1,563 matches
-
de chiloți din piele mulați pe corpul gol, cu o ață în fund și cizme lungi cu niște tocuri imense. Crăcănat trecea prin mulțime, mergând țanțoș, toată lumea oprindu-se măcar o clipă pentru a-l urmări. Reacțiile erau diverse: uimire, râsete, revoltă sau pasivitate. Marți 21septembrie 1999 - sala Pruteanu Parcă ar fi trecut o lună de când am început repetițiile. Masa am lăsat-o de vineri și am început mișcarea într-un ritm diabolic. Abia azi am scăpat de febra musculară și
Uimiri ?i introspec?ii by Ada G?r?oman-Suhar () [Corola-publishinghouse/Memoirs/83170_a_84495]
-
propus să intru după ce-am văzut că a venit S., am văzut-o pe doamna aceasta (T. A.) venind și m-am oprit? Dar oare mi-am piedut răbdarea și n-am mai așteptat să iasă cucoana? Oare auzind râsete și zgomote îmi spun: „Ăsta e momentul! La atac!”? Te pomenești (îmi zic) „cucoana pleacă cu S. și eu pierd halca”. 13 noiembrie 2003 - Sala Pruteanu Eu nu înțeleg nimic din ce mi se spune. Am doar tema mea: banii
Uimiri ?i introspec?ii by Ada G?r?oman-Suhar () [Corola-publishinghouse/Memoirs/83170_a_84495]
-
revendica acest statut? Nu s-a academizat cumva, spre satisfacția ironică a „domnilor burghezi”, intrarea În Academia Franceză a lui Ionesco, unul dintre „revoluționari”, maestru al „absurdului”, o victorie sau un semn al „sfârșitului revoltei”, un ultim ecou al acelui râset genial și extrem de truculent, ce a răsunat pe toate coridoarele Europei timp de un secol, cel al suprarealismului. Dar, oricum, suprarealismul a fost nu mai puțin o formă a libertății și a victoriei „geniului etern tânăr” În fața psihologiei și artei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
de note sarcastice: - Vezi, Brebane, ce faci cu „vocea” asta!... S-au văzut și cazuri mai distinse care, luându-se după tot felul de voci, au sfârșit la simpaticul spital din Jimbolia... Nu crezi? Ultimele cuvinte au fost acoperite de râsetele dezlănțuite ale colegilor mei, fericiți că „arogantul” ins care citea titluri necunoscute multora sau se retrăgea, cu Încă vreo doi-trei, ascultând de pe greoaiele discuri de ebonită „simfonii și concerte” plicticoase, era pus la punct. (La Jimbolia, o localitate nu departe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
citiți: a) scrisorile trimise către redacție dintr-o revistă cu noutăți? b) un articol despre dezvoltarea orașului? 31. Atunci când alegeți un film, aveți tendința de a selecta: a) filme care explică perioade istorice și condiții sociale? b) filme care produc râsete sau lacrimi? 32. Atunci când vă pregătiți pentru un interviu de angajare, credeți că ar trebui să vă pregătiți să vorbiți mai mult despre: a) realizările dumneavoastră? b) planurile și țelurile de viitor? 33. Dacă trebuie să fiți cazat undeva în timpul
[Corola-publishinghouse/Science/1992_a_3317]
-
și oarecum, poate, din cauza efectului țigărilor și a alcoolului, își lua fiul de subsuori și îl urca pe masa tavernei: «Curaj, Giovannino, fă o predică acestor ticăloși bețivi!», îi spunea. Micuțul repeta din memorie predica duminicală a parohului, provocând un râset lesne de înțeles în rândurile acelei mulțimi îmbătate de vin. Nu aveau de gând să-l umilească și nici să ia în râs religia. Dar, se știe, că vinul face glume proaste! «Trebuie să vă salvați sufletul!», concludea copilul, cu
Sfântul Ioan Calabria : Biografia oficială by Mario Gadili () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100980_a_102272]
-
