7,104 matches
-
răsucindu-se în așternut. În momentul când lămpile începură să pâlpâie, câțiva războinici veniră în fugă, pe coridor. În camera alăturată și în următoarea, Menju Shosuke și alții tresăreau din somn. Auzind glasuri ca răspuns la pașii grăbiți, oamenii care păziseră camera lui Katsuie ieșiră în fugă, pe culoar. — Ce s-a întâmplat? Ținuta luptătorului care dăduse zor ca purtător de cuvânt nu era obișnuită. Vorbea atât de repede, încât i se încălecau cuvintele: — Cerul de peste Kinomoto s-a înroșit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
se întoarseră cu toții în direcția încotro se afla casa mamei lor. Rugile pe care le rosteau în inimile lor nu erau greu de ghicit. Inamicul se apropia din toate părțile, ajuns acum, destul de aproape, pentru a auzi glasurile soldaților dușmani. Păzește stindardul comandantului, Shobei, îi spuse Shosuke fratelui său mai mic, în timp ce-și punea coiful. Se dădea drept Katsuie și nu voia ca dușmanul să-l recunoască. Cinci sau șase gloanțe de muschetă îi șuierară pe lângă cap. Luându-le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
bucătăriei. Pe drum, soția lui Inuchiyo spuse: — Senior Hideyoshi, ai spus că Toshinaga poate rămâne aici ca să aibă grijă de mama lui, dar nu cred că sunt deja atât de bătrână, nici atât de singură. Vor rămâne destui războinici pentru a păzi castelul și nimeni nu are de ce să fie neliniștit de apărarea lui. Inuchiyo era de aceeași părere. În timp ce mergeau grăbiți spre intrare, Hideyoshi și familia Maeda definitivară ora plecării de a doua zi și stabiliră alte detalii. Am să te-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Hideyoshi, i se ceruse să stea pe loc, nu numai ca să țină în frâu clanul Uesugi, ci și pentru a administra afacerile interne din miazănoapte. „Sassa e aici.“ Aceasta era atitudinea pe care o adopta, în timp ce privea încruntat din castel, păzind ferm provinciile de la miazănoapte. Deși Katsuie pierise deja și Castelul Kitanosho căzuse, existau mari șanse ca - prin ferocitatea sa înnăscută și antipatia declarată la adresa lui Hideyoshi - Sassa să facă un efort disperat de a-i lua locul lui Katsuie, făcând tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
se putea face nimic. Nici chiar el nu crezuse că inamicul ar fi părăsit Muntele Komaki pentru a ataca provincia lui natală, Mikawa. — Chemați-i imediat pe Sakai, Honda și Ishikawara, ordonă el calm. Le ordonă celor trei generali să păzească Muntele Komaki în absența lui. Avea să-și conducă el însuși grosul forțelor, pornind în urmărirea armatei lui Shonyu. Cam tot atunci, un samurai de țară venise să dea raportul în tabăra lui Nobuo. La vremea când Nobuo aduse omul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
gât ultimul strop de apă. — Nu e bine să bem prea mult când ne deplasăm, îl sfătui un vasal. Aveți puțină răbdare, stăpâne. Dar Hidetsugu nu-l învrednici nici măcar cu o privire. Oamenii pe care-i trimisese Hideyoshi să-l păzească erau pentru acel tânăr ca niște cuie în talpă. La numai șaisprezece ani, era general comandant și, firesc lucru, avea chef de luptă. — Cine fuge în direcția aia? — Hotomi. Ce caută aici Hotomi? Hidetsugu își îngustă ochii, încercând să vadă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
general al clanului Tokugawa de pe Muntele Komaki. Ieyasu plecase deja și pentru apărarea taberei rămăsese doar un mic număr de oameni. Se pare că Hideyoshi însuși e în fruntea armatei. Când auzi vestea, Sakai Tadatsugu, unul dintre generalii rămași să păzească Muntele Komaki, bătu din palme și spuse: — Se întâmplă întocmai așa cum ne-am așteptat! În lipsa lui Hideyoshi, îi putem incendiu cartierul general de la Gakuden și fortăreața din Kurose. A sosit momentul să dăm lovitura de grație. După mine, toată lumea, la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
îi așteptau, cu nerăbdare, întoarcerea. Lăsându-și calul la poartă, Hideyoshi se apropie, cu un pas neobișnuit de grăbit, pentru el. Îi conduse personal pe cei doi care-i ieșiseră în întâmpinare, până într-o colibă din mijlocul unui crâng păzit cu strășnicie. — Care a fost răspunsul Seniorului Nuobo? întrebă Hideyoshi. Glasul îi era scăzut, dar în ochi i se citea o extraordinară lumină de speranță. Primul vorbi Tsuda: — Seniorul Nobuo spune că vă înțelege foarte bine poziția și că își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Vântul care le clătina făcea să se audă în răstimpuri câte un șuier în timp ce le mângâia în trecere capetele țepoase și ciufulite. Niciun petic de pământ nu era cultivat cât vedeai cu ochii, iar drumul pe care trebuia să-l păzească Eugen nu se știa sau el cel puțin nu știa nici de unde vine și nici încotro duce. Undeva către mijlocul câmpului, la o distanță apreciabilă, se zărea o gospodărie sărăcăcioasă, singură și părăsită în toată acea imensitate uitată de lume
