64,843 matches
-
naționaliștilor, se contura perspectiva unei autonomii negociate sau a independenței. Însă, la 1 iunie 1946, amiralul Thierry d’Argenlieu, reprezentantul plenipotențiar francez, a proclamat separarea unilaterală a Cochinchinei (partea de sud a țării) de Nordul dominat de naționaliști, sabotând astfel eforturile propriului guvern de a ajunge la un compromis și Întrerupând discuțiile guvernamentale cu Ho. Până În toamna aceluiași an, francezii au bombardat portul Haiphong, iar naționaliștii Vietminh i-au atacat pe francezi la Hanoi, declanșând astfel primul război din Vietnam. Efortul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
eforturile propriului guvern de a ajunge la un compromis și Întrerupând discuțiile guvernamentale cu Ho. Până În toamna aceluiași an, francezii au bombardat portul Haiphong, iar naționaliștii Vietminh i-au atacat pe francezi la Hanoi, declanșând astfel primul război din Vietnam. Efortul Franței de a-și restabili după război autoritatea În Indochina a fost o catastrofă politică și militară. Ho și Min era apreciat de stânga franceză În dubla lui ipostază de luptător pentru independența națională și revoluționar comunist - două identități tot atât de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
un război de uzură Într-o colonie Îndepărtată fără un ajutor extern substanțial. Războiul francez din Indochina a fost finanțat de americani. La Început, contribuția Washingtonului a fost indirectă: grație Împrumuturilor și ajutorului american, francezii au putut aloca resurse considerabile efortului tot mai costisitor și inutil de a Învinge trupele Vietminh. Statele Unite au sponsorizat practic modernizarea economică postbelică a Franței, În timp ce aceasta Își aloca resursele războiului. Din 1950, ajutorul american a luat forme mai directe. Din iulie (la o lună după
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
purtate fără succes din 1947 până În 1954 și, În continuare, din 1955. Guverne de toate culorile s-au scindat și au căzut În fața acestor obstacole. Chiar și cu o armată loială, a Patra Republică ar fi trebuit să depună un efort imens pentru a se ridica deasupra acestor Încercări, la doar un deceniu după cea mai grea Înfrângere militară din istoria națiunii și o umilitoare ocupație de patru ani. E de mirare că a rezistat chiar și atât. Instituțiile celei de-
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și În Suez. Franța trebuia să-și apere poziția cât putea de bine, procurându-și, de exemplu, arme nucleare. Față de Marea Britanie, atitudinea lui de Gaulle era Însă mai complicată. Ca mai toată lumea, președintele francez Își imagina că Marea Britanie va face eforturi să-și mențină poziția de mijloc Între Europa și America și că, silită să facă o alegere, Londra ar fi optat pentru aliatul său de peste Atlantic În defavoarea vecinilor europeni. Această intuiție a fost confirmată fără putință de tăgadă În decembrie
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
din iunie 1956, părea o provocare să menții la putere În Budapesta un stalinist nereformat, sinonim cu vremurile tulburi de altădată, cu atât mai mult cu cât trecutul și intransigența-i prezentă Începeau să provoace proteste publice În Ungaria. În ciuda eforturilor lui Rákosi - În martie 1956, el a publicat În ziarul Szabad Nép o Înflăcărată denunțare a lui Beria și a lui Gábor Péter (locotenetul acestuia din poliția secretă ungară), reprezentând un ecou fidel al denunțării de către Hrușciov a „cultului personalității
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
națională lucra În asociații cu mai puțin - adesea mult mai puțin - de 100 de angajați. În afară de faptul că au trecut cu vederea infracțiuni fiscale, zonale, de construcție și de alte feluri, nu e limpede cum au susținut autoritățile centrale italiene eforturile economice ale acestor firme. În schimb, rolul statului a fost crucial În finanțarea schimbărilor de anvergură, care nu stăteau În puterea inițiativei individuale sau investitorilor particulari: aportul de capital nonguvernamental În Europa a fost mult timp o raritate, iar investițiile
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
resurse inepuizabile Înainte de 1939. Nazismul, războiul și ocupația militară au trecut cu bine pe lângă ea, guvernul militar aliat privind Volkswagen cu Îngăduință, tocmai din cauza capacității sale de producție perfect puse la punct dinainte de război, care putea acum să funcționeze fără eforturi suplimentare. Când s-a dezlănțuit cererea pentru mașinile mici de familie, produse În masă, nu exista o competiție locală serioasă pentru VW Beetle, așa Încât, chiar și la un preț mic și fix, mașinile au adus profit - datorită naziștilor, compania nu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
