9,812 matches
-
-i drept, avea multe trăiri livrești, era visătoare, închisă în sine, avea înclinații spre fantastic, însă acestea erau puternice și profunde... Prințul înțelegea acest lucru; pe fața lui se întipări o expresie de suferință. Aglaia o observă și începu să tremure de ură. — Cum aveți îndrăzneala să vorbiți așa cu mine? răspunse ea nespus de arogant la remarca Nastasiei Filippovna. — Probabil n-ați auzit bine, se miră Nastasia Filippovna. Cum v-am vorbit? — Dacă ați vrut să fiți o femeie cinstită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
uitau una la alta. — Aglaia, oprește-te! E nedrept ceea ce spui! strigă prințul pierzându-se cu totul. Rogojin nu mai zâmbea, ci asculta cu buzele strânse și cu brațele încrucișate. — Uitați-vă la ea, la această domnișoară! spuse Nastasia Filippovna, tremurând de furie. Și eu credeam că-i un înger! Ați binevoit să veniți la mine fără guvernantă, Aglaia Ivanovna?... Nu vreți... nu doriți să vă spun de-a dreptul, fără înflorituri, de ce ați venit la mine? V-ați speriat, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-l cheme pe prinț pentru a-i transmite această știre. Nu știm cum aflase Ippolit acest zvon, dar când prințul auzise povestea cu lumânarea și degetul, râsese atât de tare, încât chiar îl uimise pe Ippolit; apoi începuse brusc să tremure și să plângă... În general, pe durata acestor zile era extrem de agitat, îl stăpânea o tulburare neobișnuită, confuză și chinuitoare. Ippolit susținea de-a dreptul că nu-l crede în toate mințile; dar acest lucru încă nu putea fi nicidecum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Rogojin. Numai o dată, cu vreo cinci zile înainte de nuntă, venise la el un om trimis de Daria Alexeevna, care îi spusese să vină imediat, deoarece Nastasia Filippovna se simte foarte rău. O găsise într-o stare vecină cu nebunia: gemea, tremura, striga că Rogojin s-a ascuns în grădină, chiar în casa lor, că o va ucide în timpul nopții... că o va înjunghia! Toată ziua nu se putuse potoli. Dar în aceeași seară, când prințul trecuse pentru câteva clipe pe la Ippolit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
pe prinț să intre, încuie ușa la loc și căzu în genunchi în fața lui (cel puțin așa avea să susțină pe urmă Daria Alexeevna, care apucase să zărească ceva). — Ce fac? Ce fac? Ce fac eu din tine! exclama ea, tremurând și îmbrățișându-i picioarele. Prințul rămase la ea o oră întreagă; nu știm ce anume au vorbit. Daria Alexeevna povestea că s-au despărțit peste o oră împăcați și fericiți. În aceeași noapte prințul trimise pe cineva să se intereseze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
o persoană care ar putea trece neobservată și de aceea merge pe trotuarul celălalt. „Atunci de ce nu mi-a spus și mie la cine trebuie să fiu atent?“ Parcurseră așa vreo cinci sute de pași și prințul începu brusc să tremure, fără să știe de ce. Deși mai rar, Rogojin continua să întoarcă spre el capul; prințul nu se putu abține și-i făcu semn să se apropie, iar celălalt traversă strada de îndată. — Nastasia Filippovna e la tine? — La mine. — Mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
asta m-am gândit. Or să iasă vorbe, mi-am zis... Pe urmă m-am gândit: ia să-l aduc eu aici să înnopteze, ca să fim amândoi noaptea asta... — Rogojin! Unde-i Nastasia Filippovna? șopti prințul deodată și se ridică tremurând din tot corpul. Se ridică și Rogojin. — Acolo, șopti el, făcând semn cu capul spre draperie. — Doarme? șopti prințul. Rogojin îl privi iarăși fix, ca mai înainte. Dacă vrei, să mergem!... Numai tu să nu... fie, să mergem! Ridică perdeaua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
muscă, zbură pe deasupra patului și se potoli, așezându-se pe tăblia de la căpătâi. Prințul se cutremură. — Hai să ieșim de-aici, îi spuse Rogojin, trăgându-l de mână. Ieșiră, se așezară din nou pe aceleași scaune, față în față. Prințul tremura din ce în ce mai tare și nu-și cobora privirea întrebătoare de pe chipul lui Rogojin. — Bag seamă, Lev Nikolaevici, că tremuri, rosti, în sfârșit, Rogojin. Tremuri aproape la fel ca atunci când te-apucă vreo tulburare; ții minte cum a fost la Moscova? Sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ieșim de-aici, îi spuse Rogojin, trăgându-l de mână. Ieșiră, se așezară din nou pe aceleași scaune, față în față. Prințul tremura din ce în ce mai tare și nu-și cobora privirea întrebătoare