1,473 matches
-
noastre rafinate. New York Times va publica un articol despre noi! Da! Ora cocktailului a fost reinventată la modul cel mai elegant cu putință, în West Village. Rafinatul cuplu de expatriați britanici, Rebecca Bloomwood și Luke Brandon... Cu un zgomot clămpănit, portiera taxiului se deschide și ridic privirea ușor mirată, văzându-l pe șofer coborând. — Vai, mersi, spun cu recunoștință. Îmi prinde bine o mână de ajutor. Poate, dacă aveți niște sfoară, îl putem lega pe mașină... Nu-l legăm nicăieri. Nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
ridic privirea ușor mirată, văzându-l pe șofer coborând. — Vai, mersi, spun cu recunoștință. Îmi prinde bine o mână de ajutor. Poate, dacă aveți niște sfoară, îl putem lega pe mașină... Nu-l legăm nicăieri. Nu mai merg nicăieri. Trântește portiera din dreapta și mă uit îngrozită cum se așază înapoi în scaunul lui. — Dar nu poți să pleci așa! E împotriva legii! Trebuie să mă iei. A zis și primarul! — Primarul n-a zis nimic de nici un dulăpior de cocktail. Își
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
organizat petrecerea. Se încruntă vag. Însă n-am înțeles niciodată obiecțiile tale cu privire la semnarea unui contract prenupțial. Nimeni n-ar trebui să se căsătorească fără așa ceva. Se uită pe geam. Am ajuns. Mașina oprește și șoferul vine să ne deschidă portiera. Elinor mă privește. — Îmi placi, Rebecca. Foarte mult. Coboară din mașină și ochiul i se fixează asupra piciorului meu. Vezi că ți-ai zgâriat pantoful. Arată groaznic. — Vezi? spun exasperată. Vezi la ce mă refer? — La ce? Mă fixează nedumerită
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
reușit să amâni nunta cu o zi. Cu doar trei săptămâni înainte. Mă refer la catering, la formație, trebuie să vorbești cu o mie și una de persoane specializate pe diverse domenii... — Luke, aici nu suntem în Manhattan, zic, deschizând portiera. O să vezi. În clipa în care coborâm din mașină, ușa de la intrare se dă în lături și iese mami, în pantaloni cu pătrățele și o bluză de trening pe care scrie MAMA MIRESEI. — Becky! țipă și vine în fugă la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
a mai răzgândit cineva? Nu mai protestează nimeni din dragoste? Nici un sens giratoriu, nimic? Nu! zic. Nu mai e nimic. Haidem odată! Când ajungem la biserică, clopotele sună, soarele strălucește și câțiva invitați întârziați se grăbesc să intre. Tom deschide portiera și dispare pe alee fără măcar să mai arunce o privire în urmă, în timp ce eu îmi flutur trena, în admirația trecătorilor. Doamne, ce amuzant e să fii mireasă. O să-mi fie dor de chestia asta. — Gata? zice tati, dându-mi buchetul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
zâmbesc și îl iau de brațul pe care l-a întins spre mine. — Mult noroc, spune Clive, după care arată undeva în față. Uite că ți-au mai venit niște întârziați. Un taxi negru tocmai oprește în fața bisericii și ambele portiere sunt date în lături simultan. Mă holbez mirată, întrebându-mă dacă visez, în clipa în care Michael coboară, încă îmbrăcat în costumul pe care l-a avut la Plaza. Întinde o mână cuiva din taxi și secunda următoare apare Laurel
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2037_a_3362]
-
o mașină atât de curată în mizeria ambiantă din București, părea scoasă dintr-o cutie uriașă plină cu vată. Porțile de metal de la intrare se deschid imediat, iar limuzina este parcată exact în fața pridvorului bisericii. șoferul coboară pentru a deschide portiera din spate. Din interiorul confortabil își face apariția o femeie matură, masivă. Are o coafură elaborată, o rochie lungă și grea peste care e aruncată un fel de pelerină din mătase cu ciucuri lungi, diafani, ce ating pământul. Mulțime de
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
de culoare neagră. Toți acești bolizi germani de mare viteză sunt echipați cu stație de emisie-recepție și detectoare radar. Cu câteva rare excepții, șoferii sunt români, i-au așteptat pe proprietarii de drept ai limuzinelor în interior, iar acum deschid portierele cu gesturi politicoase, stilate, o politețe de rutină, pe undeva. Mă apropii și mai mult de grup, traversând parcul din fața Catedralei. Mașinile sunt înmatriculate în majoritatea lor în Galați și Iași, purtând așa-numitele „numere de prestigiu”, cum ar fi
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
