69,376 matches
-
comportamentului bolnavului) Bolnavul Boala psihică Medic/psiholog Spațiul clinicii psihiatrice (co-prezența „bolnav/medic”) Semantica „discursului epistemic” în psihopatologie În sfera psihiatriei clinice, simptomul este cel care fixează sau atribuie semnificație suferinței psihice. Prin aceasta se relevă importanța sa majoră în constituirea câmpului epistemic referitor la boala psihică, plecând de la analiza și interpretarea „fenomenelor psihice morbide”. Pentru H. Hjemselv, simptomul este elementul lingvistic din care se construiește „metalimbajul științific”. Prin aceasta, simptomul clinic este cel care „construiește” și atribuie semnificație „câmpului epistemic
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
cu structură semantică, obiectivând în felul acesta subiectivul suferinței. Atât narațiunea bolnavului cât și discursul clinic au forme sau „modele” diferite, care exprimă atitudinile față de suferința și boala psihică, pe de o parte, iar pe de altă parte, etapele de constituire ale acestor „modele”. Modelele de „narațiune ale suferinței” ca alteralitate Ne vom referi în continuare la principalele tipuri sau modele de „narațiune a suferinței” așa cum sunt ele întâlnite în cursul observației clinice a bolnavilor psihici. Cele mai importante și frecvente
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
produsul unor analize complexe și de o mare varietate metodică a vieții sufletești, în care locul principal este deținut de „discursul epistemic” despre boala psihică. 7. Conceptele și limbajul științific în psihologie și psihopatologie Aspecte generale În orice domeniu științific constituirea limbajului este rezultatul evoluției gândirii și acumulării cunoștințelor în domeniul respectiv. Acest lucru este atât de important încât putem afirma că „orice progres al unei științe poate fi interpretat ca un efort constând în trecerea de la cuvântul-cheie la cuvântul-semn în
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
acesteia. Terminologia unei științe este etapa denominativă a obiectului sau a obiectelor cunoașterii din sfera științifică respectivă. A doua etapă este cea de formulare a relațiilor dintre obiectul științei respective și gândirea cercetătorului. Cea de-a treia etapă este de constituire a discursului științific care se desprinde de gândirea cercetătorului și desemnează în termeni „verbal-conceptuali” domeniul științei respective. Se ajunge, în felul acesta, ca limbajul științific să înlocuiască domeniul concret al obiectelor cu domeniul teoretic al cunoștințelor despre obiectele respective. Acest
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Acest progres al cunoașterii științifice poate fi remarcat în efortul de trecere de la etapa „cuvântului denominativ” la etapa „cuvântului conceptual” sau, altfel spus, de la observația care „denumește” la gândirea care „conceptualizează”. De la logos la cogito. Apare, în cazul acesta, în constituirea limbajului științific, ca expresie a cunoașterii unui domeniu, un aspect interesant, care exprimă evoluția cunoașterii științifice. Cunoașterea, ca act de „gândire a obiectului” științei, se poate separa în două momente. a) momentul denominativ și descriptiv al limbajului, care este etapa
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
le considerăm ca fiind date cunoașterii noastre. Prin acest proces cele două elemente logos și cogito se unifică în ceea ce în final va constitui epistémé. Cunoașterea științifică va fi rezultatul fuziunii limbajului cu gândirea științifică. Acest efort are ca rezultat constituirea domeniului științei respective. Caracteristicile limbajului în psihologie și psihopatologie Trebuie făcută diferența în sfera cunoașterii, în ceea ce privește „limbajul empiric” și „limbajul teoretic”. În cazul științelor pozitive, ale naturii, cu caracter empiric, în care „obiectul” este dat direct accesibil cunoașterii, ca fapt
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
