1,782 matches
-
secolului al XVII-lea este marcat de personalitatea lui Christiaan Huygens (1629 - 1695). Cartea sa intitulată "Tratat despre lumină" (apărută în 1690), prin noutatea și originalitatea ideilor, a influențat într-o mare măsură evoluția ideilor despre lumină. Interesul lui Isaac Newton (1643-1727) pentru optică se manifestă încă din perioada studenției. În acea perioadă, în lumea științifică se făcea resimțit ecoul produs de descoperirile epocale ale lui Galilei din perioada 1609 - 1610. După o perioadă de relativă indiferență, astronomii încep să perfecționeze
Istoria opticii () [Corola-website/Science/322286_a_323615]
-
încă din perioada studenției. În acea perioadă, în lumea științifică se făcea resimțit ecoul produs de descoperirile epocale ale lui Galilei din perioada 1609 - 1610. După o perioadă de relativă indiferență, astronomii încep să perfecționeze lunetele, domeniu de care și Newton este pasionat și care devine izvorul marilor sale lucrări din domeniul opticii. În lucrarea "Treatise of the reflexions, refractions, inflections and colours of light" (pe scurt "Opticks", apărută în 1704), Newton descrie, folosind metoda ipotezelor, dar și a principiilor, fenomene
Istoria opticii () [Corola-website/Science/322286_a_323615]
-
astronomii încep să perfecționeze lunetele, domeniu de care și Newton este pasionat și care devine izvorul marilor sale lucrări din domeniul opticii. În lucrarea "Treatise of the reflexions, refractions, inflections and colours of light" (pe scurt "Opticks", apărută în 1704), Newton descrie, folosind metoda ipotezelor, dar și a principiilor, fenomene optice ca reflexia și refracția. Marele savant englez studiază și dispersia luminii prin prismă și descompunerea acesteia în culori. Studiind interferența, obține experimental ceea ce ulterior va căpăta denumirea inelele lui Newton
Istoria opticii () [Corola-website/Science/322286_a_323615]
-
Newton descrie, folosind metoda ipotezelor, dar și a principiilor, fenomene optice ca reflexia și refracția. Marele savant englez studiază și dispersia luminii prin prismă și descompunerea acesteia în culori. Studiind interferența, obține experimental ceea ce ulterior va căpăta denumirea inelele lui Newton și ajunge la concluzia: "Orice rază de lumină, care trece printr-o suprafață refrectoare oarecare, capătă o anumită structură sau stare provizorie, care revine le intervale egale pe măsura trecerii razei..." Această periodicitate îl determină să înțeleagă că, în afară de carcterul
Istoria opticii () [Corola-website/Science/322286_a_323615]
-
încă din antichitate. Aristotel considera lumina ca fiind o perturbare a mediului în care se propagă (de cele mai multe ori aerul), fiind deci un precursor al teoriei ondulatorii. Democrit susține dimpotrivă că lumina, ca și întreaga materie, este alcătuită din microparticule. Newton formulează în 1704 teoria corpusculară a luminii, susținând că lumina este alcătuită din corpusculi care se deplasează cu viteză finită și posedă energie cinetică. În lucrarea sa "Micrographia" (1665), Robert Hooke susține că lumina s-a propaga sub forma unor
Istoria opticii () [Corola-website/Science/322286_a_323615]
-
propagă prin eter, o materie distribuită în întreg universul și constituită din microparticule care sunt surse secundare de oscilație. Astfel, Huygens explică mai multe fenomene legate de propagarea luminii, cum ar fi dubla refracție din calcit descoperită de Rasmus Bartholin. Newton remarcă faptul că lumina are un caracter complex. Chiar dacă a susținut faptul că este alcătuită din corpusculi, presupune și faptul că aceștia se propagă într-un mediu special, "eter", producând unde, a căror viteză este mai mare decât a corpusculilor
Istoria opticii () [Corola-website/Science/322286_a_323615]
-
