7,345 matches
-
drumul decât ca s-o atragă din nou; Malik Șah se Întinde cât e de lung, cuceritor cu respirația Întretăiată, gâfâind, supus, vrăjit, ea știe să-l ducă până la capătul plăcerii. Apoi, cu blândețe, degetele ei subțiri Încep să-i deseneze sprâncenele, pleoapele, buzele, lobii urechilor, liniile gâtului jilav; fiara e slăbită, toarce, se toropește, felină ghiftuită, surâde. Cuvintele lui Terken i se strecoară atunci În cutele sufletului, vorbește despre el, despre ea, despre copiii lor, Îi spune glume, Îi citează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
cu mâinile la cămașa albastră, încheiată pe jumătate. Dă‑ți‑o jos, zic cu un glas aspru. Ce rost are să ne îmbrăcăm dacă tot ce vrem să facem e să ne dezbrăcăm unul pe celălalt? Pe chipul lui Luke se desenează încet un surâs larg, și ochii încep să îi strălucească. — Ai foarte mare dreptate, zice și se îndreaptă spre mine, descheindu‑și nasturii și lăsând‑o să cadă pe podea. Nu știu ce‑o fi fost în capul meu. Slavă Domnului! mă gândesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
pernele de grădină... un dispozitiv ciudat ca să‑ți pui... Ia stai așa. Stai doar puțin. Las dispozitivul și iau din nou sacoșele de plastic. O blondă cu tunsoare idioată se uită mândră la mine, dincolo de o cuvertură comprimată, în timp ce balonașul desenat de la gura ei zice „Reducând orice material cu până la 75 la sută, acum am mult mai mult spațiu în dulap!“ Deschid ușa cu grijă și mă duc în vârful picioarelor până la dulapul cu mături. Când trec pe lângă sufragerie, arunc o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
ceva în caiet și citesc ce‑am scris, gândindu‑mă foarte serios. Ăsta e momentul pe care îl iubesc cel mai mult în noua mea meserie. Provocarea inițială. Uite problema - găsește‑i soluția. Preț de câteva clipe nu zic nimic, desenând mii de steluțe și lăsându‑mi mintea să lucreze, în timp ce Lalla mă privește neliniștită. — OK, zic în cele din urmă. Am găsit. Pantalonii tăi Helmut Lang pentru ședințele de prezentare, rochia Jill Sander pentru prânz și o să‑ți găsim ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
păstorii corintieni? Și nu vreau să accept că eram orb de-atunci. Prin rana mea se vede un cer frumos și pustiu...) Toată gloria acestei zile mi se arată sub forma unui pescăruș care zboară cu aripile pline de ploaie. Desenează cercuri albe deasupra marii și deodată reveria se sfîșie: pasărea coboară fulgerător umezindu-și aripile În valuri, să prindă ceea ce ochiul ei lucid a țintit de sus; după care Începe iarăși dansul alb și ucigaș, deasupra mării. E aici tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
de țărm, regăsesc pescărușii țipînd În aer după ritualul cunoscut. O fată Înaltă și osoasă, cu atitudini cam băiețești și ochii verzi-apoși, de o ciudată neutralitate, pe care am mai văzut-o pe aici, stă sprijinită de o stîncă și desenează. Prietenul ei pescuiește alături. Încolo nu e nimeni În golf. În curînd, ploaia Îi va alunga, probabil, și pe ei. Îmi aduc aminte de cel Înecat ieri; iată că marea l-a uitat; nici măcar o picătură de sînge nu se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
au Împodobit țărmul unei lumi În care mîna sculptorilor n-a ezitat să cioplească astfel. Opțiunea mea rămîne o chestiune de gust și de inadecvare, În ciuda afecțiunii pentru Elada. Si, pe urmă, Îmi place prea mult ideea că ochii personajelor desenate de manieriștii florentini ascund ochii sfinxului. Ei se deschid parcă din nou... Poate că povestea barocului pornește mult mai departe decît de la Marsyas, de pe buzele unei guri mutilate care surîde nisipurilor altfel de cum statuile grecești, dar nu neapărat altfel decît
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
face ordine rațională penelul lui Poussin În peisaj. Mă gîndesc la VÎnătoarea lui Meleagru pentru a o opune tabloului lui Bruegel VÎnători În zăpada. La Bruegel, zăpada se transformă În lumină pe care se proiectează caligrafia emblematică a unor copaci desenați meticulos și aproape carbonizați; lumina rece a zăpezii Învăluie totul, case, vînători, cîini, arbori, și un vultur „taie orizontul diametral” ca În iernile lui Bacovia; aripile sale negre vor stîrni parcă liniștea aceasta Înghețată, bîntuită de mituri nordice și aștepți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2102_a_3427]
-
