8,218 matches
-
că orice cântec, orice concert mi se părea că nu este decât un continuu avertisment. Mi se repeta mereu că frumusețea, vraja sânt provizorii. Că după ele va urma tăcerea. Că sunetele acelea minunate pe care le ascultam se vor preface în tăcere, în cenușă. Muzica va muri. Nu putem în timpul concertului să fugim înapoi prin desișul sunetelor spre clipa când, îmbătați de muzică, am deschis buzele și am început să murmurăm. Pe măsură ce înaintezi în emoție, te apropii și de sfârșitul
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
la școală. Gândul mi-era continuu la faptul că trăim sub o crustă de sticlă datorită căreia nu auzim ceea ce trebuie să auzim. Vroiam să-i oblig pe cei din jurul meu să audă. Să le strig: "Nebunilor, nemernicilor, nu vă prefaceți că nu auziți. Întoarceți-vă și întrebați-o pe femeia care țipă: "Ce vrei, femeie?" Sau porunciți-i: "Încetează!" Luați-o de mână și dați-o afară. Scuturați-o de umeri: "Femeie nebună, ce te-a apucat, de ce faci gălăgie
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
prin minte atunci? Un gând absurd pe care nu reușeam să-l alung. Că poezia cea mai frumoasă nu e decât o formă de eșec și de trădare. Vă mirați? Am cunoscut un mare poet. Tot ce atingea el se prefăcea în poezie, așa cum tot ce atingea Midas în antichitate se prefăcea în aur. Când îi citeam poeziile asistam parcă la un seceriș magic. Cuvinte banale, obișnuite, ajungeau să-ți ardă buzele când le repetai. Tristețea devenea poezie, revolta devenea poezie
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
-l alung. Că poezia cea mai frumoasă nu e decât o formă de eșec și de trădare. Vă mirați? Am cunoscut un mare poet. Tot ce atingea el se prefăcea în poezie, așa cum tot ce atingea Midas în antichitate se prefăcea în aur. Când îi citeam poeziile asistam parcă la un seceriș magic. Cuvinte banale, obișnuite, ajungeau să-ți ardă buzele când le repetai. Tristețea devenea poezie, revolta devenea poezie, disperarea devenea poezie, remușcarea devenea poezie. Speranța devenea poezie. Și deodată
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
ea nu e în stare să înlăture răul. Îl poate numai exorciza. Din această pricină, în clipa când atinge perfecțiunea și absolutul, când transformă totul în poezie, ea ne lasă cu mâinile goale. Atunci iese în fața cobrei convinsă că va preface și cobra în cântec. Poezia e ca o mangustă care, în loc să atace cobra, îi cântă. Dar ceea ce nu știu poeții e că și cobrele au imunitatea lor, așa cum mangustele au imunitatea lor. Cobra e imună la singura amenințare care ar
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
deschid vechilor prieteni care mă căutaseră, am trimis o carte poștală unuia dintre ei, invitîndu-l să treacă pe la mine. Am fixat o zi de joi, după-amiaza. Au venit toți. I-am simțit de la ușă că erau intrigați și curioși. Se prefăceau totuși că nimic nu-i miră. Nici măcar faptul că în plină zi stăteam cu lumina aprinsă și că în camera mea erau cărți și hârtii aruncate peste tot. Trebuiau să calce cu grijă, ca să le ferească. I-am rugat să
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
se petrecea ca și cum telefoanele erau adevărate. Cum se apropia, aproximativ, ora când în mod obișnuit ea trebuia să se ducă la telefon, mă arătam sau chiar deveneam nerăbdător. ― Ce faci cu telefonul? Azi nu te duci? ― Nu mă zori, se prefăcea ea uneori. ― Poate aduci ceva noutăți. Hai, du-te, și vezi, nu întîrzia. Asta-i culmea, veți spune. "Nu întîrzia!" Nu întîrzia de la ce? Ca să vină pe peron, să se așeze pe o bancă și să aștepte mai departe? Aveți
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
oară, mai apăsat: ― Răspunde, cine ți-a vorbit? ― Soțul ei. ― Vorbește mai tare. ― Soțul ei, repetă ea. ― Și ce ți-a zis? ― Că vrea să-l omoare. ― Atât ți-a spus? ― Nu, o întreagă poveste... Cea cu câinii... M-am prefăcut, bineînțeles, că nu știam nimic și am rugat-o să relateze toată povestea pe scurt. Apoi, am răsfoit din nou foile pe care le aveam în mână înainte de a continua. ― Și cât timp ai discutat cu victima până ce ai aflat
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
eu cabotin... cabotinii vor să joace pentru un public numeros, or, eu mă mulțumeam cu o singură persoană și cu păianjenii din sala de așteptare... Poate mă urmărise cu compasiune. Își va fi spus: "Păcat de calitățile lui"... Sau se prefăcuse că mă ia în serios, ca să nu mă contrarieze, cum procedezi cu nebunii, de teamă că altfel, cine știe, puteam să devin furios, să mă reped la ea și s-o strâng de gât. Era mai prudent să mă lase
