10,472 matches
-
după persoană, spre deosebire de verbul predicativ, care realizează această categorie gramaticală și în planul expresiei: Eu să fi cântat / Eu să fiu. Pe de altă parte, spre deosebire de verbul a fi, cu flexiune completă în exprimarea diatezei pasive (dar numai aici), odată devenite auxiliare, verbele a avea, a fi (la celelalte diateze), a vrea și a voi cunosc numai una sau două forme sub aspectul timpului: am, aietc. reprezintă prezentul, a fi, infinitivul (în sintagma viitorului și a perfectului potențial-optativ) și prezentul (în
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
funia de gât și suindu-se pe o șură, unde avea aruncat oleacă de fân, trăgea din răsputeri de funie, să urce vaca pe șură. Atunci omul ascultă și vaca scăpă cu viață.” (I. Creangă, p. 260) • substantive denumind „obiecte” devenite cunoscute prin desfășurarea anterioară a textului: „Măăă... duc în toată lumea! Și de-oi găsi mai proști decât voi, m-oi întoarce acasă; iar de nu, ba... - Încă un tont, zise drumețul în sine, și plecă.” (I. Creangă, I, p. 259
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
cu ajutorul cărții atotputernic.” (M. Eminescu, Proză literară, p. 47) Exprimarea gradelor de intensitatetc "Exprimarea gradelor de intensitate" Gradele de intensitate se exprimă prin mijloace analitice: morfeme libere și, mai rar, sintetic, prin morfeme conjuncte. Echivalența se exprimă prin locuțiunile adverbiale devenite morfeme la fel de, tot așa de, tot atât de: „Am avut o vreme la fel de frumoasă.” Superioritatea se exprimă prin adverbul-morfem mai: „Ziua de ieri a fost mai frumoasă.” Inferioritatea se exprimă prin morfemul complex mai puțin: „Noaptea a fost mai puțin frumoasă ca
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
172) sau, la nivelul frazei, prin conjuncția decât sau adverbul cum, precedat de prepoziția de: „Situația e mai gravă de cum mi-am închipuit.” Gradul de intensitate relativă se exprimă prin adverbul-morfem cam: „Te văd cam abătut.” și prin locuțiunile adverbiale devenite morfeme destul de, deajuns de (îndeajuns de), suficient de: „Are o viață destul de chinuită.” Superlativul se exprimă prin mai multe mijloace: • sufixe (rar): -isim: produs rarisim, critic inteligentisim; • prefixe; unele marchează varianta superlativului excesiv: arhi-, răs-, supra-, ultra(tramvaie supraaglomerate, troleibuze
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
verbele predicative prin pierderea autonomiei acestui sens. Semiauxiliarele nu sunt o categorie de verbe speciale ci o grupă de verbe întrebuințate în mod special, în condiții sintactice particulare. Se apropie, în acest sens, de verbele copulative (mai exact, de verbele devenite, în anumite condiții, copulative). Se îndepărtează de ele prin aceea că nu sunt cerute de un element neverbal (nume, pronume) pentru a realiza funcția predicației; semiauxiliarele sunt cerute de verbe predicative pentru a introduce o notă modală particulară predicației. Verbele
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
a remiza (a face remiză), a îmboboci (a face boboci), a călători (a face călătorii), a benchetui (a face/a participa la banchet) etc.: „Într-o zi se vedeau doi oameni călătorind prin pustiu.” (M. Eminescu) - exprimă obiectul unor acțiuni, devenit el însuși proces: a doini (a cânta doine), a hori (a cânta hore), a psalmodia, a rapsodia, a cotiza (a da cotizație), a triumfa (a obține triumf) etc.: „Stăteau toate uimite pe când trecea păstorașul - împărat, doinind și horind.” (M. Eminescu
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
la pian. Verbele de aspect a termina, a sfârși, a încheia, în legătură cu sensul aspectual perfectiv pe care îl impun, se construiesc cu supinul și, mai rar, cu conjunctivul, fără a accepta infinitivul. Forma absolută de supin este concurată de supinul devenit substantiv: El a terminat de cules, de secerat/culesul, seceratul. Supinul intră și în structura unor constituenți dezvoltați în relație cu verbul a avea întrebuințat cu sens modal: Am de mers până la pădure. În interiorul predicatului (constituentului) dezvoltat, supinul realizează funcția
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
ADVERBE" Sub aspectul raportului dintre conținutul semantic al termenilor și întrebuințarea lor în text, adverbele se înscriu în două mari subclase: a. adverbe constante b. adverbe situaționale Observații: Rămân în afara acestor clase semantice adverbele care, prin abstractizare, s-au gramaticalizat; devenite morfeme, acestea exprimă intensitatea (în flexiunea adjectivului și adverbului: mai, foarte, cel mai, tot atât de, mai puțin etc.: „O, umbră dulce, vino mai aproape,/Să simt plutind deasupră-mi geniul morții.” (M. Eminescu, IV, p. 338), „Și un atât de trist amor
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
în varianta orală (ca „reproducere” vocală a sonorității lumii exterioare locutorului) și în varianta scrisă (ca reproducere „scrisă”, printr-un sistem de semne de gradul II, a sonorității limbii - „traducere” a sonorității lumii). Termenii afectivi s-au impus, prin convenție, devenită, într-un anume sens, însăși natura lor, ca semne lingvistice în stilul conversației. Ei funcționează, în limbajul oral, ca semne lingvistice (specifice) în componenta narativă, • în stil indirect: „El făcu ah! și se prăbuși.” • și mai ales în stil direct
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
pe care se întemeiază semnificația enunțului și actualizarea ei ca sens global în strânsă legătură cu planul referențial și cu situația de comunicare în ansamblu: • un prim strat, originar, rezultat al actualizării planului semantic (lexical și lexico-gramatical) al unităților lexicale devenite termeni (constituenți) sintactici; sensuri independente de organizarea sintactică a enunțului; • sensuri sintactice, rezultând din intrarea unităților lexicale în relații sintactice; ele corespund funcțiilor sintactice determinate sau numai condiționate de aceste relații; • sensuri rezultând din opoziții interne specifice unor categorii morfo-sintactice
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
unui nume (pronume etc.) pe cea de subiect, dezvoltă sintagma nucleară a enunțului sintactic în interiorul căreia subiectul și predicatul se implică reciproc. În planul expresiei, relația este de dependență reciprocă (bilaterală)15. Îndată ce subiectul, implicit în planul semantic al verbului devenit predicat, primește o identitate concretă, lexical-sintactică, verbul-predicat „se orientează după el”16, în organizarea structurii sale morfematice, din perspectiva categoriilor gramaticale de persoană și număr. În același timp, predicatul îi impune numelui (pronumelui etc.)-subiect să se situeze în cazul
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
netradiționale” privind tipul structural de predicat într-o serie de categorii de enunțuri sintactice. Problema existenței predicatului multiplu poate fi ignorată sau poate primi, cel puțin la un prim nivel, de suprafață, al cunoașterii, soluția dată de Gramatica Academiei și devenită o axiomă, la nivelul propoziției. La nivelul frazei (dacă rămânem în interpretarea și terminologia gramaticii curente), și planul semantic, prin conștientizarea raportului text lingvistic-realitate extralingvistică, și planul sintactic, considerat sub aspectul indicilor formali, obligă la interpretarea distinctă a unor structuri
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
eventiv): Vremea este frumoasă./ Vremea se face frumoasă. • a opoziției identificare/semnificare: Pasărea este semnul libertății./ Pasărea înseamnă libertate. Dinamica general-particular, esențială în procesul de comunicare, implică în desfășurarea predicației prin predicat analitic două nivele: • conținutul semantic al termenului lexical devenit subiect este particularizat prin planul semantic global al predicatului analitic, cu originea în conținutul lexical al numelui: Pădurea este/pare/devine neliniștită/primitoare/ânverzită. • conținutul semantic al termenului lexical-nume predicativ este particularizat prin planul semantic al verbului copulativ: Pădurea este
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
parte a frazei, aflate în relație de coordonare opozitivă, al doilea afirmă devenirea ca esență a ființei umane; umanitatea (omului) și devenirea sunt în relație de incluziune: devenirea este inclusă în umanitatea omului: Omul ... devine. Omul ... este. ® Omul există + este (devenit) om. Ceea ce înseamnă: sfârșitul unei vieți individuale conturează destinul ființei individuale; din punctul de vedere cel mai profund: și-a construit și apărat umanitatea sau a trăit doar, în cel mai bun caz. Predicatul metaforic (al metaforizării) este propriu limbajului
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
că tac de cel puțin o oră.” (Ileana Vulpescu) Observații: Subiectele realizate prin aceste adverbe au nuanță circumstanțială (așa: modală, altfel și altminteri: condițională). b. dezvoltat; se realizează prin: • construcții infinitivale relative; intră în relație de interdependență numai cu verbele devenite predicat a avea și, mai rar, a fi: „Ai să te duci în fundul iadului și n-are să aibă cine te scoate.” (I. Creangă) • construcții gerunziale absolute: „Din când în când învăluirile de vânt de deasupra satului păreau că se alină
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
predicațional de bază. Conjuncțiile că, să, ca...să, dacă, de și locuțiunea conjucțională cum că introduc în structura nucleului predicațional de bază propoziții-subiect care intră în nucleul predicațional cu predicate realizate prin verbe și expresii impersonale, verbe întrebuințate impersonal sau devenite impersonale, prin diateză; propoziția-subiect este expresia sintactică a „obiectului” atras în sfera predicației. În desfășurarea liniară a enunțului lingvistic, aceste propoziții-subiect - numite subiective conjuncționale de Ecat. Teodorescu 26 - urmează, în absența intervenției altor factori (stilistic, de exemplu), predicatul: „...Cui putea
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
cei ce au trăit împreună cu el, îl vor prețui și cei ce vor veni după el...” (T.Maiorescu) Propoziția-subiect introdusă prin pronume relative poate să constituie nucleul predicațional de bază și cu un verb sau mai ales expresie impersonală, sau devenită impersonală, dar acestea rămân nespecifice; în astfel de enunțuri, propoziția-subiect urmează predicatului: „Casă trebuie să fac, să se cunoască cine a venit întâi aici, în Cuțarida.” (E.Barbu) Adverbele relative introduc subiecte propoziționale care intră în relație de interdependență cu
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
nespecifice; în astfel de enunțuri, propoziția-subiect urmează predicatului: „Casă trebuie să fac, să se cunoască cine a venit întâi aici, în Cuțarida.” (E.Barbu) Adverbele relative introduc subiecte propoziționale care intră în relație de interdependență cu predicate realizate prin verbe devenite, prin diateză, impersonale sau prin expresii impersonale; sub aspect semantic, propoziția subiectivă este o convertire în subiect a unui „obiect” intrat sub incidența predicației, într-un enunț desfășurat în stil indirect: „Nu s-a aflat nici până astăzi unde a
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
apare un antagonism între creaturile embrionice care se dezvoltă în mitul Navajo 346. Aceasta duce la separarea lor și trecerea spre un alt nivel, parcă ar apare în evoluție ontogenetic și filogenetic un pasaj în labirintul unui clopot și trecerea devenită necesitate de a trece într-altul. Când ritualul prezintă un antagonism între generații, el arată dorința copiilor de a-și defini locul activ în contrast cu pasivitatea părinților. Dualismul și antagonismul apare și în mitul oului matrice, mai ales când este vorba
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
Elohim, Elohim!" Deci el recunoaște un sens mnemoclastic în care momentele, elementele, fenomenele conștiinței sunt ancorate în ordinea inconștientului având și o semnificație și o finalitate în angrenajul complex al substanței subcorticale preformat ca o matrice genetică. Această rețea neuronală devenită cadru de percepție a noosului, reprezintă "ochiul de lume" în care misterul boltei se deschide ca un drum spre tainele începutului, "corola de minuni a lumii". Când mă privesc într-o fântână/ Știu că-n adâncuri fodte mume/ Îmi țin
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
împlinirea culturală a vieții umane. Ne-am supus lui Dumnezeu prin ritual și Cuvântul lui Dumnezeu a fost deseori confundat cu ritualul practicat de noi după planurile Sale. Informația, matricea, planșa, toate sunt incluse într-o formă dogmatică, din păcate devenită deseori doctrină de constrângere, ca o dictatură militară, necesară unei societăți la un moment dat pentru a putea prin mințile ei cele mai luminate să aprecieze democrația, adică libera gândire pe care Dumnezeu i-a dat-o omului, atât timp cât virtuțile
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
împlinirea culturală a vieții umane. Ne-am supus lui Dumnezeu prin ritual și Cuvântul lui Dumnezeu a fost deseori confundat cu ritualul practicat de noi după planurile Sale. Informația, matricea, planșa, toate sunt incluse într-o formă dogmatică, din păcate devenită deseori doctrină de constrângere, ca o dictatură militară, necesară unei societăți la un moment dat pentru a putea prin mințile ei cele mai luminate să aprecieze democrația, adică libera gândire pe care Dumnezeu i-a dat-o omului, atât timp cât virtuțile
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
împlinirea culturală a vieții umane. Ne-am supus lui Dumnezeu prin ritual și Cuvântul lui Dumnezeu a fost deseori confundat cu ritualul practicat de noi după planurile Sale. Informația, matricea, planșa, toate sunt incluse într-o formă dogmatică, din păcate devenită deseori doctrină de constrângere, ca o dictatură militară, necesară unei societăți la un moment dat pentru a putea prin mințile ei cele mai luminate să aprecieze democrația, adică libera gândire pe care Dumnezeu i-a dat-o omului, atât timp cât virtuțile
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
acceptare, calități pe care vechile frății le promovează printre cei aleși. Inițierea apropie și în succesivele încarnări, fiecare sub alt ascendent și altă zodie nativă, caracteristicile personalității poetului devin universale, anticipând imuabilul ciclu al poesiei 913. De aceea cosmosul, armonia devenită principiu universal nu poate să nu cuprindă prin Cuvânt esența sinelui poetic. Dar în același timp trebuie să nu uităm că lumea nu-ți datorează nimic; exista înaintea ta914. Poesia se frământă, determinând cititorul să urce, să coboare, să cunoască
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
dramaturgul avid de a folosi această putere de vrăjitor, fără nicio restricție impusă de vreo doctrină. De la Giordano Bruno, magician capabil să vorbească cu îngerii, eretic într-o viziune îngustă, știința s-a materializat în filosofia armoniei universale la discipoli deveniți mari maeștri ai acestei lumi. John Dee s-a aplecat asupra matematicii și geometriei, alchinmiei și astrologiei, ducându-l cu toate mai aproape de lucrarea lui Dumnezeu. Semnele și simptomele patologiei omenești sunt surprinse cu mare acuratețe de scriitorii, de barzii
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]