suprafețe sau secțiuni. Ea este un parametru fundamental în termodinamică și este o variabilă conjugată volumului. Măsurarea presiunilor se poate face cu manometrul. Manometrul pentru presiunea atmosferică se numește barometru. Unitatea SI pentru presiune este pascalul (Pa), egal cu un Newton pe metru pătrat (N•m sau kg•m•s). Această unitate a fost adoptată în 1971; înainte presiunea în SI era exprimată în N/m. Este tolerată unitatea de măsură bar: 1 bar = 10 Pa, ca fiind foarte apropiată ca
Presiune () [Corola-website/Science/309080_a_310409]
-
unul din elevii lui Galileo Galilei, a descoperit, printre altele, legea scurgerii lichidelor prin orificii. Matematicianul, fizicianul și filozoful francez Blaise Pascal (1623-1662) a efectuat numeroase experimente asupra presiunii atmosferice și echilibrului lichidelor, stabilind principiul transmiterii presiunii într-un fluid. Newton (1642-1727) a stabilit formule pentru calculul rezistenței la înaintare a corpurilor și a formulat legea frecării la mișcarea fluidelor vâscoase. În prezent, fluidele care respectă această lege sunt numite fluide newtoniene, spre deosebire de cele care nu respectă legea lui Newton și
Hidraulică () [Corola-website/Science/328009_a_329338]
-
fluid. Newton (1642-1727) a stabilit formule pentru calculul rezistenței la înaintare a corpurilor și a formulat legea frecării la mișcarea fluidelor vâscoase. În prezent, fluidele care respectă această lege sunt numite fluide newtoniene, spre deosebire de cele care nu respectă legea lui Newton și care se numesc fluide nenewtoniene (de exemplu substanțele coloidale). Bazele științifice ale hidraulicii au fost puse în secolul al XVIII-lea, atunci când matematicile ajunseseră deja la un nivel superior de dezvoltare (calculul diferențial și calculul integral căpătaseră forma cunoscută
Hidraulică () [Corola-website/Science/328009_a_329338]
-
mecanicii fluidelor. Este dificil de a enumera lista marilor hidraulicieni ai secolului XX care au contribuit substanțial la dezvoltarea hidraulicii teoretice și experimentale. Dintre toți, trebuie însă remarcat germanul Ludwig Prandtl (de la Universitatea din Gottingen) care poate fi considerat „un Newton al mecanicii contemporane a fluidelor”; printre altele, el a stabilit și dezvoltat "teoria stratului limită" și a elaborat teoria semiempirică a turbulenței pe baza noțiunii de „lungime de amestec”. La dezvoltarea hidraulicii au avut o contribuție importantă și unii oameni
Hidraulică () [Corola-website/Science/328009_a_329338]
-
mișcare a fluidului: d) După criterii cinematice: e) După criteriul fizic: Ecuațiile de bază utilizate în hidraulică sunt ecuațiile generale ale mecanicii fluidelor, care exprimă legile de conservare a masei ("ecuația de continuitate"), impulsului ("legea a II-a a lui Newton") și energiei. Legea de conservare a masei poate fi exprimată matematic printr-o ecuație cu derivate parțiale, numită ecuația de continuitate: unde v este viteza fluidului, ρ densitatea acestuia, iar formula 2 este operatorul diferențial nabla (în coordonate carteziene tridimensionale, R
Hidraulică () [Corola-website/Science/328009_a_329338]
-
Similitudinea dinamică include similitudinea cinematică dacă raportul densităților formula 12 (numit coeficient de scară pentru densitate) în puncte omoloage este constant. Ținând cont de legătura dintre forță și mărimile fizice fundamentale (exprimată la modul general prin legea a doua a lui Newton: formula 13), rezultă coeficientul de scară pentru forțe: formula 14. În general, condiția de similitudine a două fenomene hidraulice (la prototip și la model) constă în identitatea ecuațiilor fizice ale prototipului și modelului. Satisfacerea celor trei condiții de similitudine (geometrică, cinematică și
Hidraulică () [Corola-website/Science/328009_a_329338]
-
