1,252 matches
-
de principiu poate fi considerată, într-un anumit sens, chiar sinteza operei lui Augustin (sapientia et eloquentia), așa cum s-a spus. Pe baza acesteia, s-a ajuns la concluzia că Augustin scrisese aceste considerații ale sale mai cu seamă pentru predicatorul sacru, pentru autorul de omilii, chiar dacă problema privește toate persoanele culte adepte ale creștinismului. Există, într-adevăr, pasaje din Scripturi la fel de eficace, pe plan retoric, precum cele din autorii păgâni: motivul pentru care Augustin instituie această opoziție se datorează faptului
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Tocmai acesta este unul din lucrurile de preț ale omileticii augustiniene: atingerea unui uimitor echilibru între simplicitate și elaborarea retorică. Acest echilibru este consecința unei atente discipline, formulată pe plan teoretic de Augustin însuși în Doctrina creștină, unde spune că predicatorul trebuie să-i povățuiască pe ascultători, să placă acestora și să-i instruiască; însă este și rezultatul unei neîntrerupte activități de propovăduire în sânul comunității. Și, în orice caz, nu e de crezut că aceste predici ar fi axate exclusiv
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
amintim zece scrisori, între care una cu caracter dogmatico-polemic adresată diaconului nestorian Grecus, compusă probabil atunci când Faustus se găsea încă la Lérin; celelalte au fost trimise lui Ruricius din Limoges. De la Sidonius Apolinarie aflăm că Faustus era un foarte apreciat predicator; multe din predicile sale au fost cu siguranță publicate, dar s-au amestecat în culegerile altor scriitori; potrivit unora, pot fi atribuite în mod cert lui Faustus treizeci și unu de omilii, după alții, mult mai puține. El este și
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
ne-am putea gândi că papa ar fi fost autorul lor, chiar dacă cel ce a alcătuit culegerea a trăit probabil într-o epocă mai târzie. Chiar dacă a fost denumit „doctor al Bisericii”, Leon e mai mult un conducător și un predicator și mai puțin un teolog și un învățat. În acest sens, cultura lui este tipică pentru Occidentul secolului al cincilea, adică mult mai restrânsă decât cultura lui Ambrozie sau Augustin. Cu atât mai puțin vom găsi în scrierile sale vreo
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
trimis epistole dogmatice, însă activitatea lor privește mai mult istoria Bisericii și nu istoria literaturii în sens restrâns, și ies din sfera noastră de interes. Vom întâlni câteva în cadrul producției literare din secolul al șaselea. 4. Petru Hrisologul Alături de marele predicator al episcopiei Romei stă și predicatorul din capitala Imperiului de Apus (sau a ceea ce mai rămăsese din el în secolul al cincilea), adică Petru, supranumit „Hrisologul” („cuvânt de aur”) pentru elocința sa de către abatele Agnello din Ravenna în secolul al
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
privește mai mult istoria Bisericii și nu istoria literaturii în sens restrâns, și ies din sfera noastră de interes. Vom întâlni câteva în cadrul producției literare din secolul al șaselea. 4. Petru Hrisologul Alături de marele predicator al episcopiei Romei stă și predicatorul din capitala Imperiului de Apus (sau a ceea ce mai rămăsese din el în secolul al cincilea), adică Petru, supranumit „Hrisologul” („cuvânt de aur”) pentru elocința sa de către abatele Agnello din Ravenna în secolul al nouălea. Născut în Imola de azi
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
simbolul apostolic, în altele Pater noster; acestea au fost rostite cu ocazia consacrațiunii catehumenilor. Altele sunt rostite când sunt sărbătoriți anumiți sfinți. Adesea, Petru își construiește predica sub forma unui dialog, a unei serii de întrebări și răspunsuri schimbate între predicatorul însuși și ascultător. Petru și-a câștigat faima de predicator datorită folosirii neîncetate a unei retorici insistente, fruct al unei educații îngrijite. În mod straniu, însă, Ghenadie, care e atât de bine informat în privința contemporanilor săi, chiar și în privința celor
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
cu ocazia consacrațiunii catehumenilor. Altele sunt rostite când sunt sărbătoriți anumiți sfinți. Adesea, Petru își construiește predica sub forma unui dialog, a unei serii de întrebări și răspunsuri schimbate între predicatorul însuși și ascultător. Petru și-a câștigat faima de predicator datorită folosirii neîncetate a unei retorici insistente, fruct al unei educații îngrijite. În mod straniu, însă, Ghenadie, care e atât de bine informat în privința contemporanilor săi, chiar și în privința celor mai puțin valoroși, ignoră complet existența și producția literară a
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
