1,368 matches
-
la Sibiu manifestul intitulat "Către națiunea română din Transilvania, Banat și Țara Ungurească", publicat în nr. 1 din 14 decembrie 1918 al "Gazetei Oficiale", în care se aducea la cunoștință tuturor constituirea sa în vederea conducerii "„provizorii a Transilvaniei până la întrunirea Constituantei”" și se angaja să-și conducă activitatea după principiile democratice proclamate la Alba Iulia. Una dintre primele acțiuni ale Consiliului Dirigent a fost comunicarea către guvernul a hotărârii de unire a Transilvaniei cu România și constituirea sa. Rezoluția Adunării de la
Consiliul Dirigent al Transilvaniei, Banatului și ținuturilor românești din Ungaria () [Corola-website/Science/299555_a_300884]
-
în Baroul județean Dolj. Între anii 1990-2004, Ion Predescu a deținut demnitatea aleasă de senator de Dolj, fiind ales pe listele actualului PSD în patru legislaturi consecutive. În calitate de parlamentar, el a deținut funcțiile de membru în Comisia constituțională a Adunării Constituante (iunie 1990 - septembrie 1996), precum și de președinte (iunie 1990 - septembrie 1996) și apoi vicepreședinte (decembrie 1996 - februarie 1998) al Comisiei Juridice a Senatului. În urmăatoarele legislaturi a fost secretar al Biroului Permanent al Senatului (până în septembrie 1999) și președinte al
Ion Predescu () [Corola-website/Science/305291_a_306620]
-
Ucrainei autonome. Secretariatul General a fost format din opt membri. Enciclopedia Sovietică subliniază clar faptul autonomia a fost declarată în ciuda politicii promovate de Guvernul Provizoriul Rus, după care membrii Radei Centrale au tărăgănat luarea unei decizii clare până la convenția Adunării Constituante. Sovieticii nu au luat niciodată în discuție factorii particulari existenți în acele vremuri și au acuzat Rada de înșelătorie. De fapt, Guvernul Provizoriu Rus și Alexandr Kerenski au recunoscut pe 16 iulie 1917 autonomia regională a Secretariatului General al Ucrainei
Rada Centrală () [Corola-website/Science/319176_a_320505]
-
condusă de Pavel Bermondt-Avalov a fost respinsă în noiembrie. Letonia estică a fost curățată de forțele Armatei Roșii de către trupe letone și poloneze la începutul lui 1920 (din perspectivă polonă, bătălia de la Daugavpils făcea parte din Războiul Polono-Sovietic). O adunare constituantă aleasă liber s-a întrunit la 1 mai 1920, și a adoptat o constituție liberală, "Satversme", în februarie 1922. Constituția a fost suspendată parțial de Kărlis Ulmanis după lovitura de stat din 1934, dar a fost reinstituită în 1990. De
Letonia () [Corola-website/Science/296900_a_298229]
-
fost principalul colaborator al lui Alexandru Ioan Cuza, el s-a îndepărtat treptat de acesta, apropiindu-se de conservatori. Dupa detronarea lui Cuza, la 11 februarie 1866, el a devenit unul dintre principalii lideri ai acestora. Majoritatea conservatoare din Adunarea Constituantă convocată în 1866 pentru a adopta prima constituție internă a țării l-a ales, astfel, președinte al acesteia. În 1870, el a devenit prim ministru, neputând însă a se menține din pricina tulburărilor interne cu care s-a confruntat. În guvernul
Manolache Costache Epureanu () [Corola-website/Science/297434_a_298763]
-
a drepturilor individuale. Bi-zonalitatea puternică necesită un efort minim pentru coexistența teritorială a comunităților cipriote , o caracteristică deosebit de importantă pentru comunitatea cipriotă turcă pentru a forma o majoritate clară în statul constitutiv. Astfel, limitarea numărului de ciprioți greci în zona constituanta turco-cipriotă și împiedicarea lor de a-si folosi drepturile politice în nord, pare a fi un mecanism teritorial necesar care să asigure bi-zonalitatea.” În mai 2004 Cipru a intrat divizat în UE deși aderarea se aplică numai pentru partea sudică
