7,819 matches
-
prieteni nu poți să fii obiectiv. — Așa o fi... Dar știi cine mi-a plăcut? — Cine? — Ambasadorul Braziliei. — Ce căuta ambasadorul Braziliei la un colocviu despre Europa? Astea sunt mișculațiile lui Simion! Nu știu. Dar de ce ți-a plăcut? — Era singurul din toată adunarea care avea un punct de vedere ecologist. Și nu ecologie de doi bani de domnișoare bătrâne care vor să protejeze animalele. Ecologism radical! Europa trebuie să refuze productivismul de tip american, ne-a îndemnat el. Și nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
Iar dacă e să vorbim serios, deși spațiul unei tablete e atât de restrâns, ei bine, trebuie în primul rând să ne punem întrebarea originară: de ce am vrut noi (și încă mai vrem!) să intrăm în NATO? Nu e Pastenague singurul care să se arate scandalizat de atâta naivitate. Cum de ce? Ca să ne apere de ruși! Dar rușii de ce vor și ei să intre? În NATO, în Europa, unde-o fi, numai să intre undeva! Americanii i-au făcut tot felul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
singurul război în care nu se ajunge la pace, Rusia era, pentru americani, un fel de aliat obiectiv, cum ar fi zis Marx. De aceea o și prezentau ca pe un căpcăun: ca ei să-și poată domina adevăratul concurent - singurul! -, Europa Occidentală. Deci Europa de Est - scoasă din cursă prin însuși regimul socioeconomic impus de ruși, iar cealaltă Europă - șantajată, înfricoșată. Așa s-a ajuns la NATO, căreia doar De Gaulle a avut curajul să i se opună, refuzând bazele americane pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
privi dupe fereastră pe toți trecătorii, de la veliții boieri cu bărbile albe și cu căciuli de samur, până la calemgiii și iamacii cei cu ișlice în patru colțuri și rași pe cap chinezește". Observați, vă rog, și că, la vremea respectivă, singurii skinheads proveneau, dacă este să ne bazăm pe "solidele" informații ale autorului, din anarhista Țară a Chitailor, vizitată, cu aproape două secole înainte, de ambasadorul Rusiei la Pekin, nimeni altul decât spătarul moldovean Nicolae Milescu, alias Cârnul (cognomen care i
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
Peste un timp, rostește, sibilinic: "Noi ne relaxăm făcând baie". Da. Da!!! Este adevărat. O, acum îmi dau seama. Zeii japonezi, miriadele de duhuri luminătoare, își vor fi petrecut, cu siguranță, ziua a șaptea în cadă. Cada este locul sfânt, singurul în care japonezul cunoaște destinderea completă. Ritualul este complicat, același de sute, de mii de ani. În fiecare seară, cada se pregătește, plină cu apă caldă. Alături, direct pe podea, faci duș. În cadă intri complet curat, închizi ochii și
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
elevi care merg la faza republicană sunt ai tăi! Spune-le că, dacă ar fi să faci o industrie din matematica pe care o știi, n-ai umbla cu pantofii scâlciați, cu cămășile uzate... Că, la urma-urmei, n-ai fi singurul care dă meditații. Cei care s-au specializat, într-adevăr, în astfel de lucruri stau liniștiți, nimeni nu le spune nimic, deși, judecând după eleganța ostentativă pe care o afișează și care, orice s-ar spune, nu poate fi justificată
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
cearșaf, între bunica și sora ei. Sora ei este aici pentru că trupul nu îi mai folosește decât la ocupat un loc în pat. Îm pre ună, au 153 de ani. Voi sunteți cea mai longe vivă bunică de pe planetă. Cu singurul ochi cu care vede, mă tușa zâmbește. Bunica împinge spre mine un lănțic. — Uite, cadoul de absolvire. Ți-am zis că te premiez. Hi-hi. — Sărut mâna, dar... sărut mâna. — Tu ce te uiți așa? Toată viața ai primit cadouri, o
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
ce fru mos îi stă. Sunt nucleul unui atom grăbit să explodeze. De plictiseală. S-a plictisit să trăiască. Dar mai ales să existe. În vârful patului, mătușa tușește. Te pomenești că acum îți trebuie pastile și pentru răceală. Și singurul ochi cu care vede mă imploră. Mă imploră ori să moară, ori să se teleporteze în trecut, acolo unde fuma iarbă și visa să facă dragoste cu Nichita. Pe rafturi, lângă ea, cărțile sunt aranjate în ordine alfabetică. Un singur
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
