9,442 matches
-
matematică. Le-am prezentat în 1993 la Collčge de France, unde Lévi-Strauss mă invitase să organizez un seminar. Despre ce trăsături este vorba? Prima care atrage atenția este faptul că toate trei, miturile, literatura și matematica, ne propun universuri de ficțiune. Apoi, toate trei mizează pe funcția de simbolizare (chiar dacă această funcție se realizează prin mijloace diferite). În toate trei, logica vieții cotidiene este înlocuită cu una neconvențională, bazată pe paradox. În toate trei, desfășurarea evenimentelor este confruntată cu o așteptare
Solomon Marcus - "De la studenții mei am învățat nu mai puțin decât de la profesorii mei" by Simona Vasilache () [Corola-journal/Journalistic/10257_a_11582]
-
cei ce știu "cum se trece de la primul capitol la al doilea, apoi la celelalte, pentru a intra în partea a doua" a volumului (precizările lui Liviu Antonesei sunt absolut delicioase); și am rămas cu un gust de rânced, de ficțiune alterată, uitată la soarele orbitor al nonvalorii. Nesigură pe resursele sale, sau conștientă de ele, Ioana Baetica își plasează în deschiderea cărții un text-cârlig care să capteze interesul cititorului. Prima secvență din romanul "fracturist" Pulsul lui Pan e o colecție
Noua pornografie by Daniel Cristea-Enache () [Corola-journal/Journalistic/10596_a_11921]
-
o fișă de lecturi, la fel de anostă și lipsită de relief artistic. Hesse și Pasolini, Fowles și Sylvia Plath, De Chirico, Rahmaninov și Leonard Cohen se amestecă într-un bol alimentar livresc, mestecat cu fața la oglindă, dar nedigerat satisfăcător. "Romanul" pendulează între ficțiune și realitate, inserând inclusiv conversații ale tinerilor fracturiști (Ianuș, Chiva, }upa, Domnica Drumea) și vituperând, cu indignări ŕ la Ginsberg, împotriva mizerabilei Românii. Versuri, fragmente de jurnal oscilând între inept și scabros (,Eu sunt o toaletă publică. Oricine poate veni
Noua pornografie by Daniel Cristea-Enache () [Corola-journal/Journalistic/10596_a_11921]
-
șovăielnică a postmodernismului, care ar vrea să indice o sinteză, nu s-ar putea dispensa de structurile anterioare, în care limpiditatea rațională, naturalețea în înțeles de comunicare constelată de expresie dădeau un ton precumpănitor. Un inefabil „realism” poate corecta excesele ficțiunii, intrînd nu ca un factor al extraneității, ci ca unul legitim, grijulie măsură a omnipotentei ontologii care, la urma urmei, dă noimă ficțiunii: „Pentru că realitatea are limitele ei, ne sare în ajutor ficțiunea, dar nu pentru multă vreme, căci, devenind
Viziunea retro by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/3874_a_5199]
-
în înțeles de comunicare constelată de expresie dădeau un ton precumpănitor. Un inefabil „realism” poate corecta excesele ficțiunii, intrînd nu ca un factor al extraneității, ci ca unul legitim, grijulie măsură a omnipotentei ontologii care, la urma urmei, dă noimă ficțiunii: „Pentru că realitatea are limitele ei, ne sare în ajutor ficțiunea, dar nu pentru multă vreme, căci, devenind prea aspră sau monotonă, imaginația are nevoie de imprevizibila, deconcertanta calitate a vieții, care-l scoate pe scriitor din îngustimea fanteziei sale. Cu
Viziunea retro by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/3874_a_5199]
-
precumpănitor. Un inefabil „realism” poate corecta excesele ficțiunii, intrînd nu ca un factor al extraneității, ci ca unul legitim, grijulie măsură a omnipotentei ontologii care, la urma urmei, dă noimă ficțiunii: „Pentru că realitatea are limitele ei, ne sare în ajutor ficțiunea, dar nu pentru multă vreme, căci, devenind prea aspră sau monotonă, imaginația are nevoie de imprevizibila, deconcertanta calitate a vieții, care-l scoate pe scriitor din îngustimea fanteziei sale. Cu rezervoarele ei infinite, realitatea îndulcește ariditatea ficțiunii, ne salvează de
Viziunea retro by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/3874_a_5199]
-
