7,134 matches
-
natural sunt dificil de relevat. Din același motiv, unele încerc]ri de expunere pot induce în eroare mai ales prin tendința de simplificare excesiv], tendinț] care pleac] de la alegerea unei versiuni a dreptului natural și generalizeaz] pe baza tr]s]turilor particulare, sperând c] rezultatul va fi reprezentativ. Aceast] speranț] se va n]rui probabil și din cauza faptului c] ideea unei etici a dreptului natural a suferit modific]ri de-a lungul timpului. De fapt, o astfel de modificare era inevitabil
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
aceasta, ei sunt și ființe active care își pot ordona acțiunile pe baza înțelegerii raționale. Pentru Aristotel, aceast] tr]s]tur] suplimentar] îi distinge pe oameni de celelalte ființe; definiția omului că ființ] rațional] stabilește raționalitatea ca fiind tr]s]tură uman] cea mai caracteristic]. Astfel, dac] dorim s] determin]m în ce const] natură uman], vom c]uta mai întâi principiul interior care guverneaz] în mod distinctiv viața uman], iar acesta este rațiunea. În acest fel, Aristotel a oferit materia
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
în ființele umane, deoarece cosmologia lor plasa ordinea rațional] în centrul tuturor lucrurilor. Rațiunea uman] era astfel o scânteie din focul creator, din logos, care ordona și unifica cosmosul. Prin intermediul acestei conexiuni stoicii au fost capabili s] formuleze tr]s]tură dinstinctiv] a eticii dreptului natural; dreptul natural, dreptul naturii, este dreptul naturii umane reprezentate de rațiune. Rațiunea putea fi ins] manipulat] pentru a servi interese particulare mai degrab] decât propriile ei scopuri: de aceea, formal, a fost îngustat]. Dreptul natural
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
fi acceptat] f]r] capcanele metafizicii stoice. Trebuia doar reunoscut c] natură uman] poate oferi elementele esențiale unui astfel de model și c] ele sunt împ]rt]site în mod egal de c]tre toți. Cicero enumer] aceste tr]s]turi dup] cum urmeaz]: un caracter cinstit (necesar pentru o perspectiv] complex] și luminat] asupra lucrurilor), abilit]țile de comunicare, un sentiment natural de compasiune (pentru a sprijini viața social]) și bineînțeles, gândire rațional] (Legile I.vii-xiii). Universalitatea mai mic] sau
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
necesar pentru o perspectiv] complex] și luminat] asupra lucrurilor), abilit]țile de comunicare, un sentiment natural de compasiune (pentru a sprijini viața social]) și bineînțeles, gândire rațional] (Legile I.vii-xiii). Universalitatea mai mic] sau mai mare a acestor tr]s]turi, precum și posesia lor egal] de c]tre ființele umane arăt] m]sura în care, pentru Cicero și moștenitorii s]i intelectuali, dreptul natural era înțeles ca fiind natural. Dac] ad]ug]m și m]sura în care pentru ei dreptul
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
dreptului natural este de a traduce întreb]ri abstracte cu privire la existența unor soluții naturale și raționale pentru reglementarea comportamentului uman în reguli sau maxime specifice și practice. Sporirea flexibilit]ții teoriei dreptului natural exacerbeaz] aceast] problem] și sl]bește leg]tură dintre principiile generale și maximele practice reale. Se împiedic] astfel formularea unui r]spuns direct la întrebarea: ce implic] dreptul natural în practic]? Problema nu este atat de grav], dac] nu uit]m de punctul de plecare al teoriilor dreptului
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
prudent] în folosirea principiului și nu la abandonarea lui complet]. Întrebarea r]mane ins]: de ce s] nu îmi încalc obligațiile atunci când este avantajos s] fac acest lucru și știu c] nu voi fi pedepsit? În concluzie, cele dou] tr]s]turi distinctive ale teoriei moderne a dreptului natural propuse de Grotius, adic] secularismul și teoria individualist] a drepturilor, sunt vulnerabile în același punct; problemă obligației devine astfel una dintre cele mai importante preocup]ri ale filosofului moral contemporan. Dreptul natural și
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
ci doar c] nu poate fi stabilit] doar prin enunțarea unor principii generale ale moralei și ale rațiunii practice. Totuși, teoria dreptului natural este cel mai adesea înțeleas] că deontologie (vezi capitolul 17, „Deontologie contemporan]”). Un atac asupra tr]s]turii amintite purtat în maniera acestui eseu poate p]rea neplauzibil, iar cerințele lui Finnis pentru rațiunea practic], în ciuda exager]rii, poate p]rea r]ul cel mai mic. Acestor acuzații le putem r]spunde în felul urm]tor. S-a
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