ani nu mai era nimeni care să nu fi primit ce dorea. Toți aveau viața la care visaseră. Eu aș fi tot dăruit, dar, în afară de ficat și inimă, nu mai aveam nici ce, nici cui să dau. În afară de mine.) Sunt singurul pentru care nu am făcut nimic. Furnicături. Raluca Al-Haddad Trecerea-petrecerea 11.25, rezonabil, hai că mă descurc, derulăm ciorapi, fixăm portjartier - check, scuipăm, netezim - check, acum pantofii, exemplari, minunați. Check. Check. Doamne, cine-o fi inventat torturile astea dezumanizante, o
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
recurgă la un tertip. Însă este posibil să nu fi fost vorba de alegere și chiar faptul că avea un plan să fi fost în fond altceva, luat doar ca atare până și de fiica ei și de Andrei Vlădescu, singurii care mai înțelegeau ce se întâmplă cu ea. Pentru că tot ce era nou se strângea în nevoia de a se zori. Nu se mai gândea Îi se părea că nu se mai gândea de mult) nici la soarta ei, nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
așa este și e rău. Înțelegi? Ca să nu mai vorbesc de ideea aia a lui cu căsătoria, ca și cum n-aș ști și eu că numai din teamă a spus-o, exact cum femeile vor asta din teamă“, „Dar nu e singurul, de ce te pornești împotriva lui? Nu e singurul care a gândit așa“, „Și cu ce mă încălzește pe mine că alte nu știu câte minți de-astea prea lucide ne despoaie? O, Doamne, oprește-te, te rog, oprește-te“. S-a uitat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
pe Yvonne să se apuce naibii de doctoratul ăla - care e singura realizare spre care trebuie să tindă, de fapt nu singura, ci prima, nu-i așa? pe urmă să meargă mai departe, să publice studii docte - pentru că noi suntem singurii pe care ea îi ascultă și așa mai departe, un pomelnic întreg știut pe dinafară de ani întregi. „Nel mezzo del camin di nostra vita...“, zicea Cemeilă turnându-și un alt mescal și străduindu-se să asculte Carmina burana. „Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
nu era al lui și mi-a cerut să vin. Atât. N-o mai făcuse. Era deja beat când am ajuns la el, am știut atunci că e una din rarele lui căderi, că sunt unul dintre puținii, poate chiar singurul care îl știe și astfel și-l vede. Nu-i mai păsa de nimic. I s-a făcut rău, m-am speriat, am vrut să-i dau niște hapuri, dar nu avea nici unul în casă. Apoi a adormit. Mai mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
nu-I este rușine să Se numească Dumnezeul lor, căci le-a pregătit o cetate. 17. Prin credință a adus Avraam jertfă pe Isaac, cînd a fost pus la încercare: el, care primise făgăduințele cu bucurie, a adus jertfă pe singurul lui fiu! 18. El căruia i se spusese: "În Isaac vei avea o sămînță care-ți va purta numele!" 19. Căci se gîndea că Dumnezeu poate să învieze chiar și din morți: și, drept vorbind, ca înviat din morți l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85082_a_85869]
-
și a negurilor? IItc "II" Scena teatrului no, răscruce a memoriilor și aparițiilortc "Scena teatrului no, răscruce a memoriilor și aparițiilor" Shite sau spațiul intermediartc "Shite sau spațiul intermediar" Un actor mascat pătrunde și pe scena teatrului no: e shite, singurul al cărui nume înseamnă „actor” (în sensul de „cel ce acționează”) și, de asemenea, singurul al cărui chip se ascunde sub o mască. În teatrul no, acțiunea constă - ca să reluăm celebra formulă a lui Claudel - în faptul că „vine cineva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
no, răscruce a memoriilor și aparițiilor" Shite sau spațiul intermediartc "Shite sau spațiul intermediar" Un actor mascat pătrunde și pe scena teatrului no: e shite, singurul al cărui nume înseamnă „actor” (în sensul de „cel ce acționează”) și, de asemenea, singurul al cărui chip se ascunde sub o mască. În teatrul no, acțiunea constă - ca să reluăm celebra formulă a lui Claudel - în faptul că „vine cineva, și nu că se întâmplă ceva”. „Cineva” sosește din acele spații diferite care sunt lumea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
populare, colective, la acele „spuse din auzite” vehiculate de ky:gen, „omul de prin partea locului”, ci va avea nevoie și de meditația unui waki, ființă marginală, călător neobosit, trecut el însuși prin experiența cutreierării lumii și a căutării adevărului, singurul, de altfel, care va trăi „miracolul” contactului nemijlocit cu fantoma. În no, fantoma „apare”, într-adevăr, acolo unde neliniștea unui mort al cărui suflet zbuciumat nu-și află nicicum odihna se împletește cu o povestire transmisă prin viu grai, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
