8,653 matches
-
pregătesc! Ai răbdare! - a replicat Petrache. Pentru mine nu-i nici o noutate. Eu am văzut fericirea asta acolo... La ei acasă... Ferească-ne Dumnezeu! - a grăit Costăchel cu tristețe în glas. Dacă tu nu vrei să spui unde te-a fericit soarta cu frăția de arme - știi tu care - atunci am să-ți spun eu unde mi-a pus Dumnezeu mâna-n cap: Tocmai trecusem apa Siretului. Asta se întâmpla în zori de zi. La ora prânzului, au avut loc îmbrățișările
Întorşi din infern vol. II by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1238_a_1876]
-
Nu, zise el posomorât. Nu i-am spus nimic lui Dagmarr, dar bănuiesc că pleacă În Spania... — ... și la război. — Și la război, da. Mussolini l-a ajutat pe Franco, așa că Hitler n-o să rateze distracția, nu? Nu va fi fericit până când n-o să ne vâre Într-un alt război nenorocit. După asta am mai băut ceva și mai târziu m-am trezit dansând cu o angajată drăguță de la magazinul Grundfeld’s, care se ocupa de aprovizionarea raionului de ciorapi de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
ușor cu palma peste piept În timp ce tușea. În tot acest răstimp, am stat proțăpit În mijlocul camerei, cu pălăria dată pe cap și cu mâinile În buzunare. Am Întrebat-o ce fel de cuplu fuseseră familia Pfarr. — Vreau să zic, erau fericiți? Certăreți? Ea dădu din cap la ambele Întrebări. — La Început, când m-am dus să lucrez acolo, se iubeau foarte mult, Îmi spuse. Dar la scurt timp după aceea, ea și-a pierdut slujba de profesoară. Era foarte supărată pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
Nu mă pricep să scriu scrisori, după cum se vede cu ușurință. Nu am (nici) talent epistolar. Mircea s-a operat (a doua oară În opt luni) și se simte bine. E acasă, e mai optimist decât noi (vârsta!) și e fericit că a fost „numai” o ocluzie intestinală și nu altceva. De câte ori ne vedem, George mă Întreabă ce mai faceți, ca și cum ne-am vedea zilnic În colț de farmacie. (Ce mai fac eu nu-l interesează.) Oricum, slavă Domnului, nu avem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
de sâmbătă a unui ziar de mâna a doua, unde publica necrologuri mai mult sau mai puțin literare, acceptate de cenzura salazaristă? În Întâlnirea din tren cu Senora Delgado, evreică refugiată din Germania hitleristă, Pereira recunoaște că „nu poate fi fericit cu ceea ce se Întâmplă În Portugalia”. Somația acesteia „fă ceva... ești un intelectual, spune oamenilor ce se Întâmplă În Europa, exprimă-ți opinia, fă ceva” mărește Încă mai mult distanța Între ceea ce „ar fi vrut” și ceea ce „este În stare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
-l vadă. Fairlynn zâmbește. Bine. Fă mai mulți copii și exersează cusutul. Nu te poți abține să nu muști, nu-i așa? Cred că problema e coafura ta în gen Shakespeare. Sunt sigură că-i îndepărtează pe bărbați. Voi fi fericită să-ți fac altă tunsoare. Lan Ping, nu mă poți face să mă simt neatrăgătoare. Jiang Ching, te rog. Jiang, ca Râu, și Ching, Verde. Habar nu ai ce minunat e să ai copii. Uită-te la Nah, zâmbește la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
Oglinda din camera mea mă scoate din minți cu un schelet nebun! Ea se roagă de el: Fă din locul ăsta un cămin, de dragul copiilor noștri. Mao își pune cartea jos. Ce nu e bine așa cum suntem acum? Anyin e fericit la Școala Tehnică Militară; Anqin se descurcă foarte bine la Universitatea din Moscova. Ming și Nah se distrează amândouă de minune la școala cu internat a partidului. Ce vrei mai mult? Ea hohotește în continuare. El vine și o acoperă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
de fotografiat și ies în grădină să fac poze la trandafiri. Tânjesc să rămână, însă îi fac vizitele groaznice. Vreau ca el să termine relația noastră, îi zic lui Nah. În ultimul timp, petrec mai mult timp cu Nah. E fericită cu traiul la internat, dar face în așa fel încât să-și petreacă sigur sfârșitul de săptămână cu mine. Știe că dacă e ea la mine, asta constituie un motiv serios ca tatăl ei să vină în vizită. Însă eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
