7,503 matches
-
mai avut sentimentul că o mințeam; plimbîndu-ne pe țărm, a doua sau a treia zi, i-am relatat cu lux de amănunte o poveste întreagă despre lupta ce se dăduse în sufletul meu între pasiunea pentru zbor și pasiunea pentru sculptură, de parcă elanul care mă purta, care mă înfierbînta, mă făcea alt om, pe măsura Laurei. Și poate chiar am fost alt om atunci, cu o existență de împrumut mai adevărată decât cea reală. La început m-a emoționat ― eu care
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
să priceapă că timpul trebuie provocat, sfidat, altfel ne umple gura cu țărână, ștergîndu-ne din evidența lui. Din păcate, oamenii se grăbesc să-și risipească viața în fleacuri, în loc să aibă curajul să înfrunte eternitatea. Eram gata să mă las de sculptură, convins că nu mai există nimeni care să înțeleagă astfel arta, când am aflat cu emoție de proiectul cimitirului de marmură. Și sânt fericit că am venit aici. că pot să-mi pun talentul în serviciul dumneavoastră". Bătrânul tăcea. Eram
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
să faci, dragă, nici măcar geniile nu mai seamănă cu geniile de altădată. Lumea e în regres." Ca să fiu pe placul admiratorilor mei, ar trebui să mă hotărăsc să-mi decern Premiul Nobel, deși nu știu dacă există un premiu pentru sculptură, organizîndu-mi după gustul meu ceremonia. Bineînțeles, dacă mă decid să-l accept. Poate fac ca Sartre. Dar nu, n-aș fi primul și ar însemna să copiez gestul altcuiva. Nu-mi convine. Apoi, eu sânt un histrion de o altă
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
arată Jean-Paul Eschlimann, în studiul său consacrat riturilor funerare la triburile Agni din Coasta de Fildeș 1. Strategiile rituale implică aici două acțiuni paralele: pe de o parte, îmbrăcarea trupului neînsuflețit și machierea lui; pe de altă parte, confecționarea unor „sculpturi”: statuete, vase de pământ cu un chip desenat pe ele sau simple vase funerare - pe scurt, toate variantele colossos-ului sau ale zeului-obiect, care merg de la corpul înveșmântat, machiat și împodobit până la statuie (trecând prin diversitatea de obiecte fabricate cu acest
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
în față Gorgo. Mereu același raport al fantomei cu piatra! Astfel, la răspântia dintre discursul teatral și cel antropologic, problema fantomei își dezvăluie relația secretă cu statuile. Acele statui despre care vorbește Michel Serres 1 și care înseamnă nu numai sculpturile în piatră, ci și fetișul, săculețul de piele, mumia, vasul de pământ ars, urciorul, ca și tumulii, menhirele, piramidele și toate celelalte „cutii” în care sunt închiși morții. Înlăuntrul lor zac, „aidoma unor statui, corpuri țepene de oameni morți, dure
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
unui loc al posibilei apariții a strigoilor, morți care s-au întors ca să stea de vorbă cu cei vii. În acest loc, statuia, piatra sculptată, semnalează spațiul fantomei. Analizele lui Michel Serres deschid o serie impresionantă de perspective asupra relațiilor sculpturii cu moartea, asupra legăturilor dintre spectre și pietre, dintre statuie și apariția fantomei. Ca meditație asupra imobilității și a morții, statuarul trimite el însuși la primele obiecte, la acele prime „statui”, dure precum obiectele, care sunt cadavrul și apoi mumia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
simulacru al morții: în scena furtului brățării de către Iachimo din actul al doilea, el este chiar în mod explicit comparat cu moartea: Iachimo îl vede ca pe o imitație desăvârșită a acesteia, iar trupul adormit al Imogenei îi amintește de sculpturile funerare culcate pe morminte. În actul al patrulea, presupusa moarte a Imogenei, travestită în paj, e un prilej de evocare a „frumoasei morți”: când Lucius și ofițerii romani o vor descoperi, se vor întreba dacă pajul e mort de-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
își afirma net orientarea: acesta trebuie să se elibereze cu orice preț de trivialitatea corpului viu, material, al actorului. Deziderat pentru realizarea căruia dramaturgul propunea recursul la referințele artei teatrale antice, la măștile tragicilor greci, dar și apelul la acea sculptură „în legătură cu care începem să ne punem astăzi unele întrebări ciudate” și căreia îi prezice un viitor promițător, cu o încărcătură sporită de mister. Anunțându-l deja pe Craig, Maeterlinck se întreabă: „Oare ființa umană va fi înlocuită printr-o umbră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
la fel de bine pe „tânăra femeie necredincioasă ce va fi sculptată, de parcă ar vedea-o aievea în fața ochilor, și pe soțul înșelat, care vrea să se răzbune după ce s-a înecat... Și care, înecat și mort, se întoarce acasă”. Veridicitatea acestei sculpturi, veritabilă materializare a imaginii din visul Ellidei, în care ea, cea care visează, și el, cel care nu e decât o nălucire, stau alături, sunt din nou împreună, nu provine oare din fericita întâlnire dintre harul sculptorului și „realitatea” unei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
