69,376 matches
-
plasa pe celălalt într-un spațiu inferior din punct de vedere moral și de a atribui sinelui un nivel superior. Așa cum explică Campbell (1992: 85), "existența spațiului social interior/exterior este în același timp făcută posibilă de, și ajută la, constituirea unui spațiu moral superior/inferior". Vorbind despre excluderea spațială în termeni morali, devine mai ușoară legitimarea unor practici și intervenții politico-militare ce folosesc interesele de securitate națională și în același timp reconstruiesc identități politice. Potrivit lui Shapiro (1988a: 102), "în măsura în care Celălalt
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
în termeni de excludere teritorială. Arta guvernării Secțiunea de mai sus a prezentat pe scurt modul cum violența, frontierele și identitatea funcționează astfel încât să facă posibilă existența statului suveran. Astfel se ilustrează însă doar în parte problema genealogică a (re)constituirii statului suveran ca mod normal de subiectivitate. Două întrebări persistă dacă se dorește continuarea studiului dintr-o perspectivă genealogică: cum este statul suveran naturalizat și răspândit? Și cum se face că pare a avea o esență? Postmodernismul este interesat de
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
a modului în care Bosnia se construiește continuu ca stat sau ca subiect, Campbell ne recomandă să recunoaștem că în niciun moment nu am avut de-a face cu un stat Bosnia dat a priori, ci cu metaBosnia, adică o constituire performativă a "Bosniei" printr-o serie de practici ce o încadrează și diferențiază. "Bosnia", ca orice alt stat, se află întotdeauna într-un proces de construcție. Pe scurt, statul suveran, așa cum afirmă Weber (1998: 78), este "efectul ontologic al practicilor
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
sunt subiecți apriorici, ci subiecți în proces" (1998), unde expresia "subiecți în proces" trebuie înțeleasă drept "subiecți în judecată" (așa cum implică expresia franceză "en procès"). Acest fapt conduce la interpretarea statului (ca subiect) ca fiind într-un continuu proces de constituire, dar fără a ajunge vreodată la momentul final al acestui proces (Edkins și Pin-Fat 1999:1). Statul nu trebuie înțeles ca având o existență a priori, ci trebuie văzut ca o prezență simulată produsă prin procesul de guvernare. El nu
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
și afirmarea constructivismului în teoria internațională, situându-l în relație cu teoria raționalistă și cu teoria critică. Constructivismul este caracterizat de o subliniere a importanței structurilor normative și materiale, a rolului identității în modelarea acțiunii politice și a relației de constituire reciprocă dintre agenți și structuri. Când folosesc termenii de raționalism sau teorie raționalistă, mă refer nu la școala "groțiană" sau "Engleză" din teoria internațională, discutată de Andrew Linklater în Capitolul 4 al acestui volum, ci la teoriile care sunt influențate
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
tinde să devină mai structuralistă, iar agentul uman tinde să fie scos din discuție. Ideile se schimbă, normele evoluează și cultura se transformă, dar acestea par să se miște independent de voința, alegerea sau acțiunea umană. Constructivismul și dezacordurile sale Constituirea unui cadru teoretic constructivist pentru studiul relațiilor internaționale a modificat în mod semnificativ axele de dezbatere din acest domeniu. Dezbaterea dintre neorealiști și neoliberali, care până la mijlocul anilor '90 a continuat să fie aclamată ca principala dezbatere contemporană, a fost
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
cele ale musulmanilor nemulțumiți politic și alienați economic. Constructiviștii au făcut doi pași în direcția bună, luând în considerare modul în care forțele societății mondiale constituie țesătura politică a societății internaționale și subliniind politica valorilor care însoțește acest proces de constituire. Sarcina lor acum este de a răspunde la trei întrebări: Care este legătura dintre exercitarea violenței și erodarea și propagarea valorilor sociale și politice, atât de către state cât și de către actorii non-statali? Cum a format aceasta, din punct de vedere
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
ea este inerent construită social, și nu înrădăcinată în sânge și teritoriu. Este nevoie de cercetări pentru a vedea cum s-au constituit ideile despre "Occident" și "Islam" ca reprezentând comunități transnaționale radical diferite, cum sunt legate aceste idei de constituirea sau erodarea puterii statale și cum pot fi ele mobilizate pentru a susține proiecte politice de transformare a sistemului, fie din partea democrațiilor liberale, care încearcă să redefinească normele suveranității și guvernanței globale, fie din partea organizațiilor teroriste ce caută să pună
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