lui Yu o „autocritică”. El nu dă nici o hârtie. Însă pricepe că Doamna Mao îl cheamă înapoi. Îi trimite o casetă cu ceva la care lucrează. De obicei, un cântec compus atunci. Unul dintre cântece se numește „Nu voi fi fericit dacă nu cânt”. Este o relație ciudată. Are intensitatea unei relații între îndrăgostiți. Ca să-l aibă alături de ea, îl avansează ca noul șef al Biroului Cultural. Însă el refuză oferta și își exprimă indiferența față de politică. Ea ia asta ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
celebră a acestui moment. O fotografie alb-negru ilustrează momentul de umilire al lui Wang Guang-mei. În fundal e un ocean de capete. În colțul din stânga e un jurnalist care poartă ochelari și are la el un aparat de fotografiat. Este fericit. Are un zâmbet pe chip. Wang Guang-mei se află în centrul scenei. Fața îi e pe jumătate ascunsă de o pălărie albă din paie, cu boruri mari - a fost forțată să se îmbrace cu veșmintele pe care le purta în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
de parcare. Era de vârsta lui, fără doar și poate: cu treizeci de ani prea mult ca să servească la mese. Rânji la ea, un idiot grațiat. Chelnerița clătină din cap. Nu cumva ai nevoie de permis ca să fii așa de fericit înainte să-ți bei cafeaua? Ridică două cafetiere Pyrex. El arătă spre cea care nu era portocalie. Uitase cum erau cei din Midwest. Nu-i mai înțelegea pe ei, pe propriii semeni, locuitorii Marii Rute Centrale de Zbor. Sau mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
toată noaptea. Începuse să le tolereze. Nici măcar jocul ăla nebunesc cu mașini de curse n-avea cum să fie mai rău ca metodă de a-l readuce la viață decât terapia cognitivă. Ecranul era singurul loc unde mai putea fi fericit, participând la cursă fără să gândească, eliberat de bănuiala că lucrurile nu duc nicăieri. Dar jocul îl și înnebunea. Înainte de accident, avusese degetele mai rapide decât ochii. Acum își aducea aminte tot ceea ce putea să facă înainte, dar nu și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
specială, o înjurase printre lacrimi de furie. După câțiva ani, când tatăl lui îl luase peste picior, într-o discuție în contradictoriu la masa de Crăciun, băiatul de paisprezece ani sărise ca ars de la masă, alergase pe scări zbierând Sărbători fericite pe dracu’ și spărsese cu pumnul panourile din lemn de arțar ale ușii dormitorului, ajungând până la urmă la urgență, cu trei oase rupte la mână. Și mai fusese și ziua aceea când o Joan Schluter isterică încercase să-i reteze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
în curând peste tot. Și de ce n-a fost strada pustie miercuri seară, când crainica a anunțat filmul rusesc Balada soldatului? În orice caz, tata vorbea prea mult. Nu ca mama, ci de unul singur. Asta l-ar fi putut ferici cu niște bolovani grei de cărat. Așa că am luat eu măsuri de precauție. Am spus în clasă, în gura mare, că primul revoluționar fusese tovarășul, doar pentru aceea stătuse el în închisoare, pentru revoluție. Precis că discursul meu i-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
mână. Pășea fără să se grăbească. Tații știu ce au de făcut. Porneam în direcția Via Nazionale, străzile erau tăcute. O tăcere largă și înaltă, iar noi umblam prin mijlocul ei. În vitrine vedeai tot ce-ți trebuia ca să fii fericit. Tata era din ce în ce mai fericit, cu cât ne apropiam de magazinul cu articole de menaj. Ochii îi străluceau. Aspiratoare de praf, mixere, filtre de cafea, prăjitoare de pâine. El trecea de la o vitrină la alta, repetând întruna: „Mamei i-ar plăcea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
cu tot cu familii. Tata și cu mine salutam mereu pe câte cineva ici și colo și de mai multe ori am fost lovit ușurel cu palma peste obraz. Când oamenii ne vorbeau, vocile lor erau prietenoase și calde, iar eu eram fericit că aveam atâția prieteni. Așa nu ni se putea întâmpla nimic rău. Mi se părea că din totdeauna fusesem unul de-al lor. În asemenea clipe, aproape că nu mă mai gândeam acasă. Prietenii tineri ai lui Paolo și Francesco
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
să vă povestesc ce înseamnă să muncești în America. Pentru mine, a însemnat să spăl vase într-unul din cele mai murdare localuri din cartier. Plin de gândaci și de alte mizerii. Douăsprezece ore pe zi. Din asta nu devii fericit cu familia și nici nu poți să te muți în altă parte. Din asta obosești foarte tare, nimic mai mult. Din asta am devenit și hoț. Pentru că Toni îmi cerea mereu bani și, până la urmă, am căzut la învoială ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
