2,316 matches
-
în gara Ungheni să-și facă loc pe acoperișul unui tren arhiticsit, care pufăia des și se târa spre interiorul țării. Când m-am văzut în mijlocul lor nota el părinții și-au făcut cruce! M-au îmbrățișat! Și-au răsuflat ușurați...!" Dar calvarul, pe care-l credea sfârșit deși atunci nu bănuia abia începea... După sfâșierea teritorială a țării dinspre răsărit și nord-est la 28 iunie 1940 s-a declarat doliu național în toată țara; tricolorul flutura în bernă, în toate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
afirmate mai adăugăm că obiceiurile consolidate au efectul că „mecanizează” acțiunea, mărind astfel succesul: nu mai este imperios necesar ca fiecare să găsească soluția problemelor, oricând și oricum; calea este deja stabilită dinainte În totalitate. Acțiunea este schematizată fiind astfel, ușurată și asigurată. Iar comportamentul va fi adecvat scopului, cel mai potrivit, În condițiile conservării vieții individului. După cum instinctele au În ele Însele garanția de a fi În acord cu condițiile de viață ale speciei, la fel și obiceiurile. De precizat
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
autorilor străini, făcând așa fel Încât, cele mai importante dintre ele să devină realmente accesibile tuturor celor care vor să se instruiască, grație bibliotecilor publice și altor instituții apropiate”. Giorgio del Vecchio releva, Într-o perspectivă deschisă, liberală că trebuie ușurate, facilitate, pe cât este posibil, reuniunile, Întâlnirile, cât și asociațiile internaționale Între toți cei care se consacră unei aceleiași științe, de asemenea, călătoriile și sejururile, prin mijlocul subsidiilor acordate oportun, În vederea studiilor, tinerilor cel mai bine dotați. Filosoful nu ignora și
Giorgio del Vecchio – filosof al justiţiei by Vanda VLASOV () [Corola-publishinghouse/Law/1275_a_2210]
-
ar fi putut fi observat de ăia, așa că a fumat în baia băieților, sperînd să nu fie prins, să nu se mai adune și alte probleme în teancul deja prea greu. Din fericire, n-a fost cazul. Radu a răsuflat ușurat după ce-a trecut de un prof care se luase de el pentru o prostie, cică de ce mai era pe hol cînd se sunase de vreo cinci minute, și se apropiase primejdios de hainele lui mirositoare. Bine că ăla n-
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
era la fel de surprins de reacția lui Cornel. Doar s-a uitat furios la Cornel. Apoi a plecat. Unde te duci? a spus doamna profesoară. Nu s-a terminat ora. Mă duc la o țigară. A îmbrîncit-o pe drumul spre ieșire. Ușurat, Cornel a pus scaunul jos și s-a așezat la loc. Se simțea bine că săvîrșise o faptă de vitejie și sărise în apărarea eroinei lui, totuși genunchii și brațele nu-i încetau din tremurat. S-a așteptat ca, în
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
voi împlini cincizeci de ani, în august, pe 16. Asta s-a petrecut într-o duminică, pe la ora două, după ce am stat în corpul mamei care nu m-a dorit și care, văzând că m-am născut moartă, a răsuflat ușurată. Dar către seară cel nou născut a înviat, dând tuturor o lecție de iubire. Din anul greu 1942 n-am trăit decât patru luni și jumătate. Dar eram un copil de duminică și, deși era întuneric în lume, exista multă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
cum văzusem că se face aici, în Suedia, și chiar peste tot în lume. Dar nu mă înduram. Fanny (Kempe) vroia să-i tai o bucată de pește, dar, deodată, peștele s-a ridicat, scăpând, zburând în aer! Am răsuflat ușurată privind solzii de argint ai peștelui, spunând că era un somon, rudă cu cel sculptat la Stadshuset (primăria orașului) în piatră. Era chiar istoria fondatorului orașului, existând și în faldurile secrete ale memoriei misterioase. Astfel îmi vorbește Mnemosyne și mie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
trebuia să fim în sala de ședință. Într-o dimineață, eu și primărița ne-am trezit după ora nouă. Ne-am îmbrăcat în fugă și am alergat spre sălile de ședință. Tiptil, ne-am strecurat în sală și am răsuflat ușurate crezând că nimeni nu a știut de incident. La sfârșitul instruirii, când ne pregăteam să plecăm acasă, am primit câte un plic în care era o notiță prin care ni se aducea la cunoștință că în acea zi avem tăiate
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
