8,653 matches
-
zic a mea, căci e a tuturor. Nu există om să nu fi fost copil. Desigur că au mai fost și copii bătuți de soartă, cărora destinul le-a hărăzit o copilărie fără copilărie, dar în general, copiii au fost fericiți, chiar dacă erau lipsiți de unele. Mă jucam cu alți copii de seama mea în curte, sau în cimitirul evreiesc, care avea sinagoga cocoțată tocmai sus, pe deal, unde era și cimitirul cu acele pietre mari, inscripționate cu litere ebraice. Pe la
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
locul pe margine. Fata trebuia să aleagă un alt băiat. Eu o iubeam pe Olga, Țuți pe Elena. Ea era cea mai frumoasă fată din clasă, poate din școală. Dacă Olga mă invita să dansez cu ea în mijlocul cercului, eram fericit o săptămână. Așișderea se întâmpla și cu Țuți, când era ales de Elena. Era o dragoste de copii, curată, prima dragoste, pe care însă n-am uitat-o toată viața. Naveam sentimentul femeii, al sexului, iubirea noastră, a mea și
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
front, la Cotul Donului, unde ne-au încercuit și am căzut prozonier. Avea numai douăzeci și patru de ani! Eu la acești ani eram poate cu vreo fată la un film sau învățam pentru vreun examen în sesiune. În orice caz, eram fericit pentru că în țară era pace și liniște și cu toate lipsurile materiale, o duceam bine și nu eram constrâns de nimic. Nu știam ce-i foamea, frigul, nu făceam muncă forțată și privind înainte, vedeam viața mea senină și plină
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
în gând să număr fasolele din borșul făcut de mama. Dar apoi am explodat de fericire când i-am dat de capăt cu numărătoarea, pentru că în borș nu erau decât douăsprezece fasole. Vă dați seama, după acest eveniment am fost fericit câteva zile bune. Da, și mă trimitea mama la brutărie, cum vă spuneam, la Roca. Bănuțul pentru pâine din pumnul strâns (ca să nu-l pierd pe drum) se încălzea și se umezea încât ajuns la brutar, când întindeam palma cu
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
fel de lădiță cu capacul pe colț. Ce rost avea încuiatul acesta, nu pricepeam, căci pâinea aceea trebuia mâncată de noi toată și imediat, așa, goală, dar mama nu, și nu, că să așteptăm masa de prânz. Era o zi fericită pentru mine când trebuia să merg să cumpăr pâine, căci în altă zi se ocupa fratele meu cu... ciupitul. Ce timpuri, dom-le, de aur, nu ca... Eu nu doresc să vă înșir aici niște aduceri aminte, dar mai sunt
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
dublu! Perfect! Dă-i și damezei unul simplu! Nu era decât o amărâtă afacere de droguri, încheiată în seara aceea cu închiderea localului. În privința picioarelor lungi, cu plete blonde și cu timbrul normal, neapărat ne-am luat. Pe viață. Sunt fericit că am reușit să mă încui în casă cu ea, dar fericirea n-a durat decât o oră. A sunat telefonul, șeful m-a felicitat și m-a trimis la dracu' în praznic, să dezleg altă enigmă, căci sucombase un
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
-o spre Sulina. Când am ajuns la groapa cu somni uriași, am strigat toți trei „La revedere, Șontea!” și-am cotit spre canalul cu nuferi. Simțeam în suflet o părere de rău pentru ce-am lăsat în urmă, o frântură fericită din viața noastră, și cu gândul de a reveni la anul neapărat. Am ieșit din canale și am traversat Sulina. La Gorgova, gazda noastră ne aștepta cu o supă caldă de pasăre. Apoi am scos mașina din curte, am încărcat
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
renașterea sa continuă. Da, ați ghicit, mă aflam în deltă, în inima comunei Crișan. Eram singur, aveam un cort, un ceaun cu pirosteie, un săculeț cu făină și un pumn de sare. Aveam niște scule de pescuit rudimentare, dar eram fericit, fără aparat de ras și radio, cu o barbă de vreo opt zile, bronzat, coșit de țânțari și cu ochii sclipitori de tihnă. Mi se terminase bateriile de la lanternă, mi se terminase și carbidul de la lampă, dar mă obișnuisem să
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
-i vină cineva în ajutor, deoarece nu știa să înoate. Un ins, care se plimba întâmplător pe malul Senei, a sărit și a scos-o din apă. Apoi s-au împrietenit, s-au iubit, s-au căsătorit și au fost fericiți mulți ani. Aici întâmplarea s-a transformat în prietenie, și aceasta în dragoste. Întâmplarea care urmează să v-o povestesc face parte din categoria întâmplărilor rare. Aveam cândva o slujbă care cerea muncă de teren. Întro zi dintr-o iarnă
