7,057 matches
-
Este vorba de tot mai marea importanță acordată măsurilor sanitare și de salubrizare, ca premisă a programelor de acțiune profilactică. Dacă până atunci, la "întîmplare de holeră" predominaseră graba de a părăsi marile aglomerații umane și preocuparea de a se sustrage contactului direct cu bolnavii, acum a trecut pe primul plan grija pentru curățenia locuințelor și a localităților, pentru îndepărtarea reziduurilor, pentru consumarea unor alimente sănătoase și mai cu seamă pentru asigurarea purității apei potabile. Lupta împotriva holerei începea să ia
Biciul holerei pe pământ românesc by Gheorghe Brătescu și Paul Cernovodeanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295567_a_296896]
-
revoluționarul rus afirma că, dinspre partea corpului expediționar român, "personalul medical, îngrijirea, hrana, medicamentele, toate erau sub cerințele minimale; cifrele victimelor se țin secrete sau se micșorează până la ridicol". Ni se mai aduce la cunoștință enormitatea că, pentru a se sustrage amenințării molimei care pătrunsese în România, "ministrul de Interne Take Ionescu a părăsit țara, hotărând, pe bună dreptate, că e mult mai puțin periculos să se pună la adăpost, pe perioada de holeră, în Franța"563... Cu toate lipsurile serioase
Biciul holerei pe pământ românesc by Gheorghe Brătescu și Paul Cernovodeanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295567_a_296896]
-
împins în multe situații păgubitoare. Când, în august 1916, România a declarat război Puterilor Centrale, armata noastră, spre deosebire de ce se întîmplase în 1913 la trecerea peste Dunăre, era vaccinată antiholeric aproape în întregime. Doar un număr redus de militari se sustrăseseră imunizărilor, cam 5-10% din efectiv. O situație specială exista la Divizia a V-a de Infanterie, unde vaccinarea se făcuse neconștiincios, datorită și delăsării comandantului; nu a fost de mirare că, după unele marșuri extenuante, au apărut aici câteva îmbolnăviri
Biciul holerei pe pământ românesc by Gheorghe Brătescu și Paul Cernovodeanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295567_a_296896]
-
metodici, riguroși, sportivi și așa au rămas mult timp, dar sistemele de educație nu dau aceleași rezultate. Eu m-am reechilibrat lângă ei, după toate nenorocirile, pe mama Însă educația catolică din familie, În loc să o modeleze, o Învățase să se sustragă. O speriau și economia pe care trebuia să o facă În casă, și mulțimile adunate. Dar să le fi văzut pe prietenele ei din copilărie, toate național-socialiste Înfocate, ce pline de viață erau! Aveau șapte-opt copii, dar nu se plângeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
și grănicerii. Altceva? Ce tabel e ăsta? — Tabelul cu telefoanele și adresele persoanelor care au solicitat Întrevedere cu Manu Traian În seara conferinței. Ne-au fost puse la dispoziție de sursa Bădescu. Întrevederile nu s-au efectuat, adresele s-au sustras Înainte. — Era mai bine dacă se efectuau, doar să știm și noi de ele! Agentul nostru Bădescu și-a luat-o În cap, ne face program. Mai temperează-l un pic, să nu-și iasă din atribuții, că-l facem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
este opusul celui care trăiește În uitarea ei și care nu vorbește constant decât despre ființare. Însă, de fapt, până și gânditorul ce a uitat de ființă nu face decât să aducă la nivelul limbii ființa ce i s-a sustras. (...). Mă Întreb, uitându-mă la televizor și În jurul meu, ce sunt cei care, nici oameni, și nici zei nu sunt!? Aproape că mă cuprinde frica. Și mergem mai departe cu filozifia... Curajul lucid de a Îndura teama existențială chezășuiește posibilitatea
Jertfă de seară by Valentina Becart () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1137_a_1867]
-
așezat sticlele de tuș. Apoi am început. Poți spune așa? Opera vieții? Poate ar trebui să se șteargă aceste cuvinte? Dar o operă, o lucrare a vieții, este oare ceva neobișnuit? Viața însăși e o lucrare. Nimeni nu se poate sustrage de la îndeplinirea ei. Nu poți da înapoi. O faci, fie că vrei, fie că nu vrei. Nu există nimic deosebit sau ieșit din comun când se vorbește despre o operă a vieții. Oricine poate duce la capăt o operă a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
Până la urmă tot la năravul tău de polițist ajungi. Moșule, pricepe odată pentru numele lui Dumnezeu că nu mă interesează nici numele, nici dacă individul a furat-o ori nu. Vreau să știu numai unde a ținut-o după ce a sustras-o, pardon, a obținut-o. Acum ai priceput? Ce mă interesează pe mine treaba asta? M-am dus la el, am plătit cât mi-a cerut și am luat-o. Deci o avea în casă? Ai căpiat? Cine e nebun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