plină. Furios, ia canistra, stropește cartoanele cu benzină și le dă foc. O ia la fugă. În urma lui se aud chirăituri. Lionel se pregătește de culcare. În ultima clipă, se duce la birou, ia o foaie de hârtie A3 și desenează un dreptunghi. Îl împarte în șapte căsuțe egale. Deasupra fiecărei căsuțe, scrie câte o zi a săptămânii. Se duce în vestibul și prinde, cu patru piuneze, scadențarul deasupra oglinzii. Cu un pix, face un X în căsuța pe care scrie
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
bulgar. La propriu. Și nu singur, ci acompaniat de un bolovan. După cum vedeți, primăria din Angers a pus deja un semn de avertisment. Filmează te rog aici - îi spune operatorului să îndrepte obiectivul spre un semn triunghiular pe care este desenat un chinez căzând în cap, recognoscibil după ochii alungiți caricatural și după pălăriuța circulară, cu țugui. Dacă înțeleg bine, este vorba de indicatorul rutier Atenție, cad chinezi! Dar mai multe amănunte o să aflăm de la acești simpatici francezi. Se apropie cu
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
ascultător grăbit. Tolea nu se grăbea. — Ți-aduci aminte de becher? — Iar începi. Da, bibicul, mutulache. Care deloc nu era mut și nici nu avea să fie. Dar tăcut era. Îi spuneam mutulache. Care le știe pe toate. Citea, scria, desena. N-ai să-mi spui că nu era înzestrat. Era, dă-l dracului. Zevzec n-a fost nici după aceea. În primii ani după război, a fost fotograf de câini. Poate n-ai știut... Vezi, afli multe de la mine, azi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
numai copilărind. (Din „Cuvântul Adevărului” nr.3‐4/2008, Edmonton - Canada) Irina, Brândușa Irimescu Născută 27 aprilie 1949 la Piatra Neamț ‐ d. 9 ianuarie 1970 A început să scrie versuri la 14 ani. Ținea un jurnal, model Anna Frank, dar și desena. După liceu a devenit studentă la pictură monumentală, la Institutul Grigorescu. Avea un creion fermecat, lucra cu siguranță și malițiozitate, uneori — versurile ei, ca și desenele, până și fotografiile, că avea pornire și talent și în această privință, luptau să
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
toată rochița. Lasă așa, simplu și elegant, e de bun gust. Și e prea lungă, vreau mai scurtă, uite așa! spune Cezara întorcându-se în stânga și în dreapta, nemulțumită și capricioasă ca vremea de primăvară, în timp ce mama cu greu izbuti să deseneze cu creta semnele necesare. Veni apoi rândul Vivianei, care stătu cuminte la probă, dar nerăbdatoare, fremătând ca râul de munte. E gata? Mai durează puțin. Pot să plec? Încă nu, să însemnez și tivul. Cea de-a treia fetiță, Angelina
D’ale copilăriei by Adriana V. Neacșu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/774_a_1547]
-
se vede pe scenă”(p.13); CÎnd joacă un actor ca Michel Piccoli, el este implicit și regizor, prin modul În care se servește de corpul său. Gesturile sale se Înscriu Într-un decor.[...] Marii actori sunt, de asemenea, scenografi. Desenează În spațiu”(p.18); „Între arte există ecouri, dar practicile - nu trebuie uitat - sunt distincte” (p.32); „Lucrul asupra spațiului este, mai ales În teatru, un lucru asupra timpului”(p.36)... Seducătoare meditații, nu? ... Călin Ciobotari Îmi este student. Spun
JURNAL TEATRAL by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1611_a_3004]
-
Într-un mediu „corporatist , trimite vacanța peste umanoizii robotizați”, și „vulgarizează copios unele pasaje grețos-romantice”. Mai aflăm cu nedumerire și că Madam Vintilă devine...domnul Vintilă ” bărbat căruia Îi plac bărbații”, iar „Corina Îl corupe pe Jeff”, cerîndu-i „să-i deseneze pe corp o hartă imaginară a locurilor fierbinți”... E clar că prin roboți, pederaști și pedofile, dramaturgia lui Sebastian scapă de „pasaje grețosromantice”; e clar și că regizorul nu scapă de fixațiile sale. Neclar rămîne pentru mine, În continuare, de ce
JURNAL TEATRAL by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1611_a_3004]
-
suportă mai ușor totul. Adică se cheamă că istoria e vie, chiar dacă se amestecă nălucirea cu adevărul. Adevărul....“ Învârti de roțile scaunului și se apropie mai mult de ferestrele mari. Se întuneca. Sălciile de pe marginea șoselei spre fostul port se desenau negre, scăldate în aburi roșiatici. „Ce-mi place cum se face noapte de-aici“, oftă Goncea. „E ca un mister cosmic care vine de departe din Baltă și ne înfășoară. Cum totul se înghite în umbra asta care nici nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
care tot o slăviți? Ciozvârtele astea? Scheletul ăsta care de abia se mai ține... Și ce-o să răspundeți? Că a trecut sorbul?! Întinse mâna și-l mângâie încet pe frunte, pe obraji, pe bărbie. Parcă îi descoperea chipul, parcă îl desena din sângeriul amurgului care înghițise biserica de dincolo de Dunăre. Dădu să se veselească. - Dacă o ții tot așa, cu logica asta de străin care se miră de toate, ai să mă întrebi până la urmă dacă și eu am fost cândva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
