7,832 matches
-
secvențele de filmare. „A fost un proces amuzant pentru mine... să am un cadru foto desenat drept țel pe care să îl ating”, a declarat el. Ca și cartea grafică, în adaptarea cinematografică, personajul Dilios a jucat și rol de narator. Snyder a folosit această tehnică narativă pentru a arăta spectatorilor faptul că lumea suprarealistă a lui Frank Miller din "300" este reprezentată dintr-o perspectivă subiectivă. Folosind darul de povestitor al lui Dilios, el a introdus astfel elemente fanteziste în
300 - Eroii de la Termopile () [Corola-website/Science/320684_a_322013]
-
este „o operă, nu un documentar. Asta spun atunci când oamenii afirmă că nu prezintă acuratețe istorică.” El a mai fost citat într-un reportaj al BBC News spunând că în esența sa este „un film fantezie” și a spus despre naratorul Dilios că știe cum să nu strice o poveste frumoasă spunând adevărul. Într-un interviu, scenaristul Frank Miller a declarat: „Impreciziile, aproape toate, sunt intenționate. Nu degeaba le-am scos platoșele și fustele de piele. Am vrut ca ei să
300 - Eroii de la Termopile () [Corola-website/Science/320684_a_322013]
-
este pseudonimul scriitorului american Daniel Handler (n. 28 februarie 1970). Snicket este autorul unor cărți pentru copii, ce joacă și rol de narator în "O serie de evenimente nefericite" (opera sa cea mai cunoscută) și apare ca personaj de-a lungul seriei. Din cauza aceasta, numele se poate referi atât la un personaj ficțional cât și la o persoană reală. Acest articol se concentrează
Lemony Snicket () [Corola-website/Science/327065_a_328394]
-
de la organizații pe care le găsea „ofensive sau amuzante”, dar nu dorea sa își folosească numele real, așa că a inventat „Lemony Snicket” ca pseudonim. Asemănarea numelui cu Jiminy Cricket, pe care Handler l-a descris ca fiind „exact genul de narator vesel, din cale-afară de moralizator, pe care [chiar] îl disprețuiesc”, a fost „precum o scăpare freudiană”. În timp ce scria "O serie de evenimente nefericite", el și editorul lui s-au gândit că mai degrabă le-ar publica sub numele naratorului, decât
Lemony Snicket () [Corola-website/Science/327065_a_328394]
-
de narator vesel, din cale-afară de moralizator, pe care [chiar] îl disprețuiesc”, a fost „precum o scăpare freudiană”. În timp ce scria "O serie de evenimente nefericite", el și editorul lui s-au gândit că mai degrabă le-ar publica sub numele naratorului, decât al lui însuși. Lemony Snicket provenea dintr-o familie cu trei copii. Fratele lui, Jacques Snicket și sora sa, Kit Snicket erau de asemenea membri V.F.D. și prieteni cu părintii Baudelaire. Atât Jacques, cat și Kit apar ca personaje
Lemony Snicket () [Corola-website/Science/327065_a_328394]
-
rasiste ale narațiunii inițiale" și că nu a "considerat-o un succes artistic." (Totuși, romanul a dat naștere unei dezbateri aprinse în cercurile științifice privitor la plauzibilitatea creării unei arme etnice). Heinlein dezvăluie spre sfârșitul "Infanteriei stelare" că eroul și naratorul romanului, Johnny Rico este filipinez și, pe lângă engleză, vorbește limba Tagalog. S-a sugerat că insectele anti-individualiste și cu o ierarhie extrem de bine pusă la punct din "Infanteria stelară" îi reprezintă pe chinezi sau pe japonezi, dar Heinlein a pretins
Robert A. Heinlein () [Corola-website/Science/318155_a_319484]
-
