9,038 matches
-
000 de kanji și era privit ca un erou național și adorat ca un zeu), rolul de interpret l-a jucat alt savant, directorul adjunct al Institutului, un elvețian care se afla de 20 de ani în Japonia, purtând numele straniu de Urs Ap. Așadar, undeva pe acest drum presărat cu mii și mii de kanji a început isprava fiului meu. A ști cu adevărat japoneza însemna să poți "desena" spontan, așa cum facem noi cu cele 24 de litere ale alfabetului
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
jucării, în Darmstădter Hof, în galeria luxoasă care străjuia Hauptstrafie în partea dinspre Bismarckplatz, se afla un superb magazin de jucării care se desfășura pe trei etaje, intitulat caraghios Knoblauch ("Usturoi"). Vitrina era populată de o faună de pluș, reni stranii în mărime naturală, cu burțile bej și cu coarnele și copitele din catifea neagră, maimuțe cu coada verde și cu ochi mari de sticlă, ursuleți Panda... Presărate printre aceste personaje de sorginte waltdisney-ană menite să suscite un soi de adamism
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
vacanță, cu obloanele trase, scăldate în frumusețe și în tăcerea propriei lor istorii. Din când în când, un scuar plin de restaurante, fiecare cu specificul lui, unul rusesc (Blinisserie), altul cu barbecue coreean, altul italienesc, altul japonez... Pline toate, contrastând straniu cu străzile depopulate, încît te întrebi aproape cine și când a așezat sutele de petrecăreți liniștiți ― aproape interiorizați, respirând un aer de fericire calmă, de loisir transcendental ― în jurul meselor lor. Par că au fost programați acolo pentru a ilustra, printr-
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
uneori să bată în existența noastră ― mirosul tinereții mele nerușinate. Îmi place atunci să mă simt crud, puternic, egoist și să mă scald din nou în iluzia nemuririi mele. sâmbătă, 22 septembrie Felul în care se desfășoară zilele noastre este straniu și greu de descris. La suprafață totul pare să fie o banală muncă intelectuală: revizuirea unei traduceri. În fond, însă, este vorba de o experiență singulară pe care, pe lume, au mai făcut-o doar câțiva oameni: cei care, ca
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
păduri și pe vârfuri de munți. Modelul pentru o asemenea Veranstaltung era Donnersberg, locul unde se află ruina gotică a unei construcții care era închinată lui Wottan, zeul tunetului și al furtunii. Este un soare putred de toamnă, locul e straniu prin amestecul acesta de puritate și măreție naturală cu impuritatea utilizării lui istorice. Și, ca și cum în felul acesta ai putea exorciza Umbra Răului, simți nevoia să te înstăpînești asupra locului altfel, ― prin joc ―, cu gândul secret că, prin inocență și
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
mai am astăzi viitorul de atunci. În rest, desigur că noi, în ipostaza 1983, am murit. Dar nu simt nimic special dinaintea acestui mormânt deschis. Nu știu nici eu de unde îmi vine forma asta de răceală. Poate din visul acela straniu pe care îl povestești undeva în Jurnal: îți apăream îmbrăcat elegant, cu o mină afabilă, dar mort. Mă întreb uneori dacă nu cumva ai visat însăși firea mea, pecetea ei. Dacă nu cumva sânt ceremonios și mort, cordial și cu
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
Bernea a văzut și a fotografiat "acolo" și ceea ce, "independent" de asta, a pictat? Căci altminteri cum se face că lumea imaginilor sale alunecă atât de firesc în lumea unor tipare seculare, lăsîndu-se integrată și absorbită de ele? Și ce straniu că nimeni nu a simțit că aici e șocul cărții, enigma și nebunia ei. Tocmai din cauză că locuia în România ca într-un ținut ce făcea parte dintr-un vast imperiu țărănesc originar, așa după cum făceau parte din el Grecia, sudul
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
evenimentelor petrecute la Timișoara în urmă cu 12 ani. Ajung în fața Operei la 1440. În dreptul treptelor de la intrare, doi indivizi sprijină o pancardă, în timp ce un al treilea îi filmează. Pe pancardă scrie: "Cei doi criminali și-au dat mîna." Ce straniu, îmi spun urcând treptele, există în societatea românească și o variantă de aglutinare prin ura comună față de Rege și Iliescu. Dar există oare, simetric, și o întîlnire prin simpatie comună? Cine spune că facticitatea istoriei este "realistă" și rațională minte
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
