1,633 matches
-
a unui model unic de socialism care va adopta de-acum înainte niște „căi naționale”. Cuvântul „socialism” abia dacă este pronunțat, iar „democrația populară” trebuie să fie o nouă formă de tranziție care ar scuti lumea de recursul la „dictatura proletariatului”. Astfel, Gottwald declară în fața partidului său, la întoarcerea de la Moscova, în mai 1945: „Noi trebuie să ne amintim permanent că, în faza actuală, urmăm linia revoluției naționale și democratice, și nu linia socialistă”. Iar Gomulka, liderul PC polonez, declară în
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de-al V-lea Congres al PC bulgar, în decembrie 1948, Dimitrov distinge două faze în experiența democrației populare: aceea a coaliției antifasciste - din septembrie 1944 până în septembrie 1947 - și cea în care ea își îndeplinește funcțiile de dictatură a proletariatului: „Regimul sovietic și cel de democrație populară sunt două forme ale unui unic și același sistem de guvernare [...] ambele sunt bazate [...] pe dictatura proletariatului. Experiența sovietică este singurul și cel mai bun model pentru construirea socialismului atât pentru țara noastră
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
septembrie 1944 până în septembrie 1947 - și cea în care ea își îndeplinește funcțiile de dictatură a proletariatului: „Regimul sovietic și cel de democrație populară sunt două forme ale unui unic și același sistem de guvernare [...] ambele sunt bazate [...] pe dictatura proletariatului. Experiența sovietică este singurul și cel mai bun model pentru construirea socialismului atât pentru țara noastră, cât și pentru celelalte democrații populare”. După 1948, democrația populară este definită ca o formă specifică a dictaturii proletariatului, fără necesitatea cuceririi pe cale violentă
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
ambele sunt bazate [...] pe dictatura proletariatului. Experiența sovietică este singurul și cel mai bun model pentru construirea socialismului atât pentru țara noastră, cât și pentru celelalte democrații populare”. După 1948, democrația populară este definită ca o formă specifică a dictaturii proletariatului, fără necesitatea cuceririi pe cale violentă a puterii, grație prezenței Armatei Roșii. Toate țările „blocului” au așadar regimuri politice foarte asemănătoare: cea mai mare parte a partidelor admise în coalițiile Frontului Național sunt curățate de „elementele lor reacționare” înlocuite cu elemente
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
deviațiilor naționaliste și titoiste în sânul fiecărui PC. La instigarea Moscovei și sub autoritatea guvernului KGB Bielkin, partidele comuniste își curăță rândurile organizând, între 1949 și 1952, procese* trucate răsunătoare, corolar al momentului în care „democrație populară” înseamnă „dictatură a proletariatului” - adică dictatură a partidului comunist și, mai exact, dictatura organelor sale de securitate legate cel mai strâns de Moscova. Destalinizare și criză permanentă a democrațiilor populare Moartea lui Stalin, în martie 1953, deschide o nouă perioadă pentru spațiul est-european pe
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
el se concentrează asupra Bulgariei, unde se întoarce triumfător pe 4 noiembrie 1944, în ajunul alegerilor care dau câștig de cauză partidului său, Frontul patriotic, dominat de PC bulgar. în 1946, Dimitrov inaugurează noțiunea de „democrație populară*”, distinctă de dictatura proletariatului, în care socializarea ar fi graduală, respectându-i pe micii întreprinzători și pe comercianți, cu un pluralism politic în care partidele democratice și-ar avea și ele locul lor. Dar, deja Partidul Agrar condus de Nicolai Petkov este acuzat că
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
persoane izolate ca Serghei Kovaliev. Alesi președinți ai țărilor lor imediat după dispariția blocului sovietic, foștii disidenți V. Havel, J. Jelev și L. Walesa au trebuit să cedeze locul unei noi generații de oameni politici veniți câteodată din postcomunism. DICTATURA PROLETARIATULUI → LENINISM E ECONOMIA COMUNISTĂ DISTRUGEREA ECONOMIEI DE PIAȚĂ Dacă fondatorii marxismului au consacrat multă atenție economiei, aceasta înainte de toate pentru a descrie și critica sistemul capitalist. Dar, începând din 1917, marxiștii sunt pentru prima oară în situația de a inventa
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
din Germania între 1919 și 1923, din Estonia, în 1924, și din Bulgaria, în 1925. Internaționala comunistă și Europa Dacă, după moartea lui Lenin, Troțki* continuă să vizeze la „Statele Unite Socialiste ale Europei” care ar fi „forma politică a dictaturii proletariatului din Europa”, Stalin* optează pentru „construcția socialismului într-o singură țară”. IC se mulțumește, așadar, să asigure bolșevizarea și apoi stalinizarea PC europene, astfel încât URSS* să dispună de instrumente disciplinate. în toată Europa Centrală și de Răsărit, aceste PC sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
