1,382 matches
-
cipuri dezactivate. Oamenii nu ziceau nimic, probabil nici nu-și dădeau seama. Eu n-aveam nouă vieți, ca motanul lui Mihnea, și nici timp să-mi petrec vreo două din ele pe frigider sau sub plapumă. Moartea pândea cu fiecare zbatere a pleoapelor, cu fiecare peliculă de aer inspirată, cu fiecare deschidere și închidere a valvelor inimii. Supapele ei secrete umpleau plămânii cu oxigen, dar, în contact cu zecile de curenți electrici din organism, amestecul lua foc: focul se propaga la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
fabricarea de echipamente pentru producerea și utilizarea energiei mecanice, cu excepția motoarelor pentru avioane, vehicule și motociclete, fabricarea cuptoarelor industriale și arzătoarelor, producerea de utilaje agricole și forestiere, manipulări și depozitări, într-o listă impresionantă care oferă o perspectivă reală asupra zbaterilor pentru a salva Nicolina. În anul 1996, Ministerul Industriilor emitea o serie a certificate prin intermediul cărora „Societatea Nicolina” devenea proprietara a 317 655, 332 m2, reprezentând întreaga suprafață pe care se întindea fabrica în acel moment, cele două cămine de
Povestirile uitate ale Nicolinei : o istorie a oamenilor şi a fabricii by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100998_a_102290]
-
nicolinist”. Acuma ?! Regretul, doar, că nu mai este, păcat că nu mai este, era un exemplu de fabrică făcută cu meseriași, care voiau să facă ceva, voiau, într-adevăr, să facă ceva”. Personal, am perceput declinul Nicolinei ca o permanentă zbatere. M-am angajat ca tânără profesoară la liceul omonim și am „prins” ultimii patru-cinci ani de istorie ai Nicolinei. Ani negri, grei... Cenușa imperiului. Am văzut cum, rând pe rând, s-au închis halele. Am aflat și despre proteste ale
Povestirile uitate ale Nicolinei : o istorie a oamenilor şi a fabricii by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100998_a_102290]
-
să devină doar acționar... Fiindcă nu-și lasă activitatea de universitar... Emilian Neda tăcu... Apoi, își aminti de ceva și zise: Mă întrebați dacă-s fericit?... Eu n-am fost fericit niciodată... Toată viața mea a fost o luptă, o zbatere. Dar cred în fericire și fericirea înseamnă să le aduci bucurii și celor din preajmă. Așa, bunăoară, am fost fericiți câteva ore... Fericirea cred că-nseamnă libertatea și capacitatea de-a face ceea ce-ți place fiindcă atunci dai și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
făcea un lucru care-i plăcea. Îl punea în contact cu ceea ce-i amintea de-o lume normală, liberă: o lume în care oamenii au visat și au creat ceva. Au lăsat ceva! Ceva în care se păstra inima, cugetul, zbaterea, ceva din ființa lor trecătoare. Trebuia doar să perceapă, să asculte, să înțeleagă, să prețuiască această lume mută, care i se părea cerească, făcută să dăinuiască după cei ce plecaseră "dincolo". O lume care se afla, trăia, deasupra mizeriilor zilnice
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
ce pot spera, iubi, crea ceva, care să dăinuie dincolo de viața efemeră și firavă a trupului, dând astfel, un preț oricât de modest, dar onest, o picătură din această forță invizibilă, clipei de viață ce ni s-a dat. Toată zbaterea sa de până acum, s-ar putea înfățișa cronologic și tematic cel puțin în primele zece volume din anuarul muzeului sub următoarele aspecte: I. O asiduă colaborare la publicația muzeului, prin contribuții diverse documente, studii, articole, evocări, medalioane, note, recenzii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
către ele fiind conștiința individuală, lucru de neconceput în sistemul de referință kantian" (p. 24). Archaeus-ul eminescian umple golul "diferenței ontologice" întrezărit de Heidegger între ființă și ființare, între conștiința în genere și conștiința individuală, aceasta din urmă încapsulând și zbaterile vulcanice ale inimii. "Physis este arché", va spune Heidegger, dar Eminescu avusese preempțiunea acestei înțelegeri înaintea gânditorului german căci "gândea ființa ca și cum ar fi fost în preajma lui Heidegger" (p. 12). Th. Codreanu identifică în natura ontologică a Archaeus-ului eminescian o
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
frunte un bătrân pufăia dintr-o lulea mă întreba ce caut roșul din mine (i-am spus) sunt desenat cu roșu și albastru moșule la el în casă se odihnea timpul nu pleca (mi-a spus) se zbate în mine zbaterea ta uite cum cad măceșele în ochii noștri 8 octombrie 2011 Și eu voi muri... Într-o zi am să mor, predispus la infern, Acceptând că în trup doar decese mai cern Și-am să fac parastas cu o țuică
Ca o femeie despletită, neliniştea... by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/478_a_1364]