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
aminte de calea ferată. Pe unde trecea? Am început să cercetez terenul din jur și n-a trebuit să caut prea mult. Destul de aproape de locul unde ne oprisem când am ieșit din pădure, am găsit șinele. La marginea pădurii se prefăceau și ele în nisip. Prin urmare, chiar dacă ar fi venit un tren, el nu putea duce nicăieri. ― Hai să ne întoarcem, i-am zis poruncitor Eleonorei, căci nu mai suportam deșertul din fața mea. ― Și ce să facem în gară? întrebă
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
viața autorului. Nu-ți place cum trăiești: așa ți-ai rânduit. Ai avut două neveste și le-ai părăsit pentru că nu înțelegeau patima ta pentru scris. Ai avut și câteva iubite: au plecat fiindcă ți-o înțelegeau prea mult. Le prefăceai în personaje și le închideai într-o proză; n-au putut să mai suporte. Gândești, mereu, o femeie. Poate acesta e, toată viața, rostul tău. Răbdător, îți creezi refugii. Acum ai Stațiunea. Stațiunea. Pe unul din pereții camerei ai atârnat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
de morbul crimei, nu vor avea nicicând o aplecare adâncă asupra formelor perfecte. Asupra culorilor adevărate. Asupra sunetelor imperceptibile. Asupra inefabilului. Maturi, vor complota din instinct. Viermi pe care nu-i strivesc pentru că aștept să devină pupe: poate se vor preface în fluturi. Așa cum tinde, tardiv, zbătându-se în gogoașa sa, Filozoful. Actorul va pieri sufocat în propriile lui dejecții. Pentru că se cacă mai mult decât mănâncă. Romancierul e încurcat în firele pe care le tot țese; va sfârși, privind printre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
tot timpul, un fum violet. Se ridică dintr-unul din coșurile donjonului, se îndoaie după vântul ce îl duce, șuvițe, până deasupra Stațiunii. Câțiva bărbați au aflat - de la Romancier - că în donjon, Castelanul plămădește piatra filozofală. Cu ajutorul acesteia, poate să prefacă aproape totul în aur! A făcut, în acest sens, o demonstrație uimitoare în fața unui străin, care - rătăcind drumul peste munte - nimerise, spre miezul nopții, la Domeniu. Încă nedezmeticit, necunoscutul îi povestise, a doua zi, Romancierului - preocupat, de la o vreme, mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
place, dar nu știu altă cale. Fără bici nu se poate; marile caractere s-au format în școlile în care pedeapsa corporală devenise metodă. Omul, de mic, trebuie să știe de frică, altfel nu va respecta nimic niciodată, se va preface doar; va deveni component sigur al unei viitoare mase de manevră. Magistratul a făcut tot ceea ce a vrut în Stațiune; în felul meu, fac tot ceea ce vreau. Castelanul - o fantomă - aidoma. Modelăm aceeași plastilină vie, mâinile noastre nu mai sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
perioada de vârf a umanității: va urma căderea. Toată grija pentru acest semn satanic; folosirea lui în mod nejustificat se întoarce împotriva celui nesăbuit! Și tot așa; nimeni nu scoate o vorbă; îi privești în ochi; te privesc mirați. Se prefac, simți complotul. Stupefacția lor e reală; ești de nerecunoscut. Nicăieri, se pare, lucrurile nu merg prea bine... Magistratul a ținut, ieri, în fața mulțimii adunate în dreptul Primăriei, o cuvântare. Lumea l-a primit cu reținere - și-a amintit de multe -, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
al Stațiunii, s-a ridicat deasupra Magistratului - cel cu adevărat desemnat să conducă, potrivit LEGII, pe care unii încă o mai numesc „destin” - și, mai ales, împotriva Castelanului, cunoscător al magiei, știința științelor, pentru că, azi, un ordinator nu poate să prefacă un toiag în șarpe, precum Ietro-egipteanul, odinioară. Mai mult: A.E. încearcă să stabilească, insidios, cam ce vom spune noi despre el, autorul. Atunci când noi încă nu existam. Cartea unui om bolnav ce se credea perfect sănătos. Lumea nu va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
pe urmă. Mulți au rămas betegi. Întregi sau nu, cei scăpați au fost goniți, casele lor mici aprinse. Magistratul a dat o Ordonanță prin care întoarcerea lor în Stațiune e interzisă pentru totdeauna. Un punct câștigat de acesta: i-a prefăcut pe târgoveți din asasini în justițiari; îl vor urma, așa crede... § Ai ucis piticii. I-ai schilodit. Le-ai aprins casele, i-ai gonit. Pentru a dovedi înclinația spre crimă a personajului colectiv. Pentru a-l introduce pe Vânătorul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
