8,366 matches
-
meu prieten, la familie. Doar așa vei reuși să convingi Sublima Poartă despre nevinovăția ta. Și apoi, nu dumneata ai hotărât asupra termenilor finali ai tratatului, ci marele vizir Laz-Ahmed pașa. El a pus la cale ce și cum cot la cot cu generalul Kutuzov. Nu-i așa, dragul meu?” Așezat pe sofa, cu narghileaua lângă el, Galib râse cuminte, fără zgomot, sugând prelung fumul parfumat. Cunoscându-i preferințele pentru un anumit amestec de ierburi afrodiziace, dragomanul socoti că de acum era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
odată stârniți, nu se vor ridica și împotriva lui? Se convinsese nu numai de curajul lor fără limite, dar și de ura pe care le-o purtau soldaților francezi. Era prea riscant. Îndepărtă cu brațul toate acele informații, își așeză coatele pe masă și își îngropă fața în palme. Trebuia să ajungă cât mai curând la Paris. Îi era dor de teatru, de operă, de farmecul convorbirilor cu Talma, dar mai ales de bucățica de om, moștenitorul lui. Tânjea după trupul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
Mamă, îți recomand pe domnul Ramses, spusese Laura, râzând cu mâna la gură, în seara când am trecut întâia oară pragul casei lor. Madam Fișic zise „mersi” și-și îngropă mai mult între subțiori, brațele groase, încrucișate și goale până la cot, cu care-și strângea mamelele uriași, prăbușite peste coama pântecului balonat de prea multe sarcini. Chipul ei, cu părul încă negru, lins, înnodat la ceafă, mi-a risipit timiditatea cu un surâs blajin pe o gură întinsă ce-i descoperea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
jumătate de cântec. - Zi-mi „Steluța”, făcu Marcu, care, bălăbănindu-se se întoarse apoi la masa noastră. Romanța plutea ca un vaet de moarte în localul plin de fum de tutun și miros ascuțit de vin acru, Marcu plângea, cu cotul pe masă și cu obrazul sprijinit pe podul palmei. Nădușeala îi dezlipise covrigeii neisprăviți ai mustății galbene, cu vârfurile pleoștite. Laura, neliniștită, îl imploră să se astâmpere. Dar tocmai în clipa aceea, el se repezi la țigancă, o înșfăcă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
obuze miorlăitoare se spărgeau astmatic, scormonind pământul, pârlindu-i iarba măruntă, cu scuipatul prelins din limbile flăcărilor roșii ca sângele, aprinse de explozie și stinse ca un scurtcircuit. Așa cum mă întindeam atunci pe burtă în mocirla de la marginea drumului, cu coatele proptite în noroi, cu obrajii sprijiniți în podurile palmelor murdărite de balega cojită de soare,chipul mamei, blând și adorat, mă ferea de nebunie. Fiindcă îmi venea să urlu, să răcnesc, să-mi arunc căciula grea de oaie de pe capul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
de tocuri, dar bine lustruite. Ceaiul fierbinte ce mi-l servi pe trei sferturi răsturnat din pahar pe tăva ce tremura în mâna lui veștedă, l-am sorbit cu ochii lipiți de somn. Am adormit apoi de-a binelea, cu cotul sprijinit de masa de marmură și cu bărbia în palmă. Drumul deschis de visul ce mă cuprinse era neted, însorit și pătat de umbrele albastre ale arborilor pletoși. Din fundul tunelului verde venea tata. Din cauza depărtării îmi apărea încă mic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
reîntoarceri o văzui pe Amidé, în fundul unei curți. Era desculță, cu genunchii ușor îndoiți. Stătea în picioare, aplecată din șale, cu mâinile înfundate în apa din găleata puțului. Prea departe ca să-i pot desluși chipul, mă înclinai rezemându-mă cu coatele de zidul scund al curții. Ulița pietruită grosolan era pustie în calmul alb ca varul. Septembrică fu lumea în amiaza aceea. Amidé tresărise, la primul șuierat și rămase în ascultare, neclintită. La a doua chemare, dânsa întoarse capul către poartă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
armăsarului cu nechezat în flageoletă, ce-și bate pe pântec obada pornită din gura desagului negru. Am oprit-o pe Gloria de a se mai preumbla pe câmp în preajma hergheliei, pentru că am văzut odată, cum un soldat băgase mâna până în cot în scobitura dintre pulpele unei iepe, ca să frece apoi palma umezită de nările armăsarului nehotărât să bată. Pintenogul ațâțat, porni încopăcit, bălăbănind copitele picioarelor de dinainte, ca să le coboare ușurel pe greabănul roaibei împietrite și cu coada în aer. Clementina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