sare în ajutor ficțiunea, dar nu pentru multă vreme, căci, devenind prea aspră sau monotonă, imaginația are nevoie de imprevizibila, deconcertanta calitate a vieții, care-l scoate pe scriitor din îngustimea fanteziei sale. Cu rezervoarele ei infinite, realitatea îndulcește ariditatea ficțiunii, ne salvează de urîtul ei, pe ea o caută lectorul, privitorul, în opera de artă”. Să fie cumva într-o asemenea „sănătoasă” meditație și o urmă de pragmatism valah? N-ar fi exclus, deoarece scriitorul, oltean de obîrșie, îl evocă
Viziunea retro by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/3874_a_5199]
-
dictat? Ipoteză exclusă, din moment ce tace, "tace și scrie exegetic". Atunci? Atunci ne rămâne enigma. Aniversări O analiză atentă (și simpatetică) a romanelor lui Gabriel Chifu întreprinde în Luceaf|rul din 5 mai Dan Cristea, subliniind afinitățile acestora cu postmodernismul literar ("ficțiuni care se hrănesc din ficțiuni, creând deopotrivă lumi ficționale"). Aflăm totodată din Luceafărul că autorul comentat de Dan Cristea, poet, prozator și publicist, colaborator cu intermitențe și al revistei noastre, a devenit cincantenar. Cronicarul îi adresează, fie și cu întârziere
Actualitatea by Cronicar () [Corola-journal/Journalistic/12804_a_14129]
-
tace și scrie exegetic". Atunci? Atunci ne rămâne enigma. Aniversări O analiză atentă (și simpatetică) a romanelor lui Gabriel Chifu întreprinde în Luceaf|rul din 5 mai Dan Cristea, subliniind afinitățile acestora cu postmodernismul literar ("ficțiuni care se hrănesc din ficțiuni, creând deopotrivă lumi ficționale"). Aflăm totodată din Luceafărul că autorul comentat de Dan Cristea, poet, prozator și publicist, colaborator cu intermitențe și al revistei noastre, a devenit cincantenar. Cronicarul îi adresează, fie și cu întârziere cuvenitele urări de bine. Tot
Actualitatea by Cronicar () [Corola-journal/Journalistic/12804_a_14129]
-
om al harului, deci un spirit rupt de condiția zămislirii frumoase. A-i citi cărțile în canon estetic înseamnă a le supune unui tipar sub care ele nu pot încăpea. Esteticul își are rostul numai atunci cînd, pus în fața unei ficțiuni narative, ți se cere distanță critică, adică simț discriminator în prefirarea unei emoții. Dar cînd în față ai mărturia macră a unei vieți golite de ficțiune, atunci ochiul înarmat cu exigențe de gust devine impropriu. În fond, orice calvar, atunci
Crucea de la Oranki by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/5679_a_7004]
-
ele nu pot încăpea. Esteticul își are rostul numai atunci cînd, pus în fața unei ficțiuni narative, ți se cere distanță critică, adică simț discriminator în prefirarea unei emoții. Dar cînd în față ai mărturia macră a unei vieți golite de ficțiune, atunci ochiul înarmat cu exigențe de gust devine impropriu. În fond, orice calvar, atunci cînd e povestit în cuvinte banale, e inestetic și respingător, și nici un intelectual cu scaun la cap nu va găsi vreo plăcere ca, parcurgînd răsturnările unei
Crucea de la Oranki by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/5679_a_7004]
-
vesperală. Atrocitatea, cînd e reală, te indispune, doar cea închipuită avînd virtutea de a te încărca cu entuziasm meditativ. Numai că în cazul de față viața personajului este atît de neverosimilă încît nu doar că face de rușine ideea de ficțiune, dar chiar strecoară în cititor senzația că un element incredibil s-a ascuns sub aparențele unei existențe prozaice. Viața lui Bejan pare scoasă dintr-o imaginație smintită care și-a propus să împingă morbul exagerării dincolo de pragul toleranței narative. E
Crucea de la Oranki by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/5679_a_7004]
-
vin la Sinaia muzicieni mari și, deopotrivă, tineri valoroși, că poți asculta Bach, Schubert, Brahms, Mozart și Enescu chiar în casa lui. Am profitat din plin de întîmplarea asta și mărturisesc că mi s-a părut formidabil, la limita cu ficțiunea, să ascult muzică de coarde și să privesc, în același timp, șemineul și sobele de teracotă date cu var, să-mi plimb privirea pe mobilierul românesc, oriental sau Bidermayer, să admir pianul Ibach, porțelanurile, colecția de ceramică veche de Korund
