7,345 matches
-
incurabilă. Prin urmare, în prima mea zi de școală, în august 1946, stăteam la Norsjövallen, în sala de clasă vopsită în verde, împreună cu micul meu defect, care încă nu avea nume. Și atunci ne-am pornit să silabisim. învățătoarea a desenat cu creta pe tabla neagră o literă. Eu mi-am fixat privirea pe un nod din lemnul lăcuit al pupitrului din fața mea. Ceilalți copii urmăreau cu o curiozitate obraznică gesticulația ei. Pentru mine era dezgustătoare. Cu ciobul de cretă scârțâind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
la umbră arsă, iar cercurile din mijloc abia puteau fi distinse unul de altul. Punctul central era alcătuit dintr-o pupilă aproape neagră, care îmi susținea privirea în continuu și cu gravitate. Adesea m-am întrebat: A cui mână a desenat cercurile dintr-o scândură dată la rindea? Și a cui este privirea pe care o vezi acolo? Acest fel iscoditor și intim de a privi suprafețe limitate îl învățasem de la bunicul. Cândva, la începutul drumului lui de necititor și nescriitor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
Ava și-a săpat valea lui întortocheată, lacurile pe care se scurg șirurile de bușteni, fermele înșirate de-a lungul drumului numit Svångremmen sau Svältbältet, Lyckan și Hugnaden și Nåden și toate celelalte. Și crestele, unde noul inginer silvic a desenat zonele de despădurire cu rigla, mlaștinile prelungi, verzui, iazurile care de aici, de sus, sunt negre ziua și se albesc spre seară. Și satele cu fiecare gospodărie, pe care eu nu le pot vedea, dar știu că se află acolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
în întregime în grija mea. Profesorul, care era gras și îmbrăcat într-un costum verde, cu nasturi de metal, stătea în timpul orelor într-un colț, lângă fereastră, ținând un caiet de desen în față. El conducea Garda Civilă din zonă. Desena pe foile albe mișcările de trupe. Ideea era să-i învingă pe ruși când aveau să vină. Se spunea că în sinea lui era ateu. (Dar tata refuza să creadă. Oricum, afirma el, are formație de profesor. Ar trebui să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
acum într-un număr aproape nesfârșit de locuri. am realizat-o de nenumărate ori pe hârtiile de la bancă, pe declarațiile de impozit, pe formularele oficialităților, pe cereri de diverse feluri și pe chitanțe. închizând ochii la vârtejurile literelor, am tot desenat-o, uneori plin de convingerea neașteptată și uimită că ea sunt eu. Trei boscheți de răchită, două stânci ascuțite și două tufe mici de ienupăr, ca acelea din care tata voia să-mi fac arcuri. Săgețile aveam să mi le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
în comparație cu nenumăratele sunete pe care le desemnează. Și chiar și sunetele sunt doar aluzii întâmplătoare și vag sezisabile la complexitatea propriu-zisă, lăuntrică, a limbajului, la multilateralitatea și imensitatea lui. Alfabetul are aceeași simplitate pe care ar avea-o harta Suediei, desenată de un turist oarecare și pusă pe hârtie după sosirea lui acasă, în Japonia. Totul ar fi în cel mai bun caz aproximativ. Dar ar lipsi inima țării și sufletele locuitorilor ei. Directorul și cu mine am meditat o vreme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
pe a doua. Departe, în univers, se vede un fel de orizont. Pe acesta l-am făcut imediat după aceea. Nu voi uita niciodată. O linie după alta. Așa se petrec lucrurile. Ceea ce începusem să creez erau, prin urmare, xilografii desenate cu mâna. Dacă înțelegeți ce vreau să spun. Primele linii erau așa de subțiri, că nu se distingeau. Acum, după ce au fost trase, o parte din ele sunt practic invizibile. Memoria mea lucra fără greș. Dacă poți spune că memoria
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
eu. Și în copilăria mea. Dacă îmi amintesc bine, a zis el, Creatorul era mai șters. Era aproape invizibil. Nu, am spus eu. Dumnezeu este foarte, foarte vizibil. N-aș fi putut crede, a continuat el, că aveai darul acesta. Desenezi ca și cum niciodată n-ai fi făcut altceva. Nu este un dar. Eu sunt obligat, am spus. O fac pentru tatăl meu. Este pentru tata. Va fi uimit, a spus directorul. încântat și uimit. E greu de știut, am zis în vreme ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
amintit totuși că existam. Și au ajuns la concluzia că trebuia să văd cu ochii mei, că eu, mai simplu spus, trebuia să-mi vâr propria mână în rana deschisă, altfel nu voi crede niciodată. Tocul meu tocmai terminase de desenat ultima surcea din povara pe care Isaac o purta în spinare și era gata să facă prima linie a palmierilor din fundal când cineva a bătut la ușă. Era funcționarul de la banca de acasă, bancherul meu, cel care mult mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
fals, ea dăduse un nou înțeles vieții mele. Așa se întâmplă cu arta adevărată. Nici o artă nu este atât de falsă, încât să nu fie în același timp autentică. Mă gândeam la frunza de palmier pe care trebuia s-o desenez cu prima ocazie. îmi fuseseră date actele de donație pentru casa de pe creasta muntelui Ava, casa aceasta, precum și cheile de la intrare. Actul de preluare a moștenirii, extrasul de cont și toate verificările și dovezile fuseseră semnate. în dimineața celei de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
Manfred Marklund? Mama obișnuia să vorbească despre el. Nu este cel care scrie la ziar? Acela era un alt Manfred Marklund, a spus Halsten Holm. Așa s-au numit ei toți de când se știe. Eu nu scriu, am zis. Eu desenez. O linie, două, într-un desen pot spune mai mult decât toate literele din lume. în ținuturile noastre, mi-a zis Halsten Holm în vreme ce ocolea precaut un balot de fân, noi am făcut întotdeauna tablouri. Da, am răspuns eu. Fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
băuturi răcoritoare direct din sticlă, doi tipi de lângă mine erau ocupați să-și schimbe între ei ceasurile, iar o femeie cu un copil ce-i plângea în brațe se plimba în sus și în jos. Aș fi putut să-i desenez, să-i introduc în Biblia lui Doré. Din fântâna din mijlocul pieții se ridica drept spre cer un șuvoi puternic de apă. Sus se frângea și cădea înapoi, în uitare. Din cealaltă parte a pieții, cea dinspre stația de cale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
fiind una absolut normală, da, poate chiar exemplară. Nu m-ar mira. La măsuța cu tăblie de furnir crăpat din cofetăria la care m-a dus ea, parlamentara mea, m-a întrebat cine eram de fapt. Și eu i-am desenat numele meu pe unul din șervețelele de hârtie albă. Tatăl meu era inginer silvic în zona de nord a Åmanului, am spus eu. El a introdus defrișarea prin incendiere în interiorul Västerbottenului. Și el m-a învățat să trăiesc. Apoi i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
Da, da, a spus ea. Chiar și acesta intră în districtul meu electoral. Socoteam că era destul de atrăgătoare și demnă de atenție cum stătea proiectată pe acest fundal. Dacă nu s-ar fi grăbit atâta, aș fi putut s-o desenez. Eu stăteam pe o piatră, la picioarele ei. O fac în schimb acum. Ea a fost cea care m-a dus în paradis, la muzeul din Blasieholmen. Rătăceam încet și solemn, unul lângă altul, pe scările uriașe, și parcă-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
la prima mână, poate fi atât de cutremurătoare și de sfâșietoare. în clipa aceea am hotărât să nu mai gust niciodată băuturi tari. Dacă literele nu și-ar fi regăsit acum, când sunt treaz, vechea lor agresivitate, le-aș putea desena una după alta. Nu descoperisem doar atacul mortal la adresa înzestrării celui ce nu poate citi, dar și pe cel de la adresa opuselor acesteia: scrisul, literatura lumii, scriitorul însuși. Când lectorița mea a venit acasă de la întrunirea cu grupul de parlamentari
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
ce de lucruri îmi mai spunea. Pe unele încă le mai țin minte. Îi plăcea lui o fată de la moara din Brinac... Când te gândești câte lucruri putem uita! E formidabil! Oare ăsta să fi fost portretul pe care-l desenase cu atâta stângăcie pe tapet? Nu-și mai amintea, și totuși, odinioară... — Se prăpădea după ea, continuă Roche, dar n-avea curaj să-i spună. Avea vreo paișpe-cinșpe ani atunci. Un laș fără pereche! — Și atunci, cei din sat de ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
exagerezi un pic. Jur că nu vreau să fiu rea, doar că am mai văzut asta de atâtea ori înainte și știu exact ce se va întâmpla. După prima întâlnire Lisa o să vină acasă și o să-și petreacă toată seara desenând rochii de mireasă și alcătuind liste cu invitați. ― Deci când ieșiți împreună? mai întreb eu. ― Mâine-seară. O, Doamne, îl iubesc, e cel mai divin tip pe care l-am cunoscut de nu știu când. Mă așez pe pat - ceva ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
și mereu își face timp să mă întrebe ce mai fac, chiar când oamenii țipă la el să termine grafica paginilor, să fie titlurile puse la locul lor, iar imaginile introduse în computerul lui Apple Mac. Paul este omul care desenează mereu felicitări de adio atunci când oricine de la Kilburn Herald e destul norocos și pleacă de aici. Cu alte cuvinte, pe lângă faptul că este un tip foarte de treabă, Paul este și un geniu. ― Sună la bibliotecă, spune Geraldine, și spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
ușurată că sunt copleșit. Mă simt practic purtată departe, și atunci mă cuibăresc la pieptul lui, ca o pisică ce tocmai și-a primit smântâna. Îmi sărută părul, apoi umărul. ― Îți mulțumesc, îmi spune el răgușit. Eu îi zâmbesc doar, desenându-i cercuri mici pe piept cu arătătorul. Stăm acolo ceva vreme și ne sărutăm, ne dezmierdăm cât se poate de comod, după care Ben se uită la ceas. ― Rahat! spun el și sare din pat. Trebuie să prind avionul. Mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
priveau la căpitan cu ochii dilatați a așteptare... Ședeau ciucure în jurul lui, ca puii în jurul cloștii, când în înalturi se rotește uliul... În cele din urmă, căpitanul a scos harta operativă și, la lumina lanternei, a început s-o cerceteze, desenând cu arătătorul câteva drumuri, apoi a început să le explice celor doi, Dumitru și comandantul grupei de avangardă: ― Pentru a ieși din această capcană, eu cred că cea mai bună cale ar fi drumul spre sud-vest. Pe acest traseu nu
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
decât în cazul meu. îți vine să crezi că la vremea aia îmi părea sincer rău că religia catolică nu mai era încă interzisă, pentru că îmi doream cu ardoare să fiu martirizat? Visam să fiu fiert în ulei. —Eu mă desenam acoperită cu săgeți, am recunoscut eu, pe de o parte uimită de comportamentul bizar pe care îl aveam pe-atunci, iar pe de altă parte aducându-mi aminte cât de reale și de importante mi se păruseră toate astea la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
coborât mâna, mângâindu-mi pântecele îpe care l-am supt repede), apoi și mai jos. Mi-am dat seama că-mi țineam răsuflarea. Din mai multe motive. Mi-a mângâiat din nou burta, abia atingându-mă, apoi a început să deseneze cercuri cu palma peste pelvis, pe coapsă, mi-a atins ușor părul pubian îmi-am înăbușit un oftat, dar mi-a scăpat un sunet asemănător cu cel pe care-l scoate un câine care și-a prins coada în ușă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
am gândit că varianta „Rachel“ era mai sigură, dar mai puțin prietenoasă. Apoi, în josul paginii, am mai scris „Fata de la petrecere“. Asta în cazul în care nu-și aducea aminte de mine. Am stat și-am deliberat dacă să-mi desenez și portretul, dar mi-am luat seama. După care m-am întrebat dacă semnul de exclamare de la „Sună-mă!“ nu era puțin cam prea mult. Poate că ar fi trebuit mai bine să scriu „Dă-mi un telefon...?“ Știam că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
s-au îmbrățișat emoționați. După alte câteva minute, o fată de la o masă alăturată s-a dus la ei și i-a întrebat ceva. Băiețelul-fetiță a vorbit cu ea, a arătat spre mine și spre Brigit, după care a mai desenat câteva cercuri în aer. La scurt timp după asta, fata s-a întors la prietenii ei. Cu toții s-au ridicat în picioare și și-au încercuit scaunele. Au urmat alte îmbrățișări și sărutări. Apoi cineva s-a dus la masa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
printre lacrimi. Barry-copilul fusese autorul, iar eu am râs și am plâns și am plâns și am râs. Cineva m-a mângâiat pe păr îprobabil Clarence, care nu rata nici o ocazie) și altcineva și-a plimbat palma pe spatele meu, desenând niște mișcări circulare, așa cum îi faci unui bebeluș care trebuie să dea vânturi. —E aproape ora ședinței de grup, m-a anunțat cineva. Te simți în stare? Am dat din cap că da, fiindcă mi-era frică să rămân singură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]