foametei din 1891, ultima care a bântuit în Rusia țaristă, din cauza proastelor condiții climatice, și care a făcut 400.000 de victime -, Lenin reacționase cu cinism, explicând că foametea ar avea numeroase consecințe pozitive: distrugerea economiei țărănești înapoiate; apariția unui proletariat industrial, gropar al orânduirii burgheze și deci promotor al socialismului; și chiar dispariția credinței în țar și în Dumnezeu. Pe data de 19 martie 1922, Lenin este în aceleași dispoziții atunci când cere Biroului Politic să se profite de foamete pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
marxistă, femeile sunt victimele unei duble opresiuni - în sânul familiei și în societate - a cărei origine este istoricește legată de diviziunea muncii, de dezvoltarea forțelor de producție și de apariția claselor. „în familie, bărbatul este burghezul; femeii îi revine rolul proletariatului”, scrie Engels* în Originea familiei, a proprietății private și a statului (1884). Femeia, considerată a fi prima victimă a civilizației burgheze, ar fi așadar adusă în avangarda luptei pentru emanciparea omenirii. Totuși, mișcarea socialistă dinainte de 1914 rămâne foarte prudentă asupra
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
alăture celor două partide muncitorești, în sânul unui „Front popular al libertății, al muncii și al păcii”. PCF promite să integreze în programul său revendicările funcționarilor, ale lucrătorilor din administrație și ale micilor comercianți amenințați cu încorporarea, aduși astfel alături de proletariat într-un „bloc anticapitalist”. Cum, în mai 1935, Stalin se pronunță în favoarea Apărării Naționale Franceze, Daladier obține de la radicali, pe 19 iunie, un „acord frățesc între clasele mijlocii și proletariat” contra celor „două sute de familii”, și mijloc decisiv de a
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
și ale micilor comercianți amenințați cu încorporarea, aduși astfel alături de proletariat într-un „bloc anticapitalist”. Cum, în mai 1935, Stalin se pronunță în favoarea Apărării Naționale Franceze, Daladier obține de la radicali, pe 19 iunie, un „acord frățesc între clasele mijlocii și proletariat” contra celor „două sute de familii”, și mijloc decisiv de a smulge aceste clase (mijlocii) din „demagogia fascismului”. Dată fiind ponderea geopolitică a Franței, acest acord are un mare răsunet internațional și va servi curând drept model pentru tactica frontistă a
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
1848, în centrul Manifestului partidului comunist în care Marx, evocând lupta de clasă, vorbește despre „războiul civil mai mult sau mai puțin latent în sânul societății actuale, până în punctul în care el izbucnește sub forma revoluției deschise și în care proletariatul pune bazele dominației sale prin răsturnarea pe cale violentă a burgheziei”. în 1871, după înfrângerea Comunei din Paris, Marx publică Războiul civil din Franța în care reamintește că, în ochii săi, „războiul celor oprimați contra asupritorilor lor [este] singurul război drept
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
din Paris, Marx publică Războiul civil din Franța în care reamintește că, în ochii săi, „războiul celor oprimați contra asupritorilor lor [este] singurul război drept din istorie”. Totuși, în 1895, Engels* constată evoluția capitalismului și progresele numerice și politice ale proletariatului, și evocă posibilitatea trecerii la socialism* și prin mijloacele legale. El enunță astfel convergența dintre socialism și democrația* parlamentară care marchează începutul secolului XX. Dar, cu ocazia războiului din 1914, Lenin* reia și dezvoltă concluziile lui Marx lansând sloganul: „Să
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Gândirea lui politică s-a radicalizat prin dobândirea dimensiunii războinice: acum orice conflict politic sau social este asimilat cu un război. Lenin consideră că lumea a intrat în „epoca războiului” care face din războiul civil principalul mijloc de acțiune al proletariatului revoluționar. și el precizează că „războiul civil pentru socialism [...] trebuie să instaureze în mod inevitabil violența în locul dreptului.[...] Scopul războiului civil este de a pune mâna pe bănci, pe fabrici și uzine etc., de a înlătura orice posibilitate de rezistență
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
în prezența a nouă revoluționari veniți din străinătate. Troțki* îi redactează „Manifestul”, în care el subliniază relația de filiație cu Internaționala I-a a lui Marx* și obiectivul fundamental: să termine odată cu lumea burgheză pentru a o înlocui cu dictatura proletariatului, formă a democrației* „muncitorești” superioară celei a burgheziei. înființarea efectivă a IC nu are loc decât odată cu cel de-al II-lea Congres al ei, ținut la Petrograd și apoi la Moscova, de pe 9 iulie până pe 7 august 1920, în
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
democrației cu tranziția spre socialism. Conceptul de „democrație de tip nou”, elaborat în toamna anului 1936 de către Dimitrov și Togliatti, dă un pic de consistență visului unui regim pluralist, excluzându-i pe fasciști, și în care clasele populare grupate în jurul proletariatului ar pune bazele acestei tranziții. Experiența lui Togliatti, delegat al IC în Spania din august 1937 până în martie 1939, arată că funcționarea organelor Frontului Popular nu este chiar democratică, în măsura în care Stalin propune deja acestă bază o convergență monolitică a antifasciștilor
