1,633 matches
-
oamenii se recunosc acolo în text, îi apucă râsul. Chiar și când citesc un text științific, io nu mai pot de râs dacă îmi place cu adevărat ceea ce văd. Și la filmele de un realism crud, habotnic, râd de mă prăpădesc. Realismul devine halucinant, suprarealist. Realismul extrem se transformă în ceva profund comic. Lumea în fundul gol stârnește râsul. Autorul ăsta a descoperit ceva, îți zici. Anumite resorturi intime ale funcționării lumii ăsteia. Formidabil, așa e! De unde a știut tăntălăul? De fapt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
dreptate întru totul. Io am uneori un ton insinuant, sarcastic, și interlocutorul meu trăiește de multe ori cu impresia că-l iau la mișto, că-l iau peste picior sau am spus ceva hazliu și, în consecință, râde de se prăpădește. Așa pățesc și cu străinii. De exemplu, cu niște sârbi care veniseră la noi la facultate. Ne conversam în engleza mea de baltă, ei nu pricepeau nimic din limba mea, dar erau pe jos de râs, din cauza tonului insinuant. La
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
am intrat. Odată cu noi a pătruns și Leu căruia i-am oferit drept recamier confort sporit o țolică împăturită în două, așezată într-un colț al camerei cu veleități multifuncționale. Merita din plin. Fără Leu mama noastră s-ar fi prăpădit. Ce ne făceam noi, șase copii, fără mamă și fără tată?? Greu de spus... În camera noastră, cei doi frați mai mici tremurau de frig. Focul se stinsese iar Țuki nu s-a priceput să-l aprindă din nou. La
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
asurzitor, subscriind la o luptă pe viață și pe moarte. Și pentru a-și manifesta concret ura față de dușmanii noștri seculari, precum și dragostea față de sfânta Sarmisegetuză, își mai turnau un pahar de vin care de pe masă și până la gură se prăpădea jumătate peste cămășile albe, ornate cu țipătoare cravate multicolore, imprimate cu puchinele (buline). Ah! Ticăloșii ăștia de unguri! De ce nu ne lasă-n pace, domnule, măcar de sf. Ion? Nu puteau să vină și ei într-o zi de lucru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
un cățel. Tata a luat oarba de căpăstru și au pornit-o spre platforma de gunoi. Iepele lui moș Danilov erau un miracol, petrecându-se aceeași metamorfoză incredibilă și uluitoare ca-n povești, unde calul cel mai jigărit și mai prăpădit din fundul grajdului, odată scos afară, se transforma în cel mai frumos bidiviu, zburând ca vântul și ca gândul, anulând spațiul și distanțele. Pirpiriile trăgeau ca niște locomotive, înieptându-se și pufăind pe eșapamentul nazal, tocând mărunt și iute din picioarele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
ca atare, cred că n-ar mai fi fost absolut necesară, întrucât se bălăcise, acolo, într-o baltă formată în urma precipitațiilor atmosferice, așa că mă puteam dispensa de ea; dar n-aveam nici vreun afon și gâjâit de popă, nici măcar vreun prăpădit de dascăl de la țară, nimic, nimic. Iar în ceea ce privește găsirea nașilor, asta era cu adevărat o problemă insolubilă. Prin urmare, veți fi de acord cu mine că amputarea tipicului și reducerea sa la punctele fundamentale se impuneau de la sine. Pe umerii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
încălțări ieftine pentru oameni necăjiți. Și situația asta îi umplea sufletul de amărăciune, îl îmbolnăvea pur și simplu. Cum l-ar îmbolnăvi pe un violonist care a triumfat pe scenele stălucitoare ale lumii dacă ar ajunge să cânte prin cârciumi prăpădite de provincie, pentru urechile unor cheflii de doi bani. Nenorocul lui a fost că la întoarcerea acasă prinsese niște vremuri tare afurisite, blestemate parcă: războiul și apoi preschimbarea țării în asemenea hal cum nici în cel mai negru vis nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
știa că tot ceea ce face el face în compensație, să-și mai spele din păcatele de neșters, să mai uite de vină, să mai uite de felul cum și-a lăsat femeia și să mai uite nenorocirile, cum s-au prăpădit Vera și doi dintre fiii săi. Știa că de aceea face ce face și că în zadar face, vina lui e prea grea și el nu se poate mântui. *** Într-o seară, biserica a fost gata. Mai era de adus
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
