la capătul grădinii și am dat față în față cu cel puțin o sută de elevi care se chinuiau să smulgă din pământul rece buruienile și plantele care-și aveau casa acolo. Fețele le erau ude de sudoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
se răsuci pe loc. — Cum? Toți ridicară privirea în sus. — A fost o înjurătură, zise adolescentul. În franceză. Știu că a fost o-njurătură. În franceză. — Ssst, spuse mama lui. Grupul se holba la cupolă, căutând cu privirea în masa deasă de frunze întunecate. Nu reușiră să zărească maimuța. Bărbatul solid strigă: — Qu’est-ce que tu dis? Nu primi nici un răspuns. Doar zgomotul produs de un animal ce se mișca printre crengi, și strigătul îndepărtat al unei păsări-rinocer. UN CIMPANZEU SE
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
metilație, iar eu ți-am sugerat ... — Da, îmi amintesc. — Exact mecanismele pe care le-ai explicat aici. După părerea mea, eu ar trebui să fiu autorul principal. Tânărul clipi des. — Îmmm ... Înghiți în sec. — Asta va asigura o citare mai deasă a articolului, zise Bellarmino, ceea ce este important pentru o contribuție de o asemenea amploare. În plus, listarea exactă este doar o formalitate. Ca al doilea autor, se va ști că tu ai executat munca de cercetare aici, munca de umplere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
Cristina Oprea primul “cucurigu” - toată Floarea Soarelui în așteptare tăceri la apus - dintrodată greierii nu se mai abțin Coloana Infinitului - undeva, alt greiere, numără stele cântec de demult la teatrul de vară - câțiva greieri grindină deasă - în ochii țăranilor negura vremii țânțari în noapte - doar luna-i liniștită de-atâta vreme ziua de-odihnă - un bâzâit de trântor dinspre bălării curcubeu în geam - fetița-și aranjează cariocile soarele verii - câteva musculițe pe-o portocală primul concediu
Vara cu greierii ei by Cristina Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83680_a_85005]
-
de la birou. Pe ecranul minuscul pâlpâie numărul nostru de acasă. — Bună, zic, apăsând pe verde. Hei ! aud vocea lui Lissy. Eu sunt ! Ia zi, cum a fost ? Lissy e colega mea de apartament și cea mai veche prietenă. Are păr des și negru ca abanosul și un IQ de vreo 600 și e cea mai drăguță ființă de pe pământ. — A fost un dezastru, spun supărată. — Ce s-a Întâmplat ? N-a ieșit afacerea ? — Nu numai că n-a ieșit afacerea, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
În folosul poporului român”, așa cum obișnuia să spună pe timpul când „era În funcție” Îi stăpânea Întreaga ființă, nu prea mai avea teamă dar era precaut și atent la orice zgomot, la orice umbră sau copăcel care se mișca. Făcea pauze dese dar se depărtase binișor de pădure când Vizanti sa Înfipt pe cele patru picioare, s a zbârlit și a mârâit, era gata de atac. Imediat a simțit că urechea sa stângă este rotită cu durere, fapt care l-a liniștit
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
pătimaș și aproape de neînchipuit la doi tineri, chiar foarte tineri. Va i-a mângâiat Încetișor și cu tandrețe fața, ochii, urechiușele și pufulețul de pe gât, apoi a tras-o puțin câte puțin peste pieptul său, săruturile erau prelungi și din ce În ce mai dese, cele două trupuri erau Înfiorate și străbătute de curenți electrici, nu mai vorbeau. Mâinile lor se căutau cu febrilitate, iar când băiatul căutând ceva prin bluză și Încercând să pună stăpânire pe unul din cei doi sâni abia pârguiți, fata
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
țară, cuminte și prostuț, cu sau fără știința fetei, a dorit să mă scoată țap ispășitor? Nu, nu cred, nu vreau să cred că oamenii pot fi atât de răi! Ștefan Girovescu Încă mai era stăpânit de dureri ascuțite și dese, niște arsuri necruțătoare pe care și le imagina ca adevărate momente insuportabile când cineva i-ar fi aruncat capul cu tâmpla dreaptă pe jar! Atunci mușca perna sau mâneca bluzei de training pentru a estompa geamătul de durere, gândind tot
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
unei caracatițe. Kawabata nu scoate nici un cuvânt. Privește În gol și tușește din când În când. Cele câteva raze de soare care au străpuns Încăperea și o luminează, primesc jeturile de stropi de salivă din gura lui, ca o ploaie deasă. E sfârșit de februarie, au trecut două luni de la intrarea țării În Uniunea Europeană și Antoniu nu mai doarme nopțile, visează cu ochii deschiși niște poieni ciudate mirosind a fân cosit, nu mai simte frigul și nu-i prea mai arde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]