ce înseamn] această din urm], atunci el nu este suficient. În acest caz, nu exist] un fundament fiabil pentru multe dintre afirmațiile standard ale ap]r]torilor dreptului natural. Iat] un singur exemplu: nu se poate susține existența unei leg]turi profunde între cerințele naturii și respectarea normelor de comportament. Concluzie Dreptul natural este o viziune moral] foarte general] care își propune, în primul rând, s] înving] scepticismul moral. Premisa să de bâz] este c] toate credințele morale au un fundament
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
autonom - s] nu fie considerat] un aspect al lumii naturale. Cauzalitatea și libertatea intervin în domenii distincte; cunoașterea ține de primă, iar libertatea de cea de-a doua. Soluția dat] de Kant problemei libert]ții și determinismului este tr]s]tură fundamental] cea mai controversat] a filosofiei sale morale și care face diferența între concepția să și majoritatea scrierilor etice ale secolului XX, inclusiv acelea clasificate că „etic] kantian]”. Întrebarea fundamental] în jurul c]reia își plaseaz] Kant discuția despre etic] este
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
cu claritate faptul c] el nu reintroduce elementele teologice că fundament al moralei, ci c] mai degrab] își folosește propria teorie moral] pentru a interpreta Scriptură. Dac] filosoful nu s-a întors la respingerea inițial] a fundamentului teologic, înțelegerea leg]turii pe care el o vede între natur] și moral] este problematic]. Un mod de a o înțelege s-ar baza pe ideea prezent] în Întemeierea... c] natură și libertatea nu fac parte din lumi sau realit]ți metafizice separate, ci
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
cauzal va r]mane de nep]truns pentru noi. Este deci imposibil s] înl]tur]m libertatea. Acest lucru poate fi suficient pentru scopuri practice; în cazul lor nu trebuie s] dovedim libertatea. Totuși, trebuie s] încerc]m conceptualizarea leg]turii dintre ordinea natural] și libertatea uman], acceptând versiuni ale „postulatelor” și „speranțelor” care fac leg]tură dintre cele dou]. În cele din urm], angajamentul de a acționa moral depinde de a nu consideră (prin postulat sau speranț]) ordinea natural] ca
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
libertatea. Acest lucru poate fi suficient pentru scopuri practice; în cazul lor nu trebuie s] dovedim libertatea. Totuși, trebuie s] încerc]m conceptualizarea leg]turii dintre ordinea natural] și libertatea uman], acceptând versiuni ale „postulatelor” și „speranțelor” care fac leg]tură dintre cele dou]. În cele din urm], angajamentul de a acționa moral depinde de a nu consideră (prin postulat sau speranț]) ordinea natural] ca fiind incompatibil] cu intențiile morale. „Etică lui Kant” Numeroase critici ale operei kantiene s-au cristalizat
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Înțelegerea specific] a eticii kantiene variaz] foarte mult de la un context la altul. Cel mai precis program etic kantian a fost elaborat de John Rawls care și-a numit un stadiu al dezvolt]rii teoriei sale „constructivism kantian”. Multe tras]turi ale operei lui Rawls sunt de factur] kantian], în special concepția să asupra principiilor etice determinate de constrângeri exercitate asupra principiilor alese de c]tre agenții raționali. Totuși, constructivismul lui Rawls pleac] de la o alt] concepție a raționalit]ții decât
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
convinși c] el este spre fericirea noastr] sau cel puțin nu împotriva ei.” (Butler, 1726, predică 11, paragraful 20). Deși Butler folosește cuvântul „fericire” în locul „binelui (absolut)”, cele dou] exprimând același lucru, de vreme ce fericirea constituie, într-adev]r, binele absolut. Al]turi de o alt] premis] la fel de clar], egoismul raționalist naște ideea de egoism etic. Aceast] premis] este reprezentat] de raționalismul etic, care afirm] c], dac] o cerinț] sau o recomandare se vrea a fi justificat] și acceptabil], atunci îndeplinirea ei trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
care se bucur] unul singur. Mai exist] și un alt aspect sub care perspectivele deontologice se deosebesc de imparțialitatea consecințialist]. Nu este permis a face un lucru care încalc] o regul] deontologic] nici chiar atunci când s]vârșirea lui ar înl]tură posibilitatea că cei cinci subiecți menționați s] fie nevoiți fie s] încalce ei înșiși o regul] deontologic], fie s] permit] producerea unui incident și mai grav. Ne este interzis nu doar a face r]u unei persoane nevinovate pentru că astfel
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Pentru a înțelege natură și structura constrângerilor deontologice, mai precis a ansamblului de reguli și interdicții care stau la baza doctrinei deontologice, este necesar] o analiz] mai detaliat] a perspectivelor deontologice propriu-zise. Vom urm]ri în continuare trei tr]s]turi mai importante ale constrângerilor deontologice. 1) În general, constrângerile deontologice sunt formul]ri negative sau interdicții („s] nu...”). Deși, din punct de vedere teoretic este posibil] transformarea interdicțiilor în formul]ri afirmative - de exemplu: „S] nu minți” în „spune adev
