2,391 matches
-
chipurile, puteam bănui sexul și vârsta după morfologia corporală și după aspectele cinetice ale imaginii lor și care de obicei nu ajungeau în zona pescarilor (în zilele când astfel de evenimente s-ar fi putut întâmpla, din cauza aglomerării zonei, bunicul mormăia ceva și porneam mai departe). Un înotător plutind pe spate o lungime de lac ar fi fost cel mult o curiozitate, privirea-mi se plimba în zona dintre cea mai îndepărtată pană flotantă (locul unde ajunsese un fir cu ajutorul lansetei
[Corola-publishinghouse/Science/1502_a_2800]
-
vorbească pe un ton calm, dar deloc natural, spunând „stați liniștiți, ne ocupăm noi, nu faceți scandal”. Cu toate acestea, pelerinii nu se revoltă împotriva baletului necontenit al cerșetorilor, se dau tăcuți la o parte într-o primă fază, apoi mormăie nemulțumiți de ceea ce se întâmplă, după ce aceștia s-au îndepărtat. Rareori am văzut (ca să nu spun niciodată) pelerini care să ia atitudine împotriva genului acestuia de cerșetori agresivi, ce- și exploatează la maxim stigmatele corporale, la București sau la alte
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
aș fi avut cu mine binoclul sau briceagul meu elvețian multifuncțional marca Victorinox, bănuiesc că ar fi jubilat și m-ar fi acuzat de port de armă albă. „Ni s-a părut că ați fotografiat niște băieți de-ai noștri”, mormăie în ciudă unul dintre ei, apoi sunt lăsat să plec. Mai sunt filat cam 20 de minute de către un alt polițai, nu este din grupul celor care m-au reținut pe mine, acum mi-a fost ușor să-mi dau
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
sforțare a lui Miculescu cu întrebarea: Tovarășe președinte, sovieticii ne propun o colaborare la recoltatul și valorificarea algelor din Marea Neagră. Am putea să cerem pentru noi zona Insulei Șerpilor? Ca mușcat de șarpe, Ceaușescu se întunecă și mai mult și mormăi apoi ceva, la fel de neauzit. Ne dădurăm seama că microfoanele și anexele lor înregistrau toate întrebările, dar cum aerul nu vibra la mișcarea buzelor președintelui, întrebările rămâneau practic fără răspuns. Ne-am lămurit ulterior că benzile de înregistrare erau studiate după
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
cea care solicitase masa împreună cu tânărul, i-a spus și părerea ei în limba germană. Se pare că totuși responsabilul a înțeles ceva și fiindcă nu a mai avut încotro, și-a cerut scuze, schimbându-ne chelnerul, care a plecat mormăind furios. Mergând prin Mangalia cu aceeași prietenă, m-am oprit să privesc într-o vitrină. Ce vrei să vezi? m-a întrebat. Voi nu aveți nimic în magazine, nu aveți decât gunoi. M-am simțit jignit și am protestat, dar
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
nu erau preocupați să fugărească jivina. Lătrau de două-trei ori și fugeau la stăpîn părînd a spune: Noi am vrut, dar nu se putea... Oamenii, cu capul acoperit de saci făcuți capișon, ieșeau pe afară, se uitau la nori și mormăiau: O mai ține vreo două-trei zile. Noroc că recolta nu era culcată la pămînt de ploaie. Și nici gheața n-a făcut prăpăd ca-n alte dăți. Gospodinele satului aveau de lucru berechet, dar gospodarii cam leneveau și se cam
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
gîndire, șoferul întreabă: A cui este mașina asta, mă? A poporului. Tu-ți anafura mă-ti, dar poporul sînt eu! Eu, care nu prea am priceput cine este poporul ăsta, am fost pus în dificultate. Chiar ăsta să fie poporul? Mormăi nesigur: Da, mata ești poporul?! Dar cine, mă? Preocupat de ideologia comunistă nu realizez faptul că poporul, adică șoferul, se apropia pas cu pas de mine. O zvîcnitură și după 4-5 pași încap pe mîna minunatului nostru popor. După o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
ținea lecția politică: Voi știți, mă, cît cheltuie poporul cu voi? Un obuz costă două mii de lei. Salariul unui profesor este de o mie de lei. Fiecare dintre voi va trage 10-15 obuze. Vedeți cît cheltuie poporul? Poporul sîntem noi, mormăi ciudos. Avansasem în cunoștințele ideologice datorită celor trei ani de facultate. Maiorul sare ca ars. Vorbești prostii. Nu voi sînteți poporul! Dar cine? Poporul sînt eu, părinții voștri, muncitorii și țăranii. Și noi ce sîntem atunci? Voi trăiți și sugeți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