mai precis, din preajma papei - activează în Italia în secolul al cincilea și personaje evident minore care se dedică aproape exclusiv omileticii. Aceste omilii sunt centrate mai ales pe teme morale și pe o exegeză puțin aprofundată a textului sacru; acești predicatori au trăit departe de importantele și încrâncenatele controverse cristologice care agitau Orientul. Pentru acestea și pentru o speculație mai angajată din punct de vedere intelectual ei nu aveau cu siguranță nici o înclinație; prin poziția lor dogmatică ei erau în esență
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Sevilia. Ne-au parvenit în total zece omilii, din care una (a noua) nu e considerată autentică și se găsește și între operele lui Augustin și poate că aparține episcopului de Hippona (este Predica 276 pentru sărbătoarea martirului Vincențiu). Ca predicator și, de altfel, și ca teolog, Fulgențiu pare să urmeze stilul și modul de adresare caracteristice lui Augustin. Trăsătura principală a omiliei lui Fulgențiu a fost, pe plan retoric, folosirea frazelor scurte și paralele cu antiteză și rimă. La acest
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Fecioare Maria) și, mai ales, o culegere de optzeci de predici care poartă numele lui Fulgențiu, dar nu sunt cu siguranță autentice; acestea au fost publicate în 1652 de Th. Raynaud. Aceste cicluri de omilii de diverse proveniențe, opera unor predicatori anonimi, atribuite unor personaje faimoase pentru că în acest mod li se asigura circulația ulterioară, sunt foarte frecvente în Antichitatea creștină târzie; cu un conținut lipsit de profunzime, în general, repetitive și banale, încă și mai puțin interesante sub aspect literar
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Symmachus, din 513. Epistolarul lui Cezar e lipsit de orice însemnătate particulară. c) Omiliile Însă operele sale cele mai vestite și mai importante sunt Omiliile (Sermones), printre cele autentice amestecându-se și multe false, cum se întâmpla de obicei cu predicatorii faimoși (de exemplu Augustin, Maxim din Torino și alții), până la un total de 238. O autoritate în studiul acestor mari cicluri de predici (collectiones) a fost, în prima jumătate a acestui secol, Dom G. Morin, care a descoperit foarte multe
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Omilii de mustrare a poporului (Admonitiones ad populum), o sută șase Omilii despre Sfânta Scriptură (De scriptura), douăzeci și șapte de Omilii despre sărbători (De tempore), nouăsprezece Omilii despre sfinți (De sanctis) și șaisprezece Omilii pentru călugări (Ad monachos). Ca predicator, Cezar se situează cu siguranță la un nivel de performanță notabil; cercetătorii apreciază vioiciunea și ușurința cu care comunică, atenția cu care se apleacă asupra nevoilor materiale și spirituale ale credincioșilor, cărora le vorbea renunțând în totalitate la orice ornament
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
secolului al cincilea, înclinat spre literatură, și cel al secolului al șaselea, mai realist); Cezar folosea limba populară, de zi cu zi, adaptându-se la capacitatea de înțelegere a ascultătorilor, și evita cu desăvârșire înfloriturile retorice. Aceste principii, conform cărora predicatorul trebuie să se exprime în modul cel mai natural și mai simplu pentru a putea fi înțeles și de către cei fără carte, sunt subliniate în mod repetat de către Cezar și constituie esența omileticii sale care se deosebește de alte opere
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
în omiletica populară, adică au un caracter moral sau didactic (așa cum am spus mai sus, explicarea semnificației Scripturii, a sărbătorilor și a altor ocazii liturgice); în acest sens, Cezar nu se teme să insereze în opera sa pagini întregi din predicatorii precedenți, mai cu seamă din Augustin, Sfântul Părinte care, în secolul al cincilea fusese atât de frecvent criticat în Galia. Și biografia care a fost scrisă după moartea sa și pe care am amintit-o mai sus atestă importanța pe
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
e Pensiero, Milano 1937, pp. 27-39. 3. Nestorios Născut probabil puțin după 381 la Germanicia în Siria, Nestorios a studiat la Antiohia și a fost poate elevul lui Teodor din Mopsuestia. Potrivit lui Ghenadie (Bărbații vestiți 53), și-a câștigat ca predicator o mare faiamă care l-a determinat pe împărat să-l sprijine atunci când scaunul episcopal de la Constantinopol a devenit vacant. O dată numit patriarh, Nestorios i-a combătut cu mult zel pe evrei, pe de o parte, și pe cei pe
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Oază din Egiptul de Sus. Aici, după moartea lui Teodosius (28 iulie 450), el a scris Cartea lui Heraclid din Damasc. Nu se cunoaște data morții sale. Așa cum am spus, Nestorios și-a câștigat faima prin lunga sa activitate de predicator la Antiohia și la Constantinopol. Predicile sale au fost însă condamnate la distrugere în 435, deși, firește, au fost copiate în continuare și răspândite în cercurile nestoriene. Un anumit număr de citate se găsește în cele cinci cărți ale tratatului