lumea bună" a Bucureștiului, cu toată pigmentația de rigoare: C.T. Popescu în cămășuță albă cu mânecă scurtă, sfidând ca de obicei micul "ștaif" al sărbătorii. Gabriela A., veșnic în întîrziere, trăgând după ea o sacoșă din care îi cad lucruri stranii în momentele cele mai nepotrivite. Miniștri, ambasadori, televiziuni etc. Laudatio e făcută de eseistul elvețian Iso Camartin, un tip deștept cu mutră de șoricel, care își construiește discursul plimbîndu-l pe Andrei, post-mortem, prin paradis, infern și purgatoriu. Andrei, care și-
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
prescurtez, cuvintele nu traduc în mod ideal gândul, dar nu are importanță, important este să nu pierd ce vreau să spun știind că apoi voi reveni. Acest fel de a scrie, sub un anumit frison, este cât se poate de straniu, pentru că spre deosebire de celălalt, măsurat și tacticos, în care pui pe hârtie ceea ce știai întocmai că vrei să pui, cestălalt te face să afli lucruri pe care până atunci nu le-ai avut aparent niciodată în minte. Sursa lor este imposibil
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
Julius, pe cînd era Președintele Republicii - ai grijă, nu o atinge, e plină de păianjeni! și el, cu spatele la maică-sa, care era o femeie fermecătoare, Încercînd să ajungă la clanța ușii. Caleașca și odăile pentru servitori au exercitat Întotdeauna o stranie fascinație asupra lui Julius, fascinația acelui „nu pune mîna, puișor; pe aici nu e voie, darling“. Tatăl lui murise nu de mult. Murise cînd el avea un an și jumătate. De cîteva luni Julius hoinărea prin palat, dintr-un capăt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
unde se pregătea mortarul, dar cîteva strigăte: „ferea, băiete!“ Îl făcură să se dea la o parte inspăimîntat. Nimeni nu-l băga În seamă. N-avu Încotro și se opri din nou pe trotuar și de acolo urmări toată acea stranie ceremonie; Îi vedea cum urcă purtînd pe umăr gălețile pline cu mortar și ținîndu-și cu greu echilibrul pe cele două schele: unul Înainta pe partea dreaptă, pînă la planșeul de la etajul Întîi; acolo era un mic palier, cu balustradă, ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
vestitele balcoane din Lima, luptă În care noul strivește vechiul. Dar ei trec mai departe și Mercedesul străbate o zonă Întinsă care se năruie Încetul cu Încetul de mai bine de o sută de ani și coboară Într-un loc straniu, de parcă ar fi ajuns pe lună: aceste clădiri enorme, ivite dintr-odată printre maidane și maghernițe, sînt ca niște munți palizi și există o lumină stranie, de parcă ai Înainta acum pe fundul unui lac secat, În care drumul se preface
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Încetul de mai bine de o sută de ani și coboară Într-un loc straniu, de parcă ar fi ajuns pe lună: aceste clădiri enorme, ivite dintr-odată printre maidane și maghernițe, sînt ca niște munți palizi și există o lumină stranie, de parcă ai Înainta acum pe fundul unui lac secat, În care drumul se preface În drumeagul-pe-care-timpul-l-a-șters și Mercedesul suferă ducînd dorul marilor autostrăzi. Arminda parcă atunci se trezește și Începe să se foiască pe canapeaua din spate, iar Julius la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
adus caleașca, ăla Îmbrăcat În negru, ăla cu limuzina neagră, adu-ți aminte, Țanți... Țanțoșa și-a amintit Îndată și ăsta a fost Începutul unei sporovăieli care nu se mai termina; la timpul cuvenit, fiecare și-a spus părerea despre straniul personaj. Partea proastă e că straniul personaj și-a pierdut Încetul cu Încetul misterul și a devenit din ce În ce mai ridicol, pe măsură ce Carlos și Abraham adăugau noi amănunte la toată povestea asta. Celso se amestecă și el În vorbă și povesti că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
ăla cu limuzina neagră, adu-ți aminte, Țanți... Țanțoșa și-a amintit Îndată și ăsta a fost Începutul unei sporovăieli care nu se mai termina; la timpul cuvenit, fiecare și-a spus părerea despre straniul personaj. Partea proastă e că straniul personaj și-a pierdut Încetul cu Încetul misterul și a devenit din ce În ce mai ridicol, pe măsură ce Carlos și Abraham adăugau noi amănunte la toată povestea asta. Celso se amestecă și el În vorbă și povesti că, În clipa cînd au trecut În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
o turnantă, Santiago băgă de seamă că automobilul o ia Într-o parte, dar chiar În clipa aceea Vlăjganul spuse poanta unei alte glume și el, care se mai jucase de cîteva ori cu moartea În Statele Unite, simți un impuls straniu sau naiba știe ce a fost, În orice caz preferă să rîdă cu hohote decît să se gîndească la pericol și se lăsă În voia dorinței de a ieși de pe șosea zburînd spre plajă cu toată lumea asta care se tăvălea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