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
f]cut] din intenție (dac] nu a constituit modalitatea sau scopul acțiunii), individul nu este vinovat cu nimic (semnificativ). Atâta timp cât cineva nu a s]vârșit o fapt] rea în mod intenționat, nu se poate afirma c] a greșit. Natură leg]turii dintre acțiunea direct] și formularea strict] a normelor nu este dificil de înțeles. Dac] acțiunea prohibitiv] a normelor deontologice vizeaz] doar intențiile, putem afirmă c] minciună este diferit] de ascunderea adev]rului, deoarece minciunile sunt obligatoriu intenționate (pentru c] urm
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
și nu altele? Deseori, deontologii fac apel la intuiția moral] obișnuit], c]reia îi imprim] o nuanț] tradiționalist]. Acțiunile care figureaz] pe lista lui Nagel sunt și au fost mult] vreme considerate ca fiind greșite, având la bâz] înv]ț]turile iudeo-creștine. Deontologii mai afirm] faptul c] normele domeniului studiat sunt derivate sau constituie expresia unui principiu fundamental care își are originea în filosofia lui Kant și, cu prec]dere, în urm]toarea afirmație: „Este moral în mod obligatoriu că fiecare
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
p]rere c] asemenea acțiuni pot fi uneori justificate, dovedesc astfel o neînțelegere corespunz]toare a ceea ce este r]u sau greșit. Ins] nici una dintre aceste abord]ri (apelul la intuiția moral], cu sau f]r] referire la înv]ț]turile teoreticienilor renumiți; apelul la principiul fundamental care reprezint] sursă tuturor interdicțiilor deontologice specifice; ipoteza potrivit c]reia raționamentele normative sunt elaborate în funcție de ceea ce este greșit sau corect) nu este satisf]c]toare. Apelurile la „înțelegerea moral] obișnuit]”, la „morală comun
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
sau la „bunul-simț etic” nu pot constitui dovezi teoretice plauzibile în favoarea unei doctrine etice, chiar dac] aceasta se bucur] de o origine distins] și îndelungat]. Intelectualitatea contemporan] respinge imaginea și mișc]rile universului așa cum sunt prezentate acestea în înv]ț]turile P]rinților Bisericii. Sunt, de asemenea, respinse și ideile c]lug]rilor, ale preoților și ale clerului, în general, care au dominat morală în perioada ei timpurie (și care conținu] s] influențeze morală tradițional]) din motiv c] reflect] o serie
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
c] era de acord cu faptul c] utilitarismul lui G.E. Moore era pluralist. (Moore susținea c] acțiunea corect] este cea care maximalizeaz] binele, dar era de p]rere c] exist] diferite tipuri de lucruri bune, cum ar fi înv]ț]tură și experiența estetic].) Ins] Ross a comb]țuț consecințialismul, știind c] dac] va reuși aici, va putea respinge și utilitarismul. Discuția începe de la un argument simplu, sprijinit de un exemplu. Conform argumentului, „oamenii obișnuiți” sunt de p]rere c] ar
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
viitor, dar ei cerceteaz] cu prec]dere trecutul (promisiunile pe care le-au f]cut). Exemplul este urm]torul: s] presupunem c] ați promis s] îndepliniți o sarcin] simpl] - ați promis s]-l luați pe vecinul dumneavoastr] la cump]r]turi în aceast] dimineaț] pentru c] mașina lui s-a stricat. Se ivește ins] o ocazie de a face ceva mai folositor - de exemplu, s] duceți alți doi vecini care nu au mașin] la aeroport, unde se vor întâlni cu fiica
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
m niciodat] cât de nesigure sunt aceste decizii. Trebuie menționat un alt aspect al relației dintre datoriile prima facie și cele exacte. În povestea expus] am f]cut distincția între trei elemente. Primul era faptul c] am realizat tr]s]turile care aveau un rol important în acest caz. Apoi, a rezultat recunoașterea datoriilor prima facie care sunt aplicabile în general. În al treilea rând, era vorba despre modul meu de a-mi aborda datoria exact]. Cineva ar putea presupune c
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
doilea, cum este trecerea de la al doilea element la cel de-al treilea. Dar nu aceasta este p]rerea lui Ross. El susține c] aceast] trecere se face direct de la primul element la o abordare general], deci recunoașterea tr]s]turilor care conteaz] aici. Prin urmare, nu apelez la cunoștințele mele despre vreun principiu moral. Nu iau o hoț]rare în virtutea vreunui principiu general de datorie prima facie. Ross spune: Niciodat] nu pot distinge direct dac] un act de bun]țațe
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]