din foișor... Două sute. Gata, nici un leu mai mult. Dacă nu vreți, luați-vă peștele! Bine, riscăm și noi. Ne dați și rachiul? Luați-l! Acasă a fost bine de tot. Somnul avea 22,5 kg. Toată lumea era mulțumită. Cam scump, mormăie Victor, privind costumul compromis. O mie două sute de lei împărțit la 22,5 kg.... Face cam multișor... Dar recordul? Nu-l pui? strigă frații. Mda, cam face atîta, concluzionează moale Victor. Două măgării În lumea animală, de cînd sălășluiește aceasta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
muzică imaginară. Hai acasă, femeie, strigă domnul Cepoi. Era nervos. Se aștepta la moștenire și cînd colo mîncătorul de cîini era... galant și într-o formă nebună. Nu mă duc pe jos. Du-te tu și adă mașina aici. Cepoi mormăie, protestează și nu vrea în ruptul capului. Dă-mi cheile, o aduc eu, se oferă Cazacioc. Lasă, mă duc eu. Pe unde o iau ca să ajung aici? De la răscruce o iei spre dreapta și peste 2 km o faci pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
acolo este semnalizată apropierea Crăciunului și curentul nu se întrerupe niciodată. Trebuie să stea pe acolo un grangur mare, mă consolează soția. Dar și eu am fost grangur, chiar grănguroi și lumina tot se întrerupea frecvent, chiar cîte 2-3 ore, mormăi nemulțumit. Zăpada a fost curățată în continuare de harnicul meu vecin. Am adormit în muzica motorului și m-am trezit cînd treaba a fost gata. Casc mulțumit, fără regrete că omenirea a rămas mai săracă spiritual și fiind sigur de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
lucrurile superioare în seama altora. Dar ce este așa de superior la un rege bețiv, afemeiat și crud? Ai cunoscut vreun rege dumneata? Adică l-ai văzut în carne și oase, ai dat mîna cu el? Parcă tu ai cunoscut! mormăia cel agresat verbal. În acest moment Dorin bagă mîna în buzunar, cotrobăiește atent și scoate o fotografie protejată în plastic. Acolo erau Regele Mihai, Regina Ana, Primarul și autorități ale locului. Împreună cu un mare alai de curioși mergeau pe strada
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
de după umeri și mă dirijează în iban-baló, adică o curticică interioară. Aveți o fotografie? Îi întind o fotografie scoasă la imprimantă și trimisă de Florin Vitan, ca felicitare de Anul Nou. Fata este goală pușcă și... fără nici un cusur. Hm, mormăie babalawo. Of, mormăi și eu. Ai băut ceva de la ea? Ai mîncat ceva oferit de ea?! Dau din cap că da și iar oftez. De atunci te-a prins? Adică de atunci te-a lovit dragostea?! Iar dau din cap
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
mă dirijează în iban-baló, adică o curticică interioară. Aveți o fotografie? Îi întind o fotografie scoasă la imprimantă și trimisă de Florin Vitan, ca felicitare de Anul Nou. Fata este goală pușcă și... fără nici un cusur. Hm, mormăie babalawo. Of, mormăi și eu. Ai băut ceva de la ea? Ai mîncat ceva oferit de ea?! Dau din cap că da și iar oftez. De atunci te-a prins? Adică de atunci te-a lovit dragostea?! Iar dau din cap, amărît. Ți-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
apă, te rog frumos... Nevasta se foșnește din nou, se întoarce, cască și iar oftează. Apucă ceasul de pe noptieră și se uită la ceas. Nu vede bine și-l întoarce spre geam, mai spre lumină. Este abia două și jumătate... mormăie pentru ea. Se întinde din nou în pat și oftează. Stă cu ochii deschiși și analizează situația. Raul are răbdare și nu intervine. Este convins că lucrurile sînt puse pe un făgaș normal. Se aud alte oftături, un soi de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
prostului și dădea buzna în casa omului, adică a señorului de la Luna. Vede omul ce vede azi, vede și mîine și se frămîntă, ba chiar se înfurie. Vreau să dăm divorț, spune răspicat Ioana. Dar nu te gîndești la copii? Mormăie nefericitul soț. Hopa! Sensibil mai ești! Dar tu nu ai lăsat patru copii pe drumuri? Ale noastre sînt măritate, la casele lor. Ce fetiță erai și acum, uite... Ce să văd? Umbli după... golani. Și? Nu-i normal! Am 31
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
are, cred, bani de drum, spun să mă aflu în treabă. Am eu, se repede bătrînul lup de mare. Am eu niște economii. După cîteva zile îi transmit Ioanei mesajul. Are economii? întreabă ea și ochii se aprind, strălucind. Mda, mormăi jenat. După o săptămînă îi întîlnesc în parc. Merg la braț, veseli, rîd. Ioana este afectuoasă rău de tot cu moșneguțul ei. Ne salutăm. Oare cît l-or mai ține economiile, pentru a susține armonia româno-cubaneză? întreb pe sub mustață. Orula