întâlnească două umbre rătăcitoare: cea a unui mort (shite) și cea a unui om viu (waki). În spațiul teatrului no, un spațiu-lizieră, un spațiu-graniță între două lumi, simbolizat deseori de malul unei ape curgătoare sau de un munte, waki este singurul care vede, care aude fantoma. El reprezintă mediatorul necesar manifestării invizibilului în vizibilul a cărui întrupare e shite. Structura în trei părți a unei piese no „cu fantome” este emblematică pentru această dramaturgie. Într-un loc oarecare sosește waki - de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
ului\: o estetică a privirii și a vocii" Dacă ne raportăm la tratatul lui Zeami, Tradiția secretă a teatrului no, observăm cu ușurință că întreaga estetică a acestui teatru se organizează în jurul personajului shite. Cum am mai spus, shite este singurul „actor”, în măsura în care i se atribuie un rol dublu: protagonist al incarnării, dar și al dematerializării; al apariției, dar și al dispariției implacabile. În opinia lui Zeami, actor este doar acela pe care spiritul unui mort, al unui zeu ori al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
cu privirile ațintite în gol. Oare nu sunt acestea semne că Alonso a văzut o fantomă, că a zărit-o pe Gorgo? Încercând să descrie vedenia care l-a făcut să înlemnească, regele va repeta de câteva ori cuvântul monstrous, singurul pe care-l socotește capabil să-i califice halucinațiile din clipele când i se păruse - methought, din nou același cuvânt-cheie- că aude valurile și vântul vorbind, că aude voci invizibile rostind numele lui Prospero. Iar acest nume trezește în el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
giulgiu, spectrul defunctului Consul apare în pragul casei, dar numai Studentul îl vede; Lăptăreasa, o femeie tânără îmbrăcată în haine de vară, își face și ea apariția în acordurile muzicii și e văzută tot numai de către Student. Căci Studentul este singurul care poate vedea ceea ce alții nu văd - fantomele, invizibilul -, pentru că s-a născut într-o duminică, adică în acea zi când mersul cotidian al timpului se întrerupe. Lăptăreasa este și unica ființă de care se teme bătrânul Hummel. Aflând de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
E asta o casă bântuită?”, așa cum se întreabă Studentul. Până la urmă, deținătorul adevărului se dovedește a fi acest Student, cel ce are nu numai privilegiul de a vedea invizibilul, de a vedea fantomele, ci și pe acela de a fi singurul în stare să-și dea seama că însuși izvorul vieții este aici secătuit; în Camera cu zambile, el va înțelege pentru prima oară că lumea e un ospiciu sau, de ce nu, o morgă (oare nu-i murise tatăl într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
vedea în el un simbol al regizorului de teatru? Al regizorului care le dă brânci actorilor în dulap, îi azvârle dintr-un loc în altul ca pe niște corpuri neînsuflețite, ca pe niște păpuși de cârpă și care este totuși singurul în stare să le dea viață sau să-i readucă la viață. Un grupaj de texte datând din 1963 și cuprinzând descrierea unei serii de Ambalaje 1 pune o dată mai mult în lumină relația actor-sac, temă principală a discursului kantorian
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
actor beckettian, este un actor care crede în reîncarnare, într-o reîntrupare întotdeauna posibilă și care consideră această credință absolut necesară meseriei sale de actor 1? N-ar mai fi de adăugat decât că, în fața unei pietre, „omul credinței” este singurul în stare să reia „marele vis visat cu ochii deschiși”, să reelaboreze „marea construcție fantasmatică”, operă a memoriei ce face ca morții să se întoarcă printre noi și în absența căreia teatrul n-ar putea exista. Omul ce „reînvie” întotdeauna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
o gesticulație mai amplă. ― Naiba să-l ia de spectacol! Nu vreau s-aud de nici un spectacol! Eu te-am întrebat de când a ajuns Julien servitorul tău? ― Dar, dragul meu, chiar Julien s-a oferit. Știi bine că el este singurul din casa asta care îmi cunoaște preferințele. Numai el poate deosebi o fondantă de o acadea. Și nici prin cap nu-mi trece să merg la spectacol fără fond... ― Julien nu este de capul lui aici! i-o tăie Ledoulx
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]