nu. Trebuie observat Însă faptul că obișnuirea unora cu confruntările brutale, nonconformiste poate deschide apetitul acestora pentru acceptarea și chiar complacerea cu situațiile dezumanizante, de război. Μ În evoluția psihică a copilului avem, se știe, revelația cunoașterii a ceea ce Înseamnă constituirea treptată a atributelor psihologice ale ființei umane. Din ce moment putem spune că mica ființă Începe să semene tot mai mult omului propriu-zis? Când ajunge să se Întrebe tot mai mult despre sine; când trece tot mai mult Înțelesul dorințelor
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
specifică, duplicitate lingvistică etc. În altă ordine de idei, cercetarea creației interzise constituie un element esențial, în demersul propus de a stabili o nouă direcție în analiza stilistică a poeziei Anei Blandiana din perspectiva limbajului, văzut atât ca sursă de constituire a unei noi realități, specifică artistului, cât și ca liant, între două curente ideologice și artistice, totodată, neomodernismul și deconstructivismul. Desigur, în analiza retoricii textelor cenzurate, se lucrează în termeni neutri, fără intenția de a veni în apărarea sau în
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
artistice care se înalță si se năruie la infinit pentru a putea renaște din cuvânt. Disoluția barierelor dintre lumi (regnuri, stări de agregare, timp si spațiu) asociată ipostazelor metaforice a "fluxului si refluxului sensurilor", "valurile fluxului si refluxului" condiționează capital constituirea edificiului poetic. Eul meditativ maturizat îsi prezintă devenirea traiectului artistic, resimțind fluxul ideatic pe suprafața paginilor scrise, în care puterea absolută a cuvântului supraordonează alcătuirea lumilor suspendate. Eul suprimat încifrează metaforic labirintul existențial din perioada regimului comunist, care a avut
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
care au debutat după N. Labiș: aliaj de candoare copilărească și luciditate matură a conștiinței, această nouă sensibilitate marchează și Persoana I plural (1964), schițând, dincolo de reportajele lirice sau poeziile pe temă dată, câteva constante particulare viziunii în curs de constituire". ***, Dicțíonarul general al literaturii române, p. 295. 51Luiza Bratu, op. cit., p. 46. 52Alex Ștefănescu, Istoria, p. 402. 53Nicolae Manolescu, Literatura română postbelică, p. 264. 54Luiza Bratu, op. cit., p. 46. 55Nicolae Manolescu, op. cit. 56Ibidem, p. 270-271. 57Ileana Oancea, Poezie și semioză
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
răspunde decît la o singură Întrebare, cunoaște-te pe tine Însuți ca să poți alege Întrebarea de al cărei răspuns ai cea mai mare nevoie. Nu e vorba despre o prescripție morală, ci despre una practică. După cum Foucault vizează practicile de constituire a subiectului (antecreștin), Anne Garréta oferă cititorului, În romanul ei, indicii care pot orienta practica lecturii. În esență, acestea transmit următorul lucru: deși nu vei afla niciodată dacă A*** este bărbat sau femeie, nu aceasta este Întrebarea pe care țin
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
țin ca cititorul să o pună În timpul lecturii sau după. Constrîngerea formală impusă de autoare nu are sens În sine - ar fi fost prea puțin -, ea doar atrage atenția asupra importanței chestiunii identității și a literaturii ca practică modernă de constituire a subiectului (dar, În vreme ce Foucault evocă literatura, Anne Garréta face literatură.). Întrebarea pusă de scriitoare este aceeași carer traversează atît cursul lui Foucault sau ultimele două volume din Istoria sexualității - care au puțin de-a face cu erosul, cît cu
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
a Vidului, și că ambele apocrife n-ar fi neapărat lipsite de orice valoare literară pentru că nu sunt originale, Înrădăcinate adică Într-un spirit cu care autorii apocrifelor nu ar avea alte relații decât livrești (vezi Italo Calvino). Cred În constituirea, În zilele noastre, a unui glob identitar comun care tinde să producă, firește, divers, În funcție de fișa individuală a creatorului, un același tip de literatură, conștientă de Înlănțuirea tuturor particulelor care, de la distanță, par imagine uniformă. O literatură care astăzi se
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
de la Kant citire), un criteriu absolut și obscur În același timp, cedînd intenției de a servi diferitelor cauze. Cauză politică, cauză „ontologică”, cauză progresistă nu În ultimul rînd, atunci cînd, preluînd din mers pozitivismul militant al socialismului științific, a permis constituirea unei false „științe” a literaturii („teoria literară”). Așadar, adecvarea literaturii la estetică este imposibilă, chiar dacă numai principiile estetice, pe care creatorii le urmează, ar trebui să decidă valoarea textelor și locul lor În canon. Contradicția esențială vine aici dintre universalitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
demarcație rămâne foarte fragilă: este suficientă o simplă intensificare pentru ca observarea să se convertească în supraveghere, căci, de îndată ce informațiile culese impun o intervenție, încep să apară simptomele supravegherii. Când observarea încetează să mai fie legată de procese îndelungate și de constituirea unui corpus de cunoștințe cu consecințe târzii, ea riscă să ia, cu multă ușurință, aspectul unei supravegheri. Când clienții sunt „observați” în vederea elaborării unei noi game de produse, n-am putea spune că, de fapt, sunt supravegheați? Întotdeauna va fi
