7,100 matches
-
stinge din viață. „Admirația mea pentru Ruskin dădea o asemenea importanță lucrurilor, Încât m-a făcut să le iubesc pentru că erau Încărcate cu o valoare mai mare decât a vieții Însăși.” Sunt cuvintele lui Marcel Proust, rezumând o doctrină. Arta, frumosul, artificialul - mai presus decât viața. Acolo, În rafinatele-i interioare Îl va fi vizitat Wilde pe Ruskin, ca și pe celălalt papă al estetismului englez, celibatarul până la moarte Walter Pater. Amândoi profesori la Oxford, amândoi retrași Între zidurile bibliotecii ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Ruskin, ca și pe celălalt papă al estetismului englez, celibatarul până la moarte Walter Pater. Amândoi profesori la Oxford, amândoi retrași Între zidurile bibliotecii ca Într-o mănăstire, amândoi propunând Angliei, dar și Europei, un mod relativ nou de a gândi frumosul. Cu binecuvântarea oxfordiană, Wilde Începe să cucerească saloanele Londrei și ale Parisului datorită unui fel de a fi care Îl apropie de tradiția dandy. Nu doar celebra-i cravată, garoafa verde (artificială) de la butonieră, vestele țipătoare, ciorapii colorați, nici freza
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Dar nu avea rost să Încerce prea mult, pentru că nu mai credea decât În căldura unui foc, În niște biscuiți dulci și o ceașcă de cafea. Nici o cale de vindecare”2. Aceste rânduri, ca, de altfel, un Întreg portret al Frumosului Brummell au fost scrise În 1932 de Virginia Woolf. Gândul Însă de a compune o carte Întreagă despre „Viața Obscurilor”, care să reconstituie istoria Angliei dintr-un unghi mai puțin așteptat, Îi vine Încă din 1925. Doi pastori, William Hazlitt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
insolență, independență” - par a face parte din Însăși filosofia de viață a Virginiei Woolf. Scriind despre prăbușirea finală a lui Brummell, ea Îl Înțelege mai bine decât toți biografii, pentru că o face din interior, proiectându-se În destinul personajului său. „Frumosul, cel care strălucise prin grație și distincție, a fost aruncat În mormânt ca un bătrân de rând, prost Îmbrăcat, rău crescut și stânjenitor. Și totuși, să ne reamintim că Byron, În momentele sale de dandysm, pronunța numele lui Brummell plin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
pentru că, deloc Întâmplător, anii petrecuți la Caen, ca student, i-l readuc În memorie pe Brummell. Marele dandy al Angliei se stinsese treptat În acest oraș de provincie, refugiu al mai tuturor proscrișilor englezi. Când tânărul Barbey ajunge la Caen, Frumosul rămăsese doar o legendă, și ea intrată În uitare. Ceva din propria-i fire Îl face Însă pe francez să Îl simtă ca nimeni altul pe Brummell, mai viu, pentru el, ca oricând. Ce Îi asemuie? În primul rând, singularitatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
al unui dandy „clasic” (deși am contrazice - a câta oară? - specificul Însuși al dandysmului), s-ar vedea că Marcel Proust ar intra ușor și firesc În tipar prin suficient de multe trăsături. Cum ar fi credința de nestrămutat În forța frumosului, În arta Înțeleasă ca o nouă religie, estetizarea Întregii lui vieți nu doar prin elemente de recuzită (interioarele, obiectele), vestimentație sau accesorii, ci printr-un Întreg „program interior”. El Începe ca o joacă, Încă din adolescență, când, alături de bunii prieteni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
dandy-lor. El dovedește o vocație de constructor și o forță expresivă excepționale care Îl scot din tiparul unde tocmai ne-am străduit să Îl așezăm. SueMarie Joseph, Eugène Sue (1804-1857). De obârșie din burghezia Înstărită, În conflict deschis cu tatăl, frumosul saloanelor aristocrate din Paris se lansează Într-o adevărată aventură după ce Își va fi Încheiat studiile la Liceul Bonaparte din Paris (viitorul Liceu Condorcet, care-l va avea ca elev și pe Marcel Proust): se Îmbarcă la 21 de ani
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
lumii moderne. Până În clipa În care Îl cunoaște, la 31 de ani, pe foarte tânărul aristocrat scoțian Alfred Douglas. Se iscă o pasiune devastatoare ce În curând devine scandal public. Dar până atunci, bogat și celebru, se afișează pretutindeni cu frumosul Bosie. Când Îi vede Împreună În Algeria, impresionat de relația lor, André Gide mărturisește că această Întâlnire Îl va marca decisiv. Fulminanta ascensiune a lui Oscar Wilde e Însă brusc blocată. Procesul pentru corupere de minori intentat de tatăl tânărului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