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
cine trece! Era Antonia. Trecea grăbită, la depărtare destul de mare, puțin aplecată în față, strângând de frig la piept, cu ambele brațe, un caiet mare și gros. Da' știu că ține la caietul ăla ca la ochii din cap! Își păzește gemenii gazelei! Râdeau în dorul lelei, urmărind-o cu privirea. Antonia le făcea cu mâna un semn scurt și repezit, tuturor, c-un zâmbet ca de fiecare zi. Dragoș privea în urma ei în timp ce se îndepărta și se gândea că aveau
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
uimitoare capacitate a copiilor de a face abstracție de orice. Am rămas apoi afară cu Iasomia, lângă adăpostul copiilor, privind la cerul nopții și povestind basme. Apoi Iasomia a plecat să mai caute niște plante și eu am rămas să păzesc adăpostul copiilor. Dimineața, m-am trezit acolo unde adormisem, lângă o grămadă de fân și crengi... însă în locul crengilor, erau niște pietre. Iasomia se plimba undeva în apropiere, privind în jur cercetătoare. Nici nu-mi mai aminteam dacă dormisem mult
Izvroul miraculos by Cristi Romeo () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1255_a_2900]
-
deja începuse să se întunece. Ne-am așezat fiecare în altă parte, risipiți aiurea printre ierburile sălbatice, care crescuseră până la jumătatea copacilor și se încălziseră de la soarele din timpul zilei... O vreme, eu am încercat să nu adorm, pentru a păzi copiii de vreun eventual dinozaur sau altceva, însă livada era pustie, nu se auzea decât foșnetul insesizabil al ierburilor... Se întunecase de tot, și numai solzul de la șapca mea sclipea în întuneric, ca un licurici. Când am deschis ochii, am
Izvroul miraculos by Cristi Romeo () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1255_a_2900]
-
și i-a pus piedică pesemne, pentru că Jancsi a scos un strigăt, prăvălindu-se cu mâinile întinse lateral, înapoi în lan, și atunci m-am pus la loc, pe burtă, spunându-i lui Puiu că postul de observație nu e păzit și că probabil am putea să ne cățărăm sus ca să luăm mingea, și ar fi bine să și pornească imediat, la care el a zis că toată chestia asta cu războiul e o escrocherie pentru că e interzis să te urci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
s-o luăm în mână, cântărea greu, se vedea cât colo că e într-adevăr aur curat. De mai multe ori am vrut să mergem acolo, să vedem dacă putem face rost de aur, dar cât timp zona a fost păzită de nea Vasile, cu cei doi câini-lup ai lui, n-am reușit, pentru că nea Vasile stătea pe poziții zi și noapte, locuia într-o rulotă veche și niciodată nu dădea voie nimănui să intre pe teritoriul exploatării, nici măcar să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
baracă, câinii și-au ciulit urechile, au început să mârâie, și de-abia atunci am băgat de seamă că toți aveau o ureche tăiată, iar caporalul s-a răstit la ei să se așeze, că noi nu trebuie să fim păziți, noi suntem prietenii lui taică-su, câinii s-au uitat la el fără să se clintească, iar eu m-am gândit că tot e bine că Zsolt m-a ales pe mine și nu pe Jancsi sau pe Csabi, pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
o duhoare de spirt, de mi s-a întors stomacul pe dos și n-am mai putut să zic nimic, dar Zsolt i-a zis că ce, nu se vede, strângem aur, și că știm noi bine că de-aia păzise taică-su cu atâta sfințenie zona, și nu pentru vechiturile alea, dar caporalul și-a scuturat capul, spunându-ne că pe dracu’, acolo nu-i nici urmă de aur, nici o urmă, la care Zsolt i-a băgat palmele pline vârf
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
mult pe tata să vină acasă de la Canal, din tabăra de muncă, ei, și de-atunci Csákány ăsta mi-a trimis de mai multe ori vorbă, să merg să-l vizitez. Își încropise o coșmelie acolo, la capătul șanțului, și păzea conductele și sculele, așteptând întoarcerea celorlalți muncitori să continue lucrarea, dar mie degeaba-mi trimitea vorbă, că n-aveam poftă să-l mai văd, oricum, îmi venea destul de des în minte mutra lui pocită și faptul c-am putut să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2148_a_3473]