de pe chipul lui Rogojin. — Bag seamă, Lev Nikolaevici, că tremuri, rosti, în sfârșit, Rogojin. Tremuri aproape la fel ca atunci când te-apucă vreo tulburare; ții minte cum a fost la Moscova? Sau cum a fost odată înainte de a te fi apucat criza. Nici nu-mi dau seama ce să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Rogojin, trăgându-l de mână. Ieșiră, se așezară din nou pe aceleași scaune, față în față. Prințul tremura din ce în ce mai tare și nu-și cobora privirea întrebătoare de pe chipul lui Rogojin. — Bag seamă, Lev Nikolaevici, că tremuri, rosti, în sfârșit, Rogojin. Tremuri aproape la fel ca atunci când te-apucă vreo tulburare; ții minte cum a fost la Moscova? Sau cum a fost odată înainte de a te fi apucat criza. Nici nu-mi dau seama ce să mă fac acum cu tine... Prințul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Moscova“; iar pe urmă mi-a zis că vrea să plece la Oriol. Și, culcându-se, zicea întruna să mergem la Oriol... — Stai! Parfion, cu tine cum rămâne acum? Ce-ai de gând? — Am îndoieli în privința ta, fiindcă te văd tremurând întruna. Peste noapte rămânem aici, împreună. N-am alt pat decât acela, dar m-am gândit să iau pernele de la amândouă canapelele și să le pun aici, lângă draperie, lângă pat, ca să dormim unul lângă altul. Fiindcă dacă vin, dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Moscova? — Fiindcă, frate, se iscă duhoare. Iar ea parcă doarme... De dimineață, de cum s-o face lumină, ai să vezi. Ce-i cu tine, nici să te ridici nu te țin puterile? îl întrebă cu uimire timorată, văzând că prințul tremură atât de tare, încât nu se poate ridica. — Picioarele nu mă mai ascultă, bâigui prințul. Din pricina spaimei, știu asta... O să-mi treacă spaima și o să mă ridic... — Stai așa până pun pernele și pe urmă te poți întinde... o să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
culcușul fu pregătit; se apropie de prinț, îl luă de mână cu duioșie și exaltare, îl ajută să se ridice și îl conduse la perne; dar prințul își dădu seama că poate merge și singur; deci, „spaima îi trecea“; totuși tremura în continuare. — Fiindcă, frate, începu deodată Rogojin, după ce îl culcă pe prinț pe perna din stânga, mai bună, întinzându-se și el, fără să se dezbrace, pe cea din dreapta și punându-și mâinile sub cap, fiindcă acuma-i arșiță și, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
voce tare, vehement și incoerent; începea să țipe și să râdă; atunci prințul își întindea spre el mâna tremurândă și îi atingea ușor capul, părul, le mângâia, îi mângâia și obrajii... nu putea face nimic altceva! Începuse și el să tremure din nou și iarăși i se înțepeniră brusc picioarele. O senzație cu totul nouă îi sfâșia inima cu o tristețe nemărginită. Între timp se luminase de ziuă; în sfârșit, se întinse pe pernă, parcă istovit și disperat cu totul, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
în mijlocul viețuirii și de moarte în mijlocul muririi. Spre ce suferindă înălțare se îndreaptă duhul ființării? De ce ne doare orice apropiere și de ce se-nsuflețește respirația pentru tot ce-i depărtat? Unde-s brațe crude de muiere să-ți strângă oasele, tremurând de gând, și tu să-ți pleci urechea pe bătăile inimii ei îmbătate, nutrindu-ți groaza scumpă și voluptuos neconsolată?! Când ochii mi se-nchid și marginile mele le-ntind spre marginile lumii, ce auz misterios îmi descifrează în zare
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
slăbiciune fizică. Discreția corpului în fața a tot ce-i nelume. Filozofia neavând organ pentru frumusețile morții, am luat-o cu toții înspre poezie... Dumnezeu n-a avut nevoie să ne trimită călăi, sânt doar atâtea nopți fără lacrimi... În zorile vieții tremură umbrele morții. Nu-i lumina o halucinație a nopții? Între mine și oameni se interpun mările în care m-am scufundat prin gând. Tot așa, între mine și Dumnezeu, cerurile sub care n-am murit. Este atâta risipă de suflet
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
pe un plan logic probleme de existență. Filozofii sânt prea orgolioși pentru a-și mărturisi frica de moarte și prea pretențioși pentru a recunoaște o fecunditate spirituală maladiei. Este o prefăcută seninătate în considerațiile lor asupra morții; în realitate, ei tremură mai mult decât toți. Dar să nu se uite că filozofia este o artă de a-ți masca sentimentele și chinurile lăuntrice pentru a înșela lumea asupra rădăcinilor adevărate ale filozofării. Sentimentul ireparabilului și al iremediabilului, care însoțește totdeauna conștiința
