1,020 matches
-
dar care, în adâncul sufletelor noastre, credeam că nu va mai veni, crezuserăm că vom reuși să o transformăm în mii de poveri micuțe, iar uimirea aceasta ne legase atât de puternic, încât încă mai simțeam în birou răsuflarea lui stânjenită, mă apropii din nou de fereastră, în fața ochilor revăd privirea lui, dâra argintie lăsată de mașina sa în timp ce pleca de aici, iar durerea acestei oportunități pierdute parcă mă mușcă de gât, și în clipa în care îmi întorc privirea, ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
ce se întâmplă cu mine, nu reușesc să spun absolut nimic, iar el zâmbește, ce ai pățit, Naama, lui Hava nu i s-ar fi întâmplat așa ceva niciodată, sunt sigur că Hava știe întotdeauna ce anume să spună, eu râd stânjenită, din nou familiaritatea aceasta instalată între noi, dar mai este un lucru care ne leagă, cel din pricina căruia mă aflu aici, cea pe care o reprezint eu acum. Ce să îi spun, mă frământ eu, să îl îndemn să își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
lui de mâncare, cu rămășițele alegerilor lui, buzele lui respiră în urechea mea, nu fugi de mine, Naama, șoptește, nu îți fie teamă, dacă ai îndoieli, nu se va întâmpla nimic, nu vreau decât să te văd pe covor. Privesc stânjenită covorul, cum voi ajunge pe el, dar el se așază încetișor și mă trage după el, culcându-mi membrele unul după celălalt, cu mișcări precise, îmi împrăștie părul în jurul capului, o dorință inocentă pornește din el, ștergându-mi inhibițiile, admirația
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
de strigăte care se apropie și-l înconjoară într-o clipită. O mie și una de nații sub o mie și una de înfățișări îl roagă viermuind în jurul lui ceva. Ce? Să cumpere. Ce? N-apucă drumețul, amabil și ușor stânjenit, să cumpere o acadea de-o para sau, mă rog, o chiftea, că, techer-mecher, cu o temenea, i se oferă halva, baclava, ciulama, beizadea, iofca, peltea, pafta, zalhana, cafea, cherestea, mucava, mușama, musaca, dușumea, macara, telemea și brânză. Comerțul e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
că o să mă înnebunești de-a binelea - făcu Sima-Vodă, apoi se plecă spre călugări; Iertați-mă că vă-ntreb, cruciulițele ce le purtați la gât sunt de aur? — De aur, da - zise Metodiu zăpăcit. — Nu vede bine până acolo - zise stânjenit Sima-Vodă, arătând spre Alfred - și de-asta v-am întrebat... nu vă fie cu supărare... ca toate păsările, e atras de lucrurile strălucitoare... în sfârșit... cred că înțelegeți... Se lăsă o tăcere penibilă. Primul care o sparse fu vistiernicul Ximachi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
Piațeta era pustie: doar pe treptele hanului se vedea șezând și ținându-și capul în palme un om; după haine, părea a fi chiar hangiul. Când se apropiară băgară de seamă că omul plângea de ți se rupea sufletul. Tușind stânjenit, Metodiu zise: — Ave, homine! Morituri te salutant! — Proșe pane - răspunse hangiul, ștergându-și lacrimile și ridicându-se. Vru să suie treptele spre intrare, dar un nou acces de plâns îi zgudui umerii și cei doi călugări trebuiră să-l sprijine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
pe o porțiune destul de întinsă - zise Metodiu. Au încurcat toată cânepa. — Și la noi, în primăvară - se auzi glasul subțire al Malgorzatei - a dat gălbeaza în oi, dar le-am tuns cu tata și ne-am scos pârleala. Zbignew tuși stânjenit, iar pan Bijinski se uita triumfător spre doamna Potoțki, ca și cum ar fî vrut să-i spună: „Ei, vezi cum se exprimă noră-ta?”. — într-adevăr - zise Metodiu, voind să treacă peste momentul jenant - trăim vremuri grele. Episodul 126 îNVĂȚĂTURILE LUI
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
o măslină, cașcaval, piper și două-trei scobitori s-ar găsi pe-aici, jupâne? - zise el strâmbându-se nițel de tăria rachiului. S-ar găsi - răspunse grecul. — Totul pe un platou așa, mic, fără deranj mare. Și nu mai fiți așa stânjeniți, că, vorba aia - surâse larg otomanul - doar n-au dat turcii. Georgios se înclină și dispăru în cală. — Să trăiască Imperiul Otoman, părinte! - zise tare turcul ridicând plosca. — Poftim? - tresări Metodiu ce se uita spre Orșova. — Matale ești surd sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
