7,411 matches
-
cumințenia mea toată, Ieronim. Iubește-mi gura, pentru că-ți rostește numele. Iubește-mi ochii, pentru că te privesc. Iubește-mi mâinile, pentru că te-au așteptat întinse într-un gest de supusă rugă. (Ies încet. Fond muzical corn. Pe fond vocea Cântărețului orb.) CÂNTĂREȚUL ORB: Se tot duc, se duc mereu, / Trec în umbră, pier în vale, / Iară cornul plin de jale / Sună dulce, sună greu. Blându-i sunet se împarte / Peste văi, împrăștiet. / Mai încet, tot mai încet, / Mai departe, mai departe... // BUFONUL
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1483_a_2781]
-
toată, Ieronim. Iubește-mi gura, pentru că-ți rostește numele. Iubește-mi ochii, pentru că te privesc. Iubește-mi mâinile, pentru că te-au așteptat întinse într-un gest de supusă rugă. (Ies încet. Fond muzical corn. Pe fond vocea Cântărețului orb.) CÂNTĂREȚUL ORB: Se tot duc, se duc mereu, / Trec în umbră, pier în vale, / Iară cornul plin de jale / Sună dulce, sună greu. Blându-i sunet se împarte / Peste văi, împrăștiet. / Mai încet, tot mai încet, / Mai departe, mai departe... // BUFONUL (la arlechin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1483_a_2781]
-
cea mai mare parte înveți să trăiești cu asta. Meseria mea nu prea se potrivește acelora care sunt înclinați să fie ordonați. Să fii investigator privat te face să ții uneori mai multe capete desfăcute decât un țesător de covoare orb. Oricum, nu aș fi om dacă nu aș recunoaște găsirea unei anumite satisfacții în legarea lor. Însă acest nume, numele unei fete pe care Arthur Nebe mi-l menționase cu multe săptămâni în urmă atunci când s-a întâlnit cu mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
Crevalcore, șopti ea, în timp ce își freca fruntea mare de cea a câinelui care-și dăduse seama de prezența mea, dar părea că mă privește fără nici un interes, cu ochii întunecați de o ceață ciudată. Luă tava și cănițele murdare. E orb, zise coborând vocea, de parcă ar fi vrut să nu fie auzită de animal. — Ați putea să-mi dați un pahar cu apă? — Vă simțiți rău? — Nu, mi-e cald. S-a răsucit. I-am privit șoldurile, în timp ce se îndrepta spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
de mine, de după-amiaza aceea nebună. Nu știu dacă după aceea respira greu, poate plângea. Stătea ghemuită pe jos, strângându-și genunchii cu brațele. Eu eram mult dincolo de mine, retras în cealaltă parte a camerei. De sub divan apărea botul câinelui orb, cu urechile pleoștite și ochii albi. Pe perete maimuța sugea nemișcată din biberon. Ochelarii mei se aflau pe jos, lângă ușă, cu o lentilă spartă. Am făcut câțiva pași și m-am aplecat să-i ridic. Am apucat marginea udă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
sub o pelerină, fixând-o într-un loc, în camera închisă a numelui său, ea și nimeni alta. — Italia, și mângâiam lemnul ușii. Se auzi un chelălăit, o gheară care zgâria și am recunoscut câinele. Începuse să mârâie, bietul animal orb, mizerabil ca stăpâna lui. Un mârâit înăbușit, de câine bătrân, care obosi imediat. Am zâmbit. Se va întoarce, dacă a lăsat câinele înseamnă că se întoarce, iar eu o voi aștepta. Voi face ce vreau cu corpul ei, pentru ultima
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
îmi plăcea să cred că nu era o întâmplare cheia lăsată pe ușorul ușii, ci că o lăsase acolo pentru mine. Am pipăit peretele. Am găsit întrerupătorul, sub o apărătoare spartă. În mijlocul camerei s-a aprins un bec economic. Câinele orb stătea în fața mea cu ochii lui albi, o ureche dreaptă, alta fleșcăită. Un paznic cu adevărat mizerabil. Am stins. O voi aștepta pe întuneric, fără nici o lumină,. Întunericul mă ascundea de mine însumi. Am făcut câțiva pași bâjbâind și m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
las? Șemineul stins, camera răvășită de mine, care te-am umilit în toiul nopții fără măcar să te iubesc. Câinele va veni lângă tine, vei avea nevoie de blana lui, o vei mângâia uitându-te în altă parte. Oricum, el este orb. Îți vor veni în minte momente dureroase din trecutul tău. Apoi vei vedea din nou lucrurile care te înconjoară, te vei ridica, vei pune la loc ceva, un scaun răsturnat. Și nu e nevoie să-ți tragi tricoul, în timp ce te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