-
ții cuiva companie era năucitoare, de vreme ce n-avea deloc timp să îți facă conversație din cauza vitezei nebune cu care gonea, ca să te facă să-ți mai vină nițel inima la loc în timp ce încercai să ignori fiorii reci care te străbăteau, zbaterea antenei de radio și rapiditatea cu care se succedau posturile de radio prin gura aurită din panoul de comandă. Subiectele de discuție care se repetau erau legate de performanța mașinii și de prețurile benzinei și ale petrolului. Ne opream să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
Numai mintea ei, lovită dureros de vorbe, de vorbe și de viscolul din fereastră, reîmprospătează amintirea altei dăți, în altă cameră, cu alte brațe de bărbat întinse către ea, însoțite de aceleași vorbe, aceeași metaforă a luminii și cu aceeași zbatere nebună a viscolului de afară. Apoi, brațul atins de degetele lui Mihai, aduce imaginea brațului puternic, scuturat cu ură, în holul Universității, să se elibereze, lăsînd-o pradă deznădejdii: Nuu! țipă scurt Maria, înfigîndu-și cu sălbăticie coatele în abdomen, ca și cum ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
măcar nu se aude pe sală ce discuți cu o prietenă. "Eah, la naiba! M-oi descurca eu..." gîndește Mihai urcînd încet treptele. Ajuns în garsonieră, se oprește la ușă, rezemat cu spatele de ea și se întreabă dacă toată zbaterea lui premiant în școală, bun în facultate, suportînd cu stoicism ("dar ce bine eram răsplătit seara, la culcare!") instrucția pe care i-a făcut-o Doamna Ana..., licență luată cu 10, corect la serviciu are vreun haz, că pînă la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
va fi strangulat cu adevărat de picioarele care au zvîcnit în aer, încolăcindu-se pe după gîtul său ca un colan de flori, mult prea greu, că abia se mai sprijină în palmele îndesate în moliciunea canapelei. Își revine din toată zbaterea doar cînd are certitudinea că n-a mai rămas decît inima din el, care bate undeva deasupra Mariei, pe un trup fierbinte si umed de transpirație ce nu pare a vrea să-i mai dea drumul. Și pentru prima oară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
ce naiba vi s-a mai întâmplat?! Duduia Rodica dă se se scoale speriată, dar recade neputincioasă pe sofa. Ușurel, Șefu', ușurel, ți-ai vărsat cafeluța pe pantaloni și nici măcar n-ai gustat bunătatea, cât era caldă, încearcă Vieme să curme zbaterea oarbă a Avocatului, căutând să-i șteargă, în același timp, acestuia, lichidul și zațul fierbinți, din zona prohabului, direct cu mâneca hainei-pardesiu. Reîntors în matcă, Fratele se înfrânează pierit din zbierat și se uită cu o expresie hăituită la scundac
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
schelălăit de hienă sau de civetă rănită de moarte și se retrage pas cu pas, în spatele mizanscenei, în penumbră. Unde dispare, la un moment dat, ca și cum n-ar fi fost! Concomitent, din străfundul șandramalei izbucnesc miorlăituri, mârâituri, cârâituri înverșunate și zbateri de aripi! Săriți, băi! Manivelă e aici! Săriți! Îl omoară...! țipă Vierme. Într-adevăr papagalul Horus este și el prezent, sechestrat în bucătărie și legat de picior cu o simplă sfoară de cânepă, prinsă de scheletul metalic ruginit, al unui
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
s-a botezat robul Celui Prea Înalt, Emanuel, ceea ce se tâlcuiește prin Dumnezeu este cu noi! Amin! Sile pronunță și el, răspicat, formulele sacramentale și se oprește la final, descumpănit. În brațe, nu mai percepe nici o împotrivire, nici un zgomot, nici o zbatere... În apa rămasă, mai puțin de jumătate, din cazan, plutește pe burtă un soi de simulacru, o pupă, o păpușă dizgrațioasă, stoarsă, coflecită, flască; mai degrabă, o bucată de piele neagră și zbârcită, tăbăcită; un cocon, lepădat ca și o
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
ochilor ori În Închipuire, Directorului i se căsca În suflet o văgăună fără fund, plină de un amestec de neputință și deznădejde, inima i se suia În gât și parcă voia să iasă. Era Încredințat că o să moară de atâta zbatere și supărare. Șeful de post Îl privea oarecum Încurcat, Îl lăsase să se descarce, se speriase de paloarea și roșeața ce se roteau pe chipul Directorului. Îl ascultase cu atenție, Îl aprobase din cap și din gură, se arătase nemaipomenit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
formulată nu au ajuns la un grad de coerență internă satisfăcător, printre altele, din simplul motiv al perspectivei lor eurocentrice, al „parazitării“ cu norme și criterii axiologice proprii Europei Occidentale. Comentând asupra acestui aspect, Immanuel Wallerstein 9 sublinia că toată zbaterea analitică în jurul acestei chestiuni a fost un moment penibil al anilor ’60. • Walt W. Rostow, The Stages of Economic Growth, Cambridge, 1960. • Alex Inkeles, Making Man Modern, în „American Journal of Sociology“ (AJS), Nr. 75, 1969, p. 208-225. • Myron Weiner