Luminiș by Marina Constantinescu () [Corola-journal/Journalistic/12543_a_13868]
-
cu sătenii, cu vedetele locale, local heroes, în general cîntăreți de la manea la rock & roll și cu "ale satului mari fete" cum ar zice Topîrceanu, punct în care realitatea începe să distorsioneze pentru a face loc unor scenarii funambulești, unor ficțiuni compensatorii. Filmul este o comedie neagră de specific balcanic unde comicul nuanțează și amplifică dimensiunile tragicului, un fel de rîsu-plînsu pus pe acorduri de taraf oltenesc cu electrice ritmuri din Elvis Presley cu pigment local. Combinația îl amintește pe Kusturica
Balcania Dream: Un certain regard by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/9594_a_10919]
-
Pamuk o paletă strălucind de amănunte, referințe istorice, pasiune, în care cititorul va recunoaște egalul celor mai mari maeștri ai scrisului. Pe care autorul însuși îi pomenește într-un interviu: „Am învățat de la Thomas Mann că o cheie către plăcerile ficțiunii istorice e secretul combinării detaliilor. De la Italo Calvino am învățat că invenția e la fel de importantă ca însăși istoria. La Eco am văzut că forma de roman polițist poate fi utilizată grațios. Dar cele mai multe le-am aflat de la Marguerite Yourcenar, din
Noi traduceri din Orhan Pamuk by Grete Tartler () [Corola-journal/Journalistic/4102_a_5427]
-
blocul Pamuk”, unde și-a trăit o mare parte de viață în ambianța nonșalantă a unei familii burgheze înstărite, despre Bosfor, autori otomani și străini etc. fac din Istanbul o poveste care - deși adevărată - izbutește să pară mai captivantă decât ficțiunea. Tema dublului domină încă din primul capitol (Un alt Orhan): „Pe vremea când eram copil am crezut, vreme de mai mulți ani, că undeva, pe străzile Istanbulului, într-o casă asemănătoare cu a noastră, își ducea viața un seamăn, un
Noi traduceri din Orhan Pamuk by Grete Tartler () [Corola-journal/Journalistic/4102_a_5427]
-
a o defini. După aproape patruzeci de ani purtați cu pașii între Universitate și Cișmigiu, pe lângă Cafeneaua "Colombo", Cinematograful "București", și apoi, mai jos, "Timpuri noi", "Gambrinus" și "Spicul", Ioan Lăcustă își anexează centrul Bucureștilor, făcând din el inima unei ficțiuni nostalgice. Compozițional, nu există marcaje pentru delimitarea netă a interiorului de exterior: nici într-un sens moral-sufletesc, nici într-unul fizic. Protagonistul romanului fiind unul și același cu autorul lui, descrierea întâmplărilor prin care a trecut este sinonimă cu rememorarea
Pe Bulevard by Daniel Cristea-Enache () [Corola-journal/Journalistic/9607_a_10932]
-
prin vigoarea demascărilor ideologice practicate, o a treia, de asemenea memorabilă, cu un fost preot convertit la deliciile economiei de piață), nu sunt rulate pentru ele însele. Proiectul autorului este radical diferit de cel al romancierului obiectiv. La nivel epic, ficțiunea nu prezintă continuitate, iar verosimilitatea ei este minată de câteva coincidențe forțate. Numai că - și aici este cheia cărții - Ioan Lăcustă nu utilizează în exclusivitate invenția ori rememorarea, rețeta romanescă sau pe cea confesivă. Le asociază într-un mod subtil
Pe Bulevard by Daniel Cristea-Enache () [Corola-journal/Journalistic/9607_a_10932]
-
151-152). Plimbările pe Bulevard și întâlnirile cu câte un fost profesor mort de beat care te bagă în bucluc (tu fiind numai amețit) au riscurile, dar și șarmul lor situațional și lingvistic. Dacă din realitate te mai poți abstrage, din ficțiune evadarea e imposibilă. Îndrăgostit de un București crepuscular, Ioan Lăcustă alunecă de la Caragiale-tatăl la Caragiale-fiul (și înapoi), purtat, cum însuși spune, de "cadența textului" care se scrie.