studiul curenților în albii deschise, la dinamica navelor, la mișcările efluente prin orificii, deversoare, sifoane etc. Dacă se consideră ca forțe dominante ale fenomenului de modelat forțele de inerție și forțele de frecare interioară datorate viscozității fluidului, din legea lui Newton formula 37 (unde formula 38 este coeficientul de viscozitate dinamică a fluidului, formula 39 secțiunea pe care acționează forța de frecare, "v" viteza de curgere și "y" normala la direcția vectorului viteză) rezultă: Egalând formula 31 cu expresia coeficientului de scară pentru forțele de
Hidraulică () [Corola-website/Science/328009_a_329338]
-
referință al observatorului. Acel observator definește "masa relativistă" a corpului ca fiind: "Masa relativistă" nu trebuie să fie confundată cu "masa longitudinală" și cea "transversală", definite și utilizate în preajma anului 1900 și bazate pe o aplicare inconsistentă a legilor lui Newton: acestea foloseau "f=ma" pentru o masă variabilă, pe când masa relativistă corespunde masei dinamice a lui Newton în care "p=Mv" și "f=dp/dt". Se observă și faptul că corpul "nu" devine mai masiv în sistemul său "propriu" de
Teoria relativității restrânse () [Corola-website/Science/310177_a_311506]
-
fie confundată cu "masa longitudinală" și cea "transversală", definite și utilizate în preajma anului 1900 și bazate pe o aplicare inconsistentă a legilor lui Newton: acestea foloseau "f=ma" pentru o masă variabilă, pe când masa relativistă corespunde masei dinamice a lui Newton în care "p=Mv" și "f=dp/dt". Se observă și faptul că corpul "nu" devine mai masiv în sistemul său "propriu" de referință, deoarece masa relativistă este diferită doar pentru un observator dintr-un alt sistem. "Singura" masă independentă
Teoria relativității restrânse () [Corola-website/Science/310177_a_311506]
-
face mai intuitive anumite concepte, restrângându-le la anumite sisteme de referință alese. "Masa relativistă" este consistentă și cu conceptele de "dilatare temporală" și "contracție a lungimii". Definiția clasică a forței f este dată de Legea a doua a lui Newton în forma ei originală: și aceasta este valabilă în teoria relativității. Multe manuale moderne rescriu Legea a doua a lui Newton sub forma Această formă nu este valabilă în teoria relativității sau în alte situații în care masa relativistă "M
Teoria relativității restrânse () [Corola-website/Science/310177_a_311506]
-
dilatare temporală" și "contracție a lungimii". Definiția clasică a forței f este dată de Legea a doua a lui Newton în forma ei originală: și aceasta este valabilă în teoria relativității. Multe manuale moderne rescriu Legea a doua a lui Newton sub forma Această formă nu este valabilă în teoria relativității sau în alte situații în care masa relativistă "M" este variabilă. Această formulă poate fi înlocuită în cazul relativist cu După cum se vede din ecuație, vectorii clasici forță și accelerație
Teoria relativității restrânse () [Corola-website/Science/310177_a_311506]
-
universae logices institutiones", "Ioannis Baptistae Van Helmont", "Physices universalis doctrina et Christianae fidei congrua et necessaria philosophia". Chiar dacă civilizația occidentală din perioada în care Cantemir studia la Constantinopol era revoluționată de scrierile lui Thomas Hobbes, John Locke, Rene Descartes, Isaac Newton, influența majoră asupra concepțiilor filosofice a lui Cantemir este exercitată de Jean Baptiste van Helmont. Cantemir îi dedică acestuia și o lucrare, "Laus Van-Helmont" în care își exprimă admirația și recunoștința față de medicul și alchimistul olandez. Privit prin prisma lui
Istoria filozofiei românești () [Corola-website/Science/304438_a_305767]
-
acestei teorii erau atrași de lamarckism, o teorie evoluționistă pre-darwinistă, care punea accentul pe trăsăturile moștenite de indivizi. Originea speciilor a fost publicată la 24 noiembrie 1859. Lucrarea a marcat o revoluție în știință asemeni Filozofiei naturale (1867) a lui Newton sau teoriei germenilor, elaborată de Pasteur tocmai în acea perioadă. Imediat după publicare, cartea este contestată de un număr mare de gânditori religioși si laici. Totuși în jurul anilor 1870, teoria evoluției este acceptată de majoritatea oamenilor de știință. Însă mecanismul