nebunie, delir, halucinație, fobie, anxietate, depresie, monomanie, obsesie etc. În funcție de modalitatea în care le percepe conștiința mea reflexivă. Ele sunt și rămân interioare persoanei mele, dar prin „denumirea” lor sunt „obiectivate” sau devin „obiective” pentru ceilalți. Din acest moment începe constituirea cogito-ului psihopatologic. Din acest moment încep să gândesc „fenomenul psihic morbid”. Spre deosebire însă de „limbajul empiric” care este mai precis, mai constant din punct de vedere istoric, „limbajul teoretic” al psihologiei și mai ales cel al psihopatologiei se constituie
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
științei prin obiectivarea lingvistică a unei stări interioare a „subiectului uman”. În filozofie, psihologie, psihopatologie, „termenii limbajului” denumesc și definesc „stări interioare” ale persoanei umane: ființă, substanță, esență, transcendență, memorie, gândire, sentimente, voință, delir, halucinație, fobie, obsesie, angoasă, pulsiune etc. Constituirea domeniului de cunoaștere științifică are un caracter formal, teoretic. Cuvintele, termenii sunt cei care „includ” și care „fac apel” la obiectul cercetării, care este intuit, fiind dedus din contextul lingvistic. În cazul gândirii empirice, se impune acel „cogito pre-reflexiv”, pe când
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
ca și cei din limba greacă. În sensul acesta menționăm pentru a desemna manifestări psihice anormale următorii termeni: Insanus (nebun), Amens (fără minte), Demens (dement), Ira (mânie, furie), Furor (furie, agitație) etc. Vocabularul psihopatologic și cel psihiatric stau la baza constituirii „discursului” despre fenomenele psihice morbide. În sensul acesta se disting două direcții: direcția științifică și direcția culturală. Le vom analiza pe fiecare în parte. Trebuie însă menționat faptul că termenii vocabularului atât în psihologie, cât și în psihopatologie și psihiatrie
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
conduc. El este „ieșit din minți” sau o „persoană rătăcită” etc. Terminologia este inspirată din comparația cu normele morale și sociale. Această terminologie are un caracter emoțional și ea exprimă teama și repulsia societății față de nebunie și de persoana nebunului. Constituirea și caracteristicile câmpului epistemologic în psihopatologie Limbajul unei științe are la baza sa intenția de a exprima obiectul cunoașterii respective. Prin „termeni lingvistici” obiectul cunoașterii respective este separat de alte obiecte și determinat, fiind integrat în felul acesta în câmpul
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
forme de limbaj: lunatici, vesanici, insanici, melancolici. Medicalizarea bolilor psihice, prin scoaterea lor din sfera morală și transferul lor în medicină, schimbă și vocabularul psihiatric. Un rol important revine Școlii Franceze de Psihiatrie care aduce o contribuție extrem de importantă la constituirea „discursului psihiatric”, mai ales prin introducerea de termeni noi, medicali: halucinații, bizarerii, delir, manie, demență, imbecilitate, melancolie. Un moment important este marcat în schimbarea și lărgirea vocabularului și a discursului clinic prin căutarea unei „baze heredo-biologice” în explicarea bolilor psihice
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
al medicului reprezintă pentru bolnav un factor psiho-traumatizant, generator de angoase, trăiri emoționale penibile, impresia că i se ascunde un pericol etc. Ceea ce trebuie precizat este faptul că ne găsim în fața a două limbaje: limbajul bolnavului și limbajul medicului, iar constituirea câmpului epistemic depinde într-o foarte mare măsură de acordul dintre acestea, de capacitatea lor de întrepătrundere și de inteligibilitate. Limbajul empiric este mult mai nuanțat, mai divers decât cel științific, întrucât este subiectiv și urmărește prezentarea trăirilor personale și
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
schimbare negativă, ca o amenințare sau chiar ca o întrerupere a cursului vieții. Starea de suferință care însoțește, de regulă, boala, nu trebuie însă confundată cu starea de „rău moral”, cu viciul, corupția sau cu păcatul ființei umane (H. Ey). Constituirea conceptului de boală mintală este intim legat de evoluția istorică a concepțiilor despre om în medicină, în general și în psihiatrie, în special. H. Ey și K. Schneider pledează pentru natura fizico-biologică a bolii mintale. Pentru H. Ey, dacă orice
