7,411 matches
-
n-ar îndrăzni să ne spuie.” Dionisie Romano 13. „Omul care nu știe carte [...] au de nu se va învăța de la alții care le știu, se aseamănă cu viețuitoarele cele necuvântărețe, care nu știu ce fac de vreme ce n-au minte; se aseamănă orbilor, pentru că, precum orbul nevăzând lumina soarelui nu știe unde merge, nici ce este înaintea lui, ci de multe ori în gropi și surpături căzând, se omoară.” Antim Ivireanul 14. „Savant, dar numai cu cartea în mână.” „Doctus cum libero.” Cato
MEMORIA C?R?II by NICOLAE MILESCU SP?TARUL () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84375_a_85700]
-
instalat în fotoliul lui, așteptând să i se dea totul de-a gata, fără să-și bată prea mult capul...” S. Titel 458. „Cartea de literatură s-a transformat într-un fel de îndreptar, în care se investește o încredere oarbă. Nu se mai citește, ca să spunem așa, dezinteresat. Nu putem decât să subscriem la acest mod grav de abordare și să ne bucurăm de aproape nesperată stimă de care începe să fie înconjurată literatura...” S. Titel 459. „Există, trebuie să
MEMORIA C?R?II by NICOLAE MILESCU SP?TARUL () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84375_a_85700]
-
să-l facă să râdă deschis, ar fi trebuit să-i dovedească lui Irene faptul că devotamentul nu poate fi nici ignorat, nici pus sub semnul întrebării. Naji avea să divorțeze de ea nu din cauza aventurilor, ci pentru că Irene era oarbă. Nu văzuse niciodată cât de fericit îl făcea. Ahmad i-ar fi citat din Qur’an: „Dacă bărbatul divorțează, Allah îi va da în schimb consoarte mai bune decât tine.” Sau din hadith: „Nevestele sunt jucării, deci alege-o pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2245_a_3570]
-
separată printr-un grilaj nou de lemn, care astfel izola o cameră de antresol, una de etaj și o mansardă, cu o bucată de curte de vreo zece metri lungime și patru lățime. Cum în partea aceea care avea zidul orb, o ușă fusese deschisă primitiv cu trei trepte pentru a da intrare. în dreptul străzii mărginea grilajul de fier al proprietății, care însă pe porțiunea aceea fusese și el căptușit cu tăblii de lemn. Chiar dacă treceai indiferent, erai izbit de aspectul
Concert din muzică de Bach by Hortensia Papadat-Bengescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295607_a_296936]
-
comportaseră cei patru chimiști la conferință lui. Nu toți fuseseră "nevinovați". - Nu voi discuta acum cu dumneata pe această temă, spuse el. Ți-aș putea răspunde că, de când e lumea, majoritatea celor ce nu gândesc a plătit scump pentru supunerea oarbă în fața unor conducători, cărora le executau ordinele fără a se osteni să le cerceteze motivele. Dar prefer să-ți pun o întrebare. - Poftim! - Ai intrat în cabinetul meu tehnic? Siedel dădu din cap fără să spună nimic. - Ai văzut benzile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85130_a_85917]
-
vis. Deodată, însă, mesajul își croi încă o dată drum, undeva, la periferia conștiinței lui Ixtl. Trupul lui vlăguit se simți scuturat de un fior. Cele patru brațe i se întinseră, iar cele patru picioare îi zvâcniră, mânate de o forță oarbă. Era doar o reacție musculară. Privirea lui năucă și împrăștiată se însufleți brusc. Cu un efort extraordinar, își concentra toate energiile în direcția de unde veneau semnalele. Dar chiar în timp ce făcea acest efort, punctul de unde porneau semnalele se și deplasase în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85130_a_85917]
-
băteau, bâzâind furioase, și să le învăluie ca într-o mantie de aburi, până ce forță vitală a insectei învinse începea să se topească în propria lui substanța. Urmase o lungă perioadă, în timpul căreia viața lui Anabis se mărginise la această oarbă căutare a hranei, într-o lume redusă la mlaștina ascunsă în neguri. Dar chiar în cadrul acela strâmt, scăldat într-o lumină difuză, începuse să se dezvolte, pe nesimțite, și, pe măsură ce se dezvolta, simțea nevoia să se hrănească mai mult, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85130_a_85917]
-
de televiziune cu incursiuni În viața socială și culturală, iar genericul proclama: „Lumea văzută de un orb!“ Așadar, nu de un scriitor, de un profesor, de un radiojurnalist ori, simplu, de un cetățean, repere la care se poate adăuga semnalmentul „orb“, ci de un Zoon Exoti kon. Efectul vizat prin contrast de participiul „văzută“ nu scuză mizerabilismul rudimentarei logici oximoronice. În atari Îm prejurări, cînd simțul comun acuză șocurile insolitului, salvarea de moment vine de la reluarea unor truisme precum cele ce
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