Politica Ciprului () [Corola-website/Science/319615_a_320944]
-
unul din importantele evenimente ale Revoluției, la Tuileries s-a reinstalat o monarhie sub tutelă, total discreditată, care nu mai inspira poporului niciun respect, și care nu a mai regăsit puterea decât prin voința deputaților constituționali și regaliști din Adunarea Constituantă, dintre care s-a remarcat triumviratul: Barnave, Alexandre de Lameth, Adrien Duport, precum și la Rochefoucauld și La Fayette. Din acest moment, , care nu a acceptat niciodată pierderea puterilor sale absolute, nu a mai crezut că le va putea recuceri și
Insurecția de la 10 august 1792 () [Corola-website/Science/323328_a_324657]
-
austrieci. Alegerile pentru Convenție s-au făcut cu vot universal, dar participarea a fost scăzută, din cauza presiunilor și intimidărilor: în funcție de regiune, prezența la vot a fost de 10-25%, variind de la o regiune la alta. Mai mulți deputați ai Adunării naționale constituante și ai celei legislative de l'Assemblée nationale constituante au fost realeși. Convenția s-a reunit la 20 septembrie și a devenit "de facto" noul guvern al Franței. Una dintre primele sale măsuri a fost abolirea monarhiei. Mignet scria că
Insurecția de la 10 august 1792 () [Corola-website/Science/323328_a_324657]
-
universal, dar participarea a fost scăzută, din cauza presiunilor și intimidărilor: în funcție de regiune, prezența la vot a fost de 10-25%, variind de la o regiune la alta. Mai mulți deputați ai Adunării naționale constituante și ai celei legislative de l'Assemblée nationale constituante au fost realeși. Convenția s-a reunit la 20 septembrie și a devenit "de facto" noul guvern al Franței. Una dintre primele sale măsuri a fost abolirea monarhiei. Mignet scria că 10 august „a marcat... o insurecție a celor mulți
Insurecția de la 10 august 1792 () [Corola-website/Science/323328_a_324657]
-
opțiunea exprimată de majoritatea participanților la referendumul cu privire la viitorul monarhiei. Monarhiștii au afirmat că în timpul referendumului s-ar fi făcut mai multe fraude, dar reclamațiile lor nu au fost investigate serios de noul guvern republican. A fost aleasă o Adunare Constituantă pentru pregătirea noii legi fundamentale a republicii. Referendumul italian fusese conceput doar pentru a determina dacă șeful statului urma să fie dintr-o familie regală sau trebuia ales prin vot popular. Șeful statului, în ambele cazuri, ar fi trebuit să
Proclamarea Republicii Italiene () [Corola-website/Science/311984_a_313313]
-
statutul albertin: aparatul de conducere al statutului era cunoscut ca și Coroana iar conducătorul purta titlul de rege al Italiei. Deținera Coroanei era transmisă în mod ereditar, conform legii de succesiune dinastică. În 1946 Italia devine Republică, deținând o Adunare Constituantă în scopul de a elibera o constituție având valoare de lege supremă a Statului Republican pentru a înlocui statul Albertin, aflat în vigoare până atunci. A fost vorba despre o perioadă foarte importantă pentru istoria contemporană a Italiei, după douăzeci
Proclamarea Republicii Italiene () [Corola-website/Science/311984_a_313313]
-
și Libertate, creată de frații Rosseti, în situația de opoziție impotriva fascismului. Concluzia a fost aceea că la sfârșitul războiului trebuia organizat referendumul, pentru a se alege forma de organizare a statului. Împreună cu acest referendum se va vota și Adunarea Constituantă ce trebuia sa realizeze o nouă constituție. Vittorio Emanuelle al-lll-lea a abdicat, fiul acestuia Umberto se bucura de o mare popularitate, fapt ce dădea speranței recuperării cauzei monarhice. Decretul viceregal nr. 151 din 25 iunie 1944 adoptat în timpul guvernului Banomi
Proclamarea Republicii Italiene () [Corola-website/Science/311984_a_313313]
-