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
a supravegherii moderne. Ei îmbină expertiza practicilor actuale cu perspectivele viitoarei supravegheri, din ce în ce mai tehnologice. La polul opus, supravegherea focalizată este o supraveghere „cu adresă personală”, o supraveghere a indivizilor în mediile lor și a actelor în contextele lor. În măsura în care presupune constituirea unei rețele de relații umane, acest tip de supraveghere rămâne mai adecvat teatrului, căci, firește, scena nu are la dispoziție resursele tehnologice ale cinematografului. Supravegherea focalizată trimite la acțiuni individuale, întreprinse de îndrăgostiți travestiți și de servitori informatori. Aceștia pătrund
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
a unor personaje suspecte din punct de vedere politic, reacțiile lor entuziaste, comportamentele atipice... Așa cum o arată Visconti în Senso, sala poate deveni uneori un spațiu social al răzvrătirii. De ce să uităm că procesul prin care s-a ajuns la constituirea unei țări independente, Belgia, a fost declanșat tocmai de agitația produsă de spectacolul cu Femeia mută de Portici? Sau că, un secol mai târziu, interzicerea spectacolului Străbunii de Adam Mickiewicz, în regia lui Kazimir Dejmek, s-a aflat la originea
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
timp48. A pune structura care leagă înseamnă să spui că orice comunicare necesită un context, că fără context nu există sens, și contextele nu au sens decît pentru că ele se inserează într-o clasificare de contexte, formînd noi contexte. Și constituirea printr-un context apare drept ceea ce este: o gramatică. O nouă gramatică a comunicării, fără legătură cu cea veche, analitică, substanțialistă, divizantă. "Rămîn fidel ipotezei că pierderea de către noi a sensului unității a fost pur și simplu o eroare epistemologică
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
varia), se comportă în mod aproape autonom, inventînd propriile lor reguli în funcție de variația ponderii conexiunilor. Deosebiți aici de inteligențele artificiale clasice, nu li se furnizează în avans reprezentările regulilor. Aceste rețele sînt a-reprezentaționale. Ele găsesc o stabilitate începînd cu constituirea lor internă, confruntată cu inputurile externe: apar la intervale aleatorii și ating stări stabile. Aceste stări formează atractori puternici pentru ansamblul rețelei. Holismul ansamblului este deci relativizat. Pentru moment, neo-conexioniștii lucrează la frontiera simulării persoanei vii și a unei analize
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
descrisă poate să-i șteargă din posibili, să-i niveleze originalitatea trăgând-o într-o zonă comună, în sfera șablonului. Șablonul este o sabie cu două tăișuri: facilitează comunicarea în contextul asemănării, dar și anulează ceva din individual, forțându-i constituirea identitară predominant în sfera lui noi. Aflarea măsurii între aceste două tendințe constituie una din temele de meditație ale existenței autentice. * Asumarea oricărei valori suportă o perspectivă identitară. Până și cei considerați a fi la periferia societății își au propriile
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
nu l-aș fi găsit" și "nu l-aș fi găsit dacă nu l-aș fi căutat" ("generându-l", poate, chiar în actul acestei căutări). * Aceste rânduri sunt la fel de banale precum o existență; aproape asemenea oricărei existențe. * Două moduri de constituire a eului propriu: pentru sine (în mod ciudat includ aici și pentru Dumnezeu în cazul credincioșilor) și pentru ceilalți. În general este vorba de combinații în diferite doze ale celor două poziții limită. * Suntem captivii unuia din modurile contemporane de
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
de rostire "oficială", ce creionează puncte de reper pentru existența unei limbi. Am senzația că prin ei limba ajunge la împlinire. Aceasta este forma ideală de patriotism! * Dragostea pentru meleagurile natale, atunci când prevalează față de iubirea culturii naționale, este semn de constituire exterioară a identității, de întemeiere a sine-lui pe context și nu pe ceea ce este propriu. Cea mai puternică cultură este cea care rezistă indiferent de mediul geografic. Și aici evreii sunt de invidiat, chiar dacă este vorba mai curând de o
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
în necesitatea unei noi "credințe"). Sunt media părerilor proprii; a celor pe care am reușit să le controlez și a celor ce au reușit să mă stăpânească. (În disputa cu propria natură, am pierdut măsura șirului victoriilor și al înfrângerilor!) Constituirea conștiinței de sine, în sens tare, presupune luarea unei distanțe față de ceea ce ni se întâmplă și de ceea ce suntem; chiar situarea într-o poziție autocritică aș spune, dacă acest concept n-ar fi fost tras în zona limbajului de lemn
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]