9,442 matches
-
umbre pe ecran. A început să se gândească la relația unui lucru cu altul. Acest film avea aceeași relație cu filmul original pe care o avea și filmul original cu experiența reală, trăită. Era abaterea de la abatere. Filmul original era ficțiune, acesta era realitate. Fără noimă, s-a gândit, dar poate că nu. Ziua se scurgea în continuare, tot mai puțini oameni intrând, apoi aproape nici unul. Nu-și dorea să fie nicăieri altundeva. Întunecat, lângă acest perete. Felul în care încăperea
Don DeLillo Punctul Omega by Veronica D. Niculescu () [Corola-journal/Journalistic/4273_a_5598]
-
Elisabeta Lăsconi Ieșirea din umbră De aproape două decenii, cu alternanțe spectaculoase, ficțiunea și confesiunea ocupă alternativ "tronul" și iau în stăpânire "împărăția cititorilor". Memorii și autobiografii, jurnale și corespondență au acaparat lectura tuturor, până când ficțiunea și-a reinstaurat fascinația, prin traduceri din literatura contemporană, prin ieșirea la rampă a scriitorilor români contemporani
Eseul ca dar prețios by Elisabeta Lăsconi () [Corola-journal/Journalistic/6917_a_8242]
-
Elisabeta Lăsconi Ieșirea din umbră De aproape două decenii, cu alternanțe spectaculoase, ficțiunea și confesiunea ocupă alternativ "tronul" și iau în stăpânire "împărăția cititorilor". Memorii și autobiografii, jurnale și corespondență au acaparat lectura tuturor, până când ficțiunea și-a reinstaurat fascinația, prin traduceri din literatura contemporană, prin ieșirea la rampă a scriitorilor români contemporani. Ca exemple - două apariții editoriale relativ recente, despre care se vorbește și se scrie elogios, ca revelații pentru un public larg: Confesiunile unui
Eseul ca dar prețios by Elisabeta Lăsconi () [Corola-journal/Journalistic/6917_a_8242]
-
trec bariera specializării filologice spre marele public. Reeditarea eseurilor lui Alexandru Paleologu (la Cartea Românească), serii de autor Octavian Paler, N. Steinhardt, Valeriu Anania (la Editura Polirom) confirmă că al patrulea gen literar (ori al cincilea?) a ieșit din umbra ficțiunii și a confesiunii. În mod firesc, traducerile din spații culturale străine semnalează că s-au produs mutații, de la perspectiva literară de abordare la una culturală, mai profitabilă, mai spectaculoasă, pentru că acaparează mai multe zone și domenii, propune conexiuni și realizează
Eseul ca dar prețios by Elisabeta Lăsconi () [Corola-journal/Journalistic/6917_a_8242]
-
Lobo Antunes și Cole Silk (Pata umană de Philip Roth). Tipologia literară exprimă disfuncțiile societății și ideologia impregnată de diferențe rasiale, drama psihologică a individului și fantasmele celui supus presiunii din afară și propriilor impulsuri. Eseistă traversează aici granițele, de la ficțiune la științele umaniste, pentru a elucida ipostazele variate ale acestui tip ce tinde să devină constantă. Texte simetrice, "Castelana" și "Un bărbat, unul adevărat" insolitează două romane foarte diferite: Rebecca de Daphné du Maurier și Il Bell'Antonio de Vitaliano
Eseul ca dar prețios by Elisabeta Lăsconi () [Corola-journal/Journalistic/6917_a_8242]
-
cale, dar nu numai). Or, formula lui Chifu n-are (și n-a avut vreodată) nimic în comun cu aceea a lui Breban. Dacă admitem că Punct și de la capăt încearcă să explice ceva, atunci acel ceva ține numaidecât de ficțiune. Pentru Gabriel Chifu, acesta pare să fie marele mister al lumii: faptul că trăim, fără să ne dăm întotdeauna seama, într-un imens conglomerat de povești (reale sau nu, important e că ele există și că ne determină substanțial). De la
Întoarcerea acasă by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/2497_a_3822]
-
în jocul calm și sigur al autorului. Foarte important este simplul fapt că Alexandru Ecovoiu promoveaază o astfel de literatură, neîncadrabilă în vreo direcție culturală agresivă, pentru că, în fond, cărțile lui cuprind un incredibil optimism, o încredere fără margini în ficțiunea pură, în construcție. Elementele predominante sînt parabola, exotismul, localizarea superficială în timp și spațiu, cursivitatea narativă. În Saludos, spre exemplu, subiectul ingenios impune un ritm de lectură extrem de alert. Personajul principal participă la un concurs incredibil: cine ajunge ultimul dintr-
Nu interpreta! by C. Rogozanu () [Corola-journal/Journalistic/15948_a_17273]
-
mijloc de transport, cu cîteva puncte fixe. Premiul este de un milion de dolari. Concurenții trag de timp cît pot și călătoria ține zeci de ani. E inutil să mai "desfaci" simbolistica unui astfel de joc. Cîștigul constă în puterea ficțiunii susținute de o astfel de idee. "Lipsă de angajament" la Ecovoiu ar însemna: alcătuirea unor povești fără un mesaj care să treacă dincolo de text, neaderarea la vreo modă literară, lipsa de relevanță în cîmpul inovației literare. Același stil predomină și
Nu interpreta! by C. Rogozanu () [Corola-journal/Journalistic/15948_a_17273]
-
de literatură îl educă să fie. Înclin să cred că, din păcate, nu aceasta este și intenția autorului, pentru că în unele proze, mai puțin reușite, intervine un ton destul de demonstrativist. El nu reușește să-și exploateze la maxim gustul pentru ficțiunea pură, pentru literatura care te confiscă - întotdeauna lasă loc pentru interpretări. Și atunci ficțiunea se transformă în fabulă, limbajul parabolic devine limbaj esopic. Dar drumul ales de acest autor este extrem de interesant. Cine se mai gîndește astăzi la "semnificațiile" naufragiului
Nu interpreta! by C. Rogozanu () [Corola-journal/Journalistic/15948_a_17273]
-
este și intenția autorului, pentru că în unele proze, mai puțin reușite, intervine un ton destul de demonstrativist. El nu reușește să-și exploateze la maxim gustul pentru ficțiunea pură, pentru literatura care te confiscă - întotdeauna lasă loc pentru interpretări. Și atunci ficțiunea se transformă în fabulă, limbajul parabolic devine limbaj esopic. Dar drumul ales de acest autor este extrem de interesant. Cine se mai gîndește astăzi la "semnificațiile" naufragiului lui Robinson Crusoe: cititorul este prins de atmosfera exotică, puterea de acaparare a ficțiunii
Nu interpreta! by C. Rogozanu () [Corola-journal/Journalistic/15948_a_17273]
-
ficțiunea se transformă în fabulă, limbajul parabolic devine limbaj esopic. Dar drumul ales de acest autor este extrem de interesant. Cine se mai gîndește astăzi la "semnificațiile" naufragiului lui Robinson Crusoe: cititorul este prins de atmosfera exotică, puterea de acaparare a ficțiunii este incredibilă. Tocmai acest lucru încearcă să-l demonstreze și Michel Tournier în "rescrierea" romanului. El nu dorește să adauge noi "sensuri", cum mulți au crezut. Crusoe cade în crize religioase, etice, dar toate acestea nu duc la elucidare, ci
Nu interpreta! by C. Rogozanu () [Corola-journal/Journalistic/15948_a_17273]
-
aparent contradictorii. Altfel, literatura sa riscă să devină insuportabil de "ușoară". O parabolă precum cea a ceasornicarului trebuie să conțină antidotul la "simbol", la "simbolizare": adică ironie, puțin contrapunct sau un manifest premergător (cu astfel de inițiative Calvino își însoțește ficțiunile sale "pure", nu le lasă de izbeliște). Fără acest baraj, lucrurile se complică. Alexandru Ecovoiu rămîne complet "neangajat". El nu încearcă să-și mobilizeze cititorii. Parabola regizorului conține problema autorului nostru. Acel film nu ar fi avut succes fără un
Nu interpreta! by C. Rogozanu () [Corola-journal/Journalistic/15948_a_17273]
-
carte a lui Doris Lessing, "The Sweetest Dream" (aș fi citit-o încă de-acum cinci ani, când a apărut, dar mi-am procurat-o abia acum. Sunt extrem de curios cum a rezolvat uriașele probleme autobiografice transpunându-le în regimul ficțiunii. Cartea ar fi trebuit să fie partea a treia a memoriilor sale - după "Under My Skin" și "Walking in the Shade - pe care n-a mai avut îndrăzneala să le aducă la zi, de teama "de a nu răni persoane
Cartea la morman by Mircea Mihăieș () [Corola-journal/Journalistic/9487_a_10812]
-
al doilea își ia, în parte declarat, rolul de cap compas. Închide, altfel spus, niște arcuri de cerc, punctate subțire ori trase, ușor tremurat, în cariocă. Insemnate peste rînd, așa cum ies la "scuturat", întîmplările din carte țin de o pan-ficțiune sau de o realitate cam debilă, sprijinită pe manuscrise făcute sul. Am citit, cu alte cuvinte, niște memorii de "autor", nu de "actor" (împărțirea, cunoscută nouă din mai vechile romane ale lui Constantin }oiu, în "personaje", lato sensu, care trăiesc
Amintiri cu de-amănuntul by Simona Vasilache () [Corola-journal/Journalistic/11741_a_13066]
-
la eroina lui Lewis Carroll apare și în romanul Tricephalos al Ruxandrei Cesereanu; numai că, dacă acolo Alisa era un alibi al proiecțiilor fantasmatice divergente, la Ioana Bot livrescul e primit cu brațele deschise și pus la treabă spre folosul ficțiunii.) Cu atât mai mult cu cât, într-un spațiu plurilingv și multietnic, globalizarea amenință să șteargă diferențele locale, iar "specificul" helvet pare să se dizolve într-un fundal amorf: "Unde sunt? Unde pot identifica "spiritul locului"? De unde știu că e
Alisa în țara literaturii by Andrei Terian () [Corola-journal/Journalistic/11757_a_13082]
-
Altminteri, Elveția nu oferă spre contemplare bănci, ceasuri sau marmote, ci doar un material uman tern, "șiruri de Barbie & Ken, fără vârstă, identici". Greul cade tot pe umerii autoarei, care reușește să transforme livrescul într-un teren propice pentru decolarea ficțiunii. De pildă, Zürichul devine, rând pe rând, un Purgatoriu (la mijloc de Cluj și Geneva), un Erewhon distopic sau Babel lingvistic, prilej de speculații ingenioase pe marginea latinei ca limbă adamică pentru brava noastră "geantă" ("suntem, mai suntem încă, vorbitorii
Alisa în țara literaturii by Andrei Terian () [Corola-journal/Journalistic/11757_a_13082]
-
și cîrpaci." Ce face de fapt Florin Iaru în articolul său? Stabilește o graniță rigidă între noțiunea de literatură beletristică și alte genuri literare, interzice folosirea noțiunii de scriitor în afara domeniului beletristic și conchide că tot ce rămîne pe dinafara ficțiunii literare "nu are valoare literară". Concluzia? Pleșu, Manolescu, Liiceanu sau Patapeivici, deși scriu bine, nu sînt scriitori. Substratul stă în aceeași afurisită de invidie culturală din cauza căreia, din cealaltă tabără, cea a filozofilor, despre Liiceanu sau Pleșu se spune că
Actualitatea by Cronicar () [Corola-journal/Journalistic/10005_a_11330]
-
iar asupra lor s-a așezat o lespede de uitare. Majoritatea au fost republicate după mai bine de patruzeci de ani, în ultimul deceniu al secolului trecut, cînd numele autorilor deveniseră aproape uitate, iar interesul general pentru lectura cărților de ficțiune scăzuse dramatic. În aceste circumstanțe, apariția pe piață a unor romane cu titluri cvasi-siropoase precum Frunzele nu mai sunt aceleași sau Zilele nu se întorc niciodată, nu avea cum să stîrnească un cine știe ce interes din partea cititorilor. De aceea, treaba făcută
Critica de acord fin by Tudorel Urian () [Corola-journal/Journalistic/12129_a_13454]
-
la New Age Voice să nu fi fost publicat și nici avut în considerare de către o altă editură. După o prealabilă selecție a secțiunii la care intenționează să participe, dintr-o listă de peste 25, cuprinzând cele mai variate genuri de ficțiune și nonficțiune în proză, de la poveștile cu vampiri ori cu subiect paranormal până la... literatura religioasă, science fiction, fantasy pentru copii ori adulți sau comedia romantică, aspirantul va trebui să trimită primele trei capitole ale cărții, în limba engleză, și un
Agenda2005-03-05-cultura () [Corola-journal/Journalistic/283271_a_284600]
-
avut îndeosebi reputația unui ziarist bătăios, cu vederi de stînga, în ciuda faptului că era și poet, și încă unul remarcabil, si romancier. O dată cu Desculț, 1948, prozatorul este cel ce se impune atenției generale. Dintre numeroasele și inegalele sale scrieri de ficțiune sau memorialistice, două române (Ce mult te-am iubit și Șatra) au fost considerate cele mai originale. În ultimul sfert de veac, peste această operă întinsă și variată s-a așternut o uitare la fel de nedreaptă că și laudele de care
Un scriitor aproape uitat by Nicolae Manolescu () [Corola-journal/Journalistic/17529_a_18854]
-
pe un plan de idei" - subl. I.R. (Teatru contemporan). Referințele și recenziile la cărțile de literatură sunt rare, iar când ele există, tonul comentariului este negativ, defavorabil. Scriitorului îi este admis cu greu chiar și statutul de intelectual. Autorul de ficțiuni literare este ,un soi de intelectual foarte curios: un intelectual care profită uneori mai mult dintr-un fapt divers decât dintr-o revoluție de idei". Cât privește condițiile materiale ale scriitorului. Noica este de părere că acesta trebuie lăsat să
Noica, jurnalist by Ilie Rad () [Corola-journal/Journalistic/11370_a_12695]
-
mine marcau o mare ruptură fața de ceea ce se scria în mod obișnuit. Pe de altă parte, dacă promovai atunci o anumită linie teoretică, se vedea imediat că vrei, în fond, să sugerezi publicului să te caute în textele de ficțiune, nu în cele teoretice. În lipsa unei propagande - nu avea nimeni PR - scriam acele articole pentru că voiam să atrag atenția asupra prozei mele. Dacă scriai cu sinceritate și bine la tinerețe, aveai oarecum câmpul liber, pentru că vocea ți se făcea imediat
Petru Popescu „Coșmarul vieții mele era să nu mai pot scrie...“ by Ioana Revnic () [Corola-journal/Journalistic/6648_a_7973]
-
de știință literară, cum s-a știut mai bine de douăzeci de ani, al lui Umberto Eco, Claudio Magris sau Marco Santagata, filologi și prozatori. Nu e lipsit de interes să comparăm iterul celor trei din urmă ca autori de ficțiuni, nu doar autorități în semiotică, în germanistică, respectiv în literatura veche italiană. Cel puțin la o primă privire, se observă că debutul răsunător ca autor epic al lui Eco a fost pe cît de neașteptat, pe atît de tranșant. Epica
De la exegeză la ficțiune by Doina Condrea Derer () [Corola-journal/Journalistic/9928_a_11253]
-
fost extrase fragmentele, pentru a deveni piese ale ingeniosului joc combinatoriu. Dar cîți sînt aceștia, chiar între compatrioții lui Eco, pentru a nu mai vorbi de riscurile traducerii făcute de necunoscătorii culturii italiene? Parcă anume (în subiacentă polemică?), în plină ficțiune, tăiosul Marco Santaga alege limpezimea, delimitează planurile prin citarea clasică, în care ghilimele sînt obligatorii. În plus, evită epicul stufos, urzeala încărcată cu firele narative anume distorsionate. Poate tocmai de aceea el garantează un acces real, nu doar licențiaților în
De la exegeză la ficțiune by Doina Condrea Derer () [Corola-journal/Journalistic/9928_a_11253]
-
literaturii spaniole din secolului al XIX-lea, Ana María Matute introduce în scrierile sale noi procedee și modalități de ficționalizare, precum multiplicarea vocilor, monologul interior (în românul Capcană, La Trampa), saltul în timp, hibridizarea genurilor literare, prin amestecul elementelor de ficțiune, autobiografie, jurnal și finalmente, de basm și istorie, în Olvidado rey Gudú. Ana María Matute nu face parte dintre scriitorii despre care Mario Vargas Llosa spunea că experimentează în mod îndrăzneț, distrug clișee și inovează cu riscul de a șocă
Premiul Cervantes 2010: Ana María Matute by Dana Diaconu () [Corola-journal/Journalistic/5718_a_7043]