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
de a nu mușca din mărul cunoștinței binelui și răului, sunt izgoniți și puși în situația de a munci pentru a-și asigura cele necesare traiului. Vom insista asupra mitului căderii omului, considerându-l important pentru înțelegerea destinului nostru, al zbaterilor și eșecurilor sau împlinirilor noastre ca specie 16, dar și pentru înțelegerea remanențelor de tipul ,,vremurile de altădată" au fost tot timpul mai bune decât cele prezente. De fapt, oamenii au considerat mereu că numai vremurile trecute sau cele viitoare
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
Poate că El a știut că omul nu se va ridica la înălțimea cerințelor și va mușca din pomul cunoștinței binelui și răului 20. Asta ar schimba perspectiva judecăților în favoarea noastră, dar nu ar modifica în mod esențial datele problemei. Zbaterea de fiecare zi21 ar fi mai ușoară, dar nu cu mult schimbată. Rupându-se de Dumnezeu, omul devin slab și supus bolilor și morții. Plătește, cum se vede, foarte scump această îndepărtare. C.S Lewis vorbește despre ,,o autoritate pierdută
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
suntem și am realizat datorăm fricii. Am întârziat puțin asupra acestui mit, al căderii umane, pentru că numai prin intermediul înțelegerii sale vom înțelege mai bine rolul nostru de ființe trecătoare pe acest pământ și vom înțelege de ce și de unde vine această zbatere. Noi, economiștii, tot discutăm despre legea rarității. De fapt, această lege economică are în spatele său imensa dramă a omului decăzut, aceea de a fi stăpânit de dorințe și gânduri infinite într-o lume finită și săracă. Trăim ca ființe ce
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
este lege economică este o extensie a unei psihologii specifică unei ființe aflată mereu în căutări. Dorința de utilitate, de optim și maximizare sunt date ca instrumente unui neajutorat 25. Cu atât mai mult trebuie să spunem că toată această zbatere nu a fost provocată de capitalism, așa cum eronat se spune, uneori, chiar de către oameni foarte inteligenți. Din eroare, din neștiință, sau din poziționare ideologică, spunem că, de exemplu, consumerismul este invenția capitalismului. Nimic mai fals. Omului i-a fost foame
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
buni și ne-a pus în fața relației cu Dumnezeu ca ființă dincolo de noi care le vede pe toate și care ne ajută în toate. Rămânând oameni rămânem imperfecți, cu fața spre Dumnezeu. Sigur, tentația ,,eu"-lui este una eternă, așa cum zbaterea noastră este eternă. Avem tentația ,,eu"-lui pentru că așa este mai ușor și pentru că știm sau intuim cu toții regula fundamentală din genetica socială conform căreia ,,indivizii egoiști îi înving pe indivizii altruiști..."332. În același timp ,,eu"-l ne satisface
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
natural, de tip biologic, se transmite și se transformă în diferențe de ordin social. Oameni diferiți își construiesc în jurul lor orizonturi diferite. Rezultatul este că și problema fundamentală a economiei se tranșează în mod diferit. Fiecare dintre noi trăim diferit zbaterea dată de numărul infinit de nevoi și interese care ne domină viața. În același timp, posibilitățile de satisfacere a lor sunt reduse sau limitate, în funcție de abilitați și talente. O lume în care fiecare dintre noi ar avea satisfăcute sau și-
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
din jurul său. Odată cu creștinismul am înțeles că suntem cineva, venim de undeva și ne așteaptă împlinirea și desăvârșirea. Creștinismul a oferit șansa desăvârșirii pe pământ, în această lume și cu această ocazie. Este un motiv ideal pentru acțiune și pentru zbatere. Creștinul își dorește și poate obține ceva în acest spațiu și timp finit care este viața sa. Evident că azi putem înțelege mai greu aceste lucruri pentru că omul modern deține aceste valori în mod implicit. Nu a fost însă din
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
suntem antrenați într-un fel de cursă bezmetică, zbătându-ne să ne atingem scopurile și să facem ceva din viețile noastre, dar că toate acestea au sens numai dacă înfăptuirile noastre vor fi perene. Ori, știm că nu sunt"211. Zbaterea noastră pare a fi lipsită de sens și pentru că ,,chiar dacă izbutești să creezi o mare operă literară, care va continua să fie citită mii de ani de acum încolo, în cele din urmă sistemul solar se va răci sau universul
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]