care aduceau turismele și le prezentau erau de-acuma obosiți, sau poate că-și făcuseră suma pe ziua respectivă, cert este că pe măsură ce trecea timpul deveneau din ce în ce mai obraznici. Prima mașină pe care mi-au adus-o avea motorul bun, dar portierele strâmbe, se deschideau frecându-se una de alta. Am cerut alta. A doua mașină adusă a calat motorul din depozit până la pista de prezentare. A treia adusă avea corpul ambreiajului spart. În fine, la a patra mecanicul ne-a avertizat
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
alta. Am cerut alta. A doua mașină adusă a calat motorul din depozit până la pista de prezentare. A treia adusă avea corpul ambreiajului spart. În fine, la a patra mecanicul ne-a avertizat că alta nu mai aduce. Motorul bun, portiere bune, dar avea piese furate: roata de rezervă fără cameră, una din centurile de siguranță scoasă, becurile de la lanterne lipsă. Cu chiu, cu vai, mecanicul, după ce i-am împins trei sute de lei, s-a dus să aducă ce lipsea. S-
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
era temperată prin acele locuri, atunci scăpa unsă cu balegă doar pînă un pic mai sus de praguri. Dar tot frumoasă rămînea. Mai ales că era roșie ca o cireașă bine coaptă. Uneori opream să tîrguiesc un harbuz și atunci portiera rămînea deschisă, lăsînd să se audă cîntecul Yo no soy marinero pînă la căruța vînzătorului. Copiii priveau cu jind la harbuji, dar și la mașină și mulțumeau bucuroși belferului de la Iași, care le oferea un harbuzoi mai greu decît dînșii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
mea pălărie. În parcarea zonei istorice a orașului, deschid portbagajul, scot pălăria și aparatul foto. Închid la loc mașina, dar trebuie să mai scot o sticlă cu apă de pe scaunul din față. Las pe mașină pălăria și merg să deschid portiera.. Apoi cu sticla în mînă, dau să iau pălăria care... se evaporase. Doar o secundă... poate un vînticel... poate a căzut jos, poate... Doamne, nu cred că mi-au furat-o! Și totuși, mi-au furat-o, pur și simplu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
revenise la starea lui cea de toate zilele: dur și inflexibil. -Bă, să nu vorbiți despre chestia asta! a ordonat el mai apoi, pășind spre mașină. Se suise deja pe bancheta din spate când și-a amintit ceva, a deschis portiera și a strigat: -Gârmoci, pe unde mai e, bă, pantofarul ăla, Tomiță? Bagă de seamă, să-i dai drumu... Imediat, mașina a demarat în trombă. Atunci, Truman, m-am trezit din acest vis. A fost un vis cu îngerul trimis
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
vedeai cu ochii, înafara unui câmp alb, alb, alb... Înciudat și, oarecum trezit din euforie, i-am invitat pe toți să coboare din mașină pentru a o împinge. Atunci s-a petrecut miracolul: nici n-au apucat să deschidă fetele portierele mașinii când - de unde, oare?! - ca din pământ, de niciunde au apărut doi bărbați puternici și, dintr-o smucitură au scos mașina pe făgaș! Gata, am scăpat! Dar... de unde au apărut bărbații aceștia?! Doar mă uitasem bine de jur-împrejur pentru a
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
Allen, de la 66, își cerceta în oglindă, îngrijorat, ridurile din spatele ochelarilor cu rame groase ; domnul de la 65, al cărui nume nu-l cunoștea nimeni, ieșise pe ușă de vreo zece minute și acum se afla în garaj și-și deschidea portiera ; doamna Grunberg căuta pe sub birou o piesă rătăcită din puzzle-ul pe care-l primise de la Tommy, fiul ei, cînd o vizitase sîm băta trecută ; doamna Smith își răzuia limba cu un cuțitaș de lemn ; domnul Hauck se mira că
Tinereţile lui Daniel Abagiu by Cezar Paul-Bădescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/612_a_1368]
-
două-trei ori, oprindu-ne de-a curmezișul șoselei cu roțile în sus și motorul pornit. Soția mea a fost aruncată de pe scaunul din dreaptafață prin lunetă, iar eu m-am trezit în spatele scaunului din față și mă chinuiam să deschid portiera mașinii dar nu puteam să înțeleg poziția în care mă aflam și de ce nu găsesc mânerul să deschid ușa. Dumnezeu a lucrat în așa fel ca soția mea să fie aruncată din mașină, având doar o ușoară contuzie la genunchiul
Rănit de oameni ... vindecat de Dumnezeu! by Ionel TURTURICĂ () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91603_a_93002]
-
cu glas tare: “Ieși afară că vine TIR-ul, ieși afară că vine TIR-ul!” Dar eu nu înțelegeam ce zice. Foarte greu am reușit să ies din mașină, pentru că nu înțelegeam poziția în care mă aflam ca să pot deschide portiera, mașina fiind cu roțile în sus. Mașina arăta groaznic. Doar stopul de pe partea stângă spate a mai rămas întreg din toată mașina. Pot să spun despre toate mașinile pe care le-am avut, că până atunci le țineam cât erau
Rănit de oameni ... vindecat de Dumnezeu! by Ionel TURTURICĂ () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91603_a_93002]