ei și a copiilor avuți cu aceștia. „Parcă mă văd cum am murit atunci și am coborât în mormânt, își amintește ea, dar încetul cu încetul încep să mă trezesc din morți”. Irene „murise” pentru că îi dăruise lui Rubek și sculpturii lui sufletul ei viu: „După aceea, am rămas ca golită pe dinăuntru, golită de suflet, și așa mi-am pierdut viața, Arnold”. Lumea continuă să-i spună „țicnita”, „femeia în alb”, „femeia cu chipul livid”, construind astfel în jurul ei imaginea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
obiect. Toate aceste corpuri ambalate, toate aceste „obiecte tacite” care se găsesc din belșug la Kantor - cutii, cufere, lăzi închise de unde încep să apară deodată o sumedenie de pânze albe și mai ales saci - ne trimit inevitabil cu gândul la sculptură, ca la „cea mai veche dintre artele ce ne pun față în față cu tragicul, cu moartea, cu mumiile și cu zeii”, cum spunea Michel Serres, meritând să fie numite, fără ezitare, statui. Statui uneori enorme, blocuri masive, imobile, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
Genet mai mult decât tentativa de desprindere din strânsoarea ei. Artă a vizibilului, dar însuflețită de elanul spre invizibil, așa ar putea fi definit teatrul lui Genet, un teatru deseori obsedat de amintirea umbrelor de piatră ale lui Giacometti. Asemenea sculpturilor lui Giacometti, formele teatrale ar trebui să fie și ele înconjurate de teritoriile morții. Arhitectului din „Straniul cuvânt de...” Genet îi cere să reintroducă cimitirul în incinta orașului și să plaseze teatrul în apropierea lui, ba mai mult decât atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
pretextul care a stat la baza construcției: un cadavru”. În acest punct al textului, Genet simte nevoia să adauge o notă esențială, pe care o „agață” realmente de un cuvânt-cheie pentru teatrul lui: ceremonial. Făcând o paralelă între scris și sculptură și subliniind strânsa lor legătură, dramaturgul constată: Desprinse din limbaj cu dalta mea cea rece, cuvintele, blocuri netede, sunt și ele niște morminte. În cuvinte stă închisă, veșnică prizonieră, o nostalgie tulbure, nedeslușită, după faptele de odinioară ale oamenilor, fapte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
dă drumul televizorului să se încălzească, spuse absent Ignatius și reluă furios lectura scrisorii. Nu-ți seamănă nici un pic, așa cum îți poți imagina. Este și muzician și sculptor, și-și petrece fiecare minut într-o activitate reală, creînd și aprofundând. Sculpturile sale par să sară și să te înșface, atât sunt de pline de viață și de prezență. Scrisoarea ta mi-a dovedit că mai ești cel puțin în viață, dacă ceea ce faci se poate numi „a trăi“. Ce-i cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
pălăria pleoștită. Logan o urmă, Înjurând de mama focului din cauza unei băltoace care Îi Înghițise pantoful. Înotă la rândul său prin băltoace până la ușa blocului: o placă de lemn maro fără ornamente așezată sub o arhitravă lucrată cu grijă, deși sculptura În lemn fusese atât de afectată de trecerea anilor Încât puține detalii mai erau vizibile. Un șuvoi neîntrerupt de apă Împroșca asfaltul În stânga lor, jgheabul de evacuare a apei de pe acoperiș fiind rupt la jumătate. Watson apăsă butonul de emisie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
lumina văzând cu ochii. Încet-încet, privirea mi-a alunecat către chilia bătrânului. La început am crezut că mi se năzare, dar... rezemată de perete, cu fruntea ridicată spre astrul nopții și, mâinile împreunate a rugă, ședea nemișcată... fata! Părea o sculptură ieșită de sub dalta măiastră a unui meșter... Conturul chipului cu fruntea ridicată spre înalturi, gâtul bine proporționat și mâinile împreunate a rugă puneau în evidență rotunjimea sânilor... Mi s-a părut chiar că buzele i se mișcau a rostire de
Ce nu știm despre Iași by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/550_a_727]
-
fiind a doua clădire din lume, după Pentagon. Acestei construcții i-a fost pusă corect numele de casa poporului, fiindcă fiecare județ a fost obligat ași trimite, timp de o lună de zile, meșterii cei mai buni în construcții, decorări, sculptură, instalați, electricitate, etc și pe la jumătatea anului 1989 opera a fost desăvărșită. Șefu’ mare de la Moscova, Gorbaciov, prin mai 1987, ne vizitează și stă de vorbă cu N. Ceaușescu ca în ultimul an să discute despre Perestroika, vizită ce n-
Confluenţa de la Hlipiceni by Petrru Rezuş () [Corola-publishinghouse/Memoirs/668_a_1264]
-