Pe Bulevard by Daniel Cristea-Enache () [Corola-journal/Journalistic/9607_a_10932]
-
critică în 1990, într-o tălmăcire care le justifică pe deplin, semnată de Antoaneta Ralian, nume de maximă rezonanță și garanție de profesionalism desăvârșit în lumea traducătorilor. În Orele, Michael Cunningham stăpânește ingenios modelul Virginia Woolf, confirmă în mod excepțional ficțiunea postmodernă împletind în trei linii epice distincte trei destine feminine semnificative pentru secolul XX: Virginia Woolf, în Anglia anului 1923, când schița un roman cu titlul... Orele, definitivat Doamna Dalloway, Laura Brown, cititoarea ei din suburbia americană a anilor '50
Peșteri legate între ele by Elisabeta Lăsconi () [Corola-journal/Journalistic/11195_a_12520]
-
doresc: umanitate, umor, profunzime. Ideea este că peșterile se vor lega între ele & fiecare apare la lumina zilei în acest moment." Acest pasaj apare ca moto al romanului Orele, este cheia care i-a îngăduit autorului american pătrunderea în propriile ficțiuni. Cvartetul vocilor Romanul se compune din alternanța vocilor a patru personaje: Jonathan, Bobby, Clare și Alice. Formula amintește de Valurile, unde Virginia Woolf a realizat cea mai îndrăzneață inovație a tehnicii narative, pulverizând epica în decupaje subiective, ce sugerează mișcările
Peșteri legate între ele by Elisabeta Lăsconi () [Corola-journal/Journalistic/11195_a_12520]
-
indiene din Mexic, două femei-picaro în căutarea dragostei, polițiști rătăciți pe drumul dintre Castelldefels (Catalonia), o roșcată misterioasă despre care, fără să o vadă, vorbește toată lumea și chiar un anume... Roberto Bolaño - călătoresc în perfectă libertate prin lume și între ficțiunea și realitatea care se imită reciproc, într-un permanent și rafinat joc de aluzii culturale și autoreferențiale uneori pline de umor, alteori vădit încrâncenate, dar dând mereu câte ceva de gândit. „Scriitorul - cred că era englez - i-a mărturisit ghebosului cât
Literatura latinoamericană la superlativ by Marieva Ionescu () [Corola-journal/Journalistic/5458_a_6783]
-
tribulațiile sociale cunoscute. Titlul propune o replică în răspăr la An American in Paris - ce trimite, printre altele, la o operă de George Gershwin, un film de Vincente Minelli și un roman popular de Margaret Vandenburg, punînd în scenă o „ficțiune a străinului” desfășurată în multiple ipostaze. Căci „străin” e și americanul Martin, ajuns nu se știe cum la Brașov și condus în tren, nu se știe de ce, spre Chișinău de Anton Șleahtițchi, la rugămintea unui prieten; dar și (anti)eroul
Picaresc pe axa Brașov-Chișinău by Paul Cernat () [Corola-journal/Journalistic/3411_a_4736]
-
ca aceasta să fie memorialistică, jurnal sau - cum se zice, cu un cuvânt-umbrelă - autoficțiune. Cum ar veni, acea literatură care nu refuză (dimpotrivă) pactul autobiografic și care mizează în primul rând pe regăsirea unei intimități pierdute în fumigenele și disimulările ficțiunii” (p. 141). Să reținem că Simona Sora vorbește aici, ca din senin, despre o regăsire a intimității (e chiar titlul cărții sale de debut, la origine o teză de doctorat). O caută îndeobște la alții (de la Ion Vianu la Alexandru
Cronică literară and beyond by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/2727_a_4052]
-
Pentru mine liftul rămâne singura cale de acces/ către aerul vânăt al înălțimilor./ Nu am cont în bancă nu am economii la ciorap/ nu am un creițar pentru zile negre nu am/ rezerve de supraviețuire/ și totuși continuu să citesc ficțiuni ca și cum/ viața mi-ar depinde de asta.// După cum vă spuneam/ vreau să fiu rentier și să fac dragoste". Și un text ireproșabil, vizionar, emoțional și pe deplin expresiv: "pe ușa aia au intrat o dată picioarele/ pe care le așteptasem o
Klein spuse nein by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/9936_a_11261]