6,854 matches
-
știu că sînt cam băgăreț din fire, dar e și vina ei că s-a arătat atît de prietenoasă de la început. N-am putut s-o refuz. Dar i-am explicat că toată situația asta nu poate să dureze o veșnicie, că trebuie să se hotărască repejor. Numai că i-a intrat pe o ureche și i-a ieșit pe cealaltă, dacă au trecut deja cîteva luni și o ține tot așa zise Timișoara. — Eu spun că a făcut totuși ceva
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2723]
-
ASEDIUL VIENEI (roman) Motto: „În viața orișicui, moartea este un moment de cotitură” (Cantor anonim) „Acolo Nimicul e atât de colorat, de omenos și de cald Acolo Veșnicia e atât de prietenoasă Încât e gata Oricând Să Îți Împrumute Încă o viață (Fără dobândă) Second, e drept, dar curată căci nepurtată sau foarte puțin Asta se vede de la distanță Și după croi Acolo nu ai altceva de făcut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Mai bine citește ceva din cartea aia de care habar nu aveai până acum. A Început să citească un pasaj subliniat cu creionul: „Prințul era abătut. «Toate astea n-ar trebui să dureze; totuși, o să dureze veșnic; e vorba de veșnicia omenească, bineînțeles, un secol, două secole... și pe urmă va fi altfel, dar mai rău. Noi am fost gheparzii, leii. Cei care ne vor lua locul vor fi șacalii, hienele: și toți laolaltă, gheparzi, șacali și oi, vom continua să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
se va desfășura În sufragerie și În hol. Pentru nevoi se va folosi toaleta de la capătul terasei. Bine luminată, dădea o oarecare senzație de căldură și minim confort. Și, la urma urmei, nu era cazul să se stea acolo o veșnicie. Nu se Îndoise o clipă de Îndrăzneala proiectului său pe care, iată, Îl socotea acum de un gust (Îndoielnic) frivol, chiar dacă dublat de grija de a feri Încăperile intime ale casei de priviri indiscrete. Ca să evite orice neplăcere, va Închide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
lumea În cămară, trăiești ca Într-un buncher. Ce ne-am fi făcut noi fără slănină pe vremea migrațiunilor? Ca să nu mai vorbesc de comunism. Mă Întreb și eu, zise Flavius-Tiberius zâmbind. Cu aceeași slănină, și tranziția poate dura o veșnicie, Își zise el Îngrețoșat că lucrurile s-ar petrece aievea. Puteți să-mi spuneți măcar Încotro a luat-o? Întrebă omulețul resemnat. Într-acolo, zise Flavius-Tiberius, arătând spre Steaua Polară. Așa sus? Omulețul părea plăcut surprins. Am știut eu că e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
fiecare dimineață, soarele se Întoarce punctual tot ca soare, paza de coastă e cu adevărat pază de coastă, surprizele rămân mereu aceleași, și ce n-a avut loc nu Încetează de a nu mai avea loc. mormintele Își schimbă morții, veșnicia durează două, trei decenii.” La un moment dat, pentru că nu se auzea nimic altceva decât un hohot sfâșietor de plâns, telefonul hotărî cu de la sine putere că e cazul să Întrerupă convorbirea. Era doar Anul Nou și câte mesaje și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Împlinire aveau să facă, vorba poetului, Totul. Totul! Nimic mai mult. 2. Evenimentul a trecut altfel neobservat, căci lumea era Încă frământată de soarta ochelarilor-minune, se zice, pe care mortul i-a purtat cu atâta naturalețe și har până aproape de veșnicie. Au dispărut odată cu sărutul neașteptat al unei sclifosite care Își târa prin zăpadă blugii ei albaștri tiviți cu țurțurei de gheață. Era frumoasă, nimic de zis, dar era Îmbrăcată cam aiurea. Cu furca, altfel spus. După ce că era șleampătă, părea și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
treia persoană care fusese și ea de față. Nu mi-era adresat câtuși de puțin și venea din starea de semicomă În care se afla. Nu făcea referire la un timp anume. Era din nou „acum“ și iar „acum“, pentru veșnicie - infinit mai viu În acele frânturi de propoziții disparate decât În orice scrisese sau Îmi povestise vreodată În momentele de luciditate despre experiențele lui de pe front. Fuseseră Întotdeauna tabu. Amintiri de la Ypres și din alte orașe distruse, Încartiruiri În castele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
