1,471 matches
-
Mi s-a întipărit pe memoria retinei apariția ei, cu statura-i impunătoare, din actul întâi al operei Carmen de Bizet. Tânără, înaltă, zveltă, cu ochii mari, apărând brusc, privind de sus din capul scării (în decorul scenografiei Hristofeniei Cazacu), scrutând cu o privire aruncată șiret, cobora agale, cu atenție prefăcută, călcând atent pe fiecare treaptă! Nu scăpa însă cu privirea pe nici unul din soldații ce o urmăreau încremeniți de emoție. Cu o smucitură bruscă a capului către Don Jose, părea
PANORAMIC ARTISTIC (consemnări de regizor) by MIHAI ZABORILĂ () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91815_a_93193]
-
pe care aflasem că îi ocrotește. Tonul era atât de familiar, încât nici unul nu părea complexat că discută cu asemenea personalitate. De altfel, în dimineața aceleiași zile (când sufocat de emoție am trecut pe lângă tabloul lui George Enescu care te scrutează cu privirea de cum pătrunzi în imensul culoar care duce spre biroul directorial) am sesizat și un alt moment emoționant care îi definește trăirile. Întâmplarea a făcut ca să întâlnim, în biroul care este laboratorul de gândire al maestrului, mai mulți români
PANORAMIC ARTISTIC (consemnări de regizor) by MIHAI ZABORILĂ () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91815_a_93193]
-
turbulentă și exhibiționistă. Citindu-l, îl înțelegem mai bine. Ion Cristofor este preocupat, obsedat chiar de ideea și soarta poetului, despre care cultivă o imagine mai curând sumbră, profund interiorizată, plină de gravitate și de neliniște. Deloc convențional, Ion Cristofor scrutează drama poetului și a poeziei cu luciditate și cu talent evident". Cum v-ați caracteriza? În principiu nu cred că aș avea multe de adăugat portretului pe care Adrian Marino mi l-a făcut. Sigur e că am evitat mereu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1456_a_2754]
-
spuneți, se definește sunt, cred, în paginile Jurnalului meu, atâta cât am editat până acum (două volume apărute, al treilea sub tipar). Nu sunt decât un personaj de plan secund, un "martor". Nici nu sunt eu în măsură să mă scrutez public; să mă exhib încă mai puțin. Dintre toate portretele acestui "personaj", cred că cel mai izbutit mi l-a creionat Dan C. Mihăilescu, al cărui spirit "muntenesc", sagace și vitriolant, îl gust cu deliciu în fiecare pagină a lui
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1456_a_2754]
-
Curios, Marele Vecin nu reclamase insula. Vigilența sporise cu atât mai tare. Acostară pe insula devenită peninsulă, sub un soare radios. O patrulă raportă că nu era nimic de semnalat și își continuă rondul. Se îndreptară spre port, de unde era scrutată în permanență cu binoclul câmpia monotonă de dincolo de Nistru. Rapoartele de peste noapte și cele din zilele precedente nu semnalau nimic deosebit. Totul părea calm. "N-are importanță, e ca și cum Marele Vecin și-ar întinde mâna ca să-și însușească o bucățică
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
să poată duce sarcina ideală a cărei importanță o celebra poemul vremurilor noi. Când a ajuns la Moscova, după o lungă și penibilă călătorie cu trenul, s-a prezentat în fața unei alte comisii care i-a examinat dosarul, i-a scrutat expresia redusă la esențial și a decis: la Leningrad! A crezut că auzise chiar: bună pentru Leningrad! A luat așadar, în aceeași seară, trenul împreună cu restul grupului, încă uluită de această selectare enigmatică. Au ajuns la destinație dimineața, foarte devreme
by Georgeta Horodincă [Corola-publishinghouse/Memoirs/1098_a_2606]
-
1944 a abatelui Lacaze în fața orgii sale; un cap al lui Crist executat de sculptorul Michel Ciry, cu dedicație. Tot aici, se află un mare dulap în care stăpânul casei își rânduia manuscrisele, colecțiile ziarului l’Express ș.a.m.d. Scrutez acele interioare venerabile, înnobilate de prezența unui spirit ales, și mă gândesc la valoarea unei existențe umane perpetuate în obiectele ce i-au stat în preajmă. Gândul acesta are ceva anihilant în el pentru un om care le privește după
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
să amestecăm literatura cu realitatea care a făcut-o posibilă dacă nu vrem să devenim niște umbre, dacă mai ținem la propria identitate. VASILE GÂRNEȚ: Petrecem mai multe ore la Malagar. E o vale mare în față, pe care a scrutat-o de atâtea ori, cu siguranță, și François Mauriac. Mulți colegi se întind pe iarbă cu o plăcere cvasianimalică: o exultare a instinctelor, dorința de a reveni la sânul naturii-mamă, de a te simți, măcar pentru o bucată de timp
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
