7,100 matches
-
ziua de mâine nu există? Că din acest punct de vedere e incertă, ca o gaură neagră, dureroasă, care nu dă nimic cert înapoi? Am fi putut fi atât de fericiți, am fi alergat desculți pe câmpuri... CĂLĂUL (Extaziat.): Ce frumos! (Către ARTUR.) N-aveți inimă, domnule! GARDIANUL (Către ARTUR.): De ce-l chinuiți? COLONELUL (Plângăreț-perfid.): Mă chinuie, mă roade... Iată viața mea... (Le întinde o hârtie.) O fâșie din pielea mea... Zdrențuiți-o, ferfenițiți-o... Ah, cât sunt de singur, mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
crescut trei șerpi la sânul meu. Era cât pe ce să mă sugă de viu. Trei scorpioni. N-o să mă credeți, dar i-am îngrijit ca pe copiii mei... Au ciugulit din palma mea, i-am învățat ce e binele, frumosul... I-am învățat să răspundă, să spună da... Nu știu unde am greșit cu ei. ARTUR: Poate sunt nătângi din naștere. GUFI: Oare? ARTUR: Mai sunt cazuri. GUFI: Bruno, ia spune lu’ domnu’, ce te-am învățat eu? GARDIANUL: Eu... eu... dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
ești prost, Grubi. BĂRBATUL CU TOMBERONUL: Eu mă duc. Bine că și-a dat drumul. Acu’ o să vă fie mai ușor. (Pleacă încet, abătut și copleșit de muzică.) BRUNO: De acu’ totu’ e ca și făcut. GRUBI (Sughițând ușor.): Ce frumos! Ce frumos! Cam poate să cânte așa frumos? BRUNO: Nu știu. Uite că se poate. (Melodia, ajunsă la limita de sus a intensității, începe să scadă.) (Cei doi se întind cu fața în sus, cu capetele cât mai apropiate de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
Grubi. BĂRBATUL CU TOMBERONUL: Eu mă duc. Bine că și-a dat drumul. Acu’ o să vă fie mai ușor. (Pleacă încet, abătut și copleșit de muzică.) BRUNO: De acu’ totu’ e ca și făcut. GRUBI (Sughițând ușor.): Ce frumos! Ce frumos! Cam poate să cânte așa frumos? BRUNO: Nu știu. Uite că se poate. (Melodia, ajunsă la limita de sus a intensității, începe să scadă.) (Cei doi se întind cu fața în sus, cu capetele cât mai apropiate de groapă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
Scurge sticlă după sticlă.) Am să le las toată noaptea cu gura în jos... Până mâine mai adun o jumătate de pahar... Ca roua de pe frunze... În felul ăsta o să avem ce bea... toată viața... (Ridică paharul în aer.) Ce frumos! Nimic nu e mai frumos decât un pahar plin. PARASCHIV (Scoate cartofii.): Unde-i sarea? MACABEUS: Aș putea să-l beau acum... Aș putea să-l beau dintr-o sorbitură... Tu cum crezi că e mai bine? Să-l beau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
PARASCHIV: Niciodată! Aici rămân... (Începe să-l târască prin încăpere.) Am să te hrănesc și tu... (Îl trage de picioare, îl rostogolește printre lucruri.) tu... ai să mă cauți... ai să mă cauți cu ochii închi... o să fie așa de frumos... MACABEUS (Încercând să-l izbească, zvârcolindu-se, urlând, încercând să se agate de ceva în drumul pe care îl târăște PARASCHIV.)’: Nu! Nu! Am să te omor! PARASCHIV: O să fie frumos... O să ne jucăm în fiecare zi... O să-ți placă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
subțire decât o foaie de hârtie! E atât de subțire, încât mă tem uneori să nu-l înfășoare vântul... ca pe un cearceaf... CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE (Ascultă tot mai amuzat; din când în când are scurte iluminări în ochi.): Ce frumos! (Înveselit.) Hi, hi... E atât de frumos... ȘEFUL GĂRII (Radiind de fericire.): E amuzant, nu? Ha, ha... Nu? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Și atunci... dacă e moartă... Dumneavoastră ce faceți într-o gară moartă? ȘEFUL GĂRII (Buimac, surprins de întrebare.): Păi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
atât de subțire, încât mă tem uneori să nu-l înfășoare vântul... ca pe un cearceaf... CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE (Ascultă tot mai amuzat; din când în când are scurte iluminări în ochi.): Ce frumos! (Înveselit.) Hi, hi... E atât de frumos... ȘEFUL GĂRII (Radiind de fericire.): E amuzant, nu? Ha, ha... Nu? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Și atunci... dacă e moartă... Dumneavoastră ce faceți într-o gară moartă? ȘEFUL GĂRII (Buimac, surprins de întrebare.): Păi... nimic. Veghez. Nu? Cineva trebuia să fie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
în creierul meu, clipă de clipă, arătându-mă cu degetul, spunându-mi că sunt nebun, da, nebun... Spunându-mi că numai nebunii sunt cei care... Încearcă să obțină... așa ceva, că numai nebunii aspiră... la așa ceva... la acest lucru... atât de frumos... atât de înălțător... Vedeți, de aceea, mai târziu, m-am ascuns în această gară pustie... rușinat și dezgustat, am fugit aici, departe de hohot... (Frământat.) Ah, dacă aș fi fost călător prin ploaie! Dacă aș fi fost măcar o zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