care așază de sute de ani un bărbat În fața oglinzii, fie ea reală sau imaginară. Să Începem Însă cu Începutul și să ne reamintim mitul care dă numele acestui mod de a fi. Narcis narcotizat tc "Narcis narcotizat " Tânărul și frumosul Narcis Îndrăgostit (prin blestem) de propriu-i chip (sau, scrie Pausanias, de cel al surorii sale gemene, dispărută de timpuriu) Împlinește profeția lui Tiresias. Refuzând dragostea nimfei Echo, dar (spun câteva legende beoțiene) nepăsător deopotrivă la farmecele Înfocatului Amenias, cauzând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
făpturile vii), dar și oroarea de a fi nivelat, adus la numitor comun cu vulgul prin forța incontrolabilă a naturii pot explica până la un punct fascinația dandy-lor pentru simulacru și artificiu. Iată-l pe Baudelaire denunțând naturalul și făcând apologia frumosului elaborat: „Revedeți și analizați ceea ce e natural: nu veți găsi decât grozăvenii. Tot ce e frumos și nobil e rezultatul rațiunii și al calculului”. Sau pe Oscar Wilde, dezgustat de „acest oribil principiu universal numit natură umană”. „Pentru dandy, măreția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
sau sculptori. Dar cazul „greilor” artei, dandy și ei - măcar pe unele porțiuni ale vieții - schimbă cu totul perspectiva. Dacă e adevărat că marea operă estetică trebuie să spargă tiparele, să aibă un aer de unicitate ciudată, de bizarerie sfidătoare („frumosul trebuie să fie Întotdeauna bizar”, spune Baudelaire), atunci se pare că doctrina dandy-lor și-a mai găsit Încă un câmp de aplicație. Să ne reamintim Însă: această doctrină, pe care tocmai ne-am străduit să o ordonăm, neagă un sistem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Îi precedă doar. E drept, o undă dandy tulbura deja aceste suprafețe; dar fenomenul nu apare Încă. El va trebui să țâșnească din străfundul societății engleze. Fielding moare În 1712. După el, colonelul Edgeworth, lăudat de Steele (și el un Frumos În tinerețe), continuă șirul aurit al Frumoșilor, care se Încheie cu Nash, spre a se redeschide prin Brummell; și cu atât mai mult, prin dandysm. Născut mai devreme, dandysmul s-a dezvoltat și conturat În intervalul care Îl separă pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
de vanitatea sa, privirea calmă Începea să rătăcească, fără să mai recunoască pe cineva, deși trecea peste chipuri fără să se fixeze sau să se lase fixată, o privire pe care nimic nu o preocupa și nici tulbura”. Acesta era frumosul George Bryan Brummell. Eu, care-i consacru aceste rânduri, l-am văzut pe când era bătrân și i-am recunoscut expresia din cei mai străluciți ani ai săi; căci expresia aceasta nu stă la cheremul ridurilor, iar un bărbat distins mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
mai usturător, a pus În gura prințului de Wales aceste fraze adresate ducelui de York și citate pretutindeni: „Nu am avut niciodată vreun resentiment sau pornirea de a distruge pe cineva, cu o singură excepție, dacă stau să mă gândesc: Frumosul Brummell, care m-a amenințat furios anul trecut că mă va face să intru În neant și mă va Înlocui, În fashion, cu bătrânul rege George”. Cuvintele acestea ofensatoare nu Îndreptățeau vorbele aruncate de regele dandy-lor la adresa acelui dandy regal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Stuart de Rothsay. La fel de superb ca la Londra, Brummell Își păstrase toate obiceiurile la vedere. Într-o zi, trecând prin Calais, lordul Westmoreland Îi transmise că ar fi fericit să-i ofere un prânz și că ora stabilită e trei. Frumosul Îi răspunse că nu prânzește niciodată la ora aceea, refuzându-l pe Domnia Sa. De altfel, trăia cu acea monotonă rutină a englezilor trândavi de pe continent și Într-o singurătate tulburată doar de vizitele compatrioților săi. Deși nu afecta o superioritate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Întîi, și pe bună dreptate, să-și Înzestreze personajele cu o avere destul de mare pentru a-și putea satisface fără șovăială orice fantezie; apoi, i-au scutit de orice profesie. Ființele acestea nu au altă condiție decît cultivarea ideii de frumos În propria lor persoană, satisfacerea patimilor, simțirea și gîndirea. Au astfel, cînd vor și Într-o foarte mare măsură, timpul și banii fără de care fantezia, redusă la starea de visare trecătoare, nu poate În nici un chip să se traducă În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
ideile de gratuitate, de solidaritate mecanică și de parazitism. Dar ea supralicitează În ceea ce privește condițiile de acces la această asociație. Caracterele esențiale ale artistului sunt exagerate, Împinse la extrem. Exercițiul Încă utilitar al meșteșugului artistic devine pur ceremonial al toaletei, cultul frumosului care produce opere stabile se transformă În gustul pentru eleganță, pentru că eleganța este efemeră, sterilă și perisabilă; actul creator al pictorului sau al poetului, golit de substanța lui, ia forma actului strict gratuit, În sensul gidian și chiar absurd, invenția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