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
definiția lui A. Lalande pentru care „personalitatea este funcția psihologică prin care un individ se consideră ca fiind un Eu unic și permanent”. Recunoaștem în aceasta din urmă, o accentuată notă antropologică, filozofică și morală. Elementele fundamentale care participă la constituirea sistemului personalității normale sunt următoarele (A. Porot): a) unitatea și identitatea, care fac ca personalitatea să fie un tot coerent, organizat și rezistent; b) vitalitatea care este ansamblul animat și ierarhizat, a cărei dinamică este condiționată de oscilațiile interioare (endogene
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
o încărcare a individului cu trăiri ideo-afective cu un conținut incompatibil unor relații concordante dintre bolnav și lume. Aceasta duce la „ruptura” dintre bolnav și realitate, la un conflict sau chiar la o stare de contradicție permanentă. În evoluția și constituirea delirului, se înregistrează câteva etape și anume: a) percepția delirantă, reprezentată prin delirul halucinator; b) reprezentarea delirantă sau intuiția delirantă; c) interpretarea delirantă sau delirul de interpretare; d) fabulația sau delirul de imaginație. La delir distingem, în ceea ce privește caracterul și conținutul
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
vieții psihice care constituie substratul gândirii delirante (incoerență și automatism). Rezultă de aici faptul că delirul poate fi considerat în felul următor: - sub aspectul său superficial-formal (idei, convingeri, teme); - sub aspectul său profund, ca sens și ca determinare, în raport cu condițiile constituirii sale (starea delirantă a personalității). Pentru Y. Pelicier, delirul este o tulburare primară a gândirii, iar definiția pe care o dă acesta delirului este semnificativă în sensul acesta: „delirul este un fel de ipoteză care a suferit o întoarcere greșită
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihopatologie, întrucât persoana umană considerată ca „obiect al Științelor Umaniste” vine din sfera psihologiei. Odată stabilit acest lucru, putem trece la abordarea modalităților de clasificare a bolilor psihice. Modele de clasificare Necesitatea unei clasificări a bolilor psihice a venit odată cu constituirea clinicii psihiatrice. Nevoia unei „ordonări sistematice” care să cuprindă într-o manieră comprehensivă și prin urmare acceptabilă, întregul „material cazuistic” a construit, în interiorul medicinei clinica psihiatrică. Acest punct de vedere, care, de altfel, se justifică atât în plan teoretic-doctrinar, cât
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
mai sus menționate nu reprezintă „forme clinice” ale nebuniei ci modalități de înțelegere ale acesteia sau, altfel spus, „atitudini metodologice” față de „fenomenul nebuniei”. Ele sunt, în primul rând „etape epistemologice” în cunoașterea fenomenelor clinice ale nebuniei, care au condus la constituirea conceptului de boală psihică, ce reprezintă ideea centrală a oricărei nosologii psihiatrice, așa cum vom căuta să arătăm în continuare. Conceptul de „boală psihică” Ideea de „boală psihică” este rezultatul unui lung proces de constituire epistemologică, în care își aduc contribuțiile
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
ale nebuniei, care au condus la constituirea conceptului de boală psihică, ce reprezintă ideea centrală a oricărei nosologii psihiatrice, așa cum vom căuta să arătăm în continuare. Conceptul de „boală psihică” Ideea de „boală psihică” este rezultatul unui lung proces de constituire epistemologică, în care își aduc contribuțiile cunoștințele generale despre om (antropologia), studiul bolilor (medicina), atitudinea față de omul aflat în suferință (psihologia, morala, religia) și sistemul de valori socio-culturale. Conceptul general de „boală” are accepțiuni diferite din punct de vedere istoric