dar sigur că nu îi puteam spune ei asta. Ți-a spus cumva Geneviève că a decorat ea casa? a întrebat Suki cu același ton ostil. Nu trebuia să spun nimic ca ea să continue să vorbească, doar să par stânjenită. —Doamne, știam eu! Din cauza asta nu am reușit niciodată să-mi fac o firmă de design interior - sunt sigură că le-a spus tuturor că ea a aranjat casa. ceea ce e complet fals eu am făcut chiar și finisările la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
a trecut pe lîngă mine, adierea provocată de mișcarea ei risipi mirosul de petrol lampant, dar o mireasmă de cosmetice mai dăinuia În jur. Imaginea ei Însă Începuse să se mai șteargă și-mi deveni, oricum, neclară. Parcă mă simțeam stînjenit. Am mai respirat o dată adînc și după ce m-am asigurat că nu mirosea nici a tutun, nici a bărbat prin casă, mi-am aprins o țigară. Am ridicat colțul feței de masă care atingea dușumeaua și am privit atent să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
primul rînd chibriturileă — Ce? — Cutia... O cutie cu chibrituri plină doar pe jumătate... luată de la cafenea. Era În buzunarul .hainei de ploaie Împreună cu un ziar cu comentarii sportive. — Aha!... Expresia feței i se schimbă brusc. Privind-o din nou, oarecum stînjenit, mi-am dat seama că nu-mi place deloc. Era foarte calmă și stăpînă pe sine. ZÎmbetul ușor, aproape indescifrabil, parcă-i era lipit de chip... Părea să exprime o oarecare mulțumire legată de dispariția soțului ei... Sau poate că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
deci era stăpîna. Dar, mai Întotdeauna, privirile Îi erau ca ale unui cîine ce-mi cerșea mila sau În cel mai bun caz zîmbea servil, ca și cînd s-ar fi simțit vinovată. În asemenea momente, ca să nu se simtă stînjenită, chicoteam eu, la fel de servil pentru că așa consideram eu că sînt oamenii: le place să le arăți că te scalzi În aceeași mocirlă. Deoarece În inimile noastre noi nutrim gîndul secret că totul e mizerie pe lumea aceasta... Ne redobîndim respectul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
și coborî din nou ochii asupra ziarului. — Nu prea sînteți aglomerați aici... aveți mult timp liber... — Poftim? răsună vocea sinistră a fetei. Își Îndepărtă radioul de la ureche. Din comportarea ei, aveai impresia că i-am jucat eu o festă. Deși stînjenit, imaginația-mi prinse aripi. Îmi trecu supărarea. Parcă eram sub un duș cald și simțeam nevoia să mă eliberez de șoc, să mă relaxez, să rîd ca un idiot. Cred că am și rîs puțin. Cu privirile ațintite asupra fetei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
și nici nu țin să mă pun bine cu nimeni. — Ce albastru e! exclamă amuzat elevul de gimnaziu Îmbrăcat În uniformă, privind cerul. Urmărindu-i privirea, colegii lui inspirară adînc, cu gurile căscate și cu ochii Întredeschiși, de parcă se simțeau stînjeniți. — Zău, băieți! E tare albastru! Dar pe măsură ce albastrul se adîncea, vîntul se intensifica și băieții-și țineau poalele paltoanelor cu servietele. Cu mîinile libere, au apucat borurile căciulilor și le-au fluturat În vînt așteptînd să se ridice bariera. Exact
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
lucrurilor și șoferii au Început să-și stînga luminile. Dar interiorul localului era și mai luminat și se putea distinge totul foarte bine, prin țesătura rară a draperiilor Cameliei. Localul, care păruse Întotdeauna părăsit și pustiu, făcîndu-mă să mă simt stînjenit, era acum animat, plin pînă la refuz de umbre negre. N-am făcut decît să schimb data din raport În loc de 14 am scris 15. Cei dinăuntru nu vedeau afară prea bine și de fapt toată lumea era cu fața la tejghea, fiecare preocupat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
ce se Întinde dincolo de curbă, pe care ar trebui să-l știu ca-n palmă, la fel de bine ca această fîșie de drum ce se Întinde În fața ochilor mei acum. Și cu toate acestea, nimic nu mă făcea să mă simt stînjenit. Dacă mă gîndesc bine, Îmi dau seama că mi s-a mai Întîmplat să am cîte un lapsus. Ia să aștept eu puțin! Aveam senzația că mi-am pierdut vederea și că mi-a dispărut simțul distanței pe cînd fixam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
ori sunetul pe care Îl scoase mai Înainte cu buzele. Habar n-aveam dacă Îi dădea vreo semnificație sau nu. Am așteptat, totuși, o clipă să-mi vorbească. Mi-a zîmbit În chip de scuză și m-am simțit tare stînjenit. Pistruii de pe obraji se potriveau foarte bine zîmbetului ei. Chiar de mai Îmi zîmbea o dată n-aveam ce face. A trebui să existe cuvinte Înaintea zîmbetelor... M-a făcut să-mi dau seama că, de fapt, eu am fost cel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