ora asta? — Așa. M-a luat de mână și m-a tras înăuntru: — Vino. Nu se mai temea de mine. Fusese suficientă o farfurie de spaghete. Mă integrase în infima ei normalitate, ca pe maimuța din poster, ca pe câinele orb. Ferestrele erau larg deschise, ziua pătrundea în cameră. Scaunele erau puse pe masă cu picioarele în sus și pavimentul strălucea de apă ici și colo. Era mândră de treaba făcută și în privire avea aceeași lucire a pavimentului. Eu, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
altul. Ea simțise plăcerea și frigul, în același timp, pielea i se zbârlise la trecerea mea. Simțeam că vreau s-o iubesc așa, bucățică cu bucățică, în nemișcare, în tăcere. Nu mai era cum fusese, nu mai erau împerecheri furioase, oarbe. Luasem obiceiul să o țintuiesc pe pat numai ca să o sărut. Vroiam să se simtă pe ea însăși prin mine. O străbăteam cu limba care mă durea, nu mai aveam salivă. Era lipsită de pudoare, aproape nerușinată în sex, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
nimic. Dacă e să cadă vreun demon peste noi, atunci să ne ardă! Nu putem sfârși pe pământul ăsta neutru. Poate ar fi suficient să schimbăm scenariul. Mă sperie casa ei, cuvertura aceea de culoarea tutunului, șemineul gol, câinele ei orb și maimuța de pe perete cu biberonul între labe, ca o bătaie de joc. Așa că, într-o după-amiază, o întreb dacă are chef să stăm puțin singuri într-un hotel. — Ca să nu stăm mereu în mijlocul traficului, spun. Și așa, iată-ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
camera aceea de hotel. Sexul meu chircit se retrage repede ca un șoarece care traversează noaptea strada. Rămân în tăcere lângă ea, până când plânsul devine mai puțin sfâșietor, mai blând. Plafoniera din tavan, un oval de sticlă albă, un ochi orb, ne privește fără să ne aibă grija. — Nu reușești să nu te gândești, nu-i așa? O rafală de vânt deschide fereastra și aerul rece ne atinge trupurile goale. Nu ne mișcăm, ne lăsăm șfichiuiți de frig. Apoi Italia se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
văzut o mână printr-una din ferestrele închisorii, către mare. Umblam pe zidul de piatră al portului, cum îmi este obiceiul, până în spatele vechii fortărețe. Fortăreața e complet închisă între ziduri oblice; ferestrele, apărate de gratii duble sau triple, par oarbe. Deși știam că acolo sunt închiși deținuții, am privit întotdeauna fortăreața ca pe un element al naturii inerte, al regnului mineral. De aceea, apariția mâinii m-a uimit, de parcă ar fi ieșit din rocă. Mâna era într-o poziție nenaturală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
leagă a celebrului scriitor irlandez Silas Flannery. O altă scrisoare, tot din Cerro Negro, e scrisă, în schimb, pe tonul unei evocări inspirate: prezentând - se pare - o legendă locală, cuprinde povestea unui bătrân indian numit „Părintele Povestirilor“, de vârstă imemorabilă, orb și analfabet, care povestește neîntrerupt istorisiri ce se petrec în țări și timpuri complet necunoscute lui. Fenomenul a atras la fața locului expediții de antropologi și parapsihologi: s-a stabilit că multe romane publicate de autori celebri fuseseră recitate cuvânt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
noastră încătușată în mașina Falsificatorilor! Râd, în timp ce cobor încet: - Nu există nici o mașină, caraghiosule! «Părintele Povestirilor» ne dictează cărțile! Tânărul cheamă ascensorul înapoi. - «Părintele Povestirilor», ai spus? A devenit palid. De ani de zile, discipolii sectei îl caută pe bătrânul orb pe toate continentele unde trăiește legenda lui cu nenumărate variante locale. — Da, du-te și-i spune Arhanghelului Luminii! Spune-i că l-am găsit pe «Părintele Povestirilor»! E în mâna mea și lucrează pentru mine! Nici vorbă de mașină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
are nicio legătură cu Jesse. Adriana pufni. Fata asta se înșală! Când o să recunoască și ea că era îndrăgostită nebunește de cine nu trebuie? Adriana începu să compună următorul articol; dacă prietena ei perfect normală și rațională era atât de oarbă, înseamnă că și alte femei suferă. Poate ar putea să-l intituleze „Gândirea înșelătoare: Exemplu” Sau poate „De ce mă tot mint.” Da, ăsta ar merge bine. Leigh se uită la ea. — Ce? Tu chiar crezi asta, querida? — Da, chiar cred
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
e și la noi, dacă nu te mănâncă nevasta, te consumă soacra, după ce te fezandează nervos. Scapi de mașteră, te mănâncă fiscul. Dacă scapi și de fisc, vine fondul monetar. Dacă mai ai de doi bani speranță, te jupoaie justiția oarbă de viu, că e canibală... Numa’ că unii sunt mai ațoși, ca Costel ăla de la Craiova și justiția are dinții moi. Gigi e fraged, bag de seamă. Da’ Gigi, om cu frica lu’ Dumnezeu În sân și cu ochiul dracului