despărți de ea la sfîrșitul petrecerii, „imbecil!“, spuse din noit, ridicîndu-se și mai mult și descoperind atunci ceva ciudat la ea, era tulburată, la fel ca În după-amiaza cînd sunase și venise chiar ea să-i deschidă poarta de la grădină, stranie și tulburată; abia atunci Își dădu seama că lipsea majordomul, de ce oare? și nu mai avea nici inelul, „imbecil! imbecil!...“ Abia atunci Înțelegea ce se Întîmplase În adupă-amiaza aceea... „Imbecil!“ Simți mînia acelei după-amieze În tot corpul, Întreaga dupăamiază de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
nuntă, învelitorile de leagăn, covorul (,, poneava’’; ,,pricoița’’; ,,procovița’’; ,,cilim’’) care este Țesut în război, cu motive geometrice, pe un fond închis și care este folosit în camera de oaspeți sau la diferite ocazii, măsaiele ornamentate la capete, poclada mițoasă albă( straniul). PORTUL POPULAR BĂNĂȚEAN Costumul popular românesc reprezintă veșnicia și individualitatea unei etnii. În România există 112 costume tradiționale din care în Banat sunt în număr de 12, în Caraș în număr de5, iar în Clisură 1 ,care este o interferență
Moldova Nouă şi împrejurimi : monografie by Apostu Albu Liliana () [Corola-publishinghouse/Administrative/91821_a_93184]
-
mare gata să mă acopere. De Îndată ce romanul a fost publicat, i-am făcut următoarea dedicație : Lui Truffaut, de la François la François, Weyergraf. Se poate citi În jurnalul meu, la data de 29 octombrie 1968, această scurtă notiță informativă: „Văzut părinții. Stranie ostilitate a tatei față de proiectul meu de carte...“. Care i-au fost insinuările, reticențele, subînțelesurile neplăcute? Nu au fost niște fraze precise. Ostilitatea a fost surdă, adică mută. Voia cumva să mă Îndepărteze de o carieră de om de litere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
Orgy) era terminat - niște prieteni Îl traduceau În engleză și germană -, ca un tont am pus pe tapet romanul! Iar acum racordez, ca la montajul unui film, cu cele scrise În jurnalul meu intim la data de 23 octombrie 1968: „Stranie ostilitate a tatei față de proiectul meu de carte...“ Care tată, la urma urmei, a notat poate la rîndul lui, fie și mental: „Stranie ostilitate a fiului meu...“. Dar nu cred. El Își avea Întotdeauna certitudinea lui În privința lui Dumnezeu, certitudine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
la montajul unui film, cu cele scrise În jurnalul meu intim la data de 23 octombrie 1968: „Stranie ostilitate a tatei față de proiectul meu de carte...“ Care tată, la urma urmei, a notat poate la rîndul lui, fie și mental: „Stranie ostilitate a fiului meu...“. Dar nu cred. El Își avea Întotdeauna certitudinea lui În privința lui Dumnezeu, certitudine care Îngloba dragostea pentru copiii lui, lava aceea din sîngele lui, lava fierbinte care, dezvăluită de o arteriografie, ar fi Întrecut filmele vulcanologului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
cinci cărți ale tatei care Îi aparțin tot atît cît Îmi aparțin și mie, din moment ce poartă dedicația „Lui François și Tinei, copiii mei“? Copilăria copiilor mei se Înfățișează ca un jurnal de bord ținut de autor În casa lui provensală: „Straniu sentiment să-mi regăsesc fiul Împreună cu tînăra sa soție. Au trăit aici cînd erau logodiți. Căsătoria lor e Încă vie În mintea mea. S-a terminat: smulgerea definitivă s-a consumat“. Smulgerea definitivă! Mă lua drept o măsea de minte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
tărâmul celălalt), ceea ce pricinuiește nedumerirea Clitemnestrei (trezește-te ! Noi ți-am vorbit de nuntă - I 3). Stăpânită de presentimente sumbre dar încă nedescifrate, Ifigenia nu se bucură de nuntă ca orice tânără (Nu Achile mă face gânditoare, ci nunta aceasta stranie, presimțirile mele pe care nu știu să le înțeleg), căci nu e sigură de identitatea reală a mirelui din vis (nu știu dacă dorul acesta al meu i se cuvine într-adevăr lui Achile - I 3). În același timp, fata
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
înțelege că el o crede fără farmece, fără nicio putere, o moartă, un strigoi (II, p. 628). Cât despre Dida, ea declară că nu mai vrea să fie rivală în dragoste cu o mortăciune (IV, p. 660). Mai multe incidente stranii o tulbură pe Marghioala care găsește sub cearceaf o broască râioasă și constată că cineva i-a frânt lumânările de la nuntă, i-a ciopârțit rochia de mireasă și a dat drumul la gaz în camera ei, ceea ce o face să
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]