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
pentru a-și aplica politica de teroare*, inaugurând fenomenul copiilor-soldați, larg răspândit ulterior în Africa. EVREI Gestionarea politică a „chestiunii evreiești” de către bolșevici* este marcată la origine de o „incertitudine teoretică”. Lenin* neagă existența unei „naționalități evreiești” care „contrazice interesele proletariatului evreu” și generează „starea de spirit a «ghetoului». Absolut inconsistentă din punct de vedere științific, ideea unui popor evreu special este, prin încărcătura sa politică, reacționară”, scrie el în 1903, în cursul unei polemici cu Bundul - partidul social-democrat muncitoresc evreiesc
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
evrei declară, la recensământul din 1926, idișul ca limbă maternă -, și cu probleme economice specifice - naționalizarea economiei* a ruinat artizanatul, o specialitate evreiască -, în 1918 au fost create două structuri. Astfel, PCUS instituie Evsekții - secțiunile evreiești -, însărcinate să instaureze „dictatura proletariatului pe strada evreiască”, iar Comisariatul pentru Naționalități înființează un departamesc evreiesc, Evkom, care va fi dizolvat în 1924, odată cu obținerea statutului juridic de naționalitate. Rămâne de rezolvat anomalia rezidând în absența teritoriului pentru o națiune recunoscută de-acum. Două proiecte
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
8.000 de marinari se refugiază împreună cu familiile lor în Finlanda, traversând golful printre ghețuri. Amintirea insurecției a rămas vie în mediile socialiste și mai ales în cele anarhiste*; acestea considerau că episodul Kronstadt marca declinul sovietelor și triumful „dictaturii proletariatului” asupra proletariatului. Totuși, trăgând învățămintele din această lecție de respingere a politicii sale de „comunism de război” de către susținătorii săi cei mai fideli, Lenin* hotărăște s-o înlocuiască inaugurând Noua Politică Economică - NEP*. Desigur, aceasta nu este decât o manevră
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de marinari se refugiază împreună cu familiile lor în Finlanda, traversând golful printre ghețuri. Amintirea insurecției a rămas vie în mediile socialiste și mai ales în cele anarhiste*; acestea considerau că episodul Kronstadt marca declinul sovietelor și triumful „dictaturii proletariatului” asupra proletariatului. Totuși, trăgând învățămintele din această lecție de respingere a politicii sale de „comunism de război” de către susținătorii săi cei mai fideli, Lenin* hotărăște s-o înlocuiască inaugurând Noua Politică Economică - NEP*. Desigur, aceasta nu este decât o manevră tactică pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
comunism de război” de către susținătorii săi cei mai fideli, Lenin* hotărăște s-o înlocuiască inaugurând Noua Politică Economică - NEP*. Desigur, aceasta nu este decât o manevră tactică pentru a găsi un fundament mai potrivit instaurării la termenul fixat a „dictaturii proletariatului”. L LIMBA DE LEMN Minciuna organizată a fost consubstanțială regimurilor comuniste, și ea a rămas acolo chiar și atunci când, în URSS* și în democrațiile populare* s-a pus capăt terorii* de mare intensitate, în timpul destalinizării*. Or această minciună organizată, care
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Plehanov, împreună cu care fondează ziarul Iskra (Scânteia). Acolo pune el piatra de temelie a bolșevismului , cu lucrarea Ce-i de făcut?, semnată cu pseudonimul „Lenin”, ales cu referire la fluviul Lena lângă care a fost deportat. Dezvoltă aici ideea că proletariatului nu i se poate inculca o conștiință revoluționară decât din exterior, prin intermediul intelectualilor revoluționari al căror prototip ar fi el însuși. El preconizează înființarea unei organizații clandestine, secrete, puțin numeroase, centralizate și formate din oameni aleși printr-o selecție riguroasă
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
ajuns într-un înalt stadiu al dezvoltării sale, nu-i poate fi opus în mod obiectiv, din punct de vedere al progresului, din punct de vedere al clasei de avangardă, decât războiul contra burgheziei, adică, înainte de orice, războiul civil al proletariatului contra burgheziei, pentru cucerirea puterii, un război fără de care orice progres serios este imposibil [...]”. Politica e concepută ca un război total, chemând la exterminarea „dușmanilor de clasă”. Structurile gândirii totalitare sunt deja lesne de identificat în gândirea lui Lenin care
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
la rangul de știință a istoriei și a societății. El condamnă orice ,revizionism”, orice interpretare reformistă și democratică. El apreciază că revoluția socialistă este posibilă și iminentă în Rusia, aspiră la preluarea puterii prin război civil* și preconizează instituirea „dictaturii proletariatului” - expresie utilizată punctual și de Marx. în materie de organizare, Lenin recurge la un element inedit: partidul nu mai este, așa cum era la Marx și la social-democrați*, emanația clasei muncitoare* ea însăși purtătoare a conștiinței de clasă revoluționare; pentru Lenin
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]