neașteptate în oribila mea singurătate. ...„Carnea de cadavru, râncedă și rece îmi produce greață. Din pricina asta nu am pipăit-o niciodată. Totuși, pornesc, când și când, după câte-o raclă băițuită, în urma unui dric sărac, până ce neamurile își dau cu coatele, mirate de prezența mea în primele rânduri. Mă duc însă după dric cu fruntea în pământ și cu urechile ciulite. Până la cimitir aflu că moarta și-a dat sufletul cu bășica udului deșartă, și că, după ce s-a scăpat în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
duse mâna înapoi și se descoperi. Linia hotarului nu se vedea pe dealul neted de carne albă, ci doar o umbră slabă, mai mult bănuită, în unghiul șumuiogului de păr încurcat, cu fire crețe, cafenii, galbene și blonde. Proptită în coate, cu fruntea în pervaz, Albertina mi se înghesui, adâncindu-și astfel albia goală a șalelor, peste care căzui, mai apoi, amorțit, culcându-mi obrazul pe spatele ei, de unde îi puteam auzi puternica bătaie a inimii. „Am să sfârșesc la balamuc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
unei vieți mizere el ne-a citit într-o liniște de pioasă reculegere, deși nici un om din sală nu putea să prindă vreun cuvânt. Se vedea doar mișcarea buzelor sale, mâna cu care întorcea paginile manuscrisului și brațul stâng cu cotul rezemat de catedră și cu pumnul în care își sprijinea capul, un cap aproape adormit, ascuns pe jumătate sub borul pălăriei negre. Se credea, pesemne, singur și citea numai pentru el. ...Azi e mort. Sufletul său a rămas însă într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
rău îmi pare! Domnișoara Inez se aplecă peste tejgheaua de sticlă, uitând de prăjituri. Nici eu nu mă simt prea grozav. Mă dor picioarele. — Ei, Doamne, aș vrea să am și eu norocu’ ăsta. Da’ eu sufăr de arturită la cot. — Vai de mine! exclamă domnișoara Inez, cu sinceră compătimire. Și taică-meu, săracu’, are asta. Îl punem să șadă într-o cadă plină ochi cu apă fierbinte. — Fii-miu se lăfăie-n cadă toata ziua. Eu aproape că nici nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
în timp ce barmanul plecase să deschidă berea. Nu putem sta aici pe gratis, Ignatius. — Nu văd de ce nu. Suntem singurii clienți. Ar trebui să fie fericiți că ne au. — Noaptea au și strip-tease aici, nu? întrebă doamna Reilly, înghiontându-și fiul cu cotul. — Îmi imaginez că au, răspunse rece Ignatius. Părea destul de abătut. Ne-am fi putut opri în altă parte. Bănuiesc că poliția ar putea face oricum o razie în localul acesta, din moment în moment. Fornăi tare și își drese vocea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
celălalt capăt al barului. Chiar așa! Liniștește-te, îl îndemnă mama lui. Ignatius își ridică clapa șepcii de pe partea dinspre maică-sa. — Uite, voi lăsa asta în sus, ca să nu fii nevoită să ridici vocea. Ce a spus doctorul despre cotul tău sau despre ce era vorba? — Trebe masat. — Sper că nu vrei să fac eu acest lucru. Știi bine ce simt când trebuie sa ating pe cineva. Mi-a spus să mă feresc pe cât pot de frig. Dacă aș ști
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
povesti Darlene. Da’ foloseam mai mult conserve. Îmi place orezu’ ăla spaniol. Și spaghetele cu sos de roșii. — Mâncarea la conservă e perversă, afirmă Ignatius. Bănuiesc că până la urmă e foarte dăunătoare sufletului. — Doamne, iar m-a luat durerea de cot, oftă doamna Reilly. — Lasă-mă, te rog. Nu vezi că vorbesc? o apostrofă fiul ei. Eu nu mănânc niciodată conserve. Am încercat o dată și am simțit cum încep să mi se atrofieze intestinele. Ești școlit bine, constată Darlene. — Ignatius a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Fetele astea sunt de pe acum, fără îndoială, prostituate. Cum pot prezenta publicului asemenea orori? — Mi-ar place să am și eu un hobby ca ăsta. Ar trebui să-ncerci să joci popice. — Vai de mine! Am ș-așa arturită la cot. Sunt prea bătrână ca să încep să mă joc cu mingile alea. Mi-aș nenoroci spatele. — Am o mătușă de șaizeci și cinci de ani și-i și bunică. Merge to’ timpu’ la popice. Face chiar parte dintr-o echipă. — Sunt și femei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