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
mai sunt virgină. Nu m-a crezut. Desigur, asta nu avea nici o importanță. Ne-am despărțit în cei mai buni termeni și nu ne-am mai văzut niciodată. În primul grad de distilare a sufletului scrii pentru că vibrezi, pentru că ești fericit și iubești - totul, simplu. Crești în tine un copac care se înalță nervos spre cer, sfidând forța gravitației, pentru a găuri cerul cu crengile lui, ca să te uiți prin găurile cerului. „Fiecare zi este un tort de frișcă. De dimineață
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1757]
-
de-a-ndoaselea, asta sunt eu. Eu sunt primul om de pe pământ și trebuie să dau nume tuturor lucrurilor. Totul Trebuie Scris Cu majuscule, Totul Este Bucuria Numirii. — Scopul vieții, i-am explicat eu într-o zi lui Adi, este să fim fericiți. Orice s-ar întâmpla, eu trebuie să fiu fericită. E de datoria mea să fiu fericită - e o chestiune de respect față de cel care m-a creat. Vino cu mine în lumea mea și o să fii fericit ca vântul când
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1757]
-
o chestiune de respect față de cel care m-a creat. Vino cu mine în lumea mea și o să fii fericit ca vântul când smulge o pălărie. Adi scutură hotărât din cap. — Eu vreau să fiu om. Este grotesc să fim fericiți când este atâta suferință în lume. Dumnezeu nu ne-a făcut ca să rânjim ca niște paiațe. Dacă voia așa ceva, se mulțumea cu maimuțele. Atunci care ar putea fi scopul vieții ? Să devenim oameni adevărați. Să nu ne fie frică de
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1757]
-
Eu eram marlene Dietrich, el - James Bond. Visul lui era să meargă cu motocicleta printre stele, ca mine. De fapt, visul lui secret era să fie actor, dar viața îl împinsese spre business. — Hai cu mine în Canada ! Vom fi fericiți împreună, vom urca în fiecare noapte la cer și tu mă vei învăța să merg cu motocicleta printre stele. Eu aveam deja picioarele și inima puse în ghips după trei ani de București. Iar el se bucura că a găsit
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1757]
-
el, în realitate eram cu mult, mult mai bătrână. Iar el știa asta. Dar sunt lucruri pe care el, cu mintea lui canadiană, nu le putea înțelege. El nu a lins niciodată praful amestecat cu sânge al asfaltului Bucureștiului. Eram fericiți împreună - doi săriți de pe fix care se urcă în mașină și mor de curiozitate să vadă unde îi duce drumul : asta numesc eu aventură ! Treptat, în zilele cu lumină de aur pe care le-am petrecut împreună în românia, am
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1757]
-
au Înconjurat pe căpitan o dată, Încă o dată și Încă o dată, țesând coconul vieții lor Împreună. Nici urmă de liniaritate patriarhală aici. Noi, grecii, ne căsătorim În cercuri, ca să ne Întipărim bine În minte realitățile conjugale esențiale: că, pentru a fi fericit, trebuie să găsești varietate În repetiție și că, pentru a Înainta, trebuie să te Întorci de unde-ai plecat. Sau, În cazul bunicilor mei, Încercuirea s-a făcut după cum urmează: când au pășit de jur Împrejurul punții pentru prima oară, Lefty și Desdemona
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
foarte bine. ― De unde știi? ― Uită-te la ei. ― Ce-i cu noi? Cum am putut să facem așa ceva? ― Nu-i nimic cu noi. ― Ba nu, Lefty. Nu suntem - și Începu să plângă - ...nu suntem oameni buni. Copiii sunt bine. Suntem fericiți. Toate au rămas acum În urmă. Dar Desdemona se aruncă pe pat. ― De ce te-am ascultat? suspină ea. De ce n-am sărit În apă, cum a făcut restul lumii? Bunicul meu Încercă să o Îmbrățișeze, dar ea se scutură. ― Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
genunchi! Vizitele mele Îi ridicau Întotdeauna moralul Desdemonei. ― Bună, păpușa mou, spunea ea, zâmbind. Mă așezam pe pat și ea mă mângâia pe păr, gângurindu-mi cuvinte de alint În grecește. Când venea fratele meu, Desdemona rămânea cu o expresie fericită pe chip atâta cât stătea el acolo. Dar cu mine, după zece minute, licărirea din ochii vii se stingea și ea Îmi spunea adevărul despre cum se simte. ― Sunt prea bătrână acuma. Prea bătrână, puiule. Ipohondria ei de-o viață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