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
în spectacol în public, tendința de a construi intrigi etc. Structura mintala a istericilor se caracterizează prin următoarele trăsături: îngustarea câmpului conștiinței și apariția unei personalități secundare. Pentru majoritatea specialiștilor este vorba de o exagerare a unor trăsături psihice anterioare constituirii bolii, dar care trec neobservate clinic. Pitres le caracterizează ca având „un caracter mobil, înclinat către fantasme, romantic, influențat de impresiile de moment”. Ele sunt instabile și imprevizibile. De regulă, din punct de vedere psihopatologic, în cadrul manifestărilor clinico-psihiatrice ale nevrozei
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
relațiile de normalitate dintre „somatic” și „psihic”. Spre deosebire de psihosomatică, psihosomatica clinică sau patologia psihosomatică reprezintă studiul raportului dintre fenomenele psihice și fenomenele somatice din cursul bolilor: avându-se în vedere raportul dintre „simptomele somatice” și „simptomele psihice” care concură la constituirea aceluiași tablou clinic, constituind o „structură patologică comună”. Mai rămâne de stabilit care este semnificația conceptului de tulburare psihosomatică, în sens larg, tulburarea psihosomatică este o afecțiune somatică determinată de factori psihotraumatizanți, de regulă, emoțional-afectivi. Într-un sens mai restrâns
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
Deși cunoscute și descrise din cele mai vechi perioade istorice, tulburările psihice colective, au intrat foarte târziu în sfera preocupărilor medicale, ale științei medicale propriu-zise. Considerarea acestui important grup de tulburări ca având o semnificație patologică a fost posibilă odată cu constituirea și dezvoltarea studiilor de sociologie, psihologie socială, medicină socială, igienă mintală, psihiatrie socială și etnopsihiatrie sau psihiatrie transculturală. Fixarea atenției asupra fenomenelor psiho-sociale a actelor și conduitelor colective, a condus în mod firesc la delimitarea grupului de tulburări psihice colective
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
medicină socială, igienă mintală, psihiatrie socială și etnopsihiatrie sau psihiatrie transculturală. Fixarea atenției asupra fenomenelor psiho-sociale a actelor și conduitelor colective, a condus în mod firesc la delimitarea grupului de tulburări psihice colective, a Psihozelor colective și, în final, la constituirea, așa cum spuneam mai sus, a psihiatriei sociale și a igienei mintale. Tulburările psihice colective intrate în psihopatologie și psihiatrie prin intermediul modelului de gândire psiho-socială sunt diferit înțelese și tratate în raport cu boala psihică individuală. Prin tulburări psihice colective înțelegem acele manifestări
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
literaturii române”, calitate din care sunt deduse două caracteristici definitorii: un „dinamism pasiv” (cu sintagma lui Edgar Papu), care o expune „efectelor unui dinamism imprimat de suflul epocilor”, și „receptivitatea la nou, la modernitate”. În Mitul biografic eminescian este urmărită „constituirea unei imagini epice a biografiei eminesciene în narațiuni ce împletesc în proporții diferite documentarul și ficțiunea”, în discuție fiind biografia scrisă de G. Călinescu, Mite și Bălăuca de E. Lovinescu, trilogia Romanul lui Eminescu de Cezar Petrescu. Macedonski este privit
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289692_a_291021]
-
întotdeauna necesară. Munca de echipă este îndeplinită doar asigurându-vă că este întărit pozitiv comportamentul de colaborare. Echipele, prin modul specific în care sunt formate, necesită un efort imens din partea indivizilor și a organizației. Din păcate, în multe organizații procesul constituirii echipei a devenit mai important decât munca în echipă. De ce echipe? Prima întrebare care ar trebui pusă este: „De unde această problemă?”. Iar următoarea: „Care este cea mai bună metodă de a o rezolva?”. Dacă, după ce ați răspuns la aceste două
[Corola-publishinghouse/Science/2338_a_3663]