popularitate, fapt ce dădea speranței recuperării cauzei monarhice. Decretul viceregal nr. 151 din 25 iunie 1944 adoptat în timpul guvernului Banomi, tradus în conformitate cu acordul că la sfârșitul războiului toți locuitorii vor alege o forma de guvernare a Statului și o Adunare Constituantă. Punerea în aplicare a decretului a trebuit să aștepte până ce situația internă a Italiei s-a consolidate și clarificat: în aprilie 1945(sfârșitul războiului), Italia era o țară învinsă ocupată de trupe străine, deținea un guvern ce obținuse titlul de
Proclamarea Republicii Italiene () [Corola-website/Science/311984_a_313313]
-
discreționare), și au fost acuzați de monarhiști că ar fi susținut cauza republicanilor. Pe 16 martie 1946 principele Umberto a decretat după cum este prevăzut acordul din 1944 ca forma instituțională a Statului va fi decisă prin intermediul referendumului simultan cu Adunarea Constituantă. Decretul pentru organizarea referendumului spunea:”...în cazul în care majoritatea alegătorilor cer...”, frază ce putea lăsa să se înțeleagă că există și posibiltatea ca nicio formă instituțională propusă(monarhie sau republică) să ajungă la majoritatea voturilor. Ambiguitatea acestei expresii va
Proclamarea Republicii Italiene () [Corola-website/Science/311984_a_313313]
-
al dinastiei de Savoya, deschisă oricărui compromis care s-ar fi dovedit favorabil la un anumit moment. Printr-un decret de locotenență guvernamentală ("Decreto legge luogotenenziale 25 giugno 1944, n. 151") al regelui Vittorio Emanuele se proclama organizarea unei adunări constituante care, după încheierea războiuli, să schițeze noua constituție a țării și să se pronunțe asupra viitoarei forme de guvernare. Discuțiile instituționale au fost accelerate din primăvara anului 1946. Campania politică a referendumului a fost pigmentată cu numeroase incidente, în special
Proclamarea Republicii Italiene () [Corola-website/Science/311984_a_313313]
-
aplecat cu avionul de la Ciampino după ce a emis o proclamație unde se vorbea despre gestul revoluționar al Consiliului Miniștrilor. Umberto al-ll-lea nu a recunoscut rezultatele și valabilitatea referendumului. Niciodată nu a renunțat la Coroana. Noua constituție Republicană elaborată de Adunarea Constituantă aleasă odată cu votarea referendumului, a construit noi dispoziții tranzitorii ce interzicea intrarea lui Umberto și a barbaților descendenți în Italia. Aceste dispoziții au fost abolite doar în octombrie 2002, iar principile Vittorio Emanuele, fiul lui Umberto al II-lea, a
Proclamarea Republicii Italiene () [Corola-website/Science/311984_a_313313]
-
fost considerată de insurgenți ca un exemplu al lașității adversarilor lor. Vitraliul, realizat de Jean Clamens în anul 1900, este singurul care prezintă imaginea unui general republican, și îl prezintă într-o situație rușinoasă. La 12 iulie 1790, Adunarea Națională Constituantă votase “Legea despre Constituția Civilă a Clerului” care avea scopul de a reorganiza biserica catolică din Franța transformând preoții din parohii în „funcționari publici ecleziastici”. La 29 noiembrie 1790 un alt decret obliga toți preoții să presteze jurământ că recunosc
Vitralii despre războiul din Vendée () [Corola-website/Science/316681_a_318010]
-
de concentrare Sachsenhausen. El a fost eliberat în 1945, dar Țările de Jos au cerut extrădarea sa din cauza suspiciunii că ar fi participat la executarea cetățenilor olandezi. În perioada 18 iunie - 18 iulie 1946 a fost președinte al Adunării Naționale Constituante. Zápotocký a devenit prim-ministru al Cehoslovaciei la 15 iunie 1948 în locul lui Klement Gottwald, care a devenit președinte. La 14 martie 1953, la scurt timp după întoarcerea sa de la înmormântarea lui Iosif Stalin, Gottwald a murit, iar în funcția
Antonín Zápotocký () [Corola-website/Science/335942_a_337271]