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
mitropolit de Cyzic, în Propontida. Însă, cum locuitorii din Cyzic nu recunoșteau autoritatea lui Sysinnius, își aleseseră deja un alt arhiepiscop, așa încât Proclus a renunțat la funcție și a rămas la Constantinopol ca episcop titular, câștigându-și mare faimă ca predicator. La moartea lui Sysinnius în 427, în timp ce electorii oscilau între Proclus și Filip, împăratul Teodosius a impus alegerea lui Nestorios. La o dată greu de precizat (25 martie 431 potrivit lui M. Richard), Proclus a ținut o predică despre Fecioară ca Theotokos
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
unanimă a contemporanilor și a celor ce i-au urmat; Socrate subliniază faptul că era iubitor de pace și că a renunțat la folosirea forței împotriva ereticilor. Socrate atestă totodată (Istoria Bisericii VII, 28.41.43) celebritatea lui Proclus ca predicator; în aceste condiții, e firesc ca omilii care nu-i aparțin să fie transmise sub numele său (dar și unele predici ale lui au fost atribuite altora, de ex. numerele 35 și 36 CPG, transmise sub numele lui Basilius). În
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
acrostih și adesea reproduc numele autorului. Ultimul vers al preludiului introduce un refren care este repetat apoi cu stanțele care urmează. Stanțele, la rândul lor, au un număr variabil de versuri, de la optsprezece la douăzeci și patru. Kontakion-ul era intonat probabil de către predicator în timp ce un cor format din ceilalți participanți la oficiere împreună cu credincioșii cânta refrenul. Oricum, textul unui kontakion este de obicei narativ și, ca atare, devine „recitativ” dacă e transferat în plan muzical. Firește, acest lucru nu însemna că lipsește muzica
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Antiohia. Viața lui Sever, scrisă chiar de prietenul lui Sever, Zaharia, ne prezintă intensa activitate intelectuală din Berit, centrată pe cultura păgână și ascetismul creștin. Aluzii polemice la cultura păgână mai surprindem încă în opera lui Roman. Roman a fost predicator și s-a servit de inspirația poetică pentru a da formă cuvântului său, dar aceasta nu înseamnă că această inspirație ar fi fost deficiență, chiar dacă era subordonată intenției practice. E firesc pentru un creștin să considere carisma poetică un instrument
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
s-a servit de inspirația poetică pentru a da formă cuvântului său, dar aceasta nu înseamnă că această inspirație ar fi fost deficiență, chiar dacă era subordonată intenției practice. E firesc pentru un creștin să considere carisma poetică un instrument al predicatorului: avea această convingere, de exemplu, chiar Grigorie de Nazianz. Aceasta nu înseamnă că exigențele muncii de predicator ar fi sufocat talentul poetic al lui Roman, sau că el s-ar fi folosit de predici pentru scopuri străine de poezie. Și
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
această inspirație ar fi fost deficiență, chiar dacă era subordonată intenției practice. E firesc pentru un creștin să considere carisma poetică un instrument al predicatorului: avea această convingere, de exemplu, chiar Grigorie de Nazianz. Aceasta nu înseamnă că exigențele muncii de predicator ar fi sufocat talentul poetic al lui Roman, sau că el s-ar fi folosit de predici pentru scopuri străine de poezie. Și la Roman, firește, ca și la Grigorie din Nazianz înaintea lui, avem impresia că această coabitare între
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Rusaliile, Ziua Tuturor Sfinților etc.). Foarte interesante sunt puținele compoziții fără o legătură strictă cu liturghia cum este imnul Despre cutremur și pârjolire pentru că acestea conțin referiri la evenimente din vremea poetului. Poetul vine după alți autori de imnuri și predicatori și se inspiră din opera lor, reluând teme și motive exegetice; Maas crede că, dacă noi am cunoaște mai bine producția liturgică din secolul al cincilea, importanța lui Roman nu ar mai fi atât de mare. Însă în acest fel
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
cinci ani. Se ofereau sacrificii statuilor lui Seianus, întocmai ca celor lui Tiberius. În anii 29 sau 30, data crucificării la Ierusalim din ordinul prefectului roman al Iudeii, Potius Pilatus, a lui Iisus din Nazareth (născut în cc. 3-4 î. Hr.), predicator religios din Gallileea. Discipolii săi, care-l considerau un Mesia, pun după moartea sa, bazele unei noi religii în Iudeea de unde se răspândește treptat în provinciile orientale ale Imperiului. Având ca punct de plecare o istoriceizare și spiritualizare a speranței
Tiberius Nero Caesar by Mihaela Strungaru-Voloc () [Corola-publishinghouse/Science/91663_a_92801]