lasă, chiar și astăzi, Codrul lui Wistman - de basm. El corespunde În mod straniu tipului de decor pe care artiști ca Richard Dadd l-au imaginat pentru acea lume În vremurile victoriene, și care acum ne-a fost dat pentru veșnicie: mișunând, cu fațete de giuvaer, aplecat spre sine, plin de taine aflate imediat sub pragul simțurilor noastre de adulți. Intrăm. Locul emană o tăcere profundă, ca și cum aici domnește latura vegetală a creației și până și păsările au fost izgonite; dedesubt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
din centrul Los Angeles-ului. Recent i-am întrebat pe amândoi de ce au renunțat la cariera din ring pentru a deveni polițiști. Răspunsurile lor constituie dovada că sunt într-adevăr niște oameni deosebiți. Sergentul Blanchard: „Cariera de boxer nu durează o veșnicie, dar satisfacția de a-ți servi comunitatea da“. Polițistul Bleichert: „Am vrut să-mi încerc forțele împotriva unor adversari mai de temut și anume infractorii și comuniștii“. Lee Blanchard și Bucky Bleichert au făcut mari sacrificii pentru a-și servi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
una pentru fiecare om. Dar asta era doar ceea ce se dădea la vedere, lăsând la o parte faptul că mamele mele erau foarte istețe și viclene. S-a hotărât data plecării, cam în trei luni. Ceea ce la început părea o veșnicie, s-a scurs destul de repede. Mamele mele s-au pus pe strâns, pe împachetat, pe sortat, pe vândut, pe spălat. Au făcut sandale pentru drum și pâine din aluatul cel mai tare. Și-au ascuns bijuteriile cele mai valoroase în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
ce se întâmplă. Era maro, nu roșie. Nu trebuia să fie roșie? N-ar fi trebuit să mă doară burta? Poate că mă înșelam și doar mă lovisem la picior, dar nu se vedea nici o zgârietură. Deși așteptam de o veșnicie să devin femeie, iată că nu săream în sus de bucurie și nici nu mă repezeam să le spun mamelor mele. Stăteam acolo, pe vine, ascunsă de crengi și mă gândeam: copilăria mea s-a sfârșit. O să port un șorț
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
ei Osiris. Du-te și bucură-te. Să părăsesc casa prietenei mele și să mă duc după un străin era o surpriză chiar și pentru mine, dar n-am ezitat o clipă. Am mers pe străzi, unul lângă altul, o veșnicie parcă și n-am scos o vorbă. Casa lui era la marginea așezării, aproape de drumul care ducea la morminte, la multe străzi distanță de Meryt. În timp ce mergeam, mi-am amintit poveștile mamelor mele cu mâini date cu henna și cântece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
lor vor rămâne pustii. Fără un scop. Nu vor mai ști, bieții, încotro să se îndrepte. Le va lipsi trupul meu, farul lor. Cred că vor sfârși prin a se devora între ei. Dar nu pot să rămân aici o veșnicie. Nu vreau o moarte de guzgan. Asta mă ajută să aștept disperarea pură a furtunii. Și acum, scuzați-mă, e cazul să mă pregătesc, fiindcă furtuna începe, mi se pare. De ce-ați lăsat capul în pământ? Puțin mai devreme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
Auta zâmbind. - Cum? Veșnic viu?... Da, zeii sunt veșnici. Fiul iubit al Zeului Apelor este regele Atlantidei, fie el veșnic viu, sănătos și puternic. - Spune-mi tu, Iahuben: dacă e zeu și e veșnic, de ce trebuie să-i mai urezi veșnicie? Iahuben tăcu. - Tu ai văzut zei? îl întrebă Auta din nou. Soldatul îl privi cu mirare. - Eu?... Nu, n-am văzut. Dar eu sunt un biet soldat. Preoții îi văd. Auta nu se mai putu stăpâni să nu rîdă: - Nu
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
și pustiuri, Dar ireală mi se deschide o altă lume. Luna rămasă pe cer și suspină înghețată și veșnică Izvorul se duce la vale, plăpând, mi-e milă, Stelele mai au farmec, sunt fade, sunt moarte, Întind ființa mea spre veșnicie Cred și sunt acest intangibil și șters loc În care mă bucur de intimitate. Iarăși nu e adevărat, spațiu închis și mort, Implor prezența vieții în toate, dar știu că e numai în mine, Spațiu neadevărat, unic și retras, Univers
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
concretizat, veșnic și creat abstract Special pentru lumea asta în care (totul moare) Realitatea e aici și e alta, oameni tâmpiți. Viață prăpădită în lumea mea, cu voi, E frumoasă și sigură. Îmi place cumva Să-mi plângă sufletul înspre veșnicie, companie. Aici sunteți voi. Am crezut în voi, în reguli, Dar voi nu le respectați. Aveți frumusețea voastră tâmpită. Și dulcele din inimă a devenit scârbă. Dar parcă iar florile dansează, bucuroase de viață, Universul e mare și, pur și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