fost scurtă, iar aceasta a ieșit veselă din birou destul de repede. Ultima a intrat, zâmbitoare, Rucsanda, învățătoarea. După câteva minute, fără a-mi da vreo atenție, anchetatorul a plecat cu Dacia învățătoarei să ia masa în satul învecinat. Am răsuflat ușurată după care am ieșit în stradă, unde am avut norocul să găsesc o mașină ce mergea spre oraș. A doua zi dimineață, când am ajuns la intersecție cu o ocazie, ceva mai devreme ca de obicei, am văzut zăcând în
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
ce-a plecat, domnul Nakai a întrebat, îngrijorat, ce-a vrut polițistul. — A spus că nu va face raport. Am avut impresia că vecinii din apropierea gardului au auzit ce-am spus. Au început să se împrăștie pe la casele lor, răsuflând ușurați. Domnul Nakai mi-a urat noapte bună și și-a văzut de drum. Am rămas singură, preocupată de stiva de lemne care luase foc. Mi-am ridicat ochii plini de lacrimi spre cer și am observat că se crăpa, încet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
undeva, în picioare. Nu-s nici buni, dar nici prea răi, spunea el când am intrat în cameră. Bănuiesc că toată conversația lor a decurs astfel. Mama îi sorbea cuvintele. „Deci, nu e nimic grav“, mi-am zis eu, răsuflând ușurată. Mi-am adunat tot curajul și am întrebat: — Ce părere aveți de mama? Medicul din sat zicea că are ceva la plămânul stâng. Sunteți de aceeași părere? — Ce? N-are nimic, răspunse el, degajat. — Ce bine! M-am liniștit! Tu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
dându-i de înțeles că eu eram iubitul lui Mimi, pentru că altminteri ar fi fost greu să îl fac să priceapă; și deși era curios că îl reîntâlneam pe Jimmy în postura polițistului care mă prinsese, m-am simțit foarte ușurat și cuprins de melancolia și sentimentul peradoxului care însoțeau această stare, în care trebuia să continui să caut bani și să rezolv tot ce era de rezolvat. Totuși Jimmy a fost tulburat de ce i-am spus, iar ochii și pielea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
lovit cu ciocul. Am încercat apoi eu să îl prind, și el m-a lovit deasupra mănușii și mi-a făcut niște tăieturi adânci în braț. Mă așteptam la așa ceva, ba chiar și la mai rău, și am fost întrucâtva ușurat că s-a întâmplat așa de rapid, căci mi-a mai tăiat din frică. Cât despre Thea, fascinată, și mai palidă la față ca oricând, cu șapca ei cu cozoroc verde, iute, puternică, cu capul sus, înălțat de țelul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
o legendă a budismului Zen, un învățat a fost întrebat odată care este cel mai neprețuit lucru din lume, iar învățatul a răspuns că o pisică moartă, întrucât nimeni n-ar putea pune un preț pe ea. M. a părut ușurată și mi-am dat seama că abia aștepta să se ducă acasă și s-o asigure pe mama ei de caracterul inofensiv al remarcii mele. M-a condus la gară într-un taxi. Cât de dulce era și cât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
bunăstarea lui Muriel. O iubesc. O găsesc incredibil de vitează.“ „În seara asta întreaga companie e consemnată la post. Am stat un ceas la coadă ca să pot telefona din Sala de Recreere. Muriel mi s-a părut a fi oarecum ușurată că nu puteam veni astă-seară. Ceea ce mă amuză și mă încântă. O altă fată în locul ei, dacă ar fi dorit o seară de pauză de logodnic, l-ar fi copleșit la telefon cu tot felul de false regrete. Muriel n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
chip de cataplasmă. Totuși, a cădea în extreme e întotdeauna riscant și, de obicei, direct periculos, iar primejdiile unui contact prelungit cu orice poezie care depășește ceea ce se numește „de prima mână“ sunt formidabile. În orice caz, m-aș simți ușurat să văd poemele fratelui meu îndepărtate din perimetrul meu îngust, măcar pentru un timp. Mă simt vag ars, pârjolit de ele, pe o suprafață mare. Și pe baza unor argumente care mi se par foarte solide: în cea mai mare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
o să interpreteze greșit mărturisirea mea? E posibil s-o interpreteze greșit în două feluri. Primul, va gândi oare că-i fac un reproș mascat pentru că a neglijat să-mi inunde camera de boală cu camelii? (Bănuiesc că vă veți simți ușurați să aflați că a doua posibilitate de interpretare e cea care mă indispune.) Iat-o: Oare cititorul va prefera să-și spună, pe baza certificatului meu de boală, că fericirea mea - trâmbițată chiar de la începutul acestei scrieri - poate că n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