niciodată pe Maxine zâmbind,. Dinții Îi erau zimțați și rari, ca ai unei creaturi desenate de Sendak. Avea și aparat dentar. Bucuria nedisimulată pe care o etala mă făcu să o Înțeleg. Avea o viață Întreagă În afara școlii. Maxine era fericită În casa ei de după chiparoși. Între timp, părul ei creț erupea din căpșoru-i fragil, muzical. ― O, Iisuse! Maxine se uită din nou afară. ― Stau chiar În rândul din față. Or să privească direct spre mine. Pe rând, ne-am uitat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
masculu’ tocmai bun pentru treaba asta. Nu părea beat, dar vulgaritatea lui era inedită. Părea mai puțin sigur În mișcări și vorbea mai tare. ― Îhî, spuse Scheer, cred că i-ai picat cu tronc. Tu și Mayella ați putea fi fericiți Împreună. Și eu simțeam din greu vinul. Îmi scânteia capul ca o minge acoperită cu oglinjoare. Chelnerița aduse băuturile, așezându-le demonstrativ În fața lui Scheer. De Îndată ce fata dispăru, el Împinse berea către mine și spuse: ― Poftim. ― Mulțam. Am băut berea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
în singurătate, schizoidie, grafomanie, glosolalie, anorexie, apraxie, ataxie, dacă era reală starea de Bardo a meditației concentrate, dacă întîiul dintre chakras, divinul Sahasrara, sfera de foc radiind în creștet din deschiderea brahmanică, este adevăratul ochi cu care construim lumea, eram fericit, trăiam în Bardo și peste mine ardea Sahasrara. Dar de imagini te plictisești, asta-i partea proastă cu imaginile. Când îți faci un nes, torni o linguriță de cafea solubilă peste o linguriță de zahăr. Agiți un pic paharul până când
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
peste tot, cu pick-up și magnetofon, cu mașină de scris pe birou, cu tot acest blindaj prin care nu trecea nimic din viforul de afară (așa am supraviețuit cu toții), și în intimitatea micului apartament în care am fost atât de fericit uneori în ciuda tiraniei, și aici începeam să tremur de nervi citind "Demonii", citind despre Șigaliov, cel care, la ședința posedaților, vine cu un manuscris uriaș și spune că acolo este totul: șigaliovismul, ca orice variantă a socialismului, pornește de la premisa
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
din care citeam cu pasiune. Ce-or fi zis trecătorii despre mine? Cred că exact ce ziceau și colegii mei: un dus cu pluta... Mergeam cu cartea-n fața ochilor, clătinîndu-mă ca un drogat, frecîndu-mi uniforma de ziduri și garduri, fericit de doza zilnică de poezie pe care mi-o înnoiam mereu. Apoi am scris multă, prea multă poezie eu însumi. Am ajuns să-mi fie silă de ea ca lăptarului de lapte. A trebuit să părăsesc zona pentru alte tentații
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
morală sau comentarii. Pentru fiecare dintre noi (ca și pentru întregi comunități umane) fotografia mentală este adevărata realitate și, deși avem ochi de văzut și urechi de auzit, preferăm să ne încredem în repere. Cu toții trăim utopia unei lumi statice, fericite în încremenirea ei, apărată de haos și fluctuații de bastioanele stelelor fixe ale certitudinilor. "Ce bine e să ai certitudini", scria Kafka, exprimând astfel nostalgia noastră, a tuturor, după o lume sigură și liniștită. Jaloanele * Richard Dawkins, "Un râu pornit
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
alunecare spre o lume postmodernă, ne-au deprins, în ciuda exagerărilor și aspectelor lor uneori caricaturale, să fim circumspecți în privința afirmării dreptului nostru de întîi născuți întru marea cultură. Dacă filozoful grec citat de Diogenes Laertios putea spune cu trufie: "Sînt fericit că m-am născut om și nu animal, bărbat și nu femeie, grec și nu barbar", 206 astăzi aceste discriminări par ele însele un atribut al barbariei. Căci, în definitiv, Europa e departe de a fi o insulă izolată a
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
și, poate, definiția ei. 308 Două feluri de fericire Ceea ce pentru corpul fizic este orgasmul este fericirea pentru corpul nostru spiritual. E o senzație scurtă și copleșitoare, este acea iluminare pe care-o caută misticii și poeții. Nu poți fi fericit ani întregi sau zile-ntregi. Nici măcar câteva ore-n șir. Dostoievski o descrie ca pe un preludiu al epilepsiei. Rilke vorbește despre "cumplitul" ei: ea este frumusețea la limita suportabilului, dincolo de care începe durerea. Poate că Goethe a intuit cel
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]