6,372 matches
-
etice. Marele humor consideră viața ca fiind atît de mare cît și mică, prietenoasă cu valorile și dușmănoasă față de ele, atît tragică cît și comică. Solger a descris cel dintîi humorul, în mod detaliat, ca pe o unitate între sentimentul comic și cel tragic, între ironie și entuziasm. El este cam oscilant în folosirea noțiunilor de ironie și humor. Descrie humorulîn modul cel mai deslușit, în dialogul său Ewin, după cum urmează: "Aici, tragicul și comicul se găsesc încă alături, nedespărțite... Totul
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
dialogul său Ewin, după cum urmează: "Aici, tragicul și comicul se găsesc încă alături, nedespărțite... Totul se află în humor într-o singură curgere și pretutindeni, întocmai ca în lumea obișnuită, contrariile trec unul într-altul. Nu există nimic ridicol și comic în humor care să nu aibă un element de demnitate sau nu poată trezi melancolia. Nimic nu este sublim și tragic în lumea aceasta de jos a vieții pîmîntești trecătoare, care, în alcătuirea sa, să nu poată decădea în insignifiant
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
acumprin glumă. Humorul tinde să unească tragicul vieții cu comedia ei. Cele două elemente se reunesc într-însul devenind uneori unul singur, alteori alcătuind o totalitate ordonată. Cînd a format expresia "tragicomic", limba a indicat printr-asta în special preponderența comicului și, ca atare, cuvîntul nu se potrivește pentru humor, în care gluma iese în relief pe baza seriozității. Pe lîngă asta, cuvîntul are o semnificație decis batjocoritoare sau disprețuitoare. Sau poate are dreptate călugărul Taciturnus al lui Kierkegaard și termenul
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
pe baza seriozității. Pe lîngă asta, cuvîntul are o semnificație decis batjocoritoare sau disprețuitoare. Sau poate are dreptate călugărul Taciturnus al lui Kierkegaard și termenul acesta denumește ceva de care nu putem nici rîde, nici plînge, fiindcă nu este nici comic,nici tragic. Cuvîntul "comitragic" s-ar potrivi mai bine pentru humor 51. Kierkegaard a afirmat că arta tragică are mai multă nevoie de un fundal istoric decît comedia.52. În măsura în care e adevărat, cauza se află probabil în faptul că seriozitatea
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
toată strictețea ei, pe cînd comicul poate zburda mai bine într-o lume închipuită. În comicul mare însă, fundalul realității nu are voie să lipsească; el se referă la viață, în aceeași măsură ca și tragedia. Bergson chiar a atribuit comicului o semnificație realistă cu totul specială, relevîndu-i caracterul social și funcția sa socială.53. Declarația lui Kierkegaard 54 nu se cuvine înțeleasă în nici un caz ca și cînd viața individuală și privată, viața într-un cerc mai îngust, n-ar
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
văzut în valoarea sa. Obligațiile și întîmplările vieții de toate zilele ne apar indiferente, cenușii, supărătoare și par să ne împiedice. Chiar dacă gîndul la ceea ce e mare nu a dispărut, lucrurile mărunte nu sînt situate în raport cu aceasta, nici în raportul comic sau tragic de contrast, nici în relația interioară de simpatie și înțelegere ca să nu mai vorbim de toate aceste relații diverse la un loc. Presupunînd că ar cădea un pic de lumină în această negură, ea n-ar stîrni totuși
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
ele. Împotriva relației exacte stabilite aici între humor și ceea ce există ca realitate s-ar putea obiecta faptul că Falstaff ar trebuideclarat totuși humorist, dar că el trăiește într-o mare minciună. La aceasta aș dori să răspund că efectul comic al lui Falstaff asupra noastră se bazează tocmai pe împrejurarea că, în cadrul realității pe care și-o construiește și care totul capătă o semnificație opusă celei pe care o are în lumea "reală", el apare în lumea respectivă cu fidelitate
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
el se sprijină pe credința în adevăr ca pe ceva ce pretinde o muncă mereu reînnoită, pentru a lărgi experiența și a o aprofunda pe cea cîștigată. Așa după cum opziția dintre seriozitate și glumă, suferință și bucurie, dintre tragic și comic, măreție și micime, rațiune și absurditate se dizolvă în humor ca sentiment total, la fel se întîmplă și cu opoziția dintre expresia "docta ignorantia", așa cum a fost stabilită în Renaștera timpurie de Nicolaus Cusanus 81. Punctul de vedere al humoristului
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
valabilitatea științifică obiectivă a reprezentării religioase. Metoda istorico-psihologică o înlocuiește aici pe cea speculativă și metafizică; iar această metodă trebuie folosită și în ce privește humorul. Sentimentele individuale de bucurie sau de tristețe, de sublim ori de ridicol, de tragic sau de comic pot fi posibile fără facilitarea complicației specifice prin care, din ansamblul acestor sentimente, se dezvoltă un sentiment total cum este humorul. În orice caz, după cum amvăzut (* 10), acesta a fost observat și descris mai întîi în epoca modernă, în special