fiind a doua clădire din lume, după Pentagon. Acestei construcții i-a fost pusă corect numele de casa poporului, fiindcă fiecare județ a fost obligat ași trimite, timp de o lună de zile, meșterii cei mai buni în construcții, decorări, sculptură, instalați, electricitate, etc și pe la jumătatea anului 1989 opera a fost desăvărșită. Șefu’ mare de la Moscova, Gorbaciov, prin mai 1987, ne vizitează și stă de vorbă cu N. Ceaușescu ca în ultimul an să discute despre Perestroika, vizită ce n-
Confluenţa de la Hlipiceni by Petrru Rezuş () [Corola-publishinghouse/Memoirs/668_a_1264]
-
inversă, acum 40 de ani, în filmul meu Femeia pe lună! Salvador Dalí răspunde: - Eu sunt adevăratul Cristofor Columb al Lunii, eu am fost primul care a pictat peisaje lunare! Sculptorul Cezar dorește să cumpere Lem-ul și să-l semneze: sculptură de Cezar. Doamna Macghee din Memphis (Tennessee) nu acceptă ca fetița născută în noaptea de 20 iulie să fie numită „Modulul lunar” - cum vrea domnul Macghee -, ci doar Modulul. Indienii Navajo din sudul Statelor Unite cer, printr-o telegramă adresată președintelui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
80 În toate secțiile de profil din Occident. Această luptă de modernizare s-a dat Între concepție, convingeri și, În final, Între oameni. Există multiple exemple În literatura asupra conflictelor declanșate de introducerea noii metode. Aproape de noi, stau mărturie cărțile « Sculptură În creier », autori Leon Dănăila și Dora Petrila (Editură DU Style, 1998, București) și « Helsinki Microneurosurgery Basics and Tricks », autori Martin Lehecka, Aki Laasko și Juja Hernesniemi (Aesculap Akademie, Helsinki, Finland, 2011) Cât privește introducerea microneurochirurgiei la Iași, echipa cea
Istoria Neurochirurgiei Ieşene by Hortensiu Aldea, Nicolae Ianovici, Lucian Eva [Corola-publishinghouse/Memoirs/1293_a_2216]
-
a atmosferei morale din societate. S-a deschis de asemenea la Cernăuți, în incinta Mitropoliei, o școală, un atelier de pictură bisericească, și un mare muzeu arhidiecezan. La Putna, în 1927, s-a deschis un atelier de strungărie și de sculptură în lemn. S-a aplicat, de asemenea, la mănăstirile din provincie, albinăritul, pomicultura și piscicultura, numind în scopul acesta un consilier special. Din grija părintească pentru preoțime, mitropolitul Nectarie, dorind să le ușureze greul vieții, a zidit între anii 1921
Nectarie Cotlarciuc, Arhiepiscop al Cernăuţilor şi Mitropolit al Bucovinei by Marius Vasile Ţibulcă () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91906_a_107347]
-
În opinia lui Lactanțiu, demonii au inventat astrologia, arta haruspiciilor, a prezicerilor, necromanția și magia în general. Tot ei sunt aceia care „i-au învățat pe oameni arta de a face imagini și statui”; cu alte cuvinte, au introdus, prin intermediul sculpturii, practica idolatriei. Prin viclenia lor perversă, ei deformează adevărul, reclamându-se într-un mod cu totul și cu totul nelegitim de la modelul divin și făcându-și prozeliți prin oracole mincinoase și prin false minuni. După cum se poate constata, atunci când este
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
cetățeni care rabdă, motiv care a aruncat de câteva ori Germania în cele mai grave convulsii pe care le-a cunoscut istoria modernă. SPERIETORI DE CIORI Am văzut zilele astea ceva foarte vesel în saloanele de ană "Apolo" de pe Calea Victoriei. Sculptură pop-art, dacă nu cumva mă înșel asupra denumirii. Era prezent mult tineret. Nu știu dacă aceste sperietori de ciori (fiindcă așa îmi păreau acele producțiuni plastice expuse în salonul de jos, se puteau vedea și din stradă) erau sau nu
Imposibila întoarcere by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295610_a_296939]
-
la un moment dat Lou Reed, liderul celor de la Velvet: „Toată povestea asta flower-power s-a dus de râpă pentru că existau prea multe victime ale drogurilor și pentru că era o idee drăguță, dar nu tocmai realistă“. Warhol - profetul-pop Pictura și sculptura, dintotdeauna încarnări ale culturii oficiale, nu au devenit niciodată media ale underground-ului. Happening-urile, performance-urile, arta conceptuală condamnau cultura canonică oficială, dar le lipsea popularitatea poeziei, a literaturii, a muzicii, a fotografiei și a filmului. Media undergroundului rămâneau dedesubtul suprafeței
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2209_a_3534]
-
generații creaseră timp de mii de ani, fără grabă, uluitor de multă frumusețe, împodobindu-și casele, veșmintele, scoarțele sau manifestânduse frumos în cântec, joc și fel de a fi. Conform unor reputați arhitecți, satul gorjean era „un uriaș ansamblu de sculptură ambientală”, „o reuniune de uriașe obiecte sculpturale”. La vârsta de 17 ani începe să se manifeste înclinația lui spre artă, când, baiat de prăvălie fiind, construiește o vioară din scândurile unei lădițe de portocale. Urmează Școala de meserii din Craiova
A doua oară unu by Viziteu Diana () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91792_a_92957]