-
ești o bucată de bronz dur?". Aplicarea unui program de cheltuieli de numai 3 dolari pe zi nu a fost lucru ușor. După un timp însă, am devenit foarte mîndru de perseverența mea. La vremea aceea, conduceam un Ford Fiesta. Portiera din stînga nu avea mîner de cînd o lovisem de un gard. Nu puteam să o deschid dinspre exterior și trebuia, de aceea, să mă strecor ca o veveriță pînă la locul șoferului prin partea cealaltă ca să o pot deschide
Calea spre independenţa financiară. Cum să faci primul milion de dolari în şapte ani by Bodo Schäfer [Corola-publishinghouse/Administrative/903_a_2411]
-
la un moment dat este lăsat, în plină noapte și în frig, pe marginea unei șosele austriece. Aici povestea diferă puțin în funcție de surse. Iată povestirea lui Vizanty din 1986: "La un moment dat, mașina se opri. Vecinul meu îmi deschise portiera și-mi făcu semn să cobor. Îmi dădu și bagajul și acum așteptam lichidarea... nimic. Mașina se puse în mișcare și se depărtă. În mijlocul unei șosele, în întuneric". În nota nr. 77 din 13 februarie 1946 a SSI, se poate
Dan Vizanty. Destinul unui pilot de vânătoare by Daniel Focşa [Corola-publishinghouse/Memoirs/1389_a_2631]
-
tânăr, încă nu împlinisem 36 de ani... Cu cât avansam în noapte simțeam că frigul devenea din ce în ce mai pătrunzător. Circulam așa de o oră, o oră și jumătate poate. Și la un moment dat, mașina se opri. Vecinul meu îmi deschise portiera și-mi făcu semn să cobor. Îmi dădu și bagajul și acum așteptam lichidarea... nimic. Mașina se puse în mișcare și se depărtă. În mijlocul unei șosele, în întuneric. Unde mă aflu? Ce se întâmplă cu mine? Un frig năprasnic mă
Dan Vizanty. Destinul unui pilot de vânătoare by Daniel Focşa [Corola-publishinghouse/Memoirs/1389_a_2631]
-
văzut plângând deșertat deșărtăciune. După o oră încă mai ținea în pumnul strâns imaginea de pe malul ălalt. * În sfârșit iată-ne într-o mașină gata să trecem Prutul. Sculeni aici. și iarăși Sculeni dincolo. În dreapta, poarta casei familiei Budanțev. Portiera e deschisă din afară de Victor. Vrea să prindă o mână, să ușureze coborârea dar Tata, el și parcă altul, un sacerdot, îi oferă însemnul de rang și de vârstă - toiagul și coboară chinuit, bucată cu bucată. Atinge pământul cu un
VIEŢI ÎNTRE DOUĂ REFUGII CARTEA PĂRINŢILOR by AUREL BRUMĂ () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91701_a_92398]
-
sandvich, am băut apă cu lămâie (înghețată de cu seară) și i-am așteptat. Punctuali, au sosit și până să mai apucăm să spunem ceva, doamna s-a mutat de pe scaunul din față pe bancheta din spate, fiindu- ne deschise portierele mașinii astfel încât nemaiavând altceva decât să ne suim în ea. Și astfel am ajuns să cunoaștem niște oameni drăguți, bucuroși că vorbesc românește și cu care am comunicat liber, cu plăcere și voie bună. Fixând punctul - în sus față de mare
Uimiri ?i introspec?ii by Ada G?r?oman-Suhar () [Corola-publishinghouse/Memoirs/83170_a_84495]
-
Liniștea noastră s-a dus. Dacă până acum vorbeau mai încet ferindu-se de noi, acum, înmulțindu-se, nu mai au nici o jenă și vorbesc toți deodată și în toate grupurile la fel de mult. Un val s-a retras acum; o portieră s-a trântit semn că o vreme va fi mai liniște. Da de unde! Intensitatea vocală a crescut, ușile casei se trântesc, soarele a apărut din nori, muștele au început să bântuie și să ciupească. Doar vântul își face treaba nestingherit
Uimiri ?i introspec?ii by Ada G?r?oman-Suhar () [Corola-publishinghouse/Memoirs/83170_a_84495]
-
al mediei și al curbei lui Gauss. Îi mai poți recunoaște și după uniforma lor, cămașă imaculată și cravată, precum și după culoarea albă a vehiculelor lor senioriale, cu roți înalte, puternice și arogante purtând fanionul albastru și sigla UN pe portiere, fie ele pick-upuri Toyota sau Humwess. Distanți dar atenți, ei nu ridică niciodată vocea și asociază litota eufemismului. Un măcel va fi clasat de ei la rubrica "incident" și va face obiectul dacă nu al unei contravenții, cel puțin al
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
ficțiunea extrateritorialității. Nu fără uimire a văzut atunci mulțimea, pe străzi, desfășurîndu-se un cortegiu regizat de Wilhelm al II-lea, el însuși în mare ținută, avînd pe cap o cască de argint, lăfăit într-o mașină adusă de la Berlin, la portiera căreia se ținea vizibil fără bucurie și temîndu-se pentru echilibrul său șeful grajdurilor, baronul von Wedel, în costum Ludovic al XIV-lea. Mașina era încadrată de soldații gărzii imperiale în platoșele lor sclipitoare, cu sabia scoasă. La seratele ambasadei germane
by DIMITRIE GHYKA [Corola-publishinghouse/Memoirs/1001_a_2509]