mine și mi-a apus „’tii, ce păr frumos ai” și eu m-am speriat așa de tare... așa de tare... (CĂLĂTORUL îi mângâie pletele și o ascultă; IOANA trăiește pe urmele unor reverii ușor bolnave.) CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Ce frumos știi să povestești! Cine te-a învățat să povestești? IOANA: Nimeni. Tot ce-ți spun este adevărat. Când eram mică m-am dus într-o zi la prăvălie și i-am spus domnului, era acolo un domn foarte gras, „domnule
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
PLOAIE: Cam peste o sută de zile... IOANA: Vai, așadar n-o să-l mai vedeți! CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Pe cine? IOANA: Pe el... Și dacă ar ploua tot timpul n-ați mai muri niciodată? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu. IOANA: Ce frumos! CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Ți se pare frumos? IOANA: Da, domnule... Și mai ales că dumneavoastră sunteți și un călător prin ploaie foarte norocos. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: De ce? IOANA: Știți, noi avem în spatele gării un mic cimitir... CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
rătăceați? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu. IOANA: Și-o să muriți cu toții? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu știu. IOANA (Revelație.): Nu cumva ești ultimul călător prin ploaie? Nu ești cumva tu ultimul care a mai rămas? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu știu. IOANA: Ce frumos! CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Frumos? IOANA: E așa de frumos să fii călător prin ploaie... CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu știu, Ioana. De un timp călătorii prin ploaie nu mai au noroc. S-a întâmplat ceva cu ei, s-a rupt ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
N-am știut că mă pândiți. Am fost un prost. Se așază întristat, pe bancă.) HĂMALUL: Zău... n-are rost s-o luați în nume de rău... Ați fost așa de... așa de bun și de... Ați povestit așa de frumos... Și Ioana... a fost așa de bună... și de frumoasă... Deși e cam proastă. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: De ce e proastă? HAMALUL: Are fumuri. Nu cunoaște viața. CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Sunteți niște nemernici. Toți. HAMALUL: Vai, domnule! Ce vină avem noi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
nu ne mai amintim nimic... Eu, domnule, de mulți ani aștept să visez un vis... CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE (Care îl ascultă fascinat.): Am auzit că ai avut odată... un vis grozav... HAMALUL: Da, domnule, am avut un vis așa de frumos... așa de frumos și clar... cum nu vă pot spune. Dar îl aștept. Aștept să-l mai visez o dată. Dacă îl mai visez încă o dată atunci... atunci pot spune c-o să pot călători și eu... da, visul ăla o să rupă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
încerc să dorm... mai tot timpul. Cum îmi termin treburile... mă culc. Cum am puțin timp liber... mă culc... înțelegeți? Cu cât o să dorm mai mult cu atât sunt mai multe șansele mele... de a visa... încă o dată... visul acela frumos... Dumneavoastră visați vreodată? CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu. Eu nu visez niciodată. HAMALUL: Ce păcat... E mare păcat. Dacă v-aș putea ajuta cu ceva... Poate că ar trebui să încercați să dormiți mai mult... CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE: Nu, nu... Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
Parcă se strecoară ceva, prin firele de iarbă... undeva, foarte departe... Simți? Ca un vânt printre firele de iarbă? HAMALUL: Brrr! Mi s-a făcut frig. Mi-au înghețat încheieturile... CĂLĂTORUL PRIN PLOAIE ( Fascinat de ceea ce crede că vede.): Ce frumos! Ah, ce frumos se mișcă firele de iarbă, acolo... acolo, departe... acolo unde se vede o pată albastră, uriașă... HAMALUL: O pată albastră... Vedeți undeva o pată albastră? O pată albastră îmi amintește întotdeauna de ceva... de ceva... de venirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
Ahaaa... (Ecou.) Și-a revenit... (Ecou: reveniiit.) Ha, ha... (Ecou: haaa... ha...) (Personajele vorbesc în același timp și ecoul devine tot mai puternic, tot mai prelung.) ȘEFUL GĂRII (Fericit.) Aaaa... Și-a revenit! (Ecou: reveniiti.) Gata! (Ecou: gataaa...) IOANA: Ce frumos! Ce frumos! (Ecou: frumooos...) HAMALUL (Către CĂLĂTOR.): Domnule, suntem salvați... (Ecou: aaațiii...) ȘEFUL GĂRII (Nu se mai satură să se asculte pe sine.) Aaaa... Aaaa... Aaaa... (Îi privește pe rând în ochi și spune.) Aaaa... (E fericit și senin.) Aaaa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