morți. Intrările în capitală sunt blocate cu dărâmături.” „Ei, bravo, asta ne mai lipsea.” Tata m-a lăsat cu băgare de seamă într-un fotoliu și s-a așezat alături de unchiul, lângă aparatul de radio. „În rest, eram așa de fericiți în țara asta. Așa de fericiți.” Mătușa a pus apă la fiert pentru ceai. Verii mei stăteau pe patul lor. Erau mai mari decât mine și nu păreau speriați. Cu ani în urmă, tata îl adusese pe unchiul din satul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
CÎte o frunză se mai desprindea cu sunet metalic din vreun plop, așezînduse moartă pe caldarîm. Tocmai Își cumpărase o lamă Gillette. Puse cu grijă lama Gillette În mașina de bărbierit În timp ce privea afară pe feresatră... Pe străzi oamenii erau fericiți că primăvara venise atât de repede...” Am parcurs un text infim ca intindere, dar: „eroii” principali ai romanului au căpătat deja trup. Lipsește Încă oglinda. Dar iată că apare și ea, cititorul o găsește la pagina 31, unde vine să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
o frunză se mai desprindea cu sunet metalic din vreun plop, așezându-se moartă pe caldarâm. Tocmai Își cumpărase o lamă Gillette. Puse cu grijă lama Gillette În mașina de bărbierit În timp ce privea afară pe fereastră... Pe străzi oamenii erau fericiți că primăvara venise atât de repede, era o primăvară neobișnuită, era soare, era lumină, era cald. Îi privea cu un soi de invidie că se pot bucura și că sunt fericiți. Fericiți de anotimp, firește. Intră În baie. În fața oglinzii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
În timp ce privea afară pe fereastră... Pe străzi oamenii erau fericiți că primăvara venise atât de repede, era o primăvară neobișnuită, era soare, era lumină, era cald. Îi privea cu un soi de invidie că se pot bucura și că sunt fericiți. Fericiți de anotimp, firește. Intră În baie. În fața oglinzii Își săpunește cu migală fața. Ce frumos miroase crema de ras. Începe să se bărbierească. Situația existentă: Își urmărește propriul interes de sine cu hotărâre Încăpățânată. Refuză să facă compromisuri sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
privea afară pe fereastră... Pe străzi oamenii erau fericiți că primăvara venise atât de repede, era o primăvară neobișnuită, era soare, era lumină, era cald. Îi privea cu un soi de invidie că se pot bucura și că sunt fericiți. Fericiți de anotimp, firește. Intră În baie. În fața oglinzii Își săpunește cu migală fața. Ce frumos miroase crema de ras. Începe să se bărbierească. Situația existentă: Își urmărește propriul interes de sine cu hotărâre Încăpățânată. Refuză să facă compromisuri sau concesii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
râncede și reci, cu oameni Îmbrăcați În paltoane și cu căciuli pe cap, urmărind o piesă cu „fericirea oamenilor” În limba germană, belindu-și ochii la niște actori care se prefăceau că mor de cald lângă piscina de carton. Spectatorii erau fericiți pentru că suprapuneau peste ceea ce vedeau amintirea lor despre ce vedeau, chiar așa stând cu paltoanele pe ei și cu căciuli pe cap. Dar Matilda care dârdâia În vara secetoasă a piesei? Hai să fim serioși! Pe Matilda n-o interesa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
este mare. El este un transatlantic. În mijlocul unui grup de oameni, o femeie cu pălărie albă, râzând. Un copil o ține de mână. Soțul ei o cuprinde cu brațul peste umăr. În spatele lor pe șezlonguri o mulțime de alți oameni. Fericiți și ei. Către capătul punții apare căpitanul. Poza ai găsit-o În pod Într-o valijoară plină cu rujuri de buze consumate și cutiuțe de pudră, goale. În pod se găsesc de toate. Mirosul de mosc se amestecă cu mirosul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
curent. Îndreptat spre flacăra galbenă a lămpii de gaz, prin diascop, vizionezi diafilmul Peștișorul de aur de Pușkin. Cu moșul și baba. Și baba nesătulă care vrea să fie a mărilor crăiasă. Afară, iarna albastră Își face de cap. Ești fericit. Dimineața, albul primei zăpezi va ascunde orice umbră de albastru. Doar teracota fierbinte a camerei are plăcile albastre. Rămâne stins În urmă miracolul unei seri de ajun. A anului 1958. Anul În care a Încetat din viață Doctor Petru Groza
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]