Să stea într-un loc și să fie mute... ca pietrele. Omenii veneau, se uitau, uneori puneau mâna pe ele, le admirau sunt colorate, sau ascuțite, sau netede, sau... ce formă frumoasă au... Întrebau de preț și plecau. Atunci răsuflau ușurate! Erau toate aici, împreună! Chiar și pietrele acelea de 1 franc, pe care cădea apa (și era cam obositor pentru bietele de ele să le sune mereu apa-n cap!), erau fericite că nu se despărțiseră de suratele lor. Oamenii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
pus la umbră, a început să-l frece cu niște ierburi pe tot trupul, pe urmă a turnat sare cu nemiluita în fiertura de pește pe care-o avea și a început să-i ude buzele. Am răsuflat și noi ușurați când a deschis ochii... Ce sperietură am mai tras ! Zăcuse acolo, pe nisip, alb și rece, ca un mort ! Dar de strigat, nu strigase... Pe urmă, se uita la noi palid, obosit, abia vorbea și spunea ceva încet, în limba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
cu un cuțit de obsidian și smulsă inima. În locul ei era pus un vas de turcoază, conținând o bucată de lemn cu care era aprins noul foc, de la care toți își aprindeau torțele. Focul regenerator... La ivirea zorilor, aztecii respirau ușurați. Încă o dată, își imaginau ei, au plătit prin sânge verdictul cerului. Cel mai simplu e să vorbim despre cruzime, despre "maniaci ai sîngelui", mai ales că există destule argumente pentru asta. Zeilor azteci, bestiali și enigmatici, le plăcea să troneze
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
mai trage un timp de spate într-o parte, ca un cal nărăvaș, pînă la un moment dat, cînd roțile mușcă puternic din buza șanțului, aruncînd colosul pe șosea și trece în viteză pe lîngă camionul răsturnat. Pasagerii toți oftează ușurați, reluîndu-și somnul. În stînga și în dreapta încep să se ghicească maluri tot mai înalte, semn că muntele e undeva, în față. Concert simfonic la radio. Șoferul schimbă programul: un om de știință vorbește despre viitor în cadrul unei emisiuni destinată tineretului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
să-i trîntească telefonul în nas "măcar pentru simplul motiv că n-am ce-i oferi". De data aceasta cînd, în sfîrșit, Paula i-a interzis să-i mai telefoneze, are senzația că a scăpat de o povară; se simte ușurat și-și dă seama că va fi într-adevăr senin, fără umbra altor gînduri, cînd o va întîmpina, peste cîteva momente, pe Sorina. Salut! I-ai și uitat numărul rîde Mihai Vlădeanu apropiindu-se dinspre gară. Nu-i acasă răspunde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
Țevile de sub canapea încep să se răcească, iar dinspre geam coboară valul de răceală. Aura se mută pe locul din mijloc, strîngîndu-și blana la piept, cu o ciudă mereu crescîndă că a scăpat cursa rapidă. Dumnezeule mare! exclamă șoferul, răsuflînd ușurat, trăgînd frîna de mînă. Am ajuns la restaurantul Sălcii spune, întorcîndu-se spre interior. Propun să rămînem aici. Pe vîntul ăsta nu se mai poate înainta. Aici, măcar, sîntem la adăpost. De ce n-ai tras mașina lîngă ușă? întrebă o voce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
spatele, preocupat de etanșarea ferestrei în care lovește viscolul -, ba am impresia că la el au dispărut cîteva din interfoanele "I.T.T." primite pentru uzină, recepționate de mine. Cînd am semnalat lipsa, mi-au fost luate de pe inventar și-am răsuflat ușurat. De curînd, l-am prins pe-un tehnician că mi-a șterpelit un aparat telefonic. M-a luat la o bere, cum că "vedeți, dom' inginer..., un cumnat..., băiatul i-a făcut bucăți aparatul...", dar cînd s-a îmbătat, mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
viscol. Cînd a intrat în sală și l-a văzut pe Runca asistat de Tudoriu, s-a pierdut o clipă, vrînd să se retragă, dar gestul autoritar al bătrînului l-a adus pînă lîngă masă. Abia începuseră operația așa că, răsuflînd ușurat, s-a grăbit să-l înlocuiască pe bătrîn, să nu-i observe greșeala făcută în ajun. "Nici patruzeci de ani măcar și încep să fac greșeli de rutină, din grabă..." E-o tîmpenie să ții asemenea animale pe lîngă casă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]