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
uitării, în lumea ideilor, atît tragicul cît și comicul existenței. Schimbările și contradicțiile predomină doar în lumea sensibilă; în cea ideală însă, neschimbarea și unitatea sînt stăpîne. În lumea ideilor nu este loc nici pentru jeluirea tragică, nici pentru rîsul comic. Un rîs sau o jelanie peste măsură fac la fel de rău, fiindcă sufletul este pus prin ele într-o mișcare atît de puternică, într-o singură direcție, încît tăria și unitatea sa au de suferit. Platon nu aplică la comedie și
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
cunoașterea căpătată realmente și o va trata "humoristic", fiindcă va exista mereu posibilitatea unor noi enigme și noi soluții. În spatele oricărui fundal, se ivește posibilitatea altuia și mai cuprinzător. Renașterea permanentă a problemelor în forme noi apare ca un fenomen comic, eventual comitragic, și un zîmbet poate încolți cu referire la sîrguincioasa activitate cognitivă. Dar această dispoziție nu va apărea la cei situați în plin purgatoriul problemelor și care le resimt arsura dureroasă. Faptul că Socrate este printre filosofi unicul humorist
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
cercetări. A depășit-o cu ajutorul humorului. În Träume eines Geistersehers erläutert durch Träume der Metaphysikx (1766), predomină o dispoziție humoristică. Față de conceptul de adevăr strict și înalt, pentru care căpătase acum o viziune, sistemele speculative îi păreau într-o lumină comică, deși fusese propria-i dorință intimă de a produce un asemenea sistem. Chiar și mai tîrziu, după eleborarea vestitei sale capodopere, își poate privi lucrarea cu humor. În una dintre însemnări, glumește referitor la caracterul pedant pe care îl prezintă
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
în felul său brutal, putea să se oprească brusc și să se întoarcă, printr-un rîs ce izbucnea puternic, în niște ținuturi mai pline de netezime. Propriile sale tirade profetice trebuiau să-i apară atunci lui însuși într-o lumină comică 106. 52. Humorul și energia psihică Conform definiției psihologice date marelui humor în cele mai dinainte, el are un caracter hotărît realist, fiind ca atare desemnat ca un fidel al realității. Dacă, pe cît se pare, se întîlnește rareori la
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
felul său. Armonia și comunitatea sînt bunuri mari, dar nu se cade să fie plătite cu jertfirea caracterului originar și a autenticității indivizilor. Caracterul sporadic al dezvoltării face ca lumea spirituală să fie în acelașitimp mare și mică, tragică și comică și într-asta se află un stimulent (*35) pentru apariția sentimentului total de care ne-am ocupat aici. Cuvîntul explicativ al autorului "...A fost multă vreme dorința mea să realizez o lucrare în domeniul psihologiei descriptive și analitice, în care
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
întruchipat doar de cîteva personaje, chemate la viață de niște autori cu renume. Aceștia dădeau glas unei atitudini speciale față de lumea ridicolului, printr-o viziune în care colaborau intelectul și sentimentul, împlinindu-se ca o solidarizare cu cei căzuți pradă comicului. Despre humor își spuseseră mai înainte cuvîntul, într-o formă sau alta, diverși gînditori, începînd de la sfîrșitul secolului al XVI-lea, odată cu Ben Jonson, și continuînd cu Joseph Addison, Jean Paul și alții, pînă la Louis Cazamian. I-a revenit
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
H. Höffding, cu acest prileh, între micul și marele humor, i-a fost sugerată, în primul rînd, de Schopenhauer, care își exprimase opoziția față de întrebuințarea pretențioasă și abuzivă a termenului "humor", cu referire la orice fel de forme insignifiante ale comicului. L-au mai înrîurit pe Höffding și părerile romanticului W. F. Solger și ale scriitoarei George Eliot, dar pricipalele îndemnuri i-au venit din partea gîndirii filosofice originale a conaționalului său, Sören Kierkegaard, unul dintre promotorii existențialismului. În preajma împlinirii a optzeci
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
ar fi binemeritat un subcapitol, după Ch.Lamb, Th.Carlyle și H.Spencer, pentru unele susțineri din eseul său despre spiritul german în opera lui Heine. Pe lîngă deosebirea pe care o stabilea între "humorul general" (adică simțul obișnuit al comicului sau micul humor) și ceea ce ea numea "humorul modern" (care atingea "formele cele mai înalte", înfățișănd "simpatetic unele forme incongruente din natura și viața omenească"), George Eliot avea dreptate să pună în evidență diferențele între "vorba de spirit", intervenind ca
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