Reacții la teoriile lui Darwin () [Corola-website/Science/314631_a_315960]
-
este regizată de Winrich Kolbe, iar Wes Studi interpretează rolul Comandorului Trager. Acțiunea filmului are loc la cca. treizeci de ani după ce un război devastator între Uniune și Consorțiu a dus la moartea a 10% din populația Pământului. Colonia spațială Newton 5 este brusc atacată de o uriașă navă spațială extraterestră, care duce la moartea a 200.000 de oameni. Navă extraterestră începe apoi să anihileze o bază militară de pe luna planetei Jupiter, Io. Comandantul bazei Noe Trager împreună cu cadeții proaspăt
Ice Planet () [Corola-website/Science/329715_a_331044]
-
cu o sursă de alimentare situată la aproximativ 500 de kilometri de navă. Între timp, pe orbită, în jurul planetei de gheață, două navete de recunoaștere lansate de către "Magellan" sunt atacate și distruse de către aceeași enormă navă extraterestră care a distrus Newton 5 și baza militară de pe satelitul Io. Un pilot reușește să se ejecteze în atmosfera planetei. O echipă de salvare de pe "Magellan", încercând să-l localizeze, descoperă o peșteră artificială în care se află sursa de alimentare. Un trib nativ
Ice Planet () [Corola-website/Science/329715_a_331044]
-
extraterestră invadează brusc nava. Este dezvăluit faptul că planeta de gheață este un fel de paradis sigur pentru o inteligență extraterestră, dar a fost descoperită de către "Zedoni", aceeași rasă ostilă care a lansat enorma navă spațială care a atacat colonia Newton 5. Refugiații extratereștri au transportat în mod deliberat "Magellan" în timp și spațiu într-un scop necunoscut. Extratereștrii le prezintă oamenilor o viziune a Pământului ars și transformat în cenușă, dar nu este clar dacă imaginea este din prezent sau
Ice Planet () [Corola-website/Science/329715_a_331044]
-
Van Orman Quine care resping definirea unei teorii drept set de propoziții falsificabile. Așa cum afirmă, o viziune strict popperiană a „teoriei” sau observațiilor planetei Uranus când a fost inițial descoperită în 1781 ar fi „falsificat” mecanica celestă a lui Isaac Newton. Dar oamenii au sugerat influența unei alte planete asupra orbitei lui Uranus, iar acestă predicție a fost ulterior confirmată. Kitcher este de acord cu că „există ceva corect în ideea că o știință poate reuși doar dacă ea poate eșua
Critica teoriei evoluției (biologie) () [Corola-website/Science/330754_a_332083]
-
Pasare în Pompă de Aer" (Național Gallery, Londra). Un biograf al lui Wright, Benedict Nicolson, a susținut în 1968 că John Whitehurst a fost modelul pentru lector, în timp ce un alt comentator subliniază aemănarea figurii cu "o pictură a lui Isaac Newton de Godfrey Kneller". O observare îndeaproape a fetelor adulte din pictură arată că fiecare demonstrează una sau alta dintre principalele faze ale lunii - luna nouă, primul pătrar, ultimul pătrar și luna plină.
Un filosof ținând curs despre planetariu () [Corola-website/Science/337294_a_338623]
-
a unei funcții folosind oricare din infinit de multele primitive ale acesteia. Această parte din teoremă simplifică calculul integralelor definite. Prima formulare și demonstrație publicată a unei versiuni restrânse a acestei teoreme a fost dată de James Gregory (1638-1675). Isaac Newton (1643-1727) și Gottfried Leibniz (1646-1716) au dezvoltat independent unul de altul forma finală a teoremei. Intuitiv, teorema afirmă doar că suma unor variații infinitezimale ale unei cantități în timp constituie variația netă a acelei cantități. Pentru a înțelege această afirmație
Teorema fundamentală a calculului integral () [Corola-website/Science/309897_a_311226]