prezentă În decadentism, e o marcă a neputinței de dezindividualizare; „decadentul” Își este „trup și hrană sieși”, se autodevorează sufocat de o lume Închisă, care nu e altceva decât propria sa răsfrângere. Transcenderea vieții prin artă Înlocuiește eticul cu esteticul. Frumosul rămâne o formă sensibilă percepută cu insațietate prin simțuri. Devenit principiu suprem, frumosul favorizează, ca În Moartea lui Tizian a lui Hofmannsthal, o evaziune din contingent: „Ale frumuseții necuprinse porți/ Prilejuri pentru-o magică scăpare...”. Totodată, el ascunde În sine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
trup și hrană sieși”, se autodevorează sufocat de o lume Închisă, care nu e altceva decât propria sa răsfrângere. Transcenderea vieții prin artă Înlocuiește eticul cu esteticul. Frumosul rămâne o formă sensibilă percepută cu insațietate prin simțuri. Devenit principiu suprem, frumosul favorizează, ca În Moartea lui Tizian a lui Hofmannsthal, o evaziune din contingent: „Ale frumuseții necuprinse porți/ Prilejuri pentru-o magică scăpare...”. Totodată, el ascunde În sine o dedublare pustiitoare, lăsând să se Întrevadă, sub linia pură, degradatul. Revelația acestui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
semnifică transfigurarea desfigurată a artistului, dizolvarea oribilă a condiției umane. Dacă pentru om, În genere, masca este un mijloc de adaptare, pentru „decadent” - neadaptabil prin definiție - masca reprezintă un semn al excepției, o mărturisire plastică a ființei sale posedate de frumos. Poate cea mai pură expresie din Întreg estetismul european a acestui gen de confesiune (fără accente degradate, ca la Thomas Mann, sau automatizate, ca la Ramón del Valle-Inclán) există tocmai În Remember, circumscrisă prin masca lui Aubrey de Vere, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
în fire. Probabil că mă aflam acolo de vreun ceas, mintea mea începând să se scuture încet de ceața care o năpădise, când circaziana își făcu apariția. Nu știu ce m-a frapat înainte de toate. Să fi fost chipul ei neasemuit de frumos, și totodată atât de descoperit vederii, doar o eșarfă de mătase neagră strângându-i pletele blonde? Să fi fost talia ei, atât de fină în orașul acela unde nu sunt apreciate decât femeile hrănite din belșug? Sau poate modul ambiguu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
la Tlemcen. Întorcându-ne spre castel, am băgat de seamă că soarele era încă sus pe cer, de aceea mi s-a părut că-i pot sugera însoțitorului meu să mergem să dăm o raită spre Sfântul Petru, trecând prin frumosul cartier Borgo. Abia ajunseserăm în fața bazilicii că Hans se și lansă într-o nouă diatribă: — Știi prin ce mijloace vrea papa să termine construcția acestei biserici? Luând banii germanilor. Deja câțiva trecători se adunau ciorchine în jurul nostru. — Am vizitat destule
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
arătă spre mașină, figura ei sugerând că-și cerea scuze. Întorcându-se, auzi un cântec ce venea din josul dealului. Era desincronizat, oameni din locuri diferite încercând să păstreze același ritm.; dar, chiar și așa, era un cântec tulburător de frumos. În timp ce sergentul Lee o conducea înapoi la mașină și ei continuau să cânte, Maggie se gândea la ce văzuse. Împotriva unei opoziții atât de înverșunate, Yariv nu avea cu siguranță nici o șansă. Chiar dacă reușea să-i convingă pe palestinieni, îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
nu dau doi bani pe viața dumneavoastră! Spuneți-le că vă disprețuiesc profund, că vă consider un gândac, o coropișniță, că simpla dumneavoastră prezență mă face să râd, mă duce la isterie... ARTUR ( Afectat.): Nu-i frumos... GARDIANUL: Ce-i frumosul? Ce-i adevărul? Nu vedeți ce se întâmplă aici? Călăul n-a ajuns încă la locul execuției! Plângeți-vă împotriva călăului, împotriva securii. Cereți o secure nouă! De zece ani e vorba ca municipalitatea să cumpere o secure nouă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
pilulă. Nu se mai găsesc din astea. V-o dau. ARTUR (Revenindu-și.): Să mă sinucid, zici? CĂLĂUL (Mieros.): Da, da! M-ați înțeles perfect. ARTUR: Nu. În primul rând că nu e frumos. CĂLĂUL: Ce știm noi ce e frumosul? De ce să exagerăm? ARTUR: Și apoi că eu nu mă sinucid niciodată. CĂLĂUL: N-are nici un rost să vorbiți așa. Niciodată e un cuvânt spurcat... Nu se știe... Nu... (Învins.) Spurcaților! GARDIANUL (Dezgustat; către ARTUR.): Mai bine ne apucăm de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]