externă. Dar asemănările se opresc aici. După război, guvernele britanice succesive au obligat În special BMC (aveau mai puțină influență asupra Ford-ului american sau asupra filialelor General Motors din Regatul Unit) să vândă cât mai multe mașini În străinătate - În efortul disperat de a obține câștiguri În monedă străină, pentru a contracara datoriile de război imense ale țării (obiectivul de export fixat oficial de guvern era, la sfârșitul anilor ’40, de 75% din producția britanică de mașini). Prin urmare, compania a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
descentralizată precum RFG, cultura și artele emanau direct din politica locală și interesul regional. În Germania, ca peste tot În Occident, bugetul pentru arte a crescut dramatic În deceniile postbelice. Dar cum problemele culturale și educaționale intrau sub autoritatea regională, efortul s-a dublat. Fiecare land și majoritatea orașelor aveau o operă, săli de concert, o companie de dans, teatre și grupuri artistice subvenționate. Conform unui studiu, În Germania de Vest, În momentul reunificării existau 225 de teatre locale, subvenționate În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
eră constipată de rectitudine morală și cenzură emoțională. Dar, În comparație cu anii ’20, cu faimosul fin-de-siècle sau cu viața semimondenă din Parisul anilor 1860, „Swinging Sixties”erau destul de cuminți. Pentru că dădea o mare importanță stilului, generația anilor ’60 a depus un efort considerabil să arate altfel. Hainele, părul, machiajul și accesoriile au devenit etichete politice și generaționale indispensabile. Modele erau lansate la Londra: tendințele europene În materie de vestimentație, muzică, fotografie, modeling, publicitate și chiar reviste de mare tiraj erau dictate de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
-ul hippie (vag „utopist” prin conotația lui „modestă”, non-occidentală, „contra-culturală”, asexuată) era importat din America. Utilitatea sa comercială era evidentă și multe dintre fabricile care la mijlocul deceniului produceau frenetic haine strâmte și croite pe corp au Început curând să facă eforturi pentru a-și adapta stocul. La un moment dat au Încercat să vândă „look-ul Mao”. O jachetă fără formă cu guler ascuțit, asortată cu nelipsita șapcă „proletară”, look-ul Mao combina aspecte din toate cele trei stiluri - mai ales
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ideea inflației prețurilor. Dar incertitudinea creată de retragerea Americii din sistemul de denominare În dolari a Încurajat speculația cu valute, pe care acordurile internaționale asupra regimului de rate variabile nu o puteau limita. Lucru care a subminat la rândul său efortul guvernelor individuale de a manipula ratele locale ale dobânzii și de a menține valoarea monedei naționale. Valutele au căzut. și, pe măsură ce ele se prăbușeau, a crescut costul importurilor: Între 1971 și 1973, prețul mondial al produselor (În afară de combustibil) a crescut
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
vedeau pe bună dreptate În ETA și Herri Batasuna o amenințare pentru bunăstarea (și implicit prezența) lor În regiune. Pe măsură ce proiectul său politic se Îndepărta de realitatea socială, ETA devenea tot mai extremistă - uitându-și scopul, ea și-a dublat eforturile, ca să cităm definiția fanatismului dată de George Santayana. Finanțată prin extorcări și activități ilegale, constrânsă tot mai mult să opereze de peste graniță, din departamentele basce din sud-vestul Franței, ETA a supraviețuit și supraviețuiește și azi, ucigând din când În când
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a furnizat nou-formatei IRA Provizorii principala solicitare: evacuarea autorităților britanice și a trupelor lor, ca prim pas către reîntregirea insulei sub control irlandez. Britanicii nu au plecat. Nu e clar cum ar fi fost posibilă o retragere. În anii ’70, efortul de a clădi o Încredere intercomunitară care să-i permită provinciei să se administreze singură s-a izbit de suspiciune și intransigență de ambele părți. Catolicii, chiar dacă nu se dădeau În vânt după propriii extremiști armați, aveau motive istorice să
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Formazione Comuniste Combattenti, Unione Comunisti Combattenti, Potere Proletario Armato și multe altele. Dacă această listă trădează dorința disperată a câtorva mii de foști studenți, situați la extremitățile obscure ale mișcării muncitorești, de a-și exagera importanța socială și revoluționară, impactul efortului lor de a se impune În atenția publică nu trebuie subestimat. Curcio, Mara Cagol (partenera lui) și prietenii lor trăiau, poate, un basm cu bandiți revoluționari (derivat În mare măsură din imaginea mediatizată a gherilelor revoluționare din America Latină), dar răul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
grupuri mai radicale pentru drepturile lesbienelor și Îngrijorarea crescândă a feministelor În privința pornografiei. Aceasta din urmă ilustrează destul de bine noua geografie morală a sferei politice: filmul și literatura explicite sexual fuseseră abia recent (și parțial) eliberate de sub controlul cenzorilor, prin eforturile concertate ale vechilor liberali și ale Noii Stângi. În mai puțin de un deceniu, ele erau din nou vizate, de această dată de grupuri de femei organizate În rețele și conduse frecvent de alianțe ale feministelor radicale și conservatorilor tradiționali
