6,854 matches
-
posedă un Principiu-de-Gândire și unele noțiuni de Timp și Spațiu, oare nu se află În această Devoțiune-pe-Viață față de Stofă, În acest sacrificiu voluntar al Nemuritorului În favoarea Perisabilului ceva (chiar dacă În ordine inversă) din acel amestec și din acea identificare a Veșniciei cu Timpul care, așa cum am văzut, constituie caracterul Profetic? În fond, ce cere Filfizonul În schimbul acestui Întreg Martiriu peren, În schimbul poeziei și chiar al Profeției? Am putea spune că doar să-i recunoașteți existența; să admiteți că este un obiect
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
sine avea ca să se poată ascunde astfel, la vârsta lui, fără a se trăda? Dacă el Însă nu destăinuia nimic, apoi eu Îl Întrebam și mai puțin și presupun că tocmai asta a fost pricina că am legat prieteșug. O veșnicie să ne fi Întâlnit, tot mai lesne i-ar scăpa lui o destăinuire decât mie o Întrebare”. Poate că Însuși dandysmul nu este decât o formă minoră de demonism sau, ca să folosim o terminologie baudelairiană, o formă de satanism. Baudelaire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
cuplu, reducând cantitatea de durere de pe pământ. Gândul păru reconfortant pentru câteva clipe - până își dădu seama cât timp i-ar lua. Pentru a compensa toate viețile pierdute din cauza greșelii ei nenorocite, ar trebui să stea în camera asta o veșnicie. Și tot nu ar fi suficient. Se uită la ceas. Trebuia să plece. Probabil că Edward o aștepta afară, gata să atace toate magazinele de obiecte casnice din Washington ca să echipeze căminul lor nu tocmai conjugal. Deschizând ușa, avu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
consta el, dar acesta era sentimentul care mă Încerca În acele momente. Am revenit În camera (sau, mai bine zis, În celula) mea mai tulburat decât plecasem. Mi-era frică să adorm, aș fi vrut ca noaptea să dureze o veșnicie, chiar așa, Încărcată de amenințări și incertitudini cum era. Faptul că mi s-a părut a descoperi În tavan ochiul unei camere de luat vederi mai curând m-a nedumerit decât m-a surprins. La ce le folosea să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
dat omului În stăpânire viageră Pământul, Adam și Eva erau hărăziți nemuririi, aveau legământ cu eternitatea și se măsurau cu nesfârșitul; după ce s-a supărat pe ingratitudinea, neascultarea ori, poate, pe insurgența lor de neînțeles și le-a tăiat macaroana veșniciei, ca unor nerecunoscători ce se aflau, Atotputernicul a pierdut din vedere să le preschimbe, lor și urmașilor lor, actul divin de proprietate, de, cu adevărat, sacră proprietate, În contract de cesionare a bunurilor pământești, așa cum reclama noua rânduială instituită prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
riturilor. Acest comportament față de Timp deosebește omul religios de cel nereligios: primul refuză să trăiască doar în ceea ce se numește, în termeni moderni, "prezentul istoric", străduindu-se să ajungă la un Timp sacru care, în unele privințe, ar putea însemna "Veșnicia". Nu este ușor de arătat doar în câteva cuvinte ce înseamnă Timpul pentru omul nereligios al societăților moderne. Nu intenționăm să abordăm filozofiile moderne ale Timpului și nici unele concepte pe care știința contemporană le folosește pentru propriile sale cercetări. Scopul
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
imite pe zei și credea că o face chiar atunci când faptele sale ajungeau la nebunie, josnicie și crimă. Istorie sacră, Istorie, istoricism Omul religios cunoaște, așadar, două feluri de Timp: profan și sacru. O durată evanescentă și un "șir de veșnicii" periodic recuperabile în timpul sărbătorilor, care alcătuiesc calendarul sacru. Timpul liturgic al calendarului se desfășoară în cerc închis, fiind Timpul cosmic al Anului, sanctificat de "lucrările zeilor". Și pentru că lucrarea divină cea mai măreață a fost Facerea Lumii, comemorarea cosmogoniei joacă
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
mitul eternei reîntoarceri, iar filozofii din epoca târzie au împins la limita extremă concepția Timpului circular. Cum spune atât de frumos H. Ch. Puech, "după vestita definiție platoniciană, timpul, care determină și măsoară revoluția sferelor cerești, este imaginea mișcătoare a veșniciei nemișcate, pe care o imită desfășurîndu-se în cerc. Prin urmare, întreaga devenire cosmică, precum și durata acestei lumi de creație și de corupție, care este lumea noastră, se vor dezvolta în cerc sau după o succesiune nesfârșită de cicluri în decursul
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