de hârtie. Trupul ei frumos, care în decursul anilor se dovedise a fi și el o investiție profitabilă, se apleca reverențios peste micul altar cu suprafața de plastic laminat. Fumul ca de tămâie de la țigara pusă în scrumiera din dreptul cotului se înălța șerpuind, ca și rugăciunile ei, sus deasupra monedei pe care o ridicase ca să-i cerceteze data emisiunii: singura monedă de argint de un dolar ce se găsea printre ofrande. Brățara zornăia, chemând credincioșii spre altar, dar singurul care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Ridică-te! se răsti Gonzalez la ea. Ai să cazi. — Nu, răspunse ea, cu buzele ei veștede strânse de încordare. Vreau s-o ajut pe Gloria să se ridice. Treci de partea cealaltă, Gomez. O apucăm fiecare de câte un cot. Ignatius urmărea pasiv cum se lăsa pe vine domnul Gonzalez de cealaltă parte a lui. — Vă distribuiți greșit greutatea, le spuse el pe un ton didactic. Dacă vreți să încercați să mă ridicați, poziția aceasta nu vă oferă nici un punct
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
și pe el să joace. — Pe cine? Ignatius nu-i ce se cheam-un tip sportiv, spuse repede doamna Reilly. — Tu vii în orice caz, nu? — Bine, spuse în cele din urmă doamna Reilly. Cred că mișcarea-mi face bine la cot. Îi spun lui Ignatius să se încuie-n camera lui. — Sigur, spuse Santa. Nu-i face nime’ nimic. — Oricum n-avem nimic ce merită să fie furat. Nu știu de unde îi vin lui Ignatius ideile astea a’ lui. — Vin cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
ceva pe dosul mâinii. Ar putea fi ceva suspect, se gândi agentul Mancuso. Deschise ușa și se duse la băiat. Tușind, încercă să spună cu o voce prietenoasă: — Ce scrii be mână, băiete? George privi monoclul și barba din dreptul cotului său și mormăi: — Du-te dracului d-aici până nu-ți dau un picior drept în boașe! — Ghemi boliția? tatonă terenul Mancuso. — Nu, răspunse George. Cară-te și gata. Nu fac scandal. Ți-e frigă de boliție? George se întreba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Reilly. Cred că-mi aduc acum aminte. Vag. — N-a fost deloc vina dumitale, doamnă Reilly. Polițiștii ăștia! O adunătură de comuniș’! — Nu așa tare, îl puse în gardă doamna Reilly. În clădirea asta, pereți-s cam subțiri. Își mută cotul și răsturnă paharul gol de pe brațul sofalei. O, Doamne, Santa! Ar fi poate mai bine să-i spui lu’ Angelo să plece. Eu pot să iau un taxi. Spune-i că poate pleca pe ușa din dos. E mai ușor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
mâinile în buzunar ca să prevină vreo altă strângere de mână. Sunt sigur că veți fi un ajutor de neprețuit pentru cauza noastră. — De unde l-ai cules? îl întrebă Frieda pe Dorian, pe când celelalte două îl studiau pe Ignatius, dându-și coate. — Domnul Greene și cu mine ne-am întâlnit datorită mamei mele. Serios? spuse Frieda. Mama ta trebuie să fie o persoană foarte interesantă. — Nu tocmai, răspunse Ignatius. — Ia o bere, borțosule, spuse Frieda. Aș fi preferat să fie bere la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
de plantațe, cu bumbac ce crește chiar pe scenă, chiar sub nasu’ vostru și tot acolo ș-un luptător pen’ drepturi civile ce ia șuturi în fund ’n pauză. — Spune-mi, domnișoara O’Hara a apărut? întrebă Ignatius din dreptul cotului celui care făcea reclamă. — Tiii! Uite și mutra grasă-n persoană! Bre omule, de ce to’ porți cercelu’ și eșarfa? Pe cine-o faci? Zi și mie. Te rog, începu Ignatius, zăngănind puțintel din sabie. Nu am timp de stat la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
sunând un telefon. Nu-s acasă, strigă o femeie din spatele jaluzelelor casei vecine. Telefonul lor a sunat toată dimineața. Obloanele din față ale casei alăturate se deschiseră și o femeie care părea grăbită ieși pe verandă și se sprijini cu coatele de marginea ei. — Nu știți unde se află domnul Reilly? o întrebă domnul Levy. — Tot ce știu este că se află peste tot în ziarele de dimineață și că de fapt ar trebui să fie într-o casă de nebuni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
o asemenea epavă. Apoi ușa se închise în urma lor și domnul Levy simți brusc că i se face greață. În dormitor era un miros de ceai stătut care îi amintea de ceainicul pe care Leon Levy îl avea mereu lângă cotul său, un ceainic de porțelan, puțin crăpat, în fundul căruia era întotdeauna o rămășiță de frunze fierte. Se duse la fereastră și trase jaluzelele, dar când se uită afară ochii lui îi întâlniră pe cei ai domnișoarei Annie care se uita
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]