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
a scăpat și el de bătături și de dureri, până atunci se chinuise ca dracu, nu găsise pe nicăieri pantofi care să nu-i chinuie picioarele. Drept care a devenit mai îngăduitor: -Du-te mă-n pizda mă-tii de diliu, a mormăit el și a părăsit loja și casa de cultură. În stradă, înainte de a se urca în mașină și de a porni împreună cu tovarășa Cameniță spre orașul C., capitala regiunii cu același nume, a hotărât soarta lui Tomiță: -Bă, voi nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
spui p-ăia care nu sunt... Vlad a semnat fără să ezite, semnătura aceasta îl salva, scăpa de tortúrile cărora sigur nu le-ar fi rezistat, scăpa și se întorcea la scris! -Bă, e bine, primul pas e bine, a mormăit tovarășul Cameniță și parcă pe obraz chiar i s-a înfiripat un zâmbet. Acu, dacă vrei să-ți dăm drumul, mai ai un pas, atât, un pas, unul singur, dar obligatoriu și gata, ești liber ca păsărelele, liber... Vrei să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
aur, ban foarte scump. * După nașterea copilului, originala Tiotea Nadia a urmărit evoluția acestuia în mod foarte atent. Îmi amintesc, aveam vreo patru, cinci ani, că mă măsura, mă privea într-un fel neobișnuit, obiectiv, de parcă urmărea un fenomen științific, mormăia ceva numai pentru ea, când franțuzește, când rusește, iar eu, simțindu-mă subiect de cercetare, știind de visul de care amintea destul de des, eu am devenit un mic paranoic, de un orgoliu nemărturisit, din cauză că eram un mare timid. Formula aceasta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
brusc, un bec; o lumină albă, orbitoare, a pus la vedere o motocicletă impozantă, argintie, ca într-o vitrină de magazin de automobile. Din ataș s-a ridicat, vigilent, Demidor, ridicându-și amenințător urechile. Dar, recunoscându-l pe arhitect, a mormăit ceva și, încet, metodic, s-a retras în locuința lui confortabilă. Lipsea ceva totuși din această ciudată întâmplare, eram oarecum nedumerit, simțeam parcă un "caz" (nefericită înclinare de anchetator al curiozităților, de care nu pot scăpa). Motocicleta funcționează, am aflat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
o prietenă, o umbrelă mare, albă, impermeabilă la ploaie și la soare, care se plia foarte strâns în jurul unui baston negru de abanos, cu mâner de argint, cu capul unei păsări fantastice. Era foarte preocupată să nu rătăcească originalul obiect, mormăind întruna "mon sontic", într-un idiom din acelea pe care le folosea cum îi trecea prin cap. Parfumată totdeauna cu un parfum foarte rafinat, care mirosea a mere, pe care îl primea de la Paris, și despre care știam că este
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
cât de tare îl țineau foalele și, ca să folosesc jargonul de rigoare, se dădea rotund. Nici nu oprise încă avionul după aterizare, când individul a luat-o spre ieșirea aparatului. S-a oprit în capul scării și a început să mormăie în celular, deși ceilalți pasageri așteptau să coboare spre autobuz. Simțind că sunt iritat, magistratul român pe care îl cunoscusem în avion mi-a șoptit: „Democrația ne-a adus și oameni dintr-ăștia. Lăsați-l în pace. Cu ăsta nu
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
urce, dar un grup de tineri zgomotoși insistaseră. Tocmai i se aduse micul dejun când un bărbat intră în braserie și îl salută din cap, iar Marriott îl salută și el la rândul lui prietenos, spunând: - Bună, Greg. Tânărul solid mormăi în timp ce se așeză în separeul de vizavi de Marriott. Își trâmbiță comanda către chelnerită și apoi se întoarse către Marriott. - Sistemul nervos uman este negreșit un lucru ciudat, nu-i așa? Marriott dădu din cap afirmativ. - Ai văzut cu adevărat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/85115_a_85902]
-
a atins mâinile - cred. - Exact. Și ți-a explicat că doar unul din cinci se poate scufunda atât pentru prima oară. - Bănuiesc că sunt unul dintre ei - spuse Marriott. Acum era dornic să plece. Bău dintr-o înghițitură cafeaua și mormăi ceva despre întârzierea la serviciu. Ajunse la magazinul de galanterie bărbătească Clayton la nouă fără cinci, descuie ușa și începu să măture. La nouă și zece sosi tânărul Pete Clayton, și atunci intrară câțiva fermieri. La nouă și jumătate bătrânul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/85115_a_85902]