Porniră spre orășel. Același drum pe care, de ani și ani, îl făcuse când pleca sau venea spre casă. Când pleca, zorea spre vaporul care avea să-l ducă în drumul lui. Când se întorcea, grăbind spre casele care se desenau în zarea șoselei. Silueta masivă a silozului de tutun. Acum, năruită, clădirea părea că țipă speriată în înserare. Aceleași sălcii, aceeași boltă, același pietriș al șoselei, același miros stătut de pește și de mâl, același șfichiuit al vântului care gonea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2143_a_3468]
-
acordat prozatorului Iulian Sârbu, spuneam, printre altele: Scriu din prea plinul sufletului. Simt nevoia să mi-l “descarc” prin ideile, trăirile mele, care s-au acumulat de-a lungul anilor, să le transform în subiecte și imagini ca și cum le-aș desena mai întâi pe un ecran al creierului, apoi, alunecând ca pe un topogan, le transform în cuvinte. Este pur și simplu un angrenaj pe care îl fac din plăcere și apoi prin acest exercițiu îi hrănesc și pe alții cu
Reflecţii by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91646_a_93227]
-
am aflat cu stupoare despre crima înfăptuită de mine... Umbra. În oglindă. Plec la plimbare pe stradă, mă îmbrac în umbra mea, o port ca pe a doua haină; uneori mi-e largă, alteori, strâmtă, depinde de soare; mi-o desenează în urmă sau în față atunci când, chiar se ia la întrecere cu mine. Mă întreb uneori, de ce pașii nu au umbră? Ei lasă doar urme pe unde calc, urme încărcate cu griji sau bucurii, desenând parcă, scurgerea sufletului meu... Mă
Reflecţii by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91646_a_93227]
-
depinde de soare; mi-o desenează în urmă sau în față atunci când, chiar se ia la întrecere cu mine. Mă întreb uneori, de ce pașii nu au umbră? Ei lasă doar urme pe unde calc, urme încărcate cu griji sau bucurii, desenând parcă, scurgerea sufletului meu... Mă uit în oglindă și-mi văd chipul. Umbra mea este un contur ca un scut între piele și hainele pe care le port, între mine și lumea exterioară. Uneori, umbra din oglindă se desprinde; trece
Reflecţii by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91646_a_93227]
-
Ieșeam la plimbare, scutul strălucea; prin el se oglindea sufletul hrănit cu frumos... Într-o zi, cineva, cu gânduri ucigașe a aruncat cu pietre și a spart scutul. M-am trezit dintro dată în curtea copilăriei mele. Am regăsit șotronul desenat cu cretă și pătrățelele intacte. Am folosit un ciob din scutul spart, l-am aruncat într-un pătrat, iar lumina care reflecta în el mă orbea. Mi-am acoperit ochii cu mâinile . Atunci am văzut cu ochii minții fiecare pătrățică
Reflecţii by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91646_a_93227]
-
sate, sau câte-o cioară croncănind pe ramuri. Se-ntunecă devreme, stele nu mai sunt, nici luna; parcă așa li s-au cerut. Doar norii cenușii se mai războiesc crunt; iar greierii de sub fereastră-au dispărut! Și totuși noiembrie ne desenează pe-un șevalet așezat la orizont, crizanteme gălbui și neabandonează, lăsând locul altei luni, fără afront. Atitudini Poeții. O nouă revoluție I-am văzut acolo, în stradă, făcând o nouă revoluție; nu formau o singură grupare, erau împărțiți pe suflete
Reflecţii by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91646_a_93227]
-
unii, „maeștri”, cum să le învingi. Dar cum să le urmezi dacă în lumea asta, atât de amestecată, nu mai găsești un înțelept? Se luptă guvernanții cu arme convenționale, teau prins în chingă, nu mai poți da înapoi. Dedublarea se desenează pe fondul crizei mondiale, te-afunzi în labirinturi tot mai adânc, vrei, nu vrei. Suntem o societate condusă de oameni bolnavi, nu se roșește pământul pe unde calcă monștri. Este războiul psihologic, într-o eră demențială, n-ai timp să
Reflecţii by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91646_a_93227]
-
Da, pentru că faceți parte din grup și ați avut curajul să încercați să vă schimbați. Alcoolicii Anonimi te ajută să-ți schimbi viața și să scapi de demonii interiori. Trag cu ochiul în agenda lui Finn și văd că o desenează pe Vanessa, îi face coarne, coadă și furcă. Terapie, nu glumă! — Mai aveți nevoie și de un fel de cronometru, sugerează Jake. Vă asigurați în felul acesta că nu vor vorbi la nesfârșit. De obicei, media e de cinci minute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]