și mai mare batjocorire între colegi. În jargonul veronez, «velada» (rom. redingotă) înseamnă «cana». Iar meditația era asupra fragmentului din «Evanghelia despre Maria la nunta din Cana (Galileei)». Nu mai lipsea nimic pentru a face să izbucnească răbufniri continue de râsete, care au însoțit întreaga lectură a textului de meditație. Don Calabria povestind acest fapt râdea; dar un văl de tristețe îi încețoșa ochii limpezi, amintindu-și de batjocurile colegilor. Ne mărturisea că a suferit mult. Și nu a fost singura
Sfântul Ioan Calabria : Biografia oficială by Mario Gadili () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100980_a_102272]
-
va știi de minune matematica sau greaca». «Dragul meu și stimatul meu prieten - a spus tânărul profesor cu un zâmbet ironic -, 6 nu pot să-i dau, pentru că a meritat un 7!». Tensiunea s-a schimbat și a răsunat un râset eliberator. Ursuzul don Scapini a făcut gestul de a-și îmbrățișa tânărul coleg, dar s-a limitat să-i dea o palmă prietenească peste umăr: «Vino în seara asta la mine acasă. O să bem împreună un păhărel din faimosul meu
Sfântul Ioan Calabria : Biografia oficială by Mario Gadili () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100980_a_102272]
-
preot, răvășită exclamă: «O, Doamne, nici măcar sfinții nu se mai simt în siguranță!». Iar don Calabria, cu un zâmbet tăinuit: «Păi ce credeți, chiar ieri seară, înainte de a se culca, și-a scos haina!». Și adunarea generală se topea în râsete. Faima de sfințenie care îl înconjura pe don Calabria și teama respectuoasă pe care o impunea determinau surorile să cadă în capcană, atunci când el se făcea prezent cu aceste replici umoristice. Alteori, le punea la încercare în umilința și în
Sfântul Ioan Calabria : Biografia oficială by Mario Gadili () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100980_a_102272]
-
mai mare parte era prost îmbrăcată și murdară. Cei mai mulți aveau o reținere indiferentă, dar cei mai mulți dintre ei manifestau o expresie arogantă, ostilă; puțini arătau iubire, stimă, milă pentru noul preot. Când au apărut cei patru, au fost primiți cu ironii, râsete și o vociferare crescândă; vreo fluierătură și vreo insultă, dintre cele mai nevinovate: „acciacca quei bacherozzi“ [«strivește-i pe gândacii ăia»; bacherozzi este, în dialectul romanesc, porecla disprețuitoare dată preoților, ndr.]. Cât de diferită ar fi fost primirea noului preot
Sfântul Ioan Calabria : Biografia oficială by Mario Gadili () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100980_a_102272]
-
stroboscop în foaier. Un prieten, artistul Tom Sachs, concepuse cutia mare din mijlocul camerei de zi, zbârlindu-se și mârâind la oricine se apropia. Prin difuzoare fixate în exterior se auzea zornăit de lanțuri, ca de altfel și gemete și râsete foarte autentice ale celor morți. Stafii din hârtie albă creponată unduiau prin copaci, iar dovlecii complicat sculptați și viu iluminați punctau poteca pietruită ce ducea spre casă. Și cu toate că era vorba de o petrecere absolut pentru adulți, nu se petrecea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
cineva - fără să fie pe listă, costumat în cadavrul lui Slim Pickins - aștepta nerăbdător în dreptul cordonului de catifea. Îndreptându-mă spre ușa de la intrare, i-am spus lui Pete: „Ai răbdare, vin imediat, frate“, după care i-am tras un râset de fantomă. Kentucky Pete era un dinozaur din anii ‛70 care se încăpățâna să supraviețuiască și cu care îmi făcuse legătura unul din studenții mei. Supraponderal, cărunt, cu plete și cizme din piele de șarpe și un tatuaj cu un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