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
un cazan cu flăcări. Nu pricep absolut deloc ce-o fi cu mine în acest univers. Simt în acest moment o necesitate de a striga, de a scoate un urlet care să îngrozească întreaga lume, să facă pe toți să tremure, să plesnească într-o nebunie de groază. Un trăsnet teribil îl simt virtual în mine și mă mir cum nu izbucnește pentru a nimici lumea asta, pe care aș înghiți-o pentru totdeauna în neantul meu. Mă simt ființa cea
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
calea pentru regiuni torturante și încîntătoare în același timp, și de care nu te poți despărți fără să întorci ochii înapoi. Deși suferința nu ți-a revelat frumusețea, ce lumini îți mai pot fura privirea? Nu oare pentru că luminile acestea tremură ca și cum s-ar stinge? Te mai atrage presimțirea nopții din suferință? Poți nega un sens vieții din atâtea puncte de vedere, încît o enumerare a lor devine inutilă. Disperarea, infinitul, moartea sânt numai cele mai evidente. Există însă atâtea determinante
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
între sexe nu există, ci numai o transfigurare organică, prin care persoana iubită se fixează în tine, evoluând în carnea ta până la a-ți da iluzia spiritualității. Numai în astfel de condiții este posibilă o senzație de topire, când carnea tremură de un fior total, când ea nu mai este un obstacol și o rezistență materială, ci arde de focuri lăuntrice și curge de fluidități insesizabile. Sărutul nu e posibil decât într-o astfel de senzație de topire, de comuniune imanentă
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
încîntări ale deznădejdii și ale bucuriilor mele ultime. Mă arde un astfel de foc interior și mă agită furtuni atât de mari, încît mirarea mă apucă cum de nu explodez deodată cu această lume, într-un avânt apocaliptic. Simt cum tremur eu, și cu mine întreaga lume, cum mă năpădesc fioruri din adâncuri și cum mă cuprinde o exaltare de sfârșit de lume. Aș vrea ca toată lumea aceasta să fie aruncată în aer de fatalitatea ei proprie, de o nebunie imanentă
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
neliniște și de dinamism pentru acea națiune. Cezar și Napoleon au fost mai mari decât evenimentele. De aceea s-au prăbușit amândoi. Și să nu-ți fie scârbă de țările ai căror oameni tânjesc sub evenimente! În loc să le creeze, ei tremură că nu le pot înțelege sau domina! O scârbă cosmică mă apucă de țările mediocre. România nu trebuie să se mângâie că mai apare din când în când prin ea câte un om mare. Eminescu, condamnat a scrie într-o
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
buni șahiști din liceu. Parcă Îl văd și astăzi, cu ochii de atunci pe Alexandru. Era ceva mai Înalt decât mine, bine constituit, atletic, cu un costum de culoare neagră spre gri Închis, care Îi cădea perfect peste bicepșii ce tremurau ușor, provocator fetelor Închipuite atunci, când ne recita poeziile scrise de Mihai Eminescu și din versurile sale. Nu purta nici geantă, nici ghiozdan sau alta acoperitoare a cărților pentru că acestea se rezumau la un volum două cu producțiile celui pe
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
-mi să-ți scriu o ninsoare sau o colboasă de lacrima; În jurul gâtului meu versurile tale s-au făcut de neuitat și de aur: ,,Trăiește romantic din timp incunabul Tăcerea turnata În marmora pură Îi arcuiește păcatul tragic pe gură Tremurând de secrete păduri În vocabul” Mă pierd Într-o amiază solomonică, grea. Caut să te Înțeleg că pe un drept al meu: ,,Prin Babilon treceau carete Pe roți pătrate și Încete” ...Stampe și muzici diavolești, catapetezme și desțeleniri În chiar
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]
-
pe un drept al meu: ,,Prin Babilon treceau carete Pe roți pătrate și Încete” ...Stampe și muzici diavolești, catapetezme și desțeleniri În chiar carnea sufletului aflu: ,,Nervi subțiri prin seve-ncete Rumenesc un fruct sedus Carne cu miros de fete Tremurând cu față-n sus” * * * ,,Bat clopotele-n deal, monahii toaca Se tânguie pădurea costeliva S-a petrecut celesta promoroaca Luați va rog oleacă de coliva Albastrul e o stea miriapodă În zorii zilei clatină ușor Un vânt de echinocțiu junior
Mălin: vestitorul revoluției by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1671_a_3104]