peisaj splendid, pe care îl admirăm și de la nivelul doi al Turnului (115 metri), unde poți urca numai cu liftul. Renunțăm să ne mai aventurăm și la platforma a treia, situată la 274 de metri înălțime, loc din care poți scruta împrejurimile - în zilele cu o foarte bună vizibilitate - pe o rază de 70 km (cel puțin așa scriu pliantele turistice). Și totuși, imaginea Parisului noaptea, contemplată de pe colina Montmartre, m-a impresionat mai mult. Priveliștile văzute din Turn au, în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
Trenului nostru. Din păcate, și singura, pentru că San-Sebastian a ieșit ulterior din calcul. Istoria Spaniei pare o spectaculoasă succesiune de înălțări și prăbușiri. Cum priviți dumneavoastră destinul Spaniei? - Aș vrea să-mi permiteți să vorbesc puțin despre trecut, înainte de a scruta viitorul. Eu fac parte dintr-o primă generație de spanioli, care n-a fost obligată să sape tranșee. Sper mult ca acest lucru să nu se întâmple nici de-acum înainte. Istoria țării mele este prea lungă și complexă pentru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
Moscova, Minsk, Brest, Varșovia, Berlin. Vestul și Estul, două fețe ale aceluiași continent, se reflectă în jurnalul celor doi autori ca într-un joc de oglinzi paralele. O lume a contrastelor politice și culturale, întinsă de la Oceanul Atlantic până la Golful Finic, scrutată c-un ochi critic, „irigată” de imaginația artistică a martorilor-călători. Europa de la fereastra vagonului reprezintă documentul unei experiențe umane și spirituale de neuitat. PAGE PAGE FILENAME \p D:\microsoft\docuri nefacute\Europa de la fereastra vagonului.doc PAGE 5
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
albaștri. în schimb, privirea i s-a concentrat deo dată asupra mea, pânditoare și scormonitoare. Mă apasă privirea ei, parcă a simțit că inventez și, cu cât mă forțez să vorbesc, cu atât nu mai știu ce să spun. Mă scrutează ca pe o ființă necunoscută, pe care nu o poate desluși și pe care încearcă în van să o priceapă. — Azi, în schimb, am stat acasă, bâigui. Mi-a fost lene de dimineață, am citit, am făcut niște exerciții la
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
ca de mort, și ochii (la fel de cenușii ca ai lui Eduard) par desenați într-o formă grotescă, din cauza pleoapelor căzute care îi acoperă aproape de tot. Mai întâi am un reflex de respingere. Dar, apoi, tocmai figura lui lugubră, care mă scrutează lipsită de orice speranță, mă face să-l simpatizez, așa, dintr-un fel de solidaritate neașteptată. 6. Ce zi bizară am avut, Edo! Aseară, după întâlnirea din parc cu Bobo, m-a sunat Eduard și m-a invitat la el
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
Clarei, își reluă, imperturbabil, pendularea pe dig. Clara se uită la ceas, apoi coborî cu un oftat de pe piatră. Era destul de târziu și trebuia să ajungă neapărat la galerie, doar de asta venise la mare. Pescărușul îi aruncă o privire scrută toare și apoi se înălță în aer, plutind cu aripile întinse înspre larg. Clara îi urmări cu atenție zborul, până când pescărușul dispăru într-un nor care păru să ia de îndată forma unor aripi mari și albe. Intră în galerie
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
cu el. încă nu se dezme ticise, nu putea pune un semn de egalitate între Bobo cel din urmă cu douăzeci de ani și bărbatul impunător și distant care ședea în fața ei pe taburet ca pe un jilț și o scruta cu aceeași încordare cu care mai devreme o scrutaseră figurile de pe pereți. Chipul lui Bobo se însenină dintr-odată. — în cep să te recunosc, spuse el, ridicându-se de pe tabu ret. Mi-era teamă ccă o să dau ochii ccu o
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
pune un semn de egalitate între Bobo cel din urmă cu douăzeci de ani și bărbatul impunător și distant care ședea în fața ei pe taburet ca pe un jilț și o scruta cu aceeași încordare cu care mai devreme o scrutaseră figurile de pe pereți. Chipul lui Bobo se însenină dintr-odată. — în cep să te recunosc, spuse el, ridicându-se de pe tabu ret. Mi-era teamă ccă o să dau ochii ccu o cu-coană de care o să mă întreb cum dracului
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
spre Bobo și continuă, opintit: După cât de ceremonios vorbea mustăciosul ăla despre tine, presupun că ești faimos și că ai avut multe expoziții, ai călătorit prin străinătate... Cred că sunt toți mândri de tine, mai ales fratele tău, care ne scrutează atent din tabloul ăsta... îl scormonea pe Bobo cu o privire intensă în timp ce el con tinua să o contemple tăcut. într-un târziu, Bobo își lăsă ochii în jos și se așeză înapoi pe taburet, cu capul plecat, sorbind cu