intrase la școala particulară dorită, liga de fotbal lipsită de sportivitate și un club de carte recent inițiat de cineva - dar când le-am sugerat să aleagă una dintre cărțile mele, am fost amendat cu ceea ce poate fi descris ca „râsete forțate“). Jayne își camufla minunat furia interpretând rolul gazdei șarmante în timp ce eu îl așteptam nerăbdător pe domnul McInerney, care ținea o lectură undeva în oraș și telefonase pentru a i se mai spune o dată care era adresa noastră. La un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
în care artista sărbătorită, domnișoara Guyot, apăru pe scenă, luna se ascunsese definitiv în umbră. Atunci unul din admiratorii artistei avu prezența de spirit să strige în limba franceză: — Pentru întâia oară se vede luna eclipsându-se în fața unei stele. Râsete și aplauze unanime subliniară acest cuvânt de duh. și la epoca pe care o fotografiez acum, politica erea singura îndeletnicire, singura preocupare, singura îndatorire morală de stil mare. De aceea altă viață publică nu erea. Omul care vrea să descrie
Bucureştii de altădată by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1329_a_2712]
-
sub auspiciile consumului „corect”, cetățenesc, ecologic și socialmente responsabil. Simultan, marfa „responsabilă” are drept complement un consum de acțiuni umanitare, succesul de care se bucură tot mai numeroasele gale mediatizate de binefacere cu public, cu starurile și jocurile lor, cu râsete și lacrimi, cu potopul lor de apeluri telefonice și de cadouri. Hiperconsumatorul experiențial plebiscitează megashowurile bunăvoinței, mărturiile emoționante, rockul caritabil, vedetele în slujba solidarității, totul scăldat într-o ambianță festivă și interactivă. Stadiul terminal al consumului se înfăptuiește prin consacrarea
[Corola-publishinghouse/Administrative/1981_a_3306]
-
să râdă. Omul care râde nu mai e un homo festivus, ci, înainte de toate, un consumator de filme, de spectacole de varietăți, eventual mediatice. Ceea ce nu l-a împiedicat pe Paul Yonnet să vorbească despre o epocă „deosebit de bogată în râsete sonore”39. Dar despre ce fel de râs e vorba? Desigur, nu despre râsul comunicativ, nestăvilit, despre râsul de sărbătoare și gesticulațiile lui intempestive. Pentru a-și susține teza, Paul Yonnet avansează statistici, rate de audiență ale emisiunilor de televiziune
[Corola-publishinghouse/Administrative/1981_a_3306]
-
costelivi care se aflau prin preajmă erau chemați de chefliu, care se arăta foarte binevoitor împărțindu-le biscuiți și uneori întărtându-i. Lasă câinii în pace!se aude strigătul patronului acelui restaurant. Unde te crezi? În autocar, răspunde chefliul prompt în râsetele celor din jur. ─ Vezi-ți de treaba ta! Și tu de cei câini, că uite cum arată. După cele două ore de așteptare, a sosit în sfârșit și autocarul mult așteptat. Am urcat în el având o nouă nemulțumire. Nu
7 zile ?n Grecia by Victoria D. Popa () [Corola-publishinghouse/Memoirs/84081_a_85406]
-
socialiste“, România liberă, 23 iunie 1989) CAZIMIR Otilia Otilia Cazimir nu râde galben (nota V. I.) „Și așa cum te-am visat, cutezătoare Ți-ai prins în pletele de aur ca pe o floare O purpurie delicată stea, Și râzi cu râset de lumină, țara mea.“ („Ziua Republicii“, Gazeta literară, 1 ianuarie 1960) CĂLIN Liviu „Îndemnurile și aprecierile tovarășului secretar general al partidului privind misiunea nobilă a făurarilor de cultură amplifică în fiecare dintre noi sentimentul patriotic, credința de nestrămutat în destinul
Antologia rușinii dupã Virgil Ierunca by ed.: Nicolae Merișanu, Dan Taloș () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1362_a_2727]
-
special din Israel, care a povestit că ați fost vecini în Fălticeni, copii fiind, cât erați de fericiți, cum vă jucați cu alți copii, chiar la un moment dat ați avut și râie... ne povestește Doamna, acest amănunt a stârnit râsete în sală; cum era pe atunci, la Fălticeni? A însemnat un contact revitalizator cu viața normală într-un oraș cu flori și bucurie. A fost și primul "iarmaroc" pe care l-am văzut, la 20 iulie, de Sfântul Ilie, o
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1456_a_2754]
-
și Pere examinează atent tot felul de potențiali pereți pentru potențialul meu dormitor, timp în care eu cu englezoaicele rămânem studiind lumea înconjurătoare din camionetă. Apare un băiat cu ceva mișcător în brațe, are loc o discuție agitată cu ceva râsete, apoi Alfonso vine la noi și depune un animăluț ciudat pe podeaua camionetei. Un armadillo!! exclam încântată, amintindu-mi unul din episoadele din Friends în care Ross se costumase în armadillo din lipsă de costume de Moș Crăciun. Armadillo-ul este
Chemarea Călătorii în lumea șamanilor amazonieni by Ingrid Daniela Cozma () [Corola-publishinghouse/Memoirs/821_a_1747]
-
culoare portocalie. O invită să stea o vreme pe culoar ca să se reculeagă. Se reculege o clipă sau se preface. Și, apoi, e sătulă de asta, se simte rău, bate la o ușă, la întâmplare. De dincolo se aud voci, râsete și zăngănit de tacâmuri. Un șef de sală, în frac negru și vestă roșie, apare în prag cu un aer năuc: "Ssst! Nu e voie! Invitații sosiți din Israel sunt deja la masă. Au făcut deplasarea special pentru inițierea dumneavoastră
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
sine. Vrei să repeți în fața lui Nicolae ce mi-ai spus mie, el se pricepe la muzică și-mi cunoaște capacitățile intelectuale. Pentru voi doi n-o să fie cine știe ce să mă luminați. O discuție pasională despre muzică se angajă în râsetele și buna dispoziție ale celor trei bărbați. Tocmai își terminau aperitivul când ușa s-a deschis cu zgomot. Un câine mare, negru înaintă până în mijlocul sălii. Salută pe toată lumea, în dreapta și-n stânga, dând vesel din coadă. "Hector, nu ți-
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
degerate de anul trecut?" Caterina ridică mâna ca să ceară liniște. "Vreau să-ți explic: eu am tricotat mănușa propriu-zisă și Lillișu, degetele. Afară de degetul mic care reclamă răbdare și minuție și care e opera lui Nel. E o lucrare colectivă!" Râsete, aplauze, mulțumiri. Fremătând toată, Nel îl îndemnă iar pe învățător: Desfă și al doilea pachet, desfă-l! În al doilea pachet era opera Panaiotei, o căciulă passe-montagne, tricotată din aceeași lână ca și mănușile. Firește, femeile se înțeleseseră între ele
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
amabilitate sa intrăm, fiind considerați ca făcând parte dintr-o delegație regională spaniolă, care tocmai e sărbătorită la umbra unei verande impunătoare. Cred că am sosit după ce se rostiseră cuvântările de protocol. Acum răsună muzica - ritmuri iberice -, se aud exclamații, râsete și pot fi văzuți oameni la costum și cravată care se îmbrățișează și discută cu voce tare. Femeile sunt mici de statură și grase, îmbrăcate în culori aprinse. Suntem serviți cu bere și creveți. E minunat, mai ales berea rece
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
de cele mai multe ori, neputincioase, prin forme de manifestare din cele mai diferite: bubuiala drăcească ce răzbate din mașini și din localuri, claxoane pline de nervii unor “personalități” nebăgate de nimeni în seamă, mașini parcate pe trotuare sau aiurea pe carosabil, râsete, urlete și înjurături debordate cu sfidare oriunde îi apucă pe acești detracați aruncați năprasnic de cine-știe-unde pe această lume. Am văzut oameni în vârstă și copii umiliți, jigniți și îmbrânciți pe stradă, în plină zi; am văzut oameni înjurați pentru
Decalogul şi Codul Penal Românesc by Răzvan Badac () [Corola-publishinghouse/Law/100965_a_102257]