acel peisaj atât de estetic. Este impresia de a fi transformat în sclipirea unui moment. Iar apa lucește, apare și dispare. Nu o mai poți prinde de o scapi. Iar când picătura se împrăștie rămâne acea clipă de evadare în veșnicia în care poți privi și poți simți ce a rămas. Iar ceea ce a rămas este atât de uimitor, încât nu vei uita niciodată mirarea ce ai simțit când ai văzut ce a fost înainte. Ți s-a întipărit în suflet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
Căci orice, orice gest, privire, suflu schimbă tot. Secunda schimbă totul atât de imprevizibil. Și ce mă asigură că nu se va schimba în rău? Un singur minut ar fi de ajuns să strice o întreagă viată. Faptul că am veșnicia înainte? Cine-mi spune, vă rog, că viitorul nu se va schimba în mai rău? Pentru că fiind cu el, nu mai sunt eu. Totul se schimbă. Viața se schimbă. Și cu el nimic nu poate fi urât. Căci de idealul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
să nu mai vrei să te dezlipești de mine. Te-aș fi strâns, sufocat cu mine, cu dragostea mea. Și nici el, nici eu, nu am fi pierdut vreo luptă. În această dragoste, nimeni nu poate pierde. Și iată că veșnicia așteaptă. Zorii zilei căzând peste noapte, zorii nopții căzând peste zi, cu stele lucind înăuntrul nostru, ne îndreptam spre aștrii Soarele și Luna. Și mergeam către și peste întreg Universul Mare. Lăsăm veșnicia în urmă. (Îmi și imaginam un grup
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
nimeni nu poate pierde. Și iată că veșnicia așteaptă. Zorii zilei căzând peste noapte, zorii nopții căzând peste zi, cu stele lucind înăuntrul nostru, ne îndreptam spre aștrii Soarele și Luna. Și mergeam către și peste întreg Universul Mare. Lăsăm veșnicia în urmă. (Îmi și imaginam un grup de prieteni nemuritori, ca Erickson, nebun, cu care să nu avem în comun viața, ci doar o plăcere de a fi împreună. Cu ei alături veșnicia părea mai scurtă. Aveam o viață a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
către și peste întreg Universul Mare. Lăsăm veșnicia în urmă. (Îmi și imaginam un grup de prieteni nemuritori, ca Erickson, nebun, cu care să nu avem în comun viața, ci doar o plăcere de a fi împreună. Cu ei alături veșnicia părea mai scurtă. Aveam o viață a noastră într-o lume care să nu conteze pentru noi, să nu ne afecteze, ci să stea la dispoziția noastră.) Privesc la miezul nopții New York city-ul. E luminat și plin de viață. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
stupid. Seara târziu era pe terasă. Vântul bătea și Doru spera Ca'vântul să-i ducă departe starea inertă, totul. Ca un vis urât. Sau poate să-1 ducă și pe el și să nu se mai oprească decât peste o veșnicie. Și să nu-și mai amintească nimic. Ieși pe străzi. Le colindă absent. Nu vroia să fie în acea stare. Nu avea sens. Însă nu se simțise niciodată mai singur. Își aminti de toate acele persoane pe care le iubise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
ale deprimării în locul Veșnicei Dureri. Oh, nu era nici supremație lucrai pentru care luptau. Luptau pentru luptă, iar lupta se dădea veșnic și pentru prima oară. Nimic mai sfânt sau mai puternic, mai durabil. Trăiau pentru singura oară și pentru veșnicie. Un fulger izbi săbiile, o mișcare explozivă, Doru o apucă de mijloc, singura cale de a se apăra, ea scăpă arma și căzură pe pat. Zborul nu se opri, lupta nici atât. Se opriră numai ei, privindu-se în ochi. Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]
-
să cumpere lucruri de îmbrăcat. Selectă niște obiecte călduroase, de munte, atât pentru el cât și pentru ea. Niciodată nu se simțise mai bine. Mulțumea Domnului că trăia, că exista chiar și pentru o clipă. Iar clipa e eternă în Veșnicie și Adevăr, el va fi întotdeauna viu. Toți suntem Nemuritori, asta învățase el. Când se întoarse însă înapoi, avu parte de o surpriză. Pe pat era sabia lui, iar Amanda dispăruse. La recepție nu o văzuseră plecând. Rochia ei de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]