o măsură chiar atât de neașteptată. Spune-mi, te rog, mai ai hârtiile acelea? I le-am dat înapoi chiar atunci. Ți-am spus că nu pricepusem nimic din ele și, pe deasupra, el mai era și destul de speriat. Înțelegi, le sustrăsese de la firmă. Crezi că, dacă i le ceri, ți le poate da? Nu. Nu? De ce? El e unul dintre cei dispăruți. Primul dintre ei. Toma tăcea, rămas pe gânduri. Vișinescu era contabil de când îl știu, mai întâi la mină și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
mă teleportez în copilăria mea depărtată din Barbu Văcărescu, într-o după-amiază de vară cu miros greu de motorină, urcând de la garajul de autobuze până la etajul doi. După-amiază ar fi trebuit să dorm - pentru asta, câteva minute trebuia să mă sustrag tuturor tentațiilor lumii reale (garajul, zumzetul radiocasetofonului la care soră-mea ascultă muzică în timp ce repetă lecția la franceză). Ca să scap, mă rostogolesc pe burtă, cu fața aprinsă apăsată până la durerea pomeților, a maxilarelor, în cuvertura de pat... Se face o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2273_a_3598]
-
o poză reprezentând o familie de țigani cărându-și bagajele la aeroport, via Paris-București. Cel care scrisese articolul spunea că printre bagaje, țiganii cărau și portofele din piele (goale), portofele care au fost cândva pline, În buzunarele cetățenilor francezi, fiind sustrase cu dibăcie și profesonialism de concetățenii noștri, rromi. Mi-aduc aminte că, În preajma sărbătorile de iarnă, În decembrie trecut, prietena mea a fost jefuită În fața blocului unde locuiește, În plină zi, de către un țigan tânăr, bloc ce se află Într-
Pete de culoare by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91516_a_107356]
-
Mă cocoțam cu picioarele pe o bancă cu multe scânduri lipsă și deveneam dintr-o dată monumentul perfect al celor uitați de lume. Niciodată nu mi-a făcut bine fumatul dar tocmai acel mic rău mi-l doream pentru a mă sustrage de la gânduri mai negre care mă apăsau. Ajunsesem în grabă acolo și era cât pe ce să nu observ că locul era ocupat. Recunoșteam de la spate umerii goi care tresăreau ușor și parfumul care mă învăluia. Era Erjika, fata care
Anonim pe ringul adolescenţei by Liviu Miron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/252_a_500]
-
ce câștigase și pe deasupra vreo 300.000 lei. Înde-mînarea lui Charlot depășise orice prevederi. De unde avea domnul casier central suma aceasta considerabilă? Nu era bogat, salariul pe care-l primea abia-i ajungea să ducă un trai modest. Nici vorbă, sustrăsese bani din visteria statului, cu gândul să-i pună la loc când, firește, va face rost de alții. Apoi, ce așteptam eu? Ce urmăream eu? Hei, domnule casier central, ai căzut prost, sărăcuțule! Vei avea de-a face cu mine
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
altcineva... pentru că persoana și banii tăi nu mă interesează deloc. Am cerut inspectorului financiar să verifice îndată gestiunea lui Nenișor. Acesta îmi aduse raportul chiar în după-amiaza acelei zile. Găsise o lipsă de 420.000 lei (se vede că Nenișor sustrăsese bani și mai înainte, pentru alte nevoi). ― L-am prins! Al meu e! strigam copleșit de satisfacție, de parcă apucasem pe Dumnezeu de picior. ― Ce facem, sesizăm parchetul? m-a întrebat inspectorul, de a cărui prezență furat de valul bucuriei uitasem
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
tocmai de aceea nu avem încredere în dumneata“. Nu aveau încredere în mine. Tot mai puțin pe măsură ce se apropia primăvara. Germenii însămânțați în sufletul meu nici nu se clinteau. Ce-i drept, dormeam într-o cameră separată, dar nu mă sustrăgeam de la nimic. Chiar mai mult, în timpul programului liber, coboram în bucătărie să spăl vase, pentru că omul poate să facă asta și singur. Cristalul de la Adél l-am pus pe pervaz, ca să răsfrângă lumina și să nu pățească ceva. Să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2123_a_3448]
-
vede oglindit el însuși, ci altcineva foarte străin. Ei bine, la asta mă gândeam eu în bucătărie, în sala de mese, în camera mea, în timpul orelor, de când adormeam și până mă trezeam, dar nu erau decât gânduri și nu mă sustrăgeam de la nimic, cu singura excepție a plimbărilor cu cântec. Deja la a doua plimbare cu cântec am leșinat imediat ce am ieșit pe poartă. Iar la cea de a treia m-am dus de bunăvoie la bucătărie, considerând că era singura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2123_a_3448]
-
Prin urmare, către prânz, băiatul se strecură abil, cu pași ușori și ageri, pe ascuns, pe ocolite, în locul din casă, unde știa el că se află o sumă apreciabilă de bani, o rezervă pusă de maică-sa deoparte. Repede, el sustrase (mai exact, fură) de acolo cam cât credea dânsul că-i trebuie, pe urmă, punând totul în ordine întocmai așa precum găsise, se hotărî să meargă chiar atunci, fără a mai zăbovi în zadar, în locul un pic mai înainte amintit