caligrafic, ca un elev cuminte, pe foile albe declarațiile cerute de tovarășul Cameniță, nu le lega, aceea era ceva străin, atunci nu era el însuși, era ca și când, neavând unde să doarmă, ar fi stat într-o noapte în motelul acela prăpădit de pe marginea șoselei, în motelul acela pe care ți-l scoți din minte imediat ce îl părăsești. Cel care scria extraordinar, cel care îndruma generos tinerii scriitori, cel care ridica vocea împotriva unui sistem putred, stupid, inoperant, anacronic, vinovat - acela era
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
mi-ar trebui pentru aceste note. Poate că, de fapt, scrierea mea ar trebui s-o intitulez "Trompeta lui Burcea". Dar cine mai știe de dânsul, ce Floricuță l-a mai luat pe un flăcău mutilat? De când s-o fi prăpădit Burcea... * Mi-am propus ca în răstimpul în care voi fi la Câmpulung să nu pierd nici o oră, nici o clipă, să-mi aștern ceea ce am de spus, "pe curat", extrăgând din manuscrisul pe care l-am luat cu mine materialul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
aflam acolo acum câteva zile, la o terasă ca toate terasele de vară, cu sucuri, bere și cafea, când am auzit povestea pe care v-o relatez. Erau, la terasă, trei personaje nițel cam bizare, trei domni "domni", care se prăpădeau de râs citind un jurnal foarte vechi, îngălbenit și subțiat ca o foiță de țigară. Citeau despre acea întâmplare: găsiseră, nu știu cum, un ziar de atunci și comentau, amuzați, dându-se "martori". De fapt erau martori din generația a doua a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
nu m-ai uitat...", mi-a răspuns. "Știu încă foarte multe despre voi. O să-ți arăt... Să vii la mine", mi-a vorbit Sașa prietenos, cu aceeași bucurie pe care rareori am văzut-o în viață în alți ochi. Și, prăpădindu-ne de râs, am readus "trecutul la prezent", expresie pe care, am observat, o repeta des. Râdeam cam fără rost. .. ."Ții minte cum am fugit... sunt singur. V-am părăsit, pe Talia și pe tine, urât, cum se spune... "hoțește
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
pretinsa mea intrare în politică și am dezmințit zvonul aberant că aș fi fost candidatul la Președinție pe care îl pregătea dl Ion Iliescu. Cum s-a văzut, nu am intrat în politică, iar dl Ion Iliescu se va fi prăpădit de râs auzind de toată această tărășenie. Am crezut că erai victima inocentă a unui zvon. Ni se întâmplă tuturor. Uitasem că emisiunea fusese înregistrată pe 1 Aprilie, ziua păcălelilor. Aștepți de la mine „o explicație clară” în legătură cu „acest episod” din
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
fixate, bineînțeles, de conjunctura politică. Din 1948 până în 1953, închiderea în dogmatism a fost într-adevăr ermetică și părea definitivă. Totul încremenise. Este intervalul despre care pe drept se poate spune că ne sechestrase în „Siberia spiritului“. În 1953 se prăpădește însă „părintele popoarelor“ și de la Moscova vin semne destabilizatoare - am zice azi! - de „dezgheț“ (termenul a fost pus în circulație de o povestire a lui Ehrenburg, stalinistul iute reciclat). Regimul Dej a receptat cu destulă neplăcere, cu mari reti cențe
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
Dragul meu, poveștile cu Ciuntu le știu de la Oscar Lemnaru, el i-a fost elev la Brăila și i-a făcut legenda, dar atât de mult mi-au plăcut, încât le spun ca și cum ar fi ale mele. Lemnaru s-a prăpădit, săracul, și acolo unde se află sper să nu se supere pe mine, nu fac decât să-l continui. Dar să ajung să vorbesc, după atâtea ocoluri, și despre Teodor Manea, librarul al cărui renume dăinuie și azi în amintirea
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
bufonade și până și proaspăta lui consoartă - femeie tare a dracului și foarte dame des halles - reușea prin sentințele ei ridicol de categorice să impună reuniunii o atmosferă de Bunbury, în care de altfel și juca. Râdeam cu toții de ne prăpădeam, dezlănțuiți și isterici, în timp ce Mihai, aiurit, alerga tot timpul la bucătărie și înapoi, chi purile s-o ajute pe Alice, dar de fapt pentru a-și ascunde febri litatea și emoția... Intrigată și fericită totodată, Alice, până la care răzbăteau revăr
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
atât de stăruitor, încât am promis că voi veni imediat. După ce am sunat și mi s-a deschis, încă din hol am văzut-o pe Alice, în dezabie, bântuind prin sufragerie, despletită și cu chipul congestionat de plâns. — S-a prăpădit Mihai! S-a prăpădit Mihai! N-am fost șocat de veste, pentru că deja știam... Am fost șocat însă de felul cum arăta Alice: era mai mult decât suferința și jalea, era nebunia! Iar Mișu și Ticki stăteau paralizați în jurul ei