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a fost transmisă noii generații de intelectuali prin scrierile filosofilor Jan Patočka și Václav Bìlohradský; cel din urmă a scris după 1970 din exil (În Italia), iar cugetările sale neo-heideggeriene erau citite În țara de origine În samizdat. Ideea că efortul de a supune și domina natura În folosul oamenilor - proiectul iluminist - ar putea avea un preț usturător era deja familiară cititorilor din ambele tabere ale Războiului Rece prin scrierile școlii de la Frankfurt, În special Dialectica iluminismului de Theodor Adorno și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
PCI era credibil În tentativa lui de a se prezenta ca un partid „din sistem”, poate chiar (cum se temeau Henry Kissinger și alți observatori din străinătate) ca o alternativă la guvernare 6. Noua abordare a Partidului Comunist Italian și eforturile mai puțin convingătoare ale comuniștilor francezi de a imita succesul, dacă nu ideile lor au devenit cunoscute sub numele eurocomunism: termen lansat la o Întâlnire din noiembrie 1975 a comuniștilor francezi, italieni și spanioli și acreditat de Santiago Carrillo, secretarul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
scor important, fără a egala Însă culmile succesului din 1976. În alte părți Însă, eurocomunismul și-a continuat netulburat declinul constant. Comuniștii spanioli, care Îl inventaseră, au obținut În 1982 doar 4% din voturi. Paradoxal, Leonid Brejnev Încuviința de la Moscova eforturile eurocomuniștilor de a-și consolida puterea locală distanțându-se de el. Gestul sovietic, corolar al politicii internaționale de destindere din acea perioadă, nu i-a ajutat foarte mult pe pretinșii reformiști comuniști. Deși furnizau În continuare ajutor În bani și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
armată lansau avertismente sinistre despre influența crescândă a „comuniștilor” În toată țara. Regele refuza să colaboreze cu Uniunea de Centru majoritară, acuzând-o că se bazează pe voturile extremei stângi, În vreme ce Uniunea Națională Radicală, aflată În opoziție, refuza să sprijine eforturile repetate de instalare a unui guvern provizoriu. Într-un final, În aprilie 1967, Uniunea Națională Radicală a format un guvern minoritar care a rezistat atât cât regele să aibă timp să dizolve parlamentul și să ceară alegeri anticipate. Nemulțumirea poporului
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
avea totuși o majoritate de limbă greacă și religie ortodoxă, dispusă să se unească cu Grecia. Minoritatea turcă (aproximativ 18% din populația insulei) era, firește, Împotriva acestui aranjament și se bucura de sprijinul vehement al Ankarei. Soarta Ciprului - prins Între efortul britanicilor de a scăpa de un vestigiu imperial incomod și străvechea ostilitate greco-turcă - a rămas Îngrijorător suspendată de-a lungul anilor ’50. Când proiectul de Enosis (unire cu Grecia) i-a fost refuzat, conducerea greco-cipriotă a insulei a acceptat cu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
că va susține intrarea Marii Britanii În Comunitatea Europeană. În ianuarie 1972, la Bruxelles, Comunitatea Europeană a aprobat oficial admiterea Marii Britanii, Irlandei, Danemarcei și Norvegiei, act ce urma să intre În vigoare după un an. Marea Britanie a aderat cu succes grație eforturilor premierului conservator Edward Heath, singurul lider politic de după război care dorea, cu entuziasm și hotărâre, să lege destinul națiunii sale de cel al vecinilor de pe continent. În 1974, când Partidul Laburist a revenit la putere și a convocat un referendum
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de beneficiarii și promotorii săi deopotrivă, În numele „armonizării” transnaționale sau a compensării legitime, și alimentat din sacul aparent fără fund al Comunității. Pe scurt, „Europa” devenea treptat un „pericol moral” semnificativ, după cum jubilau oponenții ei cârcotași, mai ales În Marea Britanie. Efortul de a depăși fragmentarea continentului prin măsuri strict tehnice era evident politic, Însă Îi lipsea legitimitatea pe care o are un proiect politic tradițional, propus de o clasă de politicieni cunoscuți, aleși prin vot direct. În măsura În care „Europa” avea un țel
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
tonul intervenționist și sigur al edictelor Comisiei Europene, Împreună cu felul autoritar și generos În care experții europeni se aplecau asupra regiunilor Îndepărtate trădau un stil de guvernare ancorat În epoca de aur a social-democrației de la Începutul anilor ’60. Cu toate eforturile lor lăudabile de a transcende deficiențele politicii naționale, oamenii care construiau „Europa” În anii ’70 și ’80 erau Încă suspect de provinciali. Cea mai mare realizare transnațională de la vremea aceea, Acordul Schengen, semnat În iunie 1985, este revelatoare În această
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]