Și-a revenit... (Ecou: reveniiit.) Ha, ha... (Ecou: haaa... ha...) (Personajele vorbesc în același timp și ecoul devine tot mai puternic, tot mai prelung.) ȘEFUL GĂRII (Fericit.) Aaaa... Și-a revenit! (Ecou: reveniiti.) Gata! (Ecou: gataaa...) IOANA: Ce frumos! Ce frumos! (Ecou: frumooos...) HAMALUL (Către CĂLĂTOR.): Domnule, suntem salvați... (Ecou: aaațiii...) ȘEFUL GĂRII (Nu se mai satură să se asculte pe sine.) Aaaa... Aaaa... Aaaa... (Îi privește pe rând în ochi și spune.) Aaaa... (E fericit și senin.) Aaaa... Aaaa... CASIERUL
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
ca și față de autocrație sau de dictatură, față de comunism și capitalism, de statele laice și religioase, față de libertate și tiranie, de dreptate și nedreptate, de profeți și de criminali, de cum sunt distribuite În lume binele și răul, adevărul și minciuna, frumosul și urâtul. Înțelegi, Adam? Nu ne interesează faptul că viața lumii este Într-un fel sau altul, luminoasă ori detestabilă, sublimă ori monstruoasă; tot ce contează pentru noi este ca ea, viața, să existe și să continue. Acesta este rostul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
ne-întoarcerea la existență, abolirea karmei sau, altfel spus, eliberarea definitivă (mokÑa), implicând transcendența Cosmosului.16 Și Grecia a cunoscut mitul eternei reîntoarceri, iar filozofii din epoca târzie au împins la limita extremă concepția Timpului circular. Cum spune atât de frumos H. Ch. Puech, "după vestita definiție platoniciană, timpul, care determină și măsoară revoluția sferelor cerești, este imaginea mișcătoare a veșniciei nemișcate, pe care o imită desfășurîndu-se în cerc. Prin urmare, întreaga devenire cosmică, precum și durata acestei lumi de creație și
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
toaletelor Reginei cu costul pâinii săracilor. Impresia e, ca de obicei, profundă. În sfârșit, vorbește și Alexandre Braga, arbiter elegantiarum. Calm, disprețuitor, ironic, își alege ținta cea mai ușoară în persoana lui Don Carlos. Baionetele sunt chemate în ajutor, și - frumosul revoluționar e expulzat într-un vacarm asurzitor. Joîo Franco cere Regelui dizolvarea Parlamentului și adevărata dictatură începe. Dar șefii revoluției sunt purtați pe brațe de o mulțime fanatizată. Actele de curaj din incinta Parlamentului dezlănțuie un entuziasm fără pereche. Numele
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
Pentru că șefii nu se înțeleg între ei, e ales un bătrân de peste 70 de ani - cunoscut mai ales printr-un volum de versuri, Harmonias Sociaes, în care, așa cum mărturisea, înălțase "imnuri de slavă unei noi religii, religia Umanității în serviciul Frumosului, Binelui și Dreptății". Bătrânul Manuel de Arriaga vorbea Adunării Generale "în majuscule" dar nu-l ascultă nimeni și, mai ales, nu-l ia nimeni în serios. Ceea ce e mai grav pentru el și pentru tânăra Republică, nu izbutește să facă
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
piesă de muzeu, la dispoziția oricărui călător care s-ar fi abătut pe șoseaua St. Petersburg - Luga, șosea ce trecea prin satul Rojestveno traversând râul care se bifurca În acel loc. Datorită insulelor sale plutitoare Împodobite cu alge și nuferi, frumosul râu Oredej avea acolo un aer sărbătoresc. Mai jos, pe cursul lui sinuos, acolo unde lăstunii de nisip Își făceau cuiburi În malul lui abrupt, roșcat, râul era invadat de reflexiile falnicilor și romanticilor brazi (care mărgineau moșia noastră Vira
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
fi lăsat să se odihnească În sezonul următor“; „A, asta e o pasăre mică - n-are un nume special“; „Țăranul acela s-a Îmbătat din cauza sărăciei“). Toamna așternuse În parc un covor de frunze multicolore și Miss Robinson ne arătase frumosul procedeu - de care Băiatul Ambasadorului, un personaj familiar din mica ei lume, se bucurase teribil În toamna precedentă - de a culege de pe jos și de a aranja apoi pe o foaie mare de hârtie frunze de arțar care alcătuiau ulterior
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
mușchiului și a mocirlei, pe deasupra florilor cu spini ale parfumatei orhidee de mlaștină (acea nocinaia fialka a poeților ruși), un micuț Fritillaria mohorât, purtând numele unei zeițe scandinave, a trecut În zbor, foarte jos, abia atingând ce era În jur. Frumosul Cordigera, un fluture ca un giuvaer, zumzăia pe deasupra Întregii suprafețe a uzinei mlăștinoase care-i furnizează hrana. Am urmărit fluturi Sulphur tiviți cu trandafiriu și fluturi Satyr ca marmura cenușie. Ignorând țânțarii care mișunau pe antebrațele mele, m-am aplecat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]