o formă originală inventată în secolul al X-lea de scriitorul Badi' al-Zaman al-Hamadhani. Creațiile lui reprezintă perle literare scrise în proză versificată, dar care cuprind și poezie. Eroul maqamei este un escroc deștept, faptele sale fiind prezentate de un narator ale cărui intervenții se intersectează cu cele ale personajului principal. Al-Hariri, scriitor din secolul al XII-lea, a scris și el maqame, operele sale fiind mai imaginative decât operele timpurii ale acestui gen. Cu siguranță cea mai cunoscută lucrare literară
Literatură arabă () [Corola-website/Science/314207_a_315536]
-
polițistă, precum „Crimele din Rue Morgue”, deși este considerată, în general, o povestire de valoare mai scăzută. Povestirea se referă la un om acuzat pe nedrept de uciderea unchiului său, Barnabas Shuttleworthy, al cărui cadavru nu a fost găsit. Un narator nenumit găsește corpul persoanei dispărute, îl suspectează pe prietenul victimei Charles Goodfellow și organizează un plan elaborat pentru a-l demasca. Cadavrul pare să se întoarcă la viață și se îndreaptă către cel mai bun prieten al său, exclamând: . Titlul
„Tu ești ucigașul!” () [Corola-website/Science/334350_a_335679]
-
i se trimită o lădiță dublă de „Chateau-Margaux, sortul antilopă, cu pecete violetă”, vinul favorit al lui Goodfellow. Domnul Goodfellow organizează o petrecere a doua zi pentru a destupa sticlele de vin pe care urma să le primească. Dar atunci când naratorul (un locuitor din Rattleborough și prieten cu Shuttleworthy și Goodfellow) deschide lada, nu găsește în interior nicio sticlă de vin. Acolo se află, în schimb, cadavrul în stare de putrefacție al domnului Shuttleworthy, care se uită la Goodfellow și-i
„Tu ești ucigașul!” () [Corola-website/Science/334350_a_335679]
-
de putrefacție al domnului Shuttleworthy, care se uită la Goodfellow și-i spune: Cuprins de spaimă, Goodfellow mărturisește că el l-a ucis pe Shuttleworthy, după care imediat cade mort. Nepotul acuzat de crimă este apoi eliberat. Se pare că naratorul a organizat această desfășurare înspăimântătoare de evenimente. Suspectându-l pe Goodfellow de la început, el a descoperit că Goodfellow dorea să se răzbune pe domnul Pennifeather, plasând o serie de indicii care să conducă la acuzarea lui pentru săvârșirea crimei. De
„Tu ești ucigașul!” () [Corola-website/Science/334350_a_335679]
-
Shuttleworthy și, știind că eforturile sale nu vor fi eficiente în lipsa mărturisirii făcute de criminal, a falsificat scrisoarea trimisă de comercianții de vinuri și i-a trimis domnului Goodfellow „lada dublă de vin”. Vocea cadavrului a fost imitată chiar de către narator care și-a folosit abilitățile sale de ventriloc. Povestirea „Thou Art the Man” a apărut inițial sub titlul „Thou Art the Man!” și a fost prezentată ca fiind scrisă „de Edgar A. Poe” în ediția din noiembrie 1844 a revistei
„Tu ești ucigașul!” () [Corola-website/Science/334350_a_335679]
-
la ziarul "Sun" din New York. Povestirea este adesea comparată cu eseul lui Poe despre „Jucătorul de șah al lui Maelzel”. Poetul și publicistul american Daniel Hoffman afirmă că această povestire este „un tip interesant de eșec”, deoarece nu are un narator naiv care să compenseze geniul detectivului. Povestirea este, de asemenea, considerată a fi inferioară povestirilor polițiste anterioare ale lui Poe, deoarece obsesia detectivului amator pentru demascarea criminalului elimină cea mai mare parte a misterului. Profesoara Zoe Dumitrescu-Bușulenga scria că această