pare că îl scoate din sărite. E. crede că sunt Castelanul și vreau să aflu ce soartă mi-a rezervat. Încerc - zice - să-l iau pe ocolite, să-l trag de limbă! Mi-a spus că voi muri. Mă va preface în Caravella, să-i vină mai ușor. Voi pieri femeie! Curvă! Imaginație schizo. Agitat. Primul electroșoc. Nu s-a opus. .............................................................................................. Pe hartă: „Dacă vreau, nu va scăpa nimeni!” „Câinii, câinii, câinii...” (De nouăsprezece ori „câinii”!Ă „Piticii - dușmani ai poporului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
frate clopot!" Fățărnicie! Acru de este sângele fratelui meu, oțet voi primi să-mi astâmpăr setea; foc de arde în sângele lui și eu mă voi aprinde rug până la cer; gheață de i se va împietri inima, sloi o să mă prefac în mijlocul verii. Frate semn, nici cuvintele nu ne sunt îngăduite să le schimbăm între noi de dragul cuvintelor. La 16 ani, viața pe verticală este o amăgire a înaltului. În cer marea urcă doar când pescarii pășesc pe ape, când catargele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
aprinși, un zbor orizontal către săgeata arcașului, sărut pe tăișul cuțitului, durerea. Dacă totul este atât de simplu, de ce omul încearcă să-și definească amarul în raport cu cineva, în raport cu sfinții, cu eroii, cu personajele fantastice, dar nu cu sine? De ce se preface a-și anula durerea prin iluzie? Dacă Iisus a suferit ca om și nu ca Dumnezeu, de ce să nu luăm omul ca model de suferință și nu Dumnezeul din el? La 15 ani, tristețea este o mască ermetică: închizi ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
câteva minute, Gosseyn abandonă conversația. Se duse la locul lui și se așeză. Fluxul neural care se revărsa de la uriaș nu era amical. Conținea viclenie și un fel de suavă și ucigătoare satisfacție personală. O problemă: de ce acest om se prefăcea? La forța musculară yalertanul făcea parte dintr-o categorie aparte. Dacă ajungeau la bătaie, Gilbert Gosseyn va trebui să-și folosească creierul secund pentru a se similariza în diverse puncte ale temniței. Va trebui să se ferească de brațele gorilei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85123_a_85910]
-
scrisoare. Lăsă stiloul când îl văzu, se ridică și se duse la un fotoliu mare din adâncurile căruia îl privi cu ochi gri și liniștiți. - Așadar, mai avem cu toții cam două luni de trăit? zise ea în sfârșit. Gosseyn-Ashargin se prefăcu surprins. - Atât de mult? zise. Fu singurul său comentariu. Avea prea puțină importanță ce auzise ea despre incidentul de la masa de prânz sau din altă parte. Îi părea rău pentru ea, dar destinul tinerei nu depindea cu adevărat de el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85123_a_85910]
-
-l salute. Acolo staționa în interiorul porții, iar dacă auzea sunetul gipului, pândea prin căpături: să vadă cu cine umblă vecinul? Era frumoasă și tânără... Pe Viola n-o mai căuta nici cu privirea. Dacă n-o zărea din întâmplare, se prefăcea parcă nici n-ar exista. Dar ea e aici, ascunsă în spatele porții cu urechile ascuțite ca să înțeleagă frânturile de cuvinte aduse de vânt... -Poftește draga mea, îi spuse vecinul femeii, cu căldură în glas. Vioala era geloasă din cale afară
Pisica năzdrăvană by Suzana Deac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91517_a_93223]
-
arșiță, aș vrea să fiu într-un loc, unde pot vedea copaci în jurul meu și multe flori! - ofta cu jind micuțul ou. -Rugămintea ta se va îndeplini, îi răspunse Văzduhul, atingându-l cu sabia de foc, în vârful capului, și prefăcându-l, într-o petală de floare. Apoi dispăru în spatele dunelor care se înmulțeau în fiecare zi, luând aceeași formă dar în locuri diferite. Universul era în încălzire. Marele munte de gheață, o vreme bună, adăposti pinguinii LipaLipa și urșii polari
Pisica năzdrăvană by Suzana Deac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91517_a_93223]
-
jucărie cu mâinile lui. A doua zi, Însă, Își dădu seama că nu era vorba de un cărucior, cel puțin nu se vedea vreun loc unde i s-ar fi putut monta roți, și atunci Întrebă, Ce faci. Băiatul se prefăcu că nu auzise și continuă să scobească În lemn cu vârful briceagului, asta s-a Întâmplat În vremea când părinții se speriau mai puțin și nu alergau să ia din mâna copiilor un instrument atât de util pentru confecționarea jucăriilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]