răsturnat. O parte din cercetarea literară (care apela încă demult la datele psihologiei) a fost subordonată, în cursul secolului al XX-lea, psihanalizei freudiene sau jungiene simptomatică fiind, în acest sens, psihocritica lui Ch.Mauron (aplicată, printre altele, și "genului comic"). Studiile dedicate specificității producerii și naturii sentimentelor par să treacă, totuși, printr-un con de umbră, în ultima vreme. Rezultatele posibile mult sau rapid, prelucrarea statistică modernă a datelor experimentale, îi îndeamnă pe cercetători să neglijeze demersurile mai greu verificabile
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
cu cercetarea literaturii, fiecare din punctul său de vedere, să-mi spună, cu totul pe nepregătite, ce reprezentare trezea în ei cuvîntul. Un răspuns se îndrepta aproape total în sensul micului humor; altul concepea humorul ca pe un simț pentru comic, bazat pe simpatie și înțelegere; cel de al treilea caracteriza humorul ca pe o concepție despre viață, determinată de faptul că viața, în calitatea ei pămîntească, trecătoare, ar fi privită pe fundalul eternității. Voi discuta toate trei formele, ba mai
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
însă, sînt două idealuri opuse între ele: idealului poetic din Banchetul îi este contrapus, în Statul, idealul etic al unei personalitîți întemeiate pe autolimitare și armonie interioară, ce nu poate oferi cîtuși de puțin loc marii contradicții dintre tragic și comic. 101 Thackeray speră că, potrivit acestei definiții, ar putea fi socotit el însuși printre humoriști, cu toate că în "Times" era numit un mizantrop plicticos, care nu vede nicăieri nimic bun. Thackeray însuși și înaintea sa Dickens, iar după el, George Eliot
by Harald Hőffding [Corola-publishinghouse/Science/956_a_2464]
-
unui anumit Jehan Cotard ("Tătuța Noe, săditor de vie...") unde îl asimilează pe patriarhul biblic cu podgoreanul originar și consideră că acesta era promotorul viilor Domnului. François Rabelais, în Aventurile lui Pantagruel (Cartea a treia, 1546), își desfășura verva sa comică făcând elogiul "Divinei butelci" și celebrându-i misterele. Pierre de Ronsard (1524-1585), în Sonete, asimila cu plăcere fructul viței de vie cu cel al pasiunii. Jean-Baptiste Poquelin, zis Molière (1622-1673), vedea în vin un concentrat de înțelepciune: "Să bem, prieteni
Civilizatia vinului by Jean-François Gautier [Corola-publishinghouse/Science/915_a_2423]
-
lui Cerceluș (1910) și Funcționarul de la Domenii (1911), și-au avut micul lor succes la un public dornic să se amuze. Plecând de la motivul clasic al păcălitorului căzut în plasa propriilor urzeli, Nevasta lui Cerceluș pune în mișcare un frivol comic de situații. Pivotul comedioarei Funcționarul de la Domenii este quiproquoul, și nu se poate spune că L. nu-l mânuiește cu oarecare abilitate. Altfel, cele două compuneri sunt firave de tot. SCRIERI: Nevasta lui Cerceluș, București, 1910; Funcționarul de la Domenii, București
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287844_a_289173]
-
în commedia dell’arte, după inspirația interpreților, probabil studenți ai școlilor înalte din Blaj. Expresiile licențioase, care apar și într-o orație de nuntă din scena pețitului (se remarcă apelul la folclor, la obiceiurile populare), erau menite a spori efectul comic, și așa destul de gros. Occisio..., cu toată întâmplarea sângeroasă din care se inspiră, nu e deloc o tragedie, ci o compoziție burlescă. Ea a prilejuit primul spectacol de teatru atestat în limba română. Ediții: Occisio Gregorii in Moldavia Vodae tragedice
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288505_a_289834]
-
că fiica cea mai mica testa de fapt iubirea lui Edgar. Țațe simplifica, de asemenea, limba, întrucît el găsea imaginile lui Shakespeare "ciudate și surprinzătoare". De asemenea, încearcă să motiveze toate acțiunile. Cordelia devine în versiunea lui Țațe un personaj comic și tragic. Adaptarea lui Țațe a devenit textul tuturor spectacolelor cu Regele Lear timp de un secol și jumătate, pînă la 1831. Joseph Addison (16721719) afirmă că în versiunea lui Nathum Țațe piesă pierdea jumătate din frumusețe. În Preface and
by William Shakespeare [Corola-publishinghouse/Science/1030_a_2538]
-
în provincie, și Scene din viața unui bădăran, memorabil portret al unui semidoct care se vrea autor dramatic, ambele satire ale mediocrității și imposturii, amintind prin unele caracteristici ritmica pieselor lui Mihail Sebastian. Arma secretă a lui Arhimede speculează valoarea comică a anacronismelor, într-o structură compozițională de feerie. În ampla culegere de texte dramatice comentate Beția de cucută (1984) figurează, alături de piesele cărora S. le datorează consacrarea în teatrul românesc, trei noi lucrări, exploatând fiecare alt filon dramatic. Elogiul nebuniei
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289788_a_291117]