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
am promis că voi veni imediat. După ce am sunat și mi s-a deschis, încă din hol am văzut-o pe Alice, în dezabie, bântuind prin sufragerie, despletită și cu chipul congestionat de plâns. — S-a prăpădit Mihai! S-a prăpădit Mihai! N-am fost șocat de veste, pentru că deja știam... Am fost șocat însă de felul cum arăta Alice: era mai mult decât suferința și jalea, era nebunia! Iar Mișu și Ticki stăteau paralizați în jurul ei, ca două stane de
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
cu oamenii de pe poziții „de forță“! ( Până la un nou viitor hop...) și acum, după această amplă introducere, pot să-ți spun despre ce anume hop a fost vorba. E un lucru foarte grav și, spre deosebire de toate celelalte - ireparabil: s-a prăpădit Mihai Rădulescu. Eu îmi văd de lucru, vorbesc, râd, cânt. Din când în când însă, îmi aduc aminte și un fior rece mă străbate: niciodată nu-l voi mai vedea pe Mihai, niciodată nu voi mai sta de vorbă cu
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
glăsuiește o axiomă. Și cu Saul Bellow, și cu Iris Murdoch am făcut câte un interviu când au fost în România. Și pentru Iris Murdoch, și pentru Saul Bellow am scris câte-un lung articol de adio când s-au prăpădit. R.P. Ajungem sau mai bine zis ne întoarcem la schimbul de scrisori pe care l-ați avut cu Iris Murdoch. Veți rezista să nu cedați spre publicare scrisorile acestea? Ce v-ar putea convinge s-o faceți totuși? Știu de la
Toamna decanei: convorbiri cu Antoaneta Ralian by Radu Paraschivescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/592_a_1297]
-
Tatăl meu, Coliban Vasile era un om respectat în comună, știa carte și a fost o perioadă ales ca ajutor de primar. Mama mea Natalia, era casnică. Familia mea era destul de numeroasă, eram nouă copii, din care doi s-au prăpădit de timpuriu. În vara anului 1940, în toiul recoltării grâului, ne-am trezit cu o coloană militară sovietică care a pătruns în comună, fără ca majoritatea locuitorilor să fie înștiințați despre acest eveniment. A doua zi era deja instalată noua putere
MEMORIILE REFUGIULUI (1940 - 1944) by Dimitrii Coliban () [Corola-publishinghouse/Memoirs/799_a_1677]
-
am lucrat o perioadă la Brăila, în anul 1951, m-am căsătorit, am devenit tată a doi băieți, care au crescut alături de mine și soția mea și de care am fost și sunt mândru. Cu excepția tatălui meu care s-a prăpădit printre străini, mama și restul fraților care în 1944 au rămas în comuna natală, au supraviețuit și foametei și tuturor persecuțiilor la care au fost supuși timp îndelungat. După 18 ani, în anul 1962, am reușit să revăd comuna natală
MEMORIILE REFUGIULUI (1940 - 1944) by Dimitrii Coliban () [Corola-publishinghouse/Memoirs/799_a_1677]
-
semnale serioase de alarmă în ceea ce privește precaritatea sănătății mele. Firma, ce inițial mersese bine, acum se găsea în stare de faliment, iar asociata mea - o... rubedenie moștenită prin alianță - făcuse un imens scandal pe la ușa noastră pe motiv că aș fi prăpădit banii prin tot felul de aventuri la mare. Eram slăbit fizic și căzut moral, dar noroc cu soția care, credincioasă și iubitoare ca întotdeauna, îmi iertase totul și mă îngrijea cu aceeași mare afecțiune, proprie doar unei femei complet dedicate
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
Eu deseară am slujba de Înviere și simt că dacă mai beau un pahar în loc să cânt în biserică Hristos a înviat, o să cânt Internaționala". Am râs în hohote, le-am tradus și invitaților, au râs și ei de s-au prăpădit. După o săptămână, aveam să revin la Sucevița cu delegația ce o însoțea pe Regină. Am prins o secundă privirea stareței care mi-a zâmbit, asigurându-mă că slujba de Înviere s-a desfășurat cum se cuvine. Vizita Reginei Juliana
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
fel de seriozitate care mă flata: „Ce mai faci, Valeriu?” A fost o prietenă adevărată. Când, în toamna lui 1964, mama s-a operat, nu surorile ei, ci doamna Borcea a stat cu ea câteva nopți la spital. S-a prăpădit înaintea mamei, nu mai țin minte în ce an. Relațiile mele cu dânsa au fost minime. Și totuși, nu am uitat-o: un fir - deosebit de trainic - continuă să ne lege. Moartea ei nu a rupt acest fir. Mi se pare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]