-
cu o bâtă cât toate zilele în mână,și pe de-asupra, având o înfățișare făcută să să bage frica în cel mai curajos om. Lângă peșteră se afla legat cu lanț un grifon împreună cu uriașul, era pus acolo să păzească un cal minunat, care pe vremuri fusese al lui Argalia. Calul acesta era o făptură vrăjită, fără seamăn de puternic, de iute și de frumos, care disprețuia hrana semenilor săi - iarba sau ovăsul. Numele lui era Ranican. Acest cal minune
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
cu Rinaldo în lac, unde au dispărut amândoi. În acest timp, Roland, pentru a-și împlini făgăduiala făcută Angelicăi, bătea drumurile în căutarea aceleeași aventuri. Pe când trecea printr-o pădure el a văzut un cavaler înarmat până-n dinți și călare, păzind o doamnă legată de un copac, care plângea amar. Roland alergă s-o elibereze, dar a fost rugat de cavaler să nu se amestece, deoarece își merita soara prin necinstea ei. Și drept dovadă i-a mai dat câteva lovituri
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
a lăsat îndepărtat de la scopul pe care îl avea. A rupt o cracă mare de ulm pentru a înlocui cu ea sabia pierdută apoi, cum soarele se ridica pe cer, el s-a îndreptat spre poarta grădinii, poartă care era păzită de către un dragon. Pe acesta l-a ucis din câteva lovituri și a intrat în grădină, a cărei poartă s-a închis în urma lui, tăindu-i astfel retragerea. Privind în juru-i, el a văzut o fântână foarte frumoasă a cărei
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
sud, dar că pentru a ajunge acolo trebuia să treacă un lac în care se afla o sirenă, cu glas atât de amețitor încât, acela care o auzea nu i se putea împotrivi. Dar cartea îl învăță cum să se păzească de această primejdie. Urmându-i sfaturile , el a strâns în drum o sumedenie de ierburi umplându-și urechile cu ele; apoi a ascultat la cântecul păsărelelor și constatând că, deși, le vedea căscând ciocurile, umflându-și gușile și înfoindu-și
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
ce se ridicaă lângă o fântână și am intrat întâi înăuntru. Am găsit acolo o tânără fată foarte frumoasă, care mi-a spus că fântâna fusese clădită de o zână, ce locuia într-un castel îndărătul unui deal învecinat, unde păzea o comoară pe care mulți cavaleri căutaseră să pună mâna, pierzându-și viața sau libertatea în această încercare. Comoara aceasta o formau armele lui Hector, prinț al Troiei, pe care Achile îl ucisese mișelește. Nimic nu lipsea din această panoplie
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
plecase fără a mai privi în urmă, căci avea acum mare nevoie de îmbrăcăminte, de hrană și odihnă. Ajunse curând la coliba unui păstor, unde, intrând nevăzută, a găsit cele de trebuință. Un cioban bătrân trăia în această căsuță și păzea o herghelie de iepe. Când a simțit că s-a odihnit îndeajuns, Angelica a luat o iapă din grămadă și, încălecând-o, simți renăscându-I în suflet dorul dea se vedea în țara sa iar pentru aceasta, cu bucurie ar
AVENTURI ALE PAIRILOR De la curtea lui Carol cel Mare sec.al VIII-lea e.n. by Thomas Bulfnich () [Corola-publishinghouse/Imaginative/349_a_559]
-
bine. L-am ascultat tot timpul cât mi-a vorbit Lorne. În lătrăturile lui prelungi și ascuțite avertismentul vibrează monstruos de-a lungul pereților ca de canion. Are nevoie de furia asta primitivă. Are răspunderi mari. Urlă de parc-ar păzi porțile iadului. Plămânii lui sunt fără fund. Furia lui diavolească e uriașă. Are nevoie de plămânii ăia - de ce? Ca să-i țină-n frâu, ca să-i scuipe afară. Dar mai bine să vă spun adevărul gol-goluț despre Selina, și încă repede
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
obrazul ciupit de vărsat. Nu, amice, mi-am spus eu - n-ai voie să cerșești aici: așa ceva alungă clienții. I-aș fi dat eu o liră, doar să-l țin departe de mine, dar unul din membrii triumviratului acneic care păzea casa de bani, a venit căscând și a trântit o mână grea pe umărul amărâtului, expediindu-l în strada căreia îi aparținea. Afară, bătrâne. De ce? Pentru că așa au hotărât banii. Am luat trei sticle de șampanie franțuzească. La casă mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]