E și A, partea a doua din volumul de poeme Grația Dizgrația, am pus În gura a două domnișoare, una insolentă și altitudinară, alta iscoditoare și receptivă, speculații asupra personajului Ruba, care „e ceva șef pe acolo, pe la ei / la orbi“ și care ține să recruteze voci feminine, ceea ce, la urma urmei, Înseamnă tot femei, „pentru nu știu ce fel de studio de-al lor unde se Înregistrează cărți / te pui la microfon și le citești cu voce tare“. Vine vorba În Epistolar
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
anume pe ele. Dar ce e cu lumina din ochii stinși, de unde vine ea? În absența luminii, ochiul e inutil. Liliacul și alte vietăți ale Întunericului se descurcă de minune fără ochi. Dar iată că vin niște foști văzători, astăzi orbi, pretinzînd că pe retinele lor pustii, la ocazii, frumusețea femeilor Își deflagrează aureolele. Lumina Înseamnă totuși energie, fotoni, fuga fără oprire Între corpuscul și undă, lumina poate fi reflectată, refractată, focalizată, o Înțelege oricine. A orbilor Însă, foști văzători, e
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
pe cîmp ca o jucărie mult dorită de copiii păzitori de capre. Cu urechile și cu cele cinci degete de la mîna stîngă neatinse, a ajuns să stăpînească trompeta ca un vraci și să conducă o formație de estradă la București. Orb și ciung cum era, pe la Începutul anilor ’, a forțat gratiile Cortinei de Fier și a aterizat În cele din urmă În Statele Unite. Acolo, alte cortine, alte fierătanii, alte straturi de rugină. A supraviețuit, Încropindu-și mici trupe de jazz și
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
ăia, cum să zic, care n-au văzut niciodată În viața lor, care s-au născut așa... Ce fel de vise au ei? Subiectul mă preocupase și pe mine cîndva. Făcusem, pentru propria-mi curiozitate, un studiu pe elevii mei orbi din naștere, băieți și fete În jurul a optsprezece ani, Îi chestio nasem. Și-au amintit mai Întîi de glasuri, de zgomote, de sonoritatea viselor lor. Am vorbit cu fiecare În parte, după care am organizat o discuție În grup. Se
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
de doctori, ținîndu-și tot neamul cu sufletul la gură că nu cumva, din nestatornicie ori din nebăgare de seamă, să se lovească ori să fie lovit, pierzînd și ce-i mai rămăsese. Mama Floare n-a apucat să mă vadă orb. Deși nu era beteagă, simțea că nu poate să mai aibă mult și a cerut să fie dusă de la Rătești la fiica ei, Maria, la Pișcari. Au rămas de pe urma ei poveștile născocite și cele trăite din care am Înșirat cîteva
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
el Îl interesa la ce anume ar fi bun nepotul lui, nu al altora, și dacă va apuca vreodată să se poată mîndri că-l are. Mai zise: Că oamenii din sat știu că fata mea, Linca, are un prunc orb. Io nu m-am ferit, le-am spus de mult, de cînd umbla mă-ta cu tine pă la doctori, că-i și asta o cruce, musai s-o ducem, și dacă o picat În neamu’ nost’, la ce s-
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
restul vieții. O singură dată am asistat la o șuetă despre viitorul meu, dar ea se petrecuse demult, În copilărie, Într-un cerc de mătuși cu mama la mijloc. Venisem acasă În vacanță, de la școala aia a mea din Cluj, orb și limbut. Nu-mi tăcea gura o clipă, povesteam verzi și uscate, le Înfloream de zor, mai ales istorii cu dascălii mei, pe unii Îi și imitam. Tocmai terminasem clasa a cincea. Soseau neamurile În vizită să mă vadă și
O vara ce nu mai apune by Radu Segiu Ruba () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1375_a_2743]
-
a trăi. Dar nu trăim de la sine, în în condițiile simplului refuz al condiției noastre muritoare. Chiar și pentru adepții reîncarnării, ai vieților succesive, viața rămâne un chin. Pentru a trăi e nevoie de suferință, de frământări, de o luptă oarbă pentru te miri ce - căci bucuriile sunt pasagere iar moartea, în final, acoperă totul cu mantia ei. și totuși, numai în acest orizont al morții există devenirea noastră, fie ea evolutivă sau involutivă, în raport cu varii criterii către care optăm. Să
A doua oară unu by Ciprian Voloc () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91792_a_92969]
-
în literatura română. Din nefericire însă, sonetele lui Adrian Munteanu sună solemn, dar nu emoționează. Iar în spațiul poeziei, dacă emoție nu e, nimic nu e. Dictatura rimei Adrian Munteanu și-a publicat recent al treilea volum de sonete, Paingul orb (Arania, Brașov, 2007). Această consecvență în practicarea unei forme fixe de poezie poate fi omologată - în cazul său - mai curând ca o performanță rebusistică decât ca o predilecție firească pentru un mod de exprimare. Autorul - ne sugerează propriile lui texte