„Tu ești ucigașul!” () [Corola-website/Science/334350_a_335679]
-
în ramă: situații în care o serie de povești erau spuse ipotetic. Ele se bucurau de un spectru larg de gusturi și specii. "Poveștile din Canterbury" constituie un exemplu clasic, cu povestitorii lor nobili, iubitori ai poveștilor “romantice” și cu naratorii de rând, care preferau povești din viața de zi cu zi. Specia aceasta nu avea propriul termen generic. Cuvântul “novel” (nou, inedit) - care în română se traduce prin “roman” - indica noutatea întâmplărilor narate. Cuprinderea poveștilor în ramă, oricum, a dus
Istoria romanului european () [Corola-website/Science/299178_a_300507]
-
așa cum s-a întâmplat în secolele al XIV-lea și al XV-lea cu vechile intrigi care nu duceau niciodată la altele noi - colecțiile de povești și romanele facilitau criticarea creațiilor mărețe și scăderea statutului acestora: unul dintre grupurile de naratori (creat de autorul real) putea începe o poveste romantică doar pentru a fi întreruptă de alți povestitori. Ei puteau să-l reducă la tăcere sau să-i ordone să vorbească un limbaj care să le fie pe plac sau puteau
Istoria romanului european () [Corola-website/Science/299178_a_300507]
-
datorită extraordinarului presupus plan al templierilor, cât și al multitudinii de referințe ale autorului la ocultism, cabala, alchimie și teoria conspirației: Principalele personaje ale românului sunt trei prieteni, Belbo, Diotallevi, care lucrează pentru mică editură Garamond din Milano, si Casaubon (naratorul). Într-o zi ei primesc vizită unui colonel Ardenți, care dorea să publice o carte despre un plan secret al cavalerilor templieri de a domina lumea, singura să sursă fiind un petic de hartie cu un text codificat, pe care
Pendulul lui Foucault (roman) () [Corola-website/Science/311465_a_312794]
-
va trezi Cel-care-doarme" (1899, reeditat ca "The Sleeper Awakes" în 1910), care przintă o societate viitoare în care clasele s-au separat tot mai mult, ceea ce a dus la revolta maselor împotriva conducătorilor. "Insula doctorului Moreau" este chiar mai întunecată, naratorul rămânând captiv pe o insulă cu animale vivisecționate (fără succes) în ființe umane; la fel ca și Gulliver după revenirea din ținutul Houyhnhnm, naratorul romanului nu va mai reuși să scape de percepția că oamenii sunt doar bestii superficial civilizate
H. G. Wells () [Corola-website/Science/313844_a_315173]
-
mult, ceea ce a dus la revolta maselor împotriva conducătorilor. "Insula doctorului Moreau" este chiar mai întunecată, naratorul rămânând captiv pe o insulă cu animale vivisecționate (fără succes) în ființe umane; la fel ca și Gulliver după revenirea din ținutul Houyhnhnm, naratorul romanului nu va mai reuși să scape de percepția că oamenii sunt doar bestii superficial civilizate, care se întorc la natura lor animală. Wells a mai scris și prefața primei ediții a jurnalului lui W. N. P. Barbellion "The Journal
H. G. Wells () [Corola-website/Science/313844_a_315173]
-
cu elemente fantastice și onirice, cu motive din mituri și din basme. Luându-ne după Lindsay Moore, caracteristicile realismului magic sunt: caracterul hibrid (urban și rural, occidental și indigen), perspectiva ironică a autorului, reticența auctorială (lipsa unei opinii clare a naratorului în legătură cu caracterul real sau imaginar al evenimentelor relatate).