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
asta e plină de surprize date dracu’. Bombonel de-abia așteaptă să Îl tracaseze și el pe Băse după ce va fi ex-president. Flota ca flota, alea ca alea, ălelalte ca ălelalte, numa’ bube-n cap. Dosare În teacuri. Procese, justiție oarbă și pesedistă, televiziuni aservite... Să vezi tu ce jale va fi, iar țara tot șontâc șontâc... Gicu scoate telefonul mobil și pune o melodie. Tanțo, de erai cinstită, acu’ erai fericită, aveai casă și copii cu bărbatul tău dintâi... Uite
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
se părea că totul e clar pentru toți. El a amintit doar că Mathieu Marais, cronicarul, cu ocazia marii ciume din Marsilia, se plânsese că, trăind fără ajutor și speranță, se simțea scufundat în infern. Ei bine! Mathieu Marais era orb! Nicicând mai mult decât astăzi nu simțise părintele Paneloux ajutorul ceresc și speranța creștină, care le erau oferite tuturor. El spera împotriva oricărei speranțe că, în ciuda grozăviei acestor zile și a strigătelor celor care trăgeau să moară, concetățenii noștri vor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
ca toate bolile din lume. Ceea ce este adevărat cu relele acestei lumi este adevărat și în legătură cu ciuma. Ea poate folosi pentru a-i înălța pe câțiva. Când vezi însă mizeria și durerea pe care o aduce, trebuie să fii nebun, orb sau laș ca să te resemnezi cu ciuma. RIEUX ABIA RIDICASE VOCEA. DAR TARROU FĂCU UN GEST CU MÂNA PENTRU A-L CALMA PARCĂ. ZÂMBEA. ― Da, spune Rieux dând din umeri. Dar nu mi-ați răspuns. V-ați gândit bine ? Tarrou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
sunt însă mai mult sau mai puțin neștiutori și asta e ceea ce se cheamă virtute sau viciu, viciul cel mai fără de speranță fiind cel al ignoranței care crede că știe tot și își permite atunci să omoare. Sufletul ucigașului este orb și nu există bunătate adevărată, nici iubire frumoasă fără toată clarviziunea posibilă. Iată de ce formațiile noastre sanitare care s-au realizat datorită lui Tarrou trebuie să fie judecate cu o satisfacție obiectivă. Iată de ce naratorul nu va deveni cântărețul prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
și de voci înăbușite, dureroasa alunecare a miilor de tălpi, ritmată de șuieratul flagelului sub cerul apăsător, în sfârșit un târșâit de picioare interminabil și înăbușitor care umplea încetul cu încetul tot orașul și care, seară de seară, dădea încăpățânării oarbe, care în inimile noastre ținea loc de dragoste, glasul ei cel mai adevărat și mai posomorit. IV ÎN SEPTEMBRIE ȘI OCTOMBRIE, CIUMA A ȚINUT ORAȘUL ÎNCOLĂCIT SUB EA. ȘI FIINDCĂ POMENEAM DE TÂRȘÂITUL PICIOARELOR, SUTE DE MII DE OAMENI ȘI
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
-și încet brațele și picioarele. Dinspre micul corp, gol sub cuvertura militară, urca un miros de lână și de sudoare acră. Copilul s-a destins apoi încetul cu încetul, și-a readus brațele și picioarele spre centrul patului și, mereu orb și mut, părea să respire mai iute. Rieux a întâlnit privirea lui Tarrou, care a întors capul. Mai văzuseră copii murind, de vreme ce teroarea de luni de zile nu alegea, dar niciodată nu urmăriseră suferința lor minut cu minut, cum o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
răpea orice atenție în afară de cea pe care o acordam acuzatului. Nu ascultam aproape nimic, simțeam că voiau să-l omoare pe acest om viu și un instinct formidabil, ca un val, mă aducea alături de el, cu un fel de încăpățânare oarbă. Nu m-am trezit cu adevărat decât o dată cu rechizitoriul tatălui meu. Transformat de roba lui roșie, nici cumsecade și nici afectuos, gura lui viermuia în fraze nesfârșite care ieșeau fără încetare din ea ca niște șerpi. Și am înțeles că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
în plin. Se părea că ciuma era, la rândul ei, hăituită, și că slăbiciunea ei bruscă dădea tărie armelor tocite care îi fuseseră opuse până atunci. Din vreme în vreme numai, boala se încrâncena și, într-un fel de tresărire oarbă, răpunea trei sau patru bolnavi în a căror vindecare se sperase. Ei erau ghinioniștii ciumei, cei pe care ea îi ucidea în plină speranță. A fost cazul judecătorului Othon care a trebuit evacuat din tabăra de carantină, și Tarrou spusese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]