nimicul reprezentat de om și mediul său. Transcendența se dezvăluie prin simpla conștientizare a înălțimii infinite. "Preaînaltul" devine dintr-o dată un atribut al divinității. Regiunile superioare, unde omul nu poate ajunge, zonele siderale dobândesc prestigiul transcendentului, al realității absolute, al veșniciei. Acolo locuiesc zeii și tot acolo se înalță, după unele religii, sufletele morților. "Preaînaltul" este o dimensiune inaccesibilă omului ca atare, aparținând de drept puterilor și Ființelor supraomenești. Cel ce se ridică urcând treptele unui sanctuar ori scara rituală care
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
înfățișează omului ca tot, atât minții, cât și sufletului său. Este o conștientizare totală pentru om, care descoperă, privind Cerul, nemărginirea divină și totodată propriul său statut în Cosmos. Prin propriul său mod de a fi, Cerul dezvăluie transcendența, puterea, veșnicia. El există în chip absolut, pentru că este înalt, infinit, veșnic, puternic. În acest sens trebuie să înțelegem ceea ce spuneam mai înainte, și anume că zeii au înfățișat diferitele modalități ale sacrului în însăși structura Lumii: Cosmosul - lucrarea exemplară a zeilor
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
altele. Ședea acolo eliberându-și glasul din temnița neclintită a propriei persoane. În afară de buze, una dintre bărbii, cea mai mică, dar cea adevărată, era singurul detaliu mobil al trupului ei voluminos ca al unui Buddha. Pince-nez-ul cu rame negre reflecta veșnicia. Din când În când, o muscă se așeza pe fruntea severă și imediat cele trei cute ale ei țâșneau laolaltă În sus ca trei alergători sărind peste trei garduri. Dar expresia feței nu se modifica niciodată - acea față pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
Emil Petrovici sau N.N. Condeescu. Aș putea să verific, dar las dusul amintirii să-și urmeze cursul, jucându-mă doar de-a rememorarea. Un joc în care nici nu mai știu cât adevăr descopăr, câtă minciună strecor. Mă fascinează doar veșnicia acestor locuri pe unde mi-e dat să umblu, să mă trec. Venise Eftimiu, vizibil marcat de întâlnirea cu Moartea de pe catafalcul din holul Facultății. Mai era cu desenatorul Demian, cel care făcuse grafica la Gândirea de pe vremuri. Am făcut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
alte și alte semne de timp. Ești, între toate acestea, un semn doar, o literă, o virgulă, un bob de nisip. Ești însă liber, dâra ta de viață știi că se încrustează în ceva, trăiești permanent trecerea din efemer în veșnicie și iarăși revenirea în vremelnic și iarăși dusul în nemurire. Trăiești minunea colbuirii. Calcinarea clipelor, zilelor, cuvintelor, amintirilor tale. Te lași prelins în țărâna Bibliotecii... Un balans care îți ostoiește răni, îți îmblânzește zilele, te face să privești ca și cum n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
limitez doar la ceea ce știu -, de-a ne feri să ne manifestăm românește, dar, în același timp, de a urî sau a desconsidera tot ceea ce era occidental. Tot ce venea din U.R.S.S. era în schimb bun, măreț și sortit veșniciei. Am crezut în putreziciunea Occidentului, cărțile, revistele, filmele (rare) pe care le vedeam îmi inoculau această repulsie. Modelele mele erau eroii sovietici. Plângeam de trista soartă a Zoiei Kosmodemianskaia, mă înflăcăram de exemplul celor din Tânăra Gardă sau trăiam pasiuni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
nimic... Nici nordul, nici sudul, nici estul, nici vestul... iar tu nu ești altul decît Caron, luntrașul morții, care mă conduce pe malul celălalt... Dar nu mai există nici malul celălalt... Nu există altceva decît marea, iar marea e moartea, veșnicia, infinitul... Poate că ăsta e iadul la care am fost osîndită, pentru tot răul pe care l-am făcut... Tăcu, dar el o grăbi cu o voce răgușită: - Vorbește, Îi porunci. Spune prostii În continuare, dar spune ceva, orice... Dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
îmi amintea de cum coborâsem odată la bucătărie, cu mulți ani înainte, și era un șoarece în coșul cu legume. Îmi aduc aminte de micile zgomote ca de zgrepțănat pe care le făcea (probabil că eram desculță, pentru că zgomotul durase o veșnicie cât stătusem acolo și-l ascultasem) și la început nu mi-am dat seama ce e, apoi, când mi-am dat seama că e ceva viu unde ne țineam cartofii și celelalte a trebuit să mă duc după Ben, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
-nseamnă asta-n dolari, da-s o GRĂMADĂ de bani și Charlie o să-i plătească pe toți, că dac-aș face la SNS - ups, pardon - probabil că nu știi ce-i aia, da’ e atunci când guvernu’ plătește - ar dura o veșnicie și nici măcar nu-i sigur c-ar plăti. Și io n-am asigurare ca tine, deci asta e SINGURA cale să mi-o fac și e așaaaaaaaaaaaaa mișto!! Dac-aș fi avut peste 2 chintale (adică peste 200 de kile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