a spus Cărtărescu, mărturisind că nu se simte prea bine stând în fotoliu, în timp ce pe margine atâția oameni sunt în picioare. „Și la biserică stăm în picioare“, a spus o femeie, dar replica sa a sporit jena scriitorului care, vizibil stânjenit, a precizat doar că respinge o astfel de alăturare „enormă“... Și a citit. Trei pasaje de la începutul Orbitorului, în limba română; apoi un fragment în germană, în lectura traducătorului. Au urmat întrebări și discuții, și mărturisiri care făceau plăcere nu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2207_a_3532]
-
pe sine, insistând pe ideea că unele texte le-a scris de parcă i-ar fi fost dictate din cosmos: „Viața cu un idiot a fost scrisă de mine, dar nu am scris-o eu. Când o citesc uneori mă simt stânjenit. Cartea e mai mult decât mine“. Erofeev a dezvăluit la Sibiu și incredibila poveste a „sertarului“: „Viața cu un idiot a fost scrisă în timpul URSS, în anii ’80. Am arătat-o unui coleg, care mi-a zis că e o
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2167_a_3492]
-
actriță britanică, născută în România, cum scrie pe Internet. Sunt româncă, voi continua să lucrez aici, iar asta e o alegere profund personală: suntem cu toții cetățeni ai lumii. La Londra sau oriunde în străinătate, ți s-a întâmplat să fii stânjenită de faptul că ești „actriță româncă“? Nu. Sunt mândră de țara mea, de poporul meu. N-am fost niciodată surprinsă sau privită astfel. Am lucrat în Franța și în Anglia până acum, iar în aceste două țări valoarea nu ține
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2167_a_3492]
-
-și împărtășească povestea vieții. De regulă, este nevoie de cineva care să asculte sau să manifeste interes pentru povestirea vieții lor și ei vor profita bucuroși de această ocazie. Pentru cei care ezită să-și spună povestea vieții, fiind intimidați, stânjeniți, rușinați sau, pur și simplu, simțindu-se nesiguri și stânjeniți în această situație, iată câteva dintre numeroasele beneficii care pot rezulta din împărtășirea povestirii proprii celor care sunt dispuși și capabili să reflecteze asupra conținutului și evoluției acesteia: se obține
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2130_a_3455]
-
limbajul verbal și non verbal, încât să nu fie intimidant și/ intruziv. În același timp, va fi atent la starea persoanelor evaluate, având grijă să detensioneze atmosfera, dialogând cu o atitudine agreabilă, exprimând atenție, interes față de elevi. Elevii tensionați sau stânjeniți vor beneficia de o atenție specială. În cazul în care dispoziția acestora poate interfera cu performanța necesară pentru parcurgerea integrală a probelor, în special a celor aptitudinale, elevii se pot simți forțați, invadați, de aceea este recomandată amânarea evaluării. Neputința
Ghid de bune practici in orientare si consiliere profesionala by Ana Maria Hojbota () [Corola-publishinghouse/Administrative/1125_a_2376]
-
nu pleca, spune el încet. Hei, dacă nu-ți place muzica, o să schimb CD-ul. Ce-ți place? Jazz, R&B, country sau western? Râd, în ciuda a ceea ce simt. Ce altceva aș putea face? — Nu e muzica de vină, spun stânjenită. Doar că... păi, nu sunt prea sigură ce caut aici. Ei bine, nici eu, ridică el din umeri, așa că suntem doi cu aceeași dilemă. Adică, eu știu că sunt aici pentru că aici locuiesc. Dar... Vocea i se stinge încet. —Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
liliac alb. Nu am schimbat nici o vorbă și totuși a doua zi m-am trezit cu el ținându-și roibul de căpăstru în cadrul portalului dărâmat de ruși. Emoția amândurora era în afara cuvintelor, în afara gesturilor. După o lungă tăcere a rostit stânjenit : "Am primit ordin de încartiruire a plutonului meu în conacul Racoce. Cineva m-a îndrumat încoace." Dominată de o emoție ce nu puteam să o stăpânesc, fără să spun o vorbă, l-am condus în conacul care cu până câteva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
găsise necesar un scurt intermezzo casnic, în mijlocul acelui atac brutal, cu argumente dintre cele mai spinoase. Figura îi era dintr-odată foarte ușurată, oftase, dăduse ochii peste cap în semn că nu se petrecuse de fapt nici o tragedie. Carmina tăcea stânjenită, era greu să se smulgă din blocajul psihic survenit odată cu intrarea celor doi profesori în casă, dar, oricum, i se părea imposibil ca micuța Nina să poată presta un asemenea travaliu casnic, să șadă adică aplecată deasupra căzii, învăluită în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]