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
nu a trecut neobservată. Dar poate că sunt alții cu nevoi spirituale mai mari. A răsmas așa de puțin timp. Nu-i poate primi pe toți. ă Pe mine o să mă primească, spuse Ievgheni Nicolaevici Ulitin brusc. Fratele Innochentie îl scrută pe Ulitin cu atenție. ă Poate că o să vă primească, spuse el încet după o vreme și ieși. Nu-i chair așa de sărac cu duhul, gândi Ulitin. Boierul îndesat îl apucă de braț. Văzuse ceva în privirea tânărului. ă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
foarte ușor de bucluc. Văile acestea sunt pline de povești îngrozitoare cu oameni pierduți pe timp de viscol. Dar ia stai... parcă s-a auzit ceva. Își lipi un ochi de o porțiuna mai dezghețată a geamului și încercă să scruteze întunericul de afară. Un timp nu se auzi decât țăcănitul regulat și impasibil al ceasului de masă. - Cred că mi s-a năzărit nu e decât vântul acesta turbat. Pe o viforiță ca asta nu-i greu să țise pară
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
creștinismului, acest lucru nu m-a deranjat. Ultima întrebare a lui Faroald a fost nemiloasă. - Stiliano, m-a întrebat cu ochii întredeschiși, tu, de fapt, ce crezi? Am simțit privirea lui Rachti cântărindu-mă și pe cea a lui Rotari scrutându-mă cu nerăbdare; pentru cel dintâi eram încă o enigmă, în timp ce pentru cel de-al doilea eram învățătorul, care, având datoria să fie călăuză, nu putea să fie el însuși debusolat. La început am încercat să mă fofilez. - Trăiesc în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
de perle și geme, pe degete, multe inele. Chipul îi era un cerc molatic cu buze prea cărnoase, date cu negru. Era aproape cu desăvârșire chel. Surâdea, arătându-se încântat că ne veda. M-am uitat în jurul meu și am scrutat chipurile oamenilor de rând veniți să caște gura, ciudat de tăcuți. Ne fixau cu pizmă, șușotind între ei. Gregorio ne-a spus: - Fiți bineveniți, nobili longobarzi! Avea mușchii încordați și încerca să nu-i scape nimic. Am observat doi funcționari
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
dădea într-o pădure din ce în ce mai deasă și mai întunecată. Mergea în fața noastră, încet, dar cu pași mari și statornici. Când și când se oprea, ridica o mână ca semn să nu mai facem zgomot, cu toate că nu vorbeam, ciulea urechile și scruta împrejurimile încercând să vadă dincolo de desișurile arborilor. Opririle nu erau scurte. Felul acesta al lui precaut de a înainta părea sigur și, deoarece ajunseserăm de două ori la o răscruce unde alesese drumul de urmat fără să stea pe gânduri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
ornamentele dăruite de papa Onoriu. Ceea ce frapa cel mai mult era ferecătură în argint bătut ce îmbrăca în întregime altarul cel mare, deasupra căruia se aflau două candelabre de aur. Însoțitorii mei romani erau mișcați de atâta splendoare. Oștenii longobarzi scrutau toate cele cu expresia celor care în sfârșit descoperă unde sfârșiseră bogățiile de care fuseseră lipsiți. Eu, după ce văzusem Sfânta Sofia, eram dezamăgit. - Până sosește Sanctitatea Sa apostolică, doriți cumva să vă rugați la mormântul Sfântului Petru? m-a întrebat Pompeianus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
realizarea unor proiecte de tip comercial - comenzi - cum ar fi de exemplu studiul orientării antenei primului satelit pentru comunicații - Telstar. Însă, pe lângă aceste sarcini de serviciu Penzias și Wilson au primit permisiunea să folosească în timpul liber instalațiile laboratorului pentru a scruta cerul în vederea detectării diferitelor surse radio. Ei și-au concentrat atenția asupra așa numitului „zgomot” care însoțește întotdeauna un semnal util. Ar trebui ca „zgomotul” să fie cât mai mic pentru ca semnalul util să nu fie „înecat” în zgomot. Cei
Din viaţa, activitatea şi gândurile unui profesor by Mihai TOMA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101007_a_102299]
-
plecaseră acasă, și-atunci, unde fusese Tenzo până acum? Și de ce? Era Îmbrăcat altfel decât Înainte. Purta sandale Împletite din paie, pantalonii săi largi erau suflecați și legați la spate, iar, la cingătoare, avea prinsă o sabie mare. Ochii săi scrutau Împrejurimile cu o expresie aprigă, de uliu. Oricine Îl vedea și-ar fi dat seama Într-o clipă că umbla să omoare pe cineva. Tenzo se apropie de poartă și, În același moment, oamenii care așteptau afară se ciocniră de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]