erau mai mari decât ea. Frații erau mai mult de ajutor tatălui. Ea era unicul ajutor pentru maică-sa. În acea sâmbătă, o ajută toată ziua cu ce putu. Se gândea la ziua de duminică și i se părea o veșnicie până a doua zi. După amiază, era cam totul gata; cozonacii copți, bucatele pregătite, ouăle vopsite, curat prin casă și măturat prin curte și pe la poartă. Mama ei pregăti coșulețul în care puse câte puțin din toate bucatele gătite pentru
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
născut fiu PÂNĂ ÎN ziua în care a murit. (2 Regi 6, 23) Crezi că Micol a mai născut fii după ce a murit? Deci din aceste pilde, expresia PÂNĂ, PÂNĂ CE, PÂNĂ CÂND, care este adverb-prepoziție are și semnificația de continuitate, de veșnicie. Verbul care o precede - nu a cunoscut-o, redat prin perfectul compus, în original este imperfectul durabil, adică exprimă o acțiune care nu se termină, care nu are un capăt. Așadar, după cum Mântuitorul Iisus Hristos veșnic va fi cu apostolii
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
fost, ce sunt, ce-ți nasc în cale N-ajung nici umbra măreției tale. Ce-ți pasă ție dac-a fi cu unul În lume mai puțin spre lauda ta- Ascultă-mi ruga, tu, Eternul, Bunul! Și sfarmă-n așchii veșnicia mea. Pe-o muritoare eu iubesc, nebunul, Și muritor voiesc a fi ca ea, Ș-atîta dor, durere simt în mine Încât nu pot s-o port și mor mai bine. - " Tu-i pismuiești... și pismuiești aceea, Ce ei în lume
Opere 06 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295584_a_296913]
-
de odihnă în mormântul acesta legal, oasele i-au fost azvârlite în groapa comună. „Dom’ Ubu“ nu mai avea credit. Locul i-a fost ocupat de rămășițele unui campion de ciclism. Desigur, Jarry ar fi fost încântat de întâmplarea asta. „Veșnicia îl cuprindea pe cel ce n-a știut nimic despre viață“, conchide Salmon. * De realitatea pe care și-a creat-o, omul nu se va putea despărți decât dacă reinstaurează precaritatea, sărăcia generală, dacă redescoperă deșertul asceților și pădurile înțelepților
Singurătatea lui Adam: despre neîmplinire şi alte regrete by Claudiu Soare () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1325_a_2713]
-
ar cuprinde-o plăcerea de a-l asculta, ci pentru că am impresia că stau lângă un om care nu vrea să piardă nimic, să dăruiască nimic, convins că definitivul spiritual pe care și l-a construit e suficient ca să demonstreze veșnicia unui adevăr. * „Era greu să fii discipol al lui Hristos. Era o fidelitate în gol. Cu mult mai ușor era să-i fii fidel până la moarte lui Napoleon. Și mai ușor a fost, pentru martirii de mai târziu, să fie
Singurătatea lui Adam: despre neîmplinire şi alte regrete by Claudiu Soare () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1325_a_2713]
-
acumuleze un capital, material sau cultural, care să lase lumea ceva mai săracă. Un fel de răzbunare subliminală ne împinge să o sărăcim cu viclenia celui care știe că este condamnat să piară și nu poate înghiți această nedreptate. Iluzia veșniciei trece prin fatalitatea împlinirii personale, iar eternul infern pentru om va fi sărăcia. * Împăratul avea nevoie de stabilitate, politica lui subtilă era aceea de a potoli sălbăticia maselor, care se sfâșiau între ele pe criterii religioase mai cu seamă. A
Singurătatea lui Adam: despre neîmplinire şi alte regrete by Claudiu Soare () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1325_a_2713]
-
de cât copiii luminii spirituale. Nu suntem pregătiți pentru asta? Nu vom fi niciodată, în felul ăsta. Cu spiritul din mine gândesc toate astea (cu ce altceva?) împotriva spiritului. Mic și neîn semnat cum sunt, ce am de pierdut? O veșnicie în care m-aș lăfăi? Dacă am reușit să duc existența asta în cârcă, așa nenorocit cum sunt, „iadul“ nu ar mai fi decât o conti nuare, aș fi gata antrenat. Nu mai înțeleg nimic. Oare așa am hotărât noi
Singurătatea lui Adam: despre neîmplinire şi alte regrete by Claudiu Soare () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1325_a_2713]
-
Lucy și, în timpul excursiei la cumpărături prin cartier, mă obișnuisem treptat cu gândul că urma să o am în preajmă o vreme - câteva zile, îmi închipuisem, sau poate chiar săptămâni. Nu-mi schimbasem părerea cu privire la situație (nu putea locui o veșnicie la mine), dar o perioadă scurtă mi-ar fi fost mai mult decât suportabilă. Ratasem atâtea ocazii cu Rachel când era mică, iar acum, pe neașteptate, apăruse o fetiță de care trebuia să se ocupe cineva, care avea nevoie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2244_a_3569]