Cum te poti rata ca scriitor ; Cateva metode sigure si 250 de carti proaste by Alex Stafanescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1314_a_2703]
-
straniu atunci când autorul îl folosește pentru a incrimina Securitatea: „Azi, nu ne mai pândește nimeni în taină pe la uși; / S-a dus Securitatea și nu mai sunt în țară ruși: / dar încă păstrăm teamă și-n cugete avem dureri, / Ca oarbă moștenire din sila anilor mizeri.“ Securitatea ne pândea... în taină! Poetică Securitate! Nu ne mai rămâne decât să ne-o imaginăm poleită, noaptea, de lumina Lunii... În aceiași termeni este evocat comunismul însuși: „A fost în lumea asta comunismul cea
Cum te poti rata ca scriitor ; Cateva metode sigure si 250 de carti proaste by Alex Stafanescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1314_a_2703]
-
animalului mare. Sammler nu era un timid, dar avusese belele În viață să-i ajungă. O mare parte, așteptând asimilarea, nu aveau să-și găsească niciodată locul. Bănuia că delincventul e conștient că un alb Înalt, În vârstă (trecând drept orb?) observase, văzuse cele mai mărunte detalii ale infracțiunilor sale. Privind de sus. Ca și cum ar fi asistat la o operație pe cord deschis. Și deși se prefăcu, hotărând să nu-și Întoarcă privirea când hoțul se uită la el, chipul său
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
imagini din aer, aducând frăție, comuniune oamenilor de apartament Înzidiți. Spre apus râul Hudson se punea Între Sammler și uzinele Spry din New Jersey. Ele Își scânteiau mesajul electric prin noaptea interpusă. SPRY. Dar la urma urmei era pe jumătate orb. În autobuz văzuse destul de bine. Văzuse comițându-se o nelegiuire. O raportase la poliție. Ei nu fuseseră deosebit de zguduiți. Ar fi putut atunci să se țină departe de acel autobuz, dar În loc de asta se străduise să repete experiența. Se dusese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
despre individul acela smintit - regele Rumkowski. Omul din Lodz... Ce crezi? Unchiul Sammler avea obraji netezi, culoarea Îi era sănătoasă pentru un om la șaptezeci și ceva de ani și nu era deosebit de zbârcit. Erau, totuși, pe partea stângă, partea oarbă, linii subțiri lungi ca liniile unui geam crăpat sau dintr-un bloc de gheață. Să răspundă n-ar fi folosit la nimic. Ar fi generat mai multe discuții, mai multe explicații. Cu toate astea, i se adresa o ființă umană
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
De ce nu? Mă pot gândi la multe justificări. O văd ca pe o necesitate rațională. Ar fi trebuit să-mi terminați de citit cartea. — Și atunci aș fi aflat care e dovada irezistibilă? Sammler zâmbi prin ochelarii fumurii și ochiul orb Încercă să participe. În costumul negru, vechi, dar Îngrijit, cu trupul țeapăn și zvelt stând drept și cu degetele, care tremurau puternic de Încordare, ținându-se ușor de genunchi. O țigară (fuma doar trei sau patru pe zi) ardea Între
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
a iubit. Când eram copil. Dar m-a iubit ca adult? Te-ar fi iubit. Dacă aș fi fost vreodată un adult după capul lui. Asta vrei să spui, nu-i așa? Sammler, cu recurs la una din privirile lui oarbe, Întotdeauna Își putea exprima gândul. Sau dacă tu l-ai fi iubit, Wallace. Acestea sunt ocazii foarte efemere. Trebuie să fii dibaci. Îmi pare rău că trebuie să faci asta atât de târziu În noapte. Cred că ești obosit. Bănuiesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
de clădirea Huntington Hartford, pe care Bruch o numea Taj Mahole.1 Nu-i caraghios! spunea Bruch. La propriile glume se tăvălea de râs. Ca o maimuță, se prindea cu mâinile de burtă și Închidea ochii, cu limba atârnându-i, orb, din gură. Ce clădire! Toată numai găuri. Dar ce prânz pe cinste făceau de numai trei dolari. Era Înnebunit după meniul lor - pui havaian și orez cu șofran. În cele din urmă Îl dusese pe bătrân acolo. Fusese Într-adevăr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2119_a_3444]
-
spuse Alexandru, era imposibil să fie un agent al serviciilor turcești. Nimeni nu și-ar putea juca rolul atât de bine. Ar trebui, cel puțin, să privească ce se Întâmplă În jur. Ori, cerșetorul nu privea nimic. Poate era chiar orb. Umerii Îi erau lăsați În față, pieptul scobit. Fără Îndoială, un om bolnav. Îngerul? Pictorul fu străfulgerat de această idee. Dar nu, nu era posibil. Cerșetorul era acoperit de haine subțiri și roase, n-avea nici un loc În care ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2303_a_3628]