Realism magic () [Corola-website/Science/313795_a_315124]
-
exprime. Pentru scriitor „cititorul va exista că un component al povestirilor ca atare” iar fiind prezent în narațiune. Așteptările scriitorului model față de cititorul model sunt multiple, acesta „îi cere cititorului să colaboreze umplând o serie de spaăii goale”, pe care naratorul nu le mai explică, pentru că sunt redundanțe. Pentru plăcerea lecturii un scriitor nu va spune totul, îl va lăsa pe cititor să colaboreze, să contribuie cu imaginația să dând viața lecturii sale și un nou sens, umplând de semnificații noi
Editura Destine Literare by Victorița Duțu () [Corola-journal/Journalistic/82_a_230]
-
se vor lăsa seduși de lectură ideilor sale, cititorului model, si nu în ultimul rând nouă, cititorul etern, atemporal, care e în afară de timp și se spațiu, pentru că orice geniu are această intuiție a veșniciei operei sale. Există un sigur eu narator care se indentifică cu autorul model, insă interpretarea și înțelegerea meditațiilor carteziene va fi posibilă doar de acel cititor care înțelege regulile jocului și le respectă până la capăt, urmâd să se realizeze această descoperire reciprocă a cititor, text, autor. Putem
Editura Destine Literare by Victorița Duțu () [Corola-journal/Journalistic/82_a_230]
-
personajul principal, domnul care poartă numele controversate, a doua entitate este cea care spune „eu” în povestire: este cel care reflectează că „iluziile cad una după alta precum cojile unui fruct iar fructul e experiență”. Acest al doilea personaj este naratorul povestirii dar care e diferit de autorul povestirii, Gerard Neval. Cea de a treia entitate, de cele mai multe ori este greu de indentificat, vocea autorului însuși. Putem avea în vedere simetria cititorul model vizavi autorul model, vrând a identifica vocea anonimă
Editura Destine Literare by Victorița Duțu () [Corola-journal/Journalistic/82_a_230]
-
nu este nouă, ea fiind folosită deja în cazul falselor corespondențe din romanele epistolare, autobiografiile false din romanul picaresque sau cel de aventuri (la fel cum a procedat Daniel Defoe în "Robinson Crusoe"), manuscrisele false pretins regăsite și publicate de naratorii romanului gotic sau confesiunile false adunate de un narator meticulos (cum e cazul romanului "Frankenstein" de Mary Shelley). Ceea ce deosebește romanul lui Jules Verne de cele menționate anterior este nararea evenimentelor la prezent. În epoca lui Jules Verne, timpul folosit
Cancelarul (roman) () [Corola-website/Science/305108_a_306437]
-
falselor corespondențe din romanele epistolare, autobiografiile false din romanul picaresque sau cel de aventuri (la fel cum a procedat Daniel Defoe în "Robinson Crusoe"), manuscrisele false pretins regăsite și publicate de naratorii romanului gotic sau confesiunile false adunate de un narator meticulos (cum e cazul romanului "Frankenstein" de Mary Shelley). Ceea ce deosebește romanul lui Jules Verne de cele menționate anterior este nararea evenimentelor la prezent. În epoca lui Jules Verne, timpul folosit cu precădere în narațiuni era perfectul simplu. Dacă prezentul
Cancelarul (roman) () [Corola-website/Science/305108_a_306437]
-
observă că "până la proba contrarie, Jules Verne are onoarea de a fi primul care a exploatat această formă pe tot parcursul romanului". Acest truc ține de dorința lui Jules Verne de a face cititorul să trăiască, prin ochii și spiritul naratorului, situația omului ale cărui valori se năruie sub cerința imperioasă a supraviețuirii și pe care circumstanțele îl împing într-o stare de barbarie care, cu puțin timp înainte, îl oripila. Folosirea prezentului contribuie la realismul teribil pe care Jules Verne
Cancelarul (roman) () [Corola-website/Science/305108_a_306437]
-
în Mefistofelul lui Goethe, este într-o continuă negare a realității divinului în gândirea, caracterul și viața omenirii, și găsește o delectare malițioasă în a lua tot ce e înalt și nobil drept găunos și fără valoare. În „"Sartor Resartus"” naratorul ajunge de la eternul „nu” la eternul „da”, dar numai trecând prin „Centrul de Indiferență”, care este o postură nu doar agnostică, ci și de detașare. Numai după reducerea dorințelor și a securității, tinzând către o indiferență „buddhică”, poate naratorul să
Thomas Carlyle () [Corola-website/Science/308249_a_309578]