-
a declarat neutralitatea României) și 14 august 1916 (când România a declarat război Puterilor Centrale). În anul 1916, a fost ales președinte al Camerei Deputaților, care se refugiase la Iași împreună cu regele Ferdinand I și guvernul. El a prezidat Adunarea Constituantă care a realizat cele două reforme pentru care a lucrat o viață, votul universal și noua lege agrară. Vasile Morțun a devenit o figură marcantă și în lumea artistică a vremii sale. El s-a remarcat ca unul dintre puținii
Vasile G. Morțun () [Corola-website/Science/307444_a_308773]
-
fost Deputat în Sovietul Suprem al URSS (1988-1990) și membru al Biroului Permanent al Frontului Popular din Republica Moldova între 1990 și 1992. Între 1990 și 1997 a stat în fruntea Ligii Creștin Democrate a Femeilor din Moldova (una din componentele constituante ale Partidului Social-Liberal în 2001). Începînd cu anul 1992 este deputat în Parlamentul României (în 2004 a fost aleasă pe lista Partidului România Mare). Leonida Lari a fost membru PRM timp de aproape 10 ani, ea obținând în total trei
Leonida Lari () [Corola-website/Science/302154_a_303483]
-
timp de doar un an și jumătate. Tricolorul italian a fost adoptat în forma sa actuală la 1 ianuarie 1948, odată cu promulgarea constituției republicane și sfârșitul domniei Casei de Savoia în Italia. Articolul 12 al Constituției Italiei, aprobată de Adunarea Constituantă în ziua de 22 decembrie 1947, stipulează: Raportul universal acceptat este 2:3, drapelul de război fiind pătrat (1:1). Fiecare comună are și un gonfalon cu stema sa. Pavilionul naval italian este drapelul național împodobit cu stema Marinei Militare
Drapelul Italiei () [Corola-website/Science/296928_a_298257]
-
Constituția Greciei este legea fundamentală a Greciei. Ea a fost adoptată de cea de-a 5 a Adunare Constituantă a Greciei la data de 11 iunie 1975, forma actuală fiind cea rezultată în urma modificărilor din martie 1986 și din 2001. Grecia sau, pe numele său oficial, Republica Elenă, și-a declarat independența față de Imperiul Otoman în anul 1829. Grecii
Constituția Greciei din 1975 () [Corola-website/Science/312504_a_313833]
-
Alegerile legislative au avut loc în Franța la 21 octombrie 1945 pentru a alege o adunare constituanta pentru a elabora o constituție pentru a Patra Republică Franceză. Au participat 79.83% din alegători. Femeilor și soldaților li s-a permis să voteze. 586 de locuri au fost alese prin reprezentare proporțională. Simbol al rezistenței franceze față de ocupația
Alegeri legislative în Franța, 1945 () [Corola-website/Science/319661_a_320990]
-
din sud Europei, grecii au hotărât să-și autoproclame independența. Forțele liberale din Europa Occidentală au primit cu mare satisfacție declarația de independență elenă, pe care o considera prima schimbare după conservatorul Congres de la Viena. Grecii au convocat o adunare constituantă, care a emis o lege fundamentală provizorie și a lansat următorul manifest prin care își explicau opțiunea pentru independență. Alexandru Ipsilanti a fost ales șeful Filiki Eteria în aprilie 1820 și a preluat sarcina planificării insurecției elene. Ipsilanti visa să
Prima Republică Elenă () [Corola-website/Science/326132_a_327461]
-
Guvernul condus de el a pus în practică o serie de reforme, prea multă vreme întârziate, inclusiv proclamarea unei noi constituții în 1911. El a stabilit însă o relație strânsă cu regele, a refuzat să transforme parlamentul într-o adunare constituantă și chiar i-a reinstalat pe principii eleni în funcții de comandă în armată, prințul moștenitor Constantin primind funcția de Inspector general al armatei. Imediat după izbucnirea Războaielor Balcanice, Constantina a fost promovat din nou în funcția de comandant suprem
Schisma Națională () [Corola-website/Science/320749_a_322078]