6,854 matches
-
acum. Eram neliniștit și cumva trist, mă întrebam obsesiv dacă am fost vreodată iubit, dacă am iubit cu adevărat și dacă sunt capabil să fiu eu însumi și să mă plac așa cum sunt. Dincolo de geamul restaurantului un deal își desena veșnicia. Mă întrebam ce e viața omului, dacă durează o clipire de pleoape și cântărește pe cântarul timpului cât un oftat, voiam să știu ce poate da măreție unui destin împletit printre atâtea miliarde de drumuri și mă încăpățânam să trăiesc
Anonim pe ringul adolescenţei by Liviu Miron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/252_a_500]
-
mă doară stomacul și am avut două dorințe simultan: Una era să dispar de pe fața pământului, să mă ascund În timiditatea mea. Iar cealaltă era să mă duc către el, să-i sar În brațe și să rămânem așa o veșnicie. Nu s-a Întâmplat nici una, nici alta, căci am rămas mută În acel punct mort În care mă aflam cu Eliza. Pe băiat nu cred că l-am mai văzut vreodată. Dar ceea ce am simțit atunci, euforia și dorința de
Ștefana Paraschiv by Dansul regăsirii () [Corola-publishinghouse/Imaginative/784_a_1490]
-
iubi pe această femeie. Acum o iubesc mai mult, necuprins mai mult decât atunci când trăia. Și fiindcă m-a chemat, sânt gata să mă duc la ea. Știu, i-e frică și n-o las singură. Amândoi înfruntăm mai bine veșnicia! ... Am pomenit mai sus de un fost profesor (căruia i-am pus în gură vorbele mele), de o femeie necunoscută care a fost iubita mea, de o crimă bizară care nu intră în prevederile codului penal și de iminența sinuciderii
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
se despartă drumurile pentru totdeauna. Dar nu vinovată fiindcă te-am înșelat, așa cum ai crezut mereu, ci numai pentru că am nutrit nebunescul gând de a te înșela. Să nu-ți închipui că încerc să mă dezvinovățesc. La ce bun? În fața veșniciei, omul leapădă masca minciunii și ipocriziei și simte nevoia unei purificări desăvârșite, pe care nu ți-o dă decât spovedania sinceră, deznădăjduită. E ceea ce se întîmplă cu mine, acum ― în pragul unei lumi necunoscute. Dar s-o iau de la început
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
scrisoarea ei. Îmi păru atât de vie draga voce, încît am întors capul crezând că moarta se afla chiar la spatele meu. Da, mă voia lângă ea, ca să fim pururi împreună. Cum ar fi putut să rămână fără mine o veșnicie întreagă? I-am răspuns: "Așteaptă-mă că vin, Aimée... Nu te las singură!" Abia acum, în această clipă, am știut că fusesem sortit morții de marea putere a dragostei. Și ciudățenie: nici o împotrivire de nicăieri, nici urmă de revoltă. Din
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
că te văd, vecino! Dar unde ai fost atâta vreme? Nu mai știam cum arăți de aceea mă gândeam ce-i cu tine? Doamne! Doamne! Cât timp a trecut și nu ne-am văzut.... Ce să zic, parcă-i o veșnicie! -Dacă nu te-am văzut la vânătoare de musculițe, am început să intru la idei și ..... iată-mă. Dar ..... ce-i cu tine? De ce ții legătura aceea la picioare? Și...și te rog vorbește mai încet că mi spargi timpanul
LA DEPĂNAREA FUSULUI by COSTANTIN Haralambie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1621_a_2949]
-
rătăciri regretabile și întru totul dăunătoare. Acum, singura sete, pe care pot s-o mai simt, este doar cea a voluptăților de după moarte, iar mie mi este atât de sete... Nu mă muncește nicidecum neliniștea întunericului morții, și nici de veșnicia ei nu mă cutremur, ci doar de posibilitatea de a n-o dobândi la timp mă tem. Vreau moartea când am eu nevoie de salvarea ei, nu când va avea ea nevoie de sufletul meu! Drace! Și când te gândești
Istorisiri nesănătoase fericirii by Rareş Tiron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1251_a_1940]
-
de armonios pot lucra acestea împreună, căci, într-o după-amiază întunecată de aversa proaspăt stârnită, întâmplarea îi puse pe cei doi, cu totul pe neașteptate, față în față. În acele clipe, tulburat, sufletul bărbatului începuse parcă a se înăbuși în veșnicie, vertiginos. Avea senzația scufundării, dar care nici nu-l înspăimânta, nici nu-l bucura sau nedumerea, ca și cum orice fel de simțire pământească i s-ar fi șters din fire, fără urme. Acela a fost momentul când și-a dat bine
Istorisiri nesănătoase fericirii by Rareş Tiron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1251_a_1940]
-
ea - să moară și s-o sfârșească definitv cu sursa tuturor nemulțumirilor și a chinurilor sale - și ezitarea ce glăsuiește mereu în sinucigaș și-l îndeamnă insistent să-și mai amâne un timp gestul ultim. Aceasta este frica omului în fața veșniciei și așa se manifestă ea: prin conștiință. Ah, ce lume întinsă și de nepătruns se află întrun suflet omenesc, care se chinuie! Acum, însă, iată o scenă casnică. Era vară, prin chiar primele zile ale lunii august. Ziua se găsea
Istorisiri nesănătoase fericirii by Rareş Tiron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1251_a_1940]
-
mă lupt cu o asemenea namilă? Am reușit să-mi fac cruce cu limba în gură și am închis ochii așteptând. Dar, spre surprinderea mea, n-a urmat nimic. Au trecut, astfel, câteva clipe care mi s-au părut o veșnicie. In cele din urmă, am căpătat curaj. Când am deschis ochii, câinele dispăruse. Parcă totul fusese o simplă halucinație. Parcul era pustiu, cu iarba plină de crengi rupte, pe care nu le strângea nimeni. Am întîlnit chiar un copac căzut
Aventuri solitare by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295602_a_296931]
-
la culcare, întreabă, și întrebările rămân tot așa de neînsemnate, cer cu stăruință să li se povestească pentru a zecea oară spiritul unui copil al familiei sau descrierea unui eveniment care umple ultima pagină a unui ziar. Mor pentru o veșnicie și spun grav vreunui copil: "Să nu uiți și să asculți de mama ta!", când copilul, în câțiva ani doar, va fi mare. Trec hotare nemăsurate și măsură cu metrul. Irina n-ar putea înțelege un astfel de moment, ar
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
glasul Neantului. Nobunaga se mândrește acum, în singurul său moment de triumf, dar fiecare floare de cireș cade și castelul fiecărui cârmuitor va arde. Acum vă voi arăta un lucru care nu va cădea și nici nu va arde, pentru veșnicie. Eu, al cincilea fiu al lui Shingen, Nobumori, am să v-arăt! Când soldații clanului Oda reușiră, în sfârșit, să urce, găsiră un cadavru cu pântecele despicat în formă de cruce. Capul, însă, nu mai era la locul lui. Apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Unii oameni erau doborâți și uciși, în timp ce alții, victorioși, își strigau numele. Dintre cei răniți, unora li se spunea lași, în timp ce alții erau proslăviți ca eroi. Dacă un observator privea atent, însă, putea să vadă că fiecare se grăbea spre veșnicie, hotărându-și singur unica soartă. Rușinea era singurul lucru care nu-l lăsa pe Nagayoshi să se gândească la a se întoarce viu în lumea obișnuită. Era motivul pentru care îmbrăcase, în acea dimineață, mantia morții. — Am să-l înfrunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
însă când s-a apropiat și a ajuns în fața mea, mi s-a părut că totul avea deodată sens și înțeles absolut, totul avea un rost anume, și am știut că aș fi stat acolo în stradă, cu ea, o veșnicie, fără să fie nevoie de nimic, fără să mă întreb încotro mergea viața mea sau ce evenimente mă aduseseră până la acel moment... Știam eu de ce am venit pe-aici, i-am zis și ea a râs, înțelegând într-o secundă
Izvroul miraculos by Cristi Romeo () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1255_a_2900]
-
mea. În încercarea de a-i asigura pe toți, ca și pe mine însumi, adesea depășesc - sau încerc s-o fac. După câte se pare, Fiasco-ul nu mai are puterea pe care a avut-o cândva. Depășirea durează o veșnicie; e cât se poate de periculos și am trecut deja pe lângă câteva accidente pe care le-am evitat în ultima clipă. Fiasco-ul și-a pierdut zvâcnetul și răgetul de fiară. Mai zilele trecute m-a făcut praf o rablă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
care a fugit și ea, prin camera din față și pe ușă, coborând toată lungimea culoarului căptușit din spatele capului meu. * În cele din urmă, m-am răsucit și m-am întins după haine - chiloții, costumul mort. Mi-a trebuit o veșnicie să mă târăsc în hainele alea moarte ale mele. Ce-a vrut să însemne asta? a întrebat Selina cu vocea ei cea mai sugrumată. N-am fost în stare s-o privesc. Nu, să nu-mi spui. Te fuți cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
era și a ei. Se mișca doar falca de jos. Se mișca încet, ca și cum balamaua era supralubrefiată și ar fi putut să alunece. Își îndreptă spatele și mă privi cu alți ochi. Îți vrei banii, John? — Și cât stă? — O veșnicie. Se întoarse spre ceasul cu forme ascuțite. Cotul îi alunecă și râse fără motiv. A venit ora repetițiilor. — Pentru ce? Pentru capodopera mea, John. — Faci repetiții? — Tu trebuie să faci repetiții, John. Ar fi trebuit să mă distribui în filmul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
avea timp destul pentru a picta altele. Numai că viața noastră de copii-Mozart, după cum se vede, a fost scurtă. Și totuși, în comparație cu alți oameni, noi am trăit un veac. Un infinit, de vreme ce un ins obișnuit ar avea nevoie de o veșnicie și încă ceva pentru a izbuti pe măsura noastră. Și tot noi am fost aceia care am pus punct. Ne-am anihilat reciproc. Ne-am desființat. Fiecare a fost pentru ceilalți doi un Salieri. Eu am vrut să fiu acrobat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1901_a_3226]
-
Veniamin V. Boțoroga Cântec de slavă Inima spune, Clocot de lavă Sufletul pune. Aprinde gândul Să ia aminte, De la Cuvântul Învățăminte. Care să-mi fie Trepte ce urcă, Spre veșnicie Să mă tot ducă...
CĂLĂTOR SPRE VEȘNICIE by Veniamin V. Boțoroga () [Corola-publishinghouse/Imaginative/540_a_833]
-
Clipa aceea scânteie pe cerul lumii lui asemenea unui fulger. O luă în brațe, o sărută, o lăsă ușor pe pământ, apoi iar o luă în brațe și o ținu așa un timp, clipe care Inei i se părură o veșnicie. - Ina, dragostea mea! Îi luă mâinile amândouă și i le sărută pe rând, îndelung, apoi continuă: îți promit să-ți sărut toată viața această spusă alături de sufletul tău înnobilat cu atâtea înzestrări. Ai făcut în această clipă din mine, cel
La marginea nopții by Constantin Clisu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1690_a_3121]
-
suișul colinei se vede copilul, prins cu mânuța de roata istoriei, păscând oițele casei cu șapte copii, spre bucuria binecredincioasei sale mame și a vrednicului său tată. O casă și o familie în care domneau credința și chibzuința, veselia și veșnicia. O casă plină de respect și armonie. Un sat scos din anonimat de sfânta Biserică păstrătoare de datini și tradiții totdeauna deschise spre ce e ziditor omului, spre ce e folositor tuturor. Un sat renumit prin cumsecădenia conlocuitorilor, la datorie
Amintiri ?ns?ngerate by CONSTANTIN N. STRACHINARU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83873_a_85198]
-
și, până la bucuria primilor fulgi, sensibilitatea copilului e mai înclinată spre îngândurare, spre o anume tristețe, doinire și dor. Savel și prin pereți auzea scârțâitul căruțelor și carelor venind cu poamele grădinilor la piața târgului moldovenesc, sporindu-i dorul de veșnicia satului și zburdălnicia libertății. Cum Seminarul din Dorohoi se desființează, părinții își mută copilul la renumitul liceu umanist “Laurean”, din Botoșani. Bucuria nu i-a fost mică. Era mai aproape de casă și săptămânal era între ai lui. Emoții specifice. Fapte
Amintiri ?ns?ngerate by CONSTANTIN N. STRACHINARU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83873_a_85198]
-
țăndări din sufletele noastre au ajuns pân’ la cer, martirii ardeau pe ruguri de ger... Atât de cumplite au fost suferințele, atât de năpraznică a fost urgia, încât în noaptea aceea, unii și-au pierdut mințile, alții și-au pierdut veșnicia. Ah, cum mai holbează ochii istoria! Nu-i vine să creadă că-n geamătul nostru scrâșneau Cloșca și Horea că-n visele sufletului nostru, de nădejde orfan atârnau nojițele de la opincile lui badea Crișan. Într-un târziu, toate sufletele zăceau
Amintiri ?ns?ngerate by CONSTANTIN N. STRACHINARU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83873_a_85198]
-
mormânt, au aprins lumânări spunându-i mamei sale, șoptit, că i-a simțit tot timpul rugăciunile sale unindu-se cu ale lui și împreună salvându-l de atâtea ori de la moarte. Și ei și lui, prin suferință îndumnezeită, asigurându-le veșnicia. Binecuvântate fiți, mame, care numai voi știți câte lacrimi ați vărsat, câte suspine v-au înecat respirația, câtă durere v-a făcut să rămâneți vii în fața lui Dumnezeu, și mereu prezente în inimile noastre, căci dacă nu v-am fi
Amintiri ?ns?ngerate by CONSTANTIN N. STRACHINARU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83873_a_85198]
-
depăna întâmplări ce le știm, poate, doar din paginile istoriei sau din experiența vieții fiecăruia. E drept că ea vorbește, însă doar inimile smerite îi pricep graiul, restul doar se mulțumesc cu prezența ei ce aduce peste noi clipe de veșnicie. Icoana a fost și va rămâne mereu un îndemn la împăcarea cu Dumnezeu. Trebuie mereu s-o ascultăm, ca să citim în ea Cuvântul. Ea este după cuvântul Sfinților Părinți „o evanghelie în imagini” sau „biblia celor neștiutori de carte”. Icoanele
Bucurii sfinte în glasuri din cetate by Ierodiacon Hrisostom Filipescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/462_a_1113]