Istorisiri nesănătoase fericirii by Rareş Tiron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1251_a_1940]
-
bată ca să-mi lase mâinile libere dacă aș manifesta cea mai mică intenție de a opri bătălia din al șaselea decant. Preotul era blând, calm, inflexibil. - Principiul ordinului universal, zise, și al statului universal, transcende emoțiile indivizilor. Nu vă puteți sustrage de la niciuna dintre crudele sale necesități. Glasul era aspru. - Niciuna. Enro evita ochii palizi. - Sunt nehotărât, repetă. Mă simt nesăvârșit, incomplet. Dacă sora mea ar fi aici, făcându-și datoria... Gosseyn abia auzea. Sumbru, medita. "Așadar, iată ce gândesc. Un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
suferi ironii pe seama mea. Și timpul trecu la fel, plictisindu-mă, dezgustat de mine, regretând succesele la care renunțasem și deseori având remușcări. Mă obicinuisem însă, și astfel eram zilnic cu ea. Nu mai căutam minciuna cu care să mă sustrag. Văzîndu-mă incapabil să iau vreo hotă-rîre, eram și mai nenorocit. Ca să nu pierd timpul, încercai să vorbesc cu ea de pictură sau literatură, subiectele care mă interesau orișicând. Îi dam să citească volumele pe care le studiam în același timp
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
dea seama de actele comise și nu protestase în nici un fel. N-o mințisem niciodată asupra viitorului: voiam să-mi păstrez libertatea. Ca prieten îi făgăduisem totdeauna ajutorul. Eram în tovărășia ei pe cât puteam și nu mă gândeam să mă sustrag vreodată. Nu aveam nici o pretenție de nici un fel, și mărturisesc că nu fără plăcere am dat legăturii noastre o nouă putință de împrospătare. Dacă nu eram încă peste măsură de înfierbîntat, nu eram eu de vină. Sunt vinovat, dar a
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
că ar fi interesant de studiat un om mediocru fiind obligat să facă un gest mare. De pildă, un general prost, trebuind să ia o hotărâre mare într-o luptă, cu riscul că de va greși sau de se va sustrage va fi împușcat. Ar fi interesant de văzut storcîndu-și creierul și mișcîndu-și fruntea cum nu mai obicinuise să facă, încruntîndu-și trăsăturile, de obicei moi și leneșe. La fel și un om care este silit să moară și nu pricepe ce
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
găsii in-just în gustul meu pentru forme, căci nu puteam descoperi o suferință reală numai din pricina expresiei caraghioase. Cu afecție i-am cerut să-și destăinuiască supărarea. A ezitat. Apoi a izbucnit într-o mulțime de exclamări stupide, ca să se sustragă întrebării mele. Mă mira această discreție când îl crezusem incapabil să puie frâu vreodată reflexiilor lui imediate. Mă gândeam că, în definitiv, în aventuri proceda cu eleganță, că nu i se știe nimic precis, cu toate că nu era lipsit niciodată din
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
de a-și arăta toate gusturile. Nu trebuie tras nici o concluzie din faptul că la urmă și-a aranjat viața și nu s-a mai întors. Totul s-a petrecut după ce s-a convins bine că eu voiam să mă sustrag, că-i mai bine pentru amândoi să se mărite. Ori de câte ori i-aș fi dat ceva, cât de neînsemnat, sau aș fi anunțat-o ceea ce credeam să-i producă bucurie, invariabil i se lumina fața și-și exprima gratitudinea. Numai întîm-plător
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
unor amenințări directe (nici un oștean advers nu va încerca să ucidă Caligraful), pericolul există și vine, după cum se poate observa, nu din afară, ci din lăuntru. Grija ce mi se arată, iată primejdia cea mare! Nu e chip să mă sustrag; nici un Caligraf nu a reușit așa ceva vreodată. Va trebui deci să mă pregătesc. Lucrurile pe care le voi lua cu mine sunt puține. Dacă îmi va lipsi ceva, voi primi degrabă, regula fiind ca solicitarea să aibă aspecte rezonabile. Așa că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1901_a_3226]
-
economia sa, care schimbau radical datele problemei și conduceau la altă concluzie, negând-o pe cea anterioară. - Pe unde ai pătruns în clădire ? - Ce oră era ? - Ai folosit scara ? - Câte țigle ai desprins din acoperiș ? - Era întuneric înăuntru ? - Ce ai sustras ? - Din ce loc ? - Pe unde ai ieșit ? - Cu cine te-ai întâlnit ? Inculpatul răspunse la fiecare întrebare. Cu lux de detalii. Menite a-i face relatarea credibilă. Ceea ce pe ei îi făcu să înghită în sec nemulțumiți. Detaliile se potriveau
Ramuri, muguri si mugurasi de creatie olteniteana Antologie de poezie și proză